przedstawiono następujący stan faktyczny.

Województwo (dalej także: „Wnioskodawca”, „Województwo”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów usług (dalej: „podatek VAT”).

W ramach swojej działalności Województwo wykonuje zadania własne służące zaspokajaniu zbiorowych potrzeb określonej terytorialnie wspólnoty, do których jest zobowiązane na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 2096; dalej także: „ustawa o samorządzie województwa”).

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa, samorząd województwa prowadzi politykę rozwoju województwa, na którą składa się między innymi:

• tworzenie warunków rozwoju gospodarczego, w tym kreowanie rynku pracy;
• utrzymanie i rozbudowa infrastruktury społecznej i technicznej o znaczeniu wojewódzkim;
• pozyskiwanie i łączenie środków finansowych: publicznych i prywatnych, w celu realizacji zadań z zakresu użyteczności publicznej.
  
  

Polityka rozwoju, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1376; dalej: u.z.p.p.r”), to zespół wzajemnie powiązanych działań podejmowanych i realizowanych w celu zapewnienia trwałego i zrównoważonego rozwoju kraju, spójności społeczno-gospodarczej, regionalnej i przestrzennej, podnoszenia konkurencyjności gospodarki oraz tworzenia nowych miejsc pracy w skali krajowej, regionalnej lub lokalnej.

Ponadto, zgodnie z art. 4 u.z.p.p.r, politykę rozwoju prowadzi się na podstawie:

• strategii rozwoju;
• programów;
• dokumentów programowych;
• instrumentów prawnych i finansowych.
  
  

Instrumentem realizacji strategii rozwoju województwa są m.in. programy operacyjne.

Zarząd Województwa jest instytucją zarządzającą Regionalnym Programem Operacyjnym na lata 2007-2013, a także Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa na lata 2014-2020.

Regionalny Program Operacyjny Województwa na lata 2014-2020 składa się z 13 osi priorytetowych, z których największe środki zaplanowano na politykę energetyczną i infrastrukturę transportową.

W ramach programu przewiduje się zastosowanie trzech typów instrumentów rozwoju terytorialnego:

• zintegrowanej inwestycji terytorialnej,
• subregionalnego programu rozwoju,
• programów rewitalizacji miast i obszarów wiejskich.
  
  

Ponadto, jak wynika z art. 13 ust. la ustawy o samorządzie województwa, w sferze użyteczności publicznej województwo może, w celu realizacji działań dotyczących prowadzenia polityki województwa, utworzyć regionalny fundusz rozwoju w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej.

W konsekwencji, na podstawie Uchwały Sejmiku Województwa utworzony został Fundusz (dalej także: „A”, „Fundusz”) jako spółka Województwa. Właścicielem 100% udziałów A jest Województwo.

Fundusz jest spółką prawa handlowego, zarejestrowaną dla celów podatku VAT jako czynny podatnik.

Wnioskodawca wskazuje, że funkcjonowanie A, podobnie jak innych podobnych funduszy zostało uregulowane w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. UE L 210 z 31.07.2006, str. 25, z późn. zm.) - zgodnie z art. 152 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz. U. UE z 2013 r., seria L. nr 347, str. 320 ze zm.) (dalej: „Rozporządzenie Rady”).

Fundusz, zgodnie z uchwałą Sejmiku Województwa, ma wykonywać zadania publiczne Województwa. W związku z tym, dnia 1 marca 2018 r. Wnioskodawca zawarł z A umowę powierzenia zadań (dalej: „Umowa”), której przedmiotem jest powierzenie Funduszowi zadań publicznych oraz określenie zasad świadczenia usług publicznych, w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb regionu i społeczeństwa poprzez udostępnianie powierzonych środków pieniężnych podmiotom uzyskującym wsparcie. Zadania te opierają się w szczególności na zarządzaniu środkami finansowymi będącymi w dyspozycji Województwa a pochodzącymi z wkładów wniesionych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 do instrumentów inżynierii finansowej zwróconymi lub niezaangażowanymi, o których mowa w art. 98 ust. 1 ustawy o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1460; dalej: „Ustawa Wdrożeniowa”).

Wnioskodawca pragnie wskazać, że środki zwrócone z instrumentów inżynierii finansowej, po ich rozliczeniu z Komisją Europejską, tracą status środków europejskich i, zgodnie z art. 98 ust. 4 pkt 2 Ustawy Wdrożeniowej, pozostają do dyspozycji zarządu województwa (nie stanowią jednak dochodu województwa).

Środki te mogą być wykorzystane na:

• wspieranie i poprawę warunków dla rozwoju przedsiębiorczości,
• cele związane z rozwojem obszarów miejskich, efektywnością energetyczną i wykorzystaniem energii odnawialnej w budynkach.
  
  

Ze środków zarządzanych przez A w najbliższych latach będą mogli skorzystać m.in.:

• mikro, mali i średni przedsiębiorcy (dalej: „MŚP”), aby zdobyć kapitał na rozwój poprzez ułatwienie im pozyskania stosownego zabezpieczenia - planowane są poręczenia indywidualne, m.in. dotyczące pożyczek, kredytów, wadiów, leasingu, faktoringu oraz poręczenia portfelowe,
• jednostki samorządu terytorialnego (dalej: „JST”), aby zdobyć kapitał na pozyskanie i uzbrojenie terenów inwestycyjnych na potrzeby rozwoju MŚP w postaci pożyczek indywidualnych,
• podmioty, w tym JST i przedsiębiorcy, w celu realizacji przez nich przedsięwzięć o charakterze rewitalizacyjnym, na terenach miejskich, poprzez ułatwienie im pozyskania kapitału w postaci pożyczek rewitalizacyjnych.
  
  

Fundusz zobowiązany jest do wypełniania zadań wynikających z Umowy zgodnie z wytycznymi Województwa i pod jego ścisłą kontrolą.

Wnioskodawca przekazuje Funduszowi rekompensatę, która służy pokryciu kosztów poniesionych przez A w związku ze świadczeniem powierzonych zadań, z uwzględnieniem rozsądnego zysku, tj. kwoty stanowiącej stopę zwrotu z powierzonych środków wyliczaną zgodnie z art. 5 ust. 7 Decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych przyznawanej przedsiębiorstwom obowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (dalej: „Decyzja KE”).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 lipca 2018 wskazano, że wypłacana przez Województwo rekompensata nie ma charakteru wynagrodzenia, a stanowi jedynie zwrot kosztów poniesionych przez Fundusz w celu realizacji powierzonych mu przez Województwo zadań. W związku z tym, ewentualne opodatkowanie rekompensaty po stronie Funduszu oznacza dla Województwa wypłatę środków powiększoną/pomniejszoną o kwotę podatku VAT.

Ponadto, jeśli rekompensata zostanie opodatkowana podatkiem VAT to Województwo będzie musiało rozważyć, czy ma prawo do odliczenia podatku VAT, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Ustalenie, czy rekompensata podlega pod zakres ustawy o VAT, zapewni po stronie Województwa prawidłowość rozliczeń podatku VAT w zakresie ewentualnego odliczenia podatku VAT oraz w zakresie prawidłowej dokumentacji tego zdarzenia (ewentualne ujęcie w rejestrze zakupów).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

Czy, rekompensata przekazywana przez Wnioskodawcę na rzecz Funduszu w związku z realizowaniem powierzonego Funduszowi zadania publicznego polegającego na zarządzaniu środkami finansowymi określonymi w art. 98 ust. 1 Ustawy Wdrożeniowej pochodzącymi z wkładów wniesionych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego do instrumentów inżynierii finansowej, zwróconymi lub niezaangażowanymi, będącymi w dyspozycji Województwa jest objęta zakresem ustawy o VAT i wobec czego w przypadku opodatkowania rekompensaty podatkiem VAT, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Województwo będzie miało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z realizacją zadań powierzonych Funduszowi?

Zdaniem Zainteresowanych (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Rekompensata przekazana przez Wnioskodawcę na rzecz Funduszu w związku z realizowaniem powierzonego Funduszowi zadania publicznego polegającego na zarządzaniu środkami finansowymi określonymi w art. 98 ust. 1 Ustawy Wdrożeniowej pochodzącymi z wkładów wniesionych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego do instrumentów inżynierii finansowej zwróconymi lub niezaangażowanymi będącymi w dyspozycji Województwa nie jest objęta zakresem ustawy o VAT lecz w przypadku opodatkowania rekompensaty podatkiem VAT, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Województwo nie będzie miało prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z realizacją zadań powierzonych Funduszowi.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj., Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, ze zm., dalej: „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ponadto, jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w powyższym przepisie, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu powyższego przepisu.

Odpłatna dostawa towarów, jak również odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT pod warunkiem wykonania ich przez podatnika w rozumieniu regulacji ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (...) bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei, art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (tj., Dz. Urz. UE. L. Nr 347), zgodnie z którą krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z przywołanego art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wynika, że organy władzy publicznej nie występują jako podatnicy podatku VAT realizując czynności z zakresu władztwa publicznego, gdy kumulatywnie zostaną spełnione dwie przesłanki:

• Organy władzy publicznej (lub urzędy obsługujące te organy) realizują zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane;
• Wykonywanie powyższych czynności nie odbywa się na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
  
  

Zadania własne województwa:

Nie ulega wątpliwości, że Województwo jako jednostka samorządu terytorialnego, wykonując zadania własne służące zaspokajaniu zbiorowych potrzeb określonej terytorialnie wspólnoty, jest organem władzy podlegającym prawu publicznemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa, do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, samorząd województwa określa strategię rozwoju województwa, uwzględniającą m.in. następujące cele:

• pobudzanie aktywności gospodarczej;
• podnoszenie poziomu konkurencyjności i innowacyjności gospodarki województwa.
  
  

Ponadto, zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa, samorząd województwa prowadzi politykę rozwoju województwa, na którą składa się między innymi:

• tworzenie warunków rozwoju gospodarczego, w tym kreowanie rynku pracy;
• pozyskiwanie i łączenie środków finansowych: publicznych i prywatnych, w celu realizacji zadań z zakresu użyteczności publicznej. Instrumentem realizacji strategii rozwoju województwa są m.in. regionalne programy operacyjne.
  
  

Co więcej, zgodnie z art. 98 ust. 4 Ustawy Wdrożeniowej, zarząd województwa jest dysponentem środków finansowych pochodzących z wkładów wniesionych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego do instrumentów inżynierii finansowej zwróconymi lub niezaangażowanymi, o których mowa w art. 98 ust. 1 Ustawy Wdrożeniowej.

Wskazane powyżej przepisy nakładają obowiązek wykonywania przez Województwo, w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb regionu i społeczeństwa, nałożonych zadań publicznych w zakresie tworzenia warunków rozwoju gospodarczego (w tym kreowania rynku pracy) oraz pozyskiwania i łączenia środków finansowych (publicznych i prywatnych) w celu realizacji zadań z zakresu użyteczności publicznej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wykonywanie czynności zarządzania środkami wykorzystywanymi do:

• wspierania przedsiębiorczości (zarówno przedsiębiorców, jak i jednostek samorządu terytorialnego),
• do rozwoju obszarów miejskich, efektywności energetycznej i wykorzystania energii odnawialnej w budynkach,

stanowi przejaw wykonywania realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostało powołane Województwo.

W konsekwencji, opisane powyżej działania stanowią czynności z zakresu zadań własnych Województwa.

Powierzenie Funduszowi wykonywania zadań własnych Województwa:

Wnioskodawca pragnie wskazać, że zarządzanie środkami finansowymi (przeznaczonych na wspieranie przedsiębiorczości oraz rozwoju obszarów miejskich, efektywności energetycznej oraz wykorzystania energii odnawialnej) powierzone zostało Funduszowi, co pozostaje bez wpływu na uznanie, iż taka działalność stanowi przejaw wykonywania realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostało powołane Województwo.

Jak wynika z art. 13 ust. 1a ustawy o samorządzie województwa, w sferze użyteczności publicznej województwo może, w celu realizacji działań dotyczących prowadzenia polityki województwa, utworzyć regionalny fundusz rozwoju w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej.

Jak wskazano, Fundusz utworzony został, na mocy powyższego przepisu, Uchwałą (…) jako spółka prawa handlowego.

Co więcej, Fundusz świadczy usługi tylko i wyłącznie na rzecz Województwa oraz pozostaje pod jego całkowitą kontrolą. Wnioskodawca jest również jedynym udziałowcem Funduszu.

Tym samym, działając w granicach prawa, tj. w granicach ustawy o samorządzie województwa oraz Ustawy Wdrożeniowej, Wnioskodawca wykonuje zadania własne nałożone przepisami odrębnych ustaw poprzez Fundusz - specjalnie utworzoną przez Województwo wyspecjalizowaną jednostkę i powołaną w celu wykonywania ściśle określonych zadań własnych.

W związku z powyższym, A wykonuje zadania własne Województwa nałożone na podstawie ww. regulacji ustawy o samorządzie wojewódzkim, w zakresie zarządzania środkami finansowymi niezaangażowanymi lub zwróconymi, o których mowa w art. 98 ust. 1 Ustawy Wdrożeniowej.

W konsekwencji, uznać należy, iż czynności wykonywane przez Fundusz dla Województwa są czynnościami ze sfery publicznoprawnej. Przede wszystkim, A działa na odmiennych zasadach niż podmioty prowadzące działalność gospodarczą - działalność Funduszu nie ma charakteru zarobkowego, realizuje przekazane przez Województwo działania pod jego ścisłą kontrolą.

Reasumując, powyższe oznacza, że Wnioskodawca powierzając Funduszowi kompetencje organu władzy publicznej korzystającego z prerogatyw władztwa publicznego, realizuje własne zadania publiczne w zakresie strategii województwa. W konsekwencji, Fundusz działając w ramach powierzonych mu przez Województwo zadań publicznych jest organem władzy publicznej.

Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, m. in. Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: „WSA”) w Rzeszowie, wskazał w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. o sygn. akt I SA/Rz 685/17: „(...) skarżąca, jako spółka prawa handlowego, bez wątpienia jest niezależnym i odrębnym od gminy, która jest jej jedynym udziałowcem, podmiotem prawa (osobą prawną), a zarazem podatnikiem podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług. Niemniej jednak, w opisanym stanie faktycznym, co przyznaje również organ, skarżąca realizuje zadania własne gminy (taki jest cel jej powołania do życia, wyrażony w akcie założycielskim), o których mowa w art. 7 ustawy o samorządzie gminnym, nie można więc mówić w tym wypadku o świadczeniu usług na rzecz tej gminy, w znaczeniu jakie temu pojęciu nadają przepisy ustawy o podatku od towarów i usług (...). Pozostawanie poza kręgiem organów samorządowych, na co zwrócono uwagę w zaskarżonej interpretacji, wbrew twierdzeniu organu, nie przesądza jednak, iż w przypadku opisanym we wniosku należy uznać skarżącą za podatnika podatku od towarów i usług. Skarżąca działa tu bowiem w zakresie kompetencji organów władzy publicznej, tak więc już tylko z tego powodu, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie sposób jest uznać, iż działa ona tu w charakterze podatnika podatku od towarów usług”.

Uchwała Sejmiku Województwa jako forma powierzenia wykonywania zadań własnych Funduszowi:

Zgodnie z art. 18 pkt 19 lit. e ustawy o samorządzie województwa, do wyłącznej właściwości sejmiku województwa należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych województwa dotyczących tworzenia spółek prawa handlowego lub spółdzielni i przystępowania do nich oraz określania zasad wnoszenia wkładów, a także obejmowania, nabywania i zbywania udziałów i akcji.

W związku z powyższym, jak wskazano, Sejmik Województwa uchwałą powołał - Fundusz w celu zarządzania środkami zwróconymi z instrumentów inżynierii finansowej. Tym samym, Fundusz został powołany w celu powierzenia mu wykonywania zadań własnych Województwa.

W konsekwencji, powierzenie zadań własnych Województwa Funduszowi nastąpiło w oparciu o uchwałę Sejmiku Województwa, na podstawie której A został powołany. Tym samym, powierzenie zadań nie nastąpiło na podstawie umowy cywilnoprawnej. W tej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „.NSA”) w wyroku z dnia 8 czerwca 2017 r. o sygn. akt I FSK 1117/15, stwierdzając, że: .spółka prawa handlowego, w której jedynym udziałowcem jest gmina, dokonując na podstawie uchwały Rady Miasta, której legalność potwierdził w prawomocnym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny, czynności zmierzających do załatwienia indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej, działa jako podmiot prawa publicznego w rozumieniu art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE.”

Analogicznie wskazał WSA w Warszawie w wyroku z dnia 6 października 2017 r. o sygn. akt III Sa/Wa 3184/16: „Nawet jeżeli spółka działa jako odrębny podmiot, to jeśli realizuje zadania własne gminy o charakterze użyteczności publicznej, zaś powierzenie tych zadań nastąpiło na podstawie uchwały rady gminy, jako organu stanowiącego, oznacza to, że gmina nie zawarła ze spółką żadnej umowy cywilnoprawnej, lecz powierzyła jej wykonywanie własnych, obowiązkowych zadań o charakterze użyteczności publicznej. W konsekwencji gmina nie występuje w stosunkach ze spółką jako podatnik VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, lecz jako organ władzy publicznej, wykonujący czynności i zadania nałożone odrębnymi przepisami, tj. ustawą o samorządzie gminnym, jak i ustawą o gospodarce komunalnej”.

Rekompensata:

W Umowie zawartej pomiędzy Województwem a Funduszem rekompensata została określona jako: „należność finansowa z tytułu świadczenia zadań powierzonych w celu pokrycia kosztów poniesionych w związku ze świadczeniem zadań własnych Województwa, z uwzględnieniem rozsądnego zysku”.

Z kolei środki na wypłatę rekompensaty pochodzą z wkładów wniesionych w ramach (…) Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 do instrumentów inżynierii finansowej zwróconymi lub niezaangażowanymi, o których mowa w art. 98 ust. 1 ustawy wdrożeniowej oraz przychodami wygenerowanymi na tych środkach i są uruchamiane przez Województwo z rachunku obsługi ww. środków założonym w Banku Gospodarstwa Krajowego.

W Umowie wskazano też, że wszelkie przychody, osiągnięte z tytułu zarządzania powierzonymi środkami finansowymi, w tym odsetki, zwracane będą w całości na rachunki bankowe i nie będą stanowić przychodów Funduszu. Z kolei, ustalenie wysokości Rekompensaty należnej Funduszowi następuje rocznie, na podstawie Harmonogramu przewidywanej Rekompensaty, zawierającego prognozę kosztów związanych z realizacją powierzonych zadań oraz wartość szacunkową rozsądnego zysku dla danego roku przedkładanego Województwu przez Fundusz. Fundusz jest zobowiązany do sporządzenia Sprawozdania rocznego z rozliczenia Rekompensaty i przedłożeniu go Województwu do zatwierdzenia.

W kalkulacji kosztów Wykonawcy podlegających rekompensacie zostały uwzględnione wszystkie koszty związane z realizacją powierzonych zadań zgodnych z Umową, zarówno koszty stałe jak i zmiennie, w tym m.in.:

1. koszty osobowe,
2. koszty związane z zakupem i utrzymaniem niezbędnej infrastruktury,
3. koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem usług, w tym w szczególności zakupami inwestycyjnymi na potrzeby ich świadczenia,
4. koszty informacji i promocji,
5. koszty operacji finansowych,
6. pozostałe koszty (np. usługi pocztowe i kurierskie, usługi telekomunikacyjne i internetowe, usługi prawne i doradcze, księgowe, ubezpieczenia).
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca pragnie wskazać, że rekompensata obejmująca zwrot wydatków z uwzględnieniem rozsądnego zysku nie stanowi w istocie wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług przez Fundusz w postaci wykonywania zadania publicznego polegającego na zarządzaniu środkami sukcesywnie zwracanymi z instrumentów inżynierii finansowej, utworzonych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 lecz jest zwrotem kosztów poniesionych przez Fundusz w związku z realizacją powierzonych mu zadań własnych Województwa.

W związku z tym nie można uznać wspomnianej rekompensaty za swobodnie ustalone wynagrodzenie przekazywane na rzecz Funduszu, a to właśnie swoboda ustalenia wynagrodzenia przez umawiające się strony stosunku zobowiązaniowego jest jedną z podstawowych cech umów cywilnoprawnych.

W zawartej Umowie wskazano, że celem Funduszu nie jest maksymalizacja zysku, ale osiągnięcie najwyższej jakości i efektywności realizowanych zadań. Działalność Funduszu ogranicza się do realizacji Umowy, a więc wyłącznie do usług w ogólnym interesie gospodarczym.

Wnioskodawca podkreśla, że Fundusz został powołany na mocy Rozporządzenia Rady, które określa ramy jego funkcjonowania oraz cel jego utworzenia, tj. ogólny interes gospodarczy. Zatem, podmiot ten różni się zdecydowanie od innych spółek prawa handlowego, które świadczą usługi za odpłatnością, a ich celem jest maksymalizacja zysku. Przedstawiony sposób wyliczenia rekompensaty oraz sposób jej rozliczenia z Województwem również wskazują, że nie jest to wynagrodzenie ustalane w warunkach współpracy gospodarczej pomiędzy dwoma podmiotami. Wielkość rekompensaty została skalkulowana w oparciu o faktycznie poniesione przez Fundusz koszty, a nie w oparciu o osiągnięcie odpowiedniej wysokości stopy zwrotu z tej działalności.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”) w sprawie Tolsma, sygn. akt. C-16/93, gdzie TSUE wskazał, że dla uznania czynności za podlegającą opodatkowaniu VAT konieczne jest istnienie wynagrodzenia za wykonanie świadczenia, które jest określone w stosunku zobowiązaniowym istniejącym pomiędzy stronami.

Tym samym, dla uznania za wynagrodzenie rekompensaty konieczne jest ustalenie, czy środki te stanowią przysporzenie majątkowe dla Funduszu.

W przedmiotowym przypadku, rekompensata przeniesiona przez Województwo na Fundusz zostaje spożytkowana na wykonanie przez Fundusz zadania własnego Województwa, tj. w szczególności wspieranie przedsiębiorczości. Oznacza to, że nie stanowi ona wynagrodzenia w rozumieniu ustawy o VAT.

Ponadto, z uwagi na fakt, iż zadania w zakresie władztwa publicznego zostały przekazane Funduszowi w oparciu o przyznaną od Województwa rekompensatę pozwalającą mu na funkcjonowanie, a nie w oparciu o ustalone swobodnie przez strony wynagrodzenie, to w ocenie Wnioskodawcy, łączący strony stosunek nie ma charakteru cywilnoprawnego. Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidulanej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 grudnia 2017 r. nr IBPP3/443-349/14-2/MN, gdzie wskazano, że: (...) opisane we wniosku powierzenie wykonywania zadań jednostki samorządu terytorialnego nastąpiło na podstawie przepisów o samorządzie gminnym, w trybie, który nie jest równoznaczny z zawarciem umowy cywilnoprawnej, a Wnioskodawca na podstawie aktu prawa miejscowego został umocowany do działań, które co do zasady pozostają we właściwości organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego, a zatem organu władzy publicznej. Z tego wynika, że w zakresie tych czynności organ Wnioskodawcy stał się organem władzy publicznej działającym w sferze imperium, a baza organizacyjna tego podmiotu stała się urzędem obsługującym ten organ. W konsekwencji jest to podmiot niebędący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, a skoro tak, środki otrzymywane od Gminy nie stanowią opodatkowanej zapłaty czy wynagrodzenia za świadczone usługi, nie ma także możliwości wystawiania w takim przypadku faktury VAT.

W rezultacie, rekompensata otrzymana przez Fundusz nie ma charakteru wynagrodzenia z tytułu wykonywania świadczeń podlegających opodatkowaniu VAT.

Podsumowując, Wnioskodawca, tworząc A w celu powierzenia mu zadań publicznych polegających na zarządzaniu środkami finansowymi będącymi w dyspozycji Województwa, a pochodzącymi z wkładów wniesionych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 do instrumentów inżynierii finansowej zwróconymi lub niezaangażowanymi, spełnia nałożony przez ustawę o samorządzie województwa obowiązek realizacji prowadzenia polityki rozwoju województwa.

W konsekwencji, Fundusz realizuje zadania własne Województwa nałożone na nie przepisami prawa. Zatem, realizując wyżej wymienione zadania, Fundusz działa w charakterze organu władzy publicznej.

Zadania te zostały powierzone na podstawie uchwały Sejmiku Województwa, a w związku z tym, zadania publiczne nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, a otrzymywana przez Fundusz rekompensata nie ma charakteru wynagrodzenia, a stanowi jedynie zwrot kosztów poniesionych przez A w celu realizacji powierzonych mu przez Województwo zadań, co uzasadnia wyłączenie rekompensaty otrzymywanej przez Fundusz od Wnioskodawcy spod zakresu ustawy o VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

• jest nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania rekompensaty przekazywanej przez Województwo Funduszowi w związku z realizacją powierzonego mu zadania publicznego;
• jest prawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Województwo wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z realizacją zadań powierzonych Funduszowi.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do „grona” usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z ww. regulacją Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Powyższe przepisy wskazują, że czynność podlega opodatkowaniu, jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług posługując się sformułowaniem „organy władzy publicznej” nie definiuje tego pojęcia, tak jak i Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 Nr 78, poz. 483, z późn. zm.). W świetle art. 16 ust. 2 Konstytucji RP, samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Rozwinięcie tej regulacji zawarto w art. 163 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem, samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla innych organów władz publicznych.

Z powołanych przepisów wynika, że pojęciem tym objęte są wszelkie organy państwowe i samorządu terytorialnego.

W zakresie statusu podmiotu publicznego wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 29 października 2015 r. w sprawie C-174/14 Saudaco, w którym stwierdził „Jeżeli chodzi w szczególności o pierwszy z dwóch warunków ustanowionych w art. 13 ust. 1 wspomnianej dyrektywy, to znaczy o warunek dotyczący statusu podmiotu publicznego, to Trybunał orzekł już, że osoba, która wykonuje czynności należące do prerogatyw władztwa publicznego w sposób niezależny, nie pozostając częścią administracji publicznej, nie może zostać zaklasyfikowana jako podmiot prawa publicznego w rozumieniu tego przepisu (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo). (…) status „podmiotu prawa publicznego” nie może wynikać jedynie z tego, że dana działalność polega na wykonywaniu czynności należących do prerogatyw władztwa publicznego (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo)”.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2018 r., poz. 913, z późn. zm.), do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, samorząd województwa wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami.

W świetle art. 11 ust. 1 tej ustawy, samorząd województwa określa strategię rozwoju województwa, uwzględniającą w szczególności następujące cele:

1. pielęgnowanie polskości oraz rozwój i kształtowanie świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej mieszkańców, a także pielęgnowanie i rozwijanie tożsamości lokalnej;
2. pobudzanie aktywności gospodarczej;
3. podnoszenie poziomu konkurencyjności i innowacyjności gospodarki województwa;
4. zachowanie wartości środowiska kulturowego i przyrodniczego przy uwzględnieniu potrzeb przyszłych pokoleń;
5. kształtowanie i utrzymanie ładu przestrzennego.
   
   

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, samorząd województwa prowadzi politykę rozwoju województwa, na którą składa się:

1. tworzenie warunków rozwoju gospodarczego, w tym kreowanie rynku pracy;
2. utrzymanie i rozbudowa infrastruktury społecznej i technicznej o znaczeniu wojewódzkim;
3. pozyskiwanie i łączenie środków finansowych: publicznych i prywatnych, w celu realizacji zadań z zakresu użyteczności publicznej;
4. wspieranie i prowadzenie działań na rzecz podnoszenia poziomu wykształcenia obywateli;
5. racjonalne korzystanie z zasobów przyrody oraz kształtowanie środowiska naturalnego, zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju;
6. wspieranie rozwoju nauki i współpracy między sferą nauki i gospodarki, popieranie postępu technologicznego oraz innowacji;
7. wspieranie rozwoju kultury oraz sprawowanie opieki nad dziedzictwem kulturowym i jego racjonalne wykorzystywanie;
8. promocja walorów i możliwości rozwojowych województwa;
9. wspieranie i prowadzenie działań na rzecz integracji społecznej i przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu.
   
   

Z treści art. 14 ust. 1 tejże ustawy wynika, że samorząd województwa wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami (…).

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 pkt 1 i pkt 2 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Powyższe przepisy dotyczące podstawy opodatkowania stanowią odzwierciedlenie odpowiednio art. 73 i 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Zgodnie z art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z kolei treść art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady stanowi, że do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Do celów akapitu pierwszego lit. b), państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi. Ponadto przepis ten oznacza, że do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wlicza się tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Wątpliwości Zainteresowanych w analizowanej sprawie dotyczą w pierwszej kolejności ustalenia, czy rekompensata przekazana przez Województwo (dalej: Województwo) na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Fundusz (dalej: Spółka lub Fundusz) w związku z realizacją powierzonego mu zadania publicznego jest objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślenia wymaga, że ustalanie statusu otrzymywanych przez Spółkę środków pieniężnych otrzymywanych od Województwa należy oceniać w kontekście istnienia związku z konkretnym świadczeniem.

W przedmiotowej sytuacji, Fundusz wykonuje powierzone mu przez Województwo zadania w zakresie zarządzania środkami finansowymi. W związku z ich realizacją Fundusz otrzymuje rekompensatę. Pomiędzy płatnością, którą Fundusz otrzymuje w ramach rekompensaty od Województwa a świadczeniem na rzecz Województwa, zachodzi związek bezpośredni, bowiem płatność następuje w zamian za to świadczenie. Spółka otrzymując od Województwa rekompensatę otrzymuje zindywidualizowaną korzyść, a otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnościami, których dokonuje Fundusz na rzecz Województwa. Spółka realizując opisane w stanie faktycznym zadania, zwalnia Województwo w istocie z określonych prawem obowiązków, czyni to jednak za wynagrodzeniem w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług – Województwo osiąga więc wymierną korzyść.

Należy zauważyć, że Fundusz co prawda wykonuje czynności związane z realizacją zadań własnych Województwa, ale wykonuje te czynności jako odrębny podmiot posiadający status podatnika VAT. Spółka sama nie wchodzi w skład administracji samorządowej, lecz prowadzi niezależną działalność gospodarczą. Stopień zależności Spółki od Województwa nie może automatycznie przesądzać o braku możliwości uznania wykonywanych zadań własnych Województwa powierzonych Spółce za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Reasumując należy stwierdzić, że Fundusz realizując powierzone mu przez Województwo zadania wykonuje na jego rzecz podlegające opodatkowaniu czynności, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w zamian za co otrzymuje świadczenie pieniężne (wynagrodzenie określane jako rekompensata), które stanowi przy uwzględnieniu zapisów art. 29a ust. 1 ustawy – podstawę opodatkowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Zainteresowani mają także wątpliwości, czy Województwo ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z realizacją zadań powierzonych Funduszowi.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak już wskazano, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionego wyżej przepisu wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Ponownie należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa, do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, samorząd województwa wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W treści wniosku wskazano, że Województwo ponosi wydatki (przekazuje rekompensatę) na rzecz Funduszu w związku z realizacją zadań własnych, o których mowa w ustawie o samorządzie województwa. Tym samym nie działa w przedmiotowej sytuacji jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą. Z opisu sprawy nie wynika ponadto aby wydatki ponoszone na rzecz Funduszu związane były w jakikolwiek sposób z wykonywaniem czynności opodatkowanych przez Województwo – tj. innych niż te wskazane we wniosku, związane z realizacją zadań własnych, o których mowa w ustawie o samorządzie województwa.

W konsekwencji mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Województwo nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z realizacją zadań powierzonych Funduszowi. Powyższe wynika z tego, że w analizowanym przypadku nie są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. Województwo nie działa jako podatnik VAT, a ponoszone wydatki nie służą do wykonywania czynności opodatkowanych tym podatkiem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanego we wniosku wyrofmków sądów administracyjnych tut. organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiążą one stronę postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, że w myśl art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W świetle powyższego tut. Organ zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile zaistniały stan faktyczny pokrywać się będą z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.