2018.10.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.320.2018.2.MG
z 19 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 sierpnia 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP w tym samym dniu), uzupełnionym w dniu 8 października 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć kwotę 115.354,26 zł do kosztów uzyskania przychodów w związku zawarciem ugody, w której to Wnioskodawca zrzekł się wszystkich roszczeń wobec usługodawcy, w tym roszczenia o zwrot zapłaconej uprzednio kwoty, które to roszczenie nie zostało uwzględnione w ugodzie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć kwotę 115.354,26 zł do kosztów uzyskania przychodów w związku zawarciem ugody, w której to Wnioskodawca zrzekł się wszystkich roszczeń wobec usługodawcy, w tym roszczenia o zwrot zapłaconej uprzednio kwoty, które to roszczenie nie zostało uwzględnione w ugodzie.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 września 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.320.2018.1.MG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 8 października 2018 r.

We wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny:

Za okres listopad i grudzień 2015 r. Sp. z o.o. (dalej: „Usługodawca”) wystawił na rzecz Wnioskodawcy Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, lub „Spółka”) faktury z tytułu realizacji kampanii reklamowych.

W ocenie Spółki, w okresie od stycznia 2013 r. do grudnia 2015 r. doszło do zawyżenia wynagrodzenia przez Usługodawcę. Do momentu powzięcia przez Wnioskodawcę wątpliwości co do prawidłowości danych, na których Usługodawca opierał swoje poszczególne wynagrodzenia w okresie 2013-2015, Spółka uiszczała kwoty wynagrodzenia w wysokości wykazywanej przez Usługodawcę na fakturach odnoszących się do tego okresu, zaliczając wydatki te w koszty podatkowe, obniżając kwotę podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego, która wynikała z faktur wystawianych przez Usługodawcę.

W lutym 2016 r. celem rozliczenia nadpłaconego przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz Usługodawcy, Wnioskodawca dokonał potrącenia wierzytelności o zwrot przez Usługodawcę nadpłaconego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia (wraz z należnymi odsetkami) z wciąż niespornymi zobowiązaniami Wnioskodawcy względem Usługodawcy. Przedmiotowe rozliczenie zostało uzupełnione zapłatą przez Spółkę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia w kwocie 115.354,26 zł. Zdaniem Wnioskodawcy, takie rozliczenie należności między Spółkami skutkowało tym, że faktury za okres od listopada i grudnia 2015 r. zostały w całości uregulowane.

W zakresie VAT, w lipcu 2016 r. Wnioskodawca złożył korektę deklaracji VAT-7 za luty 2016 r. korygując w niej in minus kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu z tytułu faktur otrzymanych od Usługodawcy za okres 2013-2015 o kwotę zawyżonego zdaniem Spółki wynagrodzenia za ten okres. W październiku 2016 r. w związku z wezwaniem z urzędu skarbowego, kierując się zasadą ostrożności Wnioskodawca skorygował deklarację VAT-7 za maj 2016 r. korygując podatek naliczony od kwoty brutto 1.901.742,26 zł (netto 1.546.131,92 zł, podatek VAT 355.610,34 zł) z tytułu potencjalnie niezapłaconych odsetek za zawyżenie kwot faktur za okres od stycznia 2013 r. do października 2015 r. (zmniejszenie podatku naliczonego podlegającego odliczeniu) w oparciu o art. 89b ust. 1 ustawy podatku od towarów i usług (dalej jako: „ustawa o VAT”). Między Wnioskodawcą a Usługodawcą toczył się spór sądowy o zapłatę, w ramach którego Wnioskodawca złożył zarzut potrącenia wierzytelności, o którym mowa powyżej.

W dniu 18 kwietnia 2018 r. została zawarta ugoda między Wnioskodawcą a Usługodawcą (dalej: „Ugoda”). W treści Ugody Strony potwierdziły, że usługi były świadczone przez Usługodawcę należycie. Ponadto Strony ustaliły, że Usługodawca udziela Spółce nieodwołalnego rabatu dotyczącego faktur wystawionych przez Usługodawcę za listopad i grudzień 2015 r. w ten sposób, że do przedmiotowych faktur VAT zostaną wystawione faktury korygujące określające łączną kwotę wynagrodzenia za listopad i grudzień 2015 r. na kwotę X. Przedmiotowa Ugoda została zawarta wskutek sporu między stronami dotyczącego wysokości wynagrodzenia dla Usługodawcy za okres od stycznia 2013 r. do grudnia 2015 r. Ugoda określiła termin płatności z faktur korygujących wystawionych za listopad i grudzień 2015 r. do 27 kwietnia 2018 r.

Oprócz tego w § 2 pkt B Ugody Strony oświadczyły, że zawarta Ugoda wyczerpuje wzajemne roszczenie Stron objęte sporem w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Łodzi X Wydział Gospodarczy. Zgodnie z § 2 pkt D po zapłacie uzgodnionej kwoty za miesiące listopad i grudzień 2015 r. Strony nie będą miały wobec siebie żadnych roszczeń z tytułu dotychczasowej współpracy między Spółką i Usługodawcą.

W dniu 24 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca potwierdził odbiór faktur korygujących wystawionych w związku z zawarciem Ugody, a w dniu 27 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca dokonał wpłaty na rachunek Usługodawcy w kwocie X. Usługodawca nie zwrócił Wnioskodawcy nadpłaty w kwocie 115.354,26 zł.

Opis stanu faktycznego został doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 8 października 2018 r., gdzie wskazano, że:

Wnioskodawca zakupił od Usługodawcy usługi w zakresie organizacji kampanii reklamowych, przy czym Usługodawca zobowiązał się do uzyskania określonego w umowie wskaźnika oglądalności zleconych spotów reklamowych. Potwierdzeniem należytego wykonania zlecenia przez Usługodawcę miały być raporty dotyczące efektywności spotów reklamowych. W przypadku nieosiągnięcia zamierzonego efektu, okoliczność ta miała skutkować obniżeniem wynagrodzenia należnego dla Usługodawcy. Podstawą do świadczenia ww. usług w okresie 2013-2015 r. były umowy z grudnia 2012 r., 9 grudnia 2013 r. oraz z dnia 7 października 2014 r. Podstawą do wypłaty wynagrodzenia Usługodawcy były faktury wystawiane przez niego. Wspomniana w pytaniu należność w wysokości 115.354,26 zł wynikała z faktury wystawionej 28 grudnia 2015 r., opiewającej na łączna kwotę brutto 5.488.258,17 zł. Spółka w dniu 8 lutego 2016 r., tj. jeszcze przed zawarciem Ugody uiściła część należności wynikającej z ww. faktury właśnie w kwocie 115.354,26 zł. M. informowało, że kwotę wpłaty zaliczyło na poczet odsetek od rzekomych zaległości.
Zgodnie z postanowieniami Ugody, „Strony zgodnie potwierdzają, że faktury VAT wystawione przez Usługodawcę wystawione od stycznia 2013 r. do grudnia 2015 r. dokumentują faktycznie wykonane usługi a kwoty z nich wynikające były obliczone prawidłowo”. Ugoda zawiera również stwierdzenia, że:
1. w dniu zawarcia ugody Spółka uznała argumenty Usługodawcy potwierdzające zasadność kalkulacji wynagrodzenia oraz
2. dopiero w czasie mediacji Strony potwierdziły prawidłowe wykonanie usług objętych fakturami za okres listopad-grudzień 2015 oraz
3. zawarta Ugoda wyczerpuje wzajemne roszczenia stron objęte sporem w sprawie toczącej się przez Sądem Okręgowym w Łodzi X Wydziałem Gospodarczym.
W związku z powyższym do dnia zawarcia Ugody oświadczenie o potrąceniu złożone przez Spółkę Usługodawcy w dniu 4 lutego 2016 r. było skuteczne. Zawarcie Ugody mediacyjnej było podstawą do umorzenia postępowania prowadzonego przez Sądem Okręgowym w Łodzi X Wydziałem Gospodarczym. Odpowiadając na pytanie dotyczące zasadności roszczenia Wnioskodawcy warto więc przybliżyć genezę sporu w tym zakresie. W piśmie z dnia 27 stycznia 2016 r. skierowanym do Usługodawcy, Spółka stanęła na stanowisku, że określona część wynagrodzenia dotyczącego lat 2013 - październik 2015 została zapłacona do Usługodawcy w zawyżonej kwocie. Dodatkowo, Wnioskodawca uznał, że wynagrodzenie Usługodawcy wynikające z faktur za okres listopad-grudzień 2015 r. również zostało zawyżone o kwotę brutto 886.373,99 zł (w tym podatek od towarów i usług w wysokości: 165.744,73 zł). Wnioskodawca umotywował to skalkulowaniem wynagrodzenia niezgodnie z ww. umowami i w oparciu o nieprawdziwe dane dotyczące efektywności kampanii reklamowych. Jednocześnie Usługodawca został wezwany do zwrotu nadpłaconego wynagrodzenia. W odpowiedzi z dnia 2 lutego 2016 r. pełnomocnik Usługodawcy zakwestionował zarzuty Spółki. Stwierdził, że Usługodawca wykonywał obowiązki wynikające z umowy w sposób zgodny z jej postanowieniami oraz z przepisami obowiązującego prawa. Z uwagi na niedokonanie zapłaty w wyznaczonym terminie, Spółka wystosowała pismo (brak daty pisma, data nadania 4 lutego 2016 r.), w którym podtrzymała stanowisko, iż wyliczenie wynagrodzenia Usługodawcy jest niezgodne z prawdą i nie znajduje potwierdzenia w danych AGB dotyczących zasięgu poszczególnych kampanii reklamowych. Jednocześnie, w tym samym piśmie nadanym do Usługodawcy 4 lutego 2016 r. pełnomocnik Spółki złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności o zwrot nadpłaconego wynagrodzenia z wierzytelnością Usługodawcy o zapłatę nieuregulowanych jeszcze faktur. Pismo zostało otrzymane przez Usługodawcę jeszcze w lutym 2016 r. Oświadczenie o potrąceniu nie zawierało żadnych warunków ani terminów, a w ocenie Spółki było skuteczne w momencie jego złożenia. Sprawa trafiła do sądu gospodarczego i została ostatecznie zakończona zawarciem Ugody. Usługodawca w sporze sądowym kwestionował zasadność potrącenia dokonanego przez Wnioskodawcę, a więc właśnie wątek zawyżonego wynagrodzenia. W ocenie Wnioskodawcy, fakt, że Usługodawca zrezygnował z kontynuowania sporu sądowego i zgodził się na obniżenie wynagrodzenia (udzielenie rabatu) przeczy wnioskowi, że roszczenia Wnioskodawcy w stosunku do Usługodawcy były bezzasadne.
Kwestia odzyskania kwoty nadpłaty w wysokości 115.354,26 zł nie była przedmiotem negocjacji i nie została uwzględniona w treści Ugody. Ugoda przewidywała znacznie wyższą obniżkę wynagrodzenia (w formie nieodwołalnego rabatu) należnego Usługodawcy, stąd nieracjonalnym było czynienie przez Spółkę z kwoty 115.354,26 zł przysłowiowej „kości niezgody”. Ugoda zawsze polega na pewnych ustępstwach z obu stron, a jednym z ustępstw Wnioskodawcy było właśnie niepodnoszenie (przemilczenie) kwestii zwrotu kwoty 115.354,26 zł w treści Ugody.
Kwota 115.354,26 zł na moment dokonania zapłaty stanowiła w ocenie Wnioskodawcy zobowiązanie należne Usługodawcy, do którego zapłaty Spółka była zobowiązana na podstawie zawartej z Usługodawcą umowy. Zobowiązanie to wynikało z faktury dokumentującej rzeczywiście wykonane usługi marketingowe, których wykonywanie miało służyć wzrostowi sprzedaży produktów Wnioskodawcy. Kwota 115.354,26 zł stanowiła różnicę między zobowiązaniami a należnościami Wnioskodawcy na rozrachunkach z Usługodawcą, zgodnie z treścią oświadczenia o potrąceniu złożonego przez Spółkę Usługodawcy w dniu 4 luty 2016 r. Ponoszenie wydatków na reklamę jest w branży farmaceutycznej niezbędnym kosztem prowadzonej działalności, pomagającej promować produkty i intensyfikować sprzedaż. Wynagrodzenie wynikające z faktury z 28 grudnia 2015 r. w części 115.354,26 zł nie było przez Wnioskodawcę kwestionowane. Brak uregulowania tego zobowiązania naraziłoby w tamtym czasie Wnioskodawcę na szkodę (ryzyko obowiązku zapłaty tej kwoty wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami sądowymi).
Mając powyższe na uwadze, związek poniesionego wydatku w kwocie 115.354,26 zł z uzyskaniem, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej jest wyraźny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć kwotę 115.354,26 zł do kosztów uzyskania przychodu w związku zawarciem Ugody z Usługodawcą w dniu 18 kwietnia 2018 r., w której to Wnioskodawca zrzekł się wszystkich roszczeń wobec Usługodawcy, w tym roszczenia o zwrot zapłaconej uprzednio kwoty, które to roszczenie nie zostało uwzględnione w Ugodzie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w obecnej sytuacji Wnioskodawca może zaliczyć kwotę 115.354,26 zł do kosztów uzyskania przychodu w związku zawarciem Ugody z Usługodawcą w dniu 18 kwietnia 2018 r., w której to Wnioskodawca zrzekł się wszystkich roszczeń wobec Usługodawcy, w tym roszczenia o zwrot zapłaconej uprzednio kwoty, które to roszczenie nie zostało uwzględnione w Ugodzie. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania źródła przychodów, lub zabezpieczenia źródła przychodów, i które jednocześnie nie są wymienione w katalogu wydatków wskazanych przez ustawodawcę, jako niemogące stanowić kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z dominującym podejściem prezentowanym w indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, orzecznictwie sądów administracyjnych, jak również przez przedstawicieli doktryny, możliwość zaliczenia danego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od spełnienia pięciu warunków:

jest definitywny (rzeczywisty),
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwe udokumentowany,
nie znajduje się w katalogu wyłączeń uregulowanym w art. 16 ustawy o CIT.

Wnioskodawca wskazuje, że zrzeczenie się roszczenia co do zwrotu zapłaconej kwoty nie należy do żadnej z kategorii wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a zatem powinno się ten wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że kosztami uzyskania przychodu mogą być zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty (por. wyrok NSA z dnia 13 października 2009 r., sygn. akt II FSK 514/09, wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. akt II FSK 950/08, CBOSA). Koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność. Kroki podjęte w celu zażegnania sporu tworzą logiczny ciąg racjonalnych działań, mających na celu wyeliminowane określonych, istotnych ryzyk. Kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy należy zatem wziąć pod uwagę kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika (por wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 1059/09, CBOSA).

Wnioskodawca kwestionował cenę za usługi określoną w fakturach wystawionych przez Usługodawcę w okresie od stycznia 2013 r. do grudnia 2015 r. Stwierdzone przez Spółkę zawyżenie wynagrodzeń za świadczone usługi zostało uwzględnione w rozliczeniu za rok 2015 (Spółka zmniejszyła koszty uzyskania przychodów). W lutym 2016 roku Spółka dokonała potrącenia wierzytelności z tego tytułu ze zobowiązaniami wobec Usługodawcy za okres listopad i grudzień 2015 roku oraz w dniu 8 lutego 2016 r. zapłaciła kwotę 115.354.26 zł. W Ugodzie ustalono natomiast wynagrodzenie za całość usług reklamowych za listopad i grudzień 2015 r. w kwocie X, którą to kwotę uiścił Wnioskodawca w terminie ustalonym w Ugodzie. Aby wywiązać się z Ugody Wnioskodawca nie mógł zapłacić Usługodawcy niższej kwoty, tj. po potrąceniu wpłaty z dnia 8 lutego 2016 r. W rezultacie powstała nadpłata w kwocie 115.354,26 zł. Z uwagi na treść Ugody Wnioskodawca - jako wierzyciel - nie może obecnie dochodzić od Usługodawcy - dłużnika - zwrotu ww. kwoty, gdyż zrzekł się wszystkich roszczeń nieobjętych Ugodą (§ 2 pkt B Ugody).

Nie ulega wątpliwości, że Usługodawca oprócz kwoty otrzymanej na podstawie Ugody, uzyskał dodatkowy „przychód”, stanowiący kwotę niemożliwą do odzyskania przez Wnioskodawcę. Potwierdza to fakt, że Usługodawca nie wystawił faktury korygującej co do zapłaconej kwoty 115.354.26 zł oraz tej nadpłaty nie zwrócił Wnioskodawcy. W opinii Wnioskodawcy, w takiej sytuacji wierzytelność, która nie może być skutecznie dochodzona przed sądem wskutek zawarcia Ugody, równoważna w skutkach ze zrzeczeniem się roszczenia co do tej kwoty, będzie stanowić dla Spółki wydatek ściśle powiązany z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Zrzeczenie się roszczenia zostało bowiem uwzględnione w Ugodzie jako jeden z warunków rozliczeń między Stronami oraz zapłaty przez Wnioskodawcę uzgodnionej kwoty. Wydatek ten dotyczył obsługi medialnej kampanii reklamowych w latach 2013-2015 r. Usługodawca przez wiele lat realizował bowiem kompleksowe strategie marketingowe dla Wnioskodawcy, które miały na celu m.in. wzrost rozpoznawalności marki Wnioskodawcy. Zgodnie z zawartymi umowami wysokość wynagrodzenia była uzależniona od osiągnięcia przez daną kampanię reklamową poziomu zasięgu w mediach Spółka uiszczała kwoty wynagrodzenia w wysokości wykazywanej przez Usługodawcę na fakturach odnoszących się do tego okresu i wydatki te zaliczała w koszty podatkowe. Jeszcze przed osiągnięciem porozumienia między stronami, została uiszczona m.in. kwota 115.354,26 zł, która to nie została uwzględniona w Ugodzie. Nie ulega zatem wątpliwości, że zrzeczenie się roszczenia do zwrotu tej kwoty było działaniem mającym na celu zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, które miało wpływ na zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Zawarcie Ugody było bowiem uzasadnione biznesowo dla obu stron sporu, zwłaszcza że zakończenie postępowania sądowego wydawało się odległe i niepewne Spółka poniosła zatem koszt (oprócz zapłaty wynagrodzenia z Ugody), który należy uznać za racjonalny.

W prawomocnym wyroku z dnia 28 października 2008 r. WSA w Bydgoszczy, sygn. akt I SA/Bd 491/08, CBOSA, wyjaśnił natomiast, że: „Momentem decydującym o zaliczeniu wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest moment dokonania wydatku. Organ podatkowy weryfikuje działania podatnika z perspektywy upływu czasu, a więc ex post. Wiedza organu podatkowego o zdarzeniach mających wpływ na powstanie przychodu różni się zatem od wiedzy podatnika w chwili, gdy dokonywał on wydatku. Organ podatkowy powinien oceniać celowość działań podatnika mając na względzie warunki i czas ich podejmowania”.

Jak opisano w stanie faktycznym wskazanym w niniejszym wniosku, spór jaki wywiązał się pomiędzy stronami przed zawarciem Ugody miał bezpośredni wpływ na działalność obu podmiotów Spółka dążyła zatem do możliwie najszybszego zakończenia sporu w konsekwencji zgodziła się na zapłatę uzgodnionej ceny za usługi reklamowe oraz zrzeczenie się roszczenia o zwrot kwoty 115.354.26 zł, jako nadpłaconej wskutek ostatecznego ustalenia całości wynagrodzenia za listopad i grudzień 2015 r. Poniesienie kosztu związanego z rezygnacją zwrotu nadpłaconej kwoty było więc w zaistniałej sytuacji podyktowane względami zasadności ekonomicznej. Zdaniem Wnioskodawcy, była więc to decyzja racjonalna skierowana przede wszystkim na zabezpieczenie źródła przychodów. Strony doszły do porozumienia, co umożliwiło polubowne załatwienie sprawy, zapobiegając tym samym dalszej eskalacji sporu i mogących wyniknąć z mego w przyszłości dla Spółki strat, co stanowi podstawę do zaliczenia omawianego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe, tj.:

fakt istnienia związku pomiędzy zrzeczonym się roszczeniem a zabezpieczeniem źródła przychodów,
brak wskazania przedmiotowego wynagrodzenia w katalogu negatywnym określonym w art. 16 ustawy o CIT,

należy stwierdzić, że zrzeczona kwota będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu związany z przychodami.

Wnioskodawca wskazuje przy tym, że jako koszt uzyskania przychodu należałoby uznać całość roszczenia, tj. 115.354,26 zł. Zrzeczenie się roszczenia nie jest bowiem czynnością odpłatną, w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W orzecznictwie wskazuje się, że zrzeczenie się roszczenia oznacza niemożność skutecznego dochodzenia w przyszłości mogącego istnieć roszczenia materialno-prawnego. Zrzekając się roszczenia procesowego, powód rezygnuje bowiem ze zbadania jego zasadności w tym samym stanie faktycznym i wobec tego samego pozwanego (por. wyroki SN z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt II CSK 3/12, LEX nr 1224679 z dnia 13 lutego 2004 r., sygn. akt II CK 442/02, LEX nr 424439, oraz z dnia 25 września 2002 r., sygn. akt I CKN 1133/00, LEX nr 56903).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W interpretacji indywidualnej Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 10 sierpnia 2007 r., Znak: ZP/443-121/07, zauważono, że: „(...) wpływ kwot nienależnych na konto jednostki nie może być utożsamiany z otrzymaniem, przed wykonaniem usługi, części należności, w szczególności przedpłaty, zaliczki, zadatku, raty (...) ustawodawca nie ukształtował odmiennych zasad określających powstanie obowiązku podatkowego w sytuacji, gdy korzystający z przedmiotu leasingu ureguluje należność wyższą niż wynikająca z umowy, przed określonym terminem płatności i przed wykonaniem usługi, zatem należy uznać, że nie powstanie obowiązek podatkowy w tej części (...) Z chwilą otrzymania oświadczenia woli klienta o zaliczeniu nadpłaconej kwoty na poczet konkretnej należności obowiązek podatkowy powstanie wg zasad określonych w art. 19 ust. 13 pkt 4 ww. ustawy (...)”. Natomiast w wyroku z dnia 5 listopada 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach z dnia 5 listopada 2014 r. zauważył, że wpłata dokonana przez pomyłkę nie tworzy obowiązku podatkowego i nie można traktować jej jako zaliczki (por. wyrok WSA w Gliwicach z 5 listopada 2014 r., sygn. III SA/GI 894/14, LEX nr 1591573).

Oznacza to, że w obecnej sytuacji Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę 115.354,26 zł, której dochodzenia zrzekł się Wnioskodawca w związku zawarciem Ugody z Usługodawcą w dniu 18 kwietnia 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.; zwana dalej: „ustawą o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że za okres listopad i grudzień 2015 r. Sp. z o.o. (Usługodawca) wystawił na rzecz Wnioskodawcy faktury z tytułu realizacji kampanii reklamowych. W ocenie Wnioskodawcy, w okresie od stycznia 2013 r. do grudnia 2015 r. doszło do zawyżenia wynagrodzenia przez Usługodawcę. Do momentu powzięcia przez Wnioskodawcę wątpliwości co do prawidłowości danych, na których Usługodawca opierał swoje poszczególne wynagrodzenia w okresie 2013-2015, Spółka uiszczała kwoty wynagrodzenia w wysokości wykazywanej przez Usługodawcę na fakturach odnoszących się do tego okresu, zaliczając wydatki te w koszty podatkowe, obniżając kwotę podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego, która wynikała z faktur wystawianych przez Usługodawcę.

W lutym 2016 r. celem rozliczenia nadpłaconego przez Spółkę wynagrodzenia na rzecz Usługodawcy, Wnioskodawca dokonał potrącenia wierzytelności o zwrot przez Usługodawcę nadpłaconego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia (wraz z należnymi odsetkami) z wciąż niespornymi zobowiązaniami Wnioskodawcy względem Usługodawcy. Przedmiotowe rozliczenie zostało uzupełnione zapłatą przez Spółkę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia w kwocie 115.354,26 zł. Takie rozliczenie należności między Spółkami skutkowało tym, że faktury za okres od listopada i grudnia 2015 r. zostały w całości uregulowane.

W zakresie VAT, w lipcu 2016 r. Wnioskodawca złożył korektę deklaracji VAT-7 za luty 2016 r. korygując w niej in minus kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu z tytułu faktur otrzymanych od Usługodawcy za okres 2013-2015 o kwotę zawyżonego zdaniem Spółki wynagrodzenia za ten okres. W październiku 2016 r. w związku z wezwaniem z urzędu skarbowego, kierując się zasadą ostrożności Wnioskodawca skorygował deklarację VAT-7 za maj 2016 r. korygując podatek naliczony od kwoty brutto 1.901.742,26 zł (netto 1.546.131,92 zł, podatek VAT 355.610,34 zł) z tytułu potencjalnie niezapłaconych odsetek za zawyżenie kwot faktur za okres od stycznia 2013 r. do października 2015 r. (zmniejszenie podatku naliczonego podlegającego odliczeniu) w oparciu o art. 89b ust. 1 ustawy podatku od towarów i usług. Między Wnioskodawcą a Usługodawcą toczył się spór sądowy o zapłatę, w ramach którego Wnioskodawca złożył zarzut potrącenia wierzytelności, o którym mowa powyżej.

W dniu 18 kwietnia 2018 r. została zawarta ugoda między Wnioskodawcą a Usługodawcą (Ugoda). W treści Ugody Strony potwierdziły, że usługi były świadczone przez Usługodawcę należycie. Ponadto Strony ustaliły, że Usługodawca udziela Spółce nieodwołalnego rabatu dotyczącego faktur wystawionych przez Usługodawcę za listopad i grudzień 2015 r. w ten sposób, że do przedmiotowych faktur VAT zostaną wystawione faktury korygujące określające łączną kwotę wynagrodzenia za listopad i grudzień 2015 r. na kwotę X. Przedmiotowa Ugoda została zawarta wskutek sporu między stronami dotyczącego wysokości wynagrodzenia dla Usługodawcy za okres od stycznia 2013 r. do grudnia 2015 r. Ugoda określiła termin płatności z faktur korygujących wystawionych za listopad i grudzień 2015 r. do 27 kwietnia 2018 r.

Oprócz tego w § 2 pkt B Ugody Strony oświadczyły, że zawarta Ugoda wyczerpuje wzajemne roszczenie Stron objęte sporem w sprawie toczącej się przed Sądem. Zgodnie z § 2 pkt D po zapłacie uzgodnionej kwoty za miesiące listopad i grudzień 2015 r. Strony nie będą miały wobec siebie żadnych roszczeń z tytułu dotychczasowej współpracy między Spółką i Usługodawcą. W dniu 24 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca potwierdził odbiór faktur korygujących wystawionych w związku z zawarciem Ugody, a w dniu 27 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca dokonał wpłaty na rachunek Usługodawcy w kwocie X. Usługodawca nie zwrócił Wnioskodawcy nadpłaty w kwocie 115.354,26 zł. Potwierdzeniem należytego wykonania zlecenia przez Usługodawcę miały być raporty dotyczące efektywności spotów reklamowych. W przypadku nieosiągnięcia zamierzonego efektu, okoliczność ta miała skutkować obniżeniem wynagrodzenia należnego dla Usługodawcy. Podstawą do świadczenia ww. usług w okresie 2013-2015 r. były umowy z grudnia 2012 r., 9 grudnia 2013 r. oraz z dnia 7 października 2014 r. Podstawą do wypłaty wynagrodzenia Usługodawcy były faktury wystawiane przez niego. Wspomniana należność w wysokości 115.354,26 zł wynikała z faktury wystawionej 28 grudnia 2015 r. opiewającej na łączna kwotę brutto 5.488.258,17 zł. Spółka w dniu 8 luty 2016 r, tj. jeszcze przed zawarciem Ugody uiściła część należności wynikającej z faktury właśnie w kwocie 115.354,26 zł. M. informowało, że kwotę wpłaty zaliczyło na poczet odsetek od rzekomych zaległości.

Postanowieniem Ugody, „Strony zgodnie potwierdzają, że faktury VAT wystawione przez Usługodawcę wystawione od stycznia 2013 r. do grudnia 2015 r. dokumentują faktycznie wykonane usługi a kwoty z nich wynikające były obliczone prawidłowo”. Ugoda zawiera również stwierdzenia, że:

w dniu zawarcia ugody Spółka uznała argumenty Usługodawcy potwierdzające zasadność kalkulacji wynagrodzenia oraz
dopiero w czasie mediacji Strony potwierdziły prawidłowe wykonanie usług objętych fakturami za okres listopad - grudzień 2015 oraz
zawarta Ugoda wyczerpuje wzajemne roszczenia stron objęte sporem w sprawie toczącej się przez Sądem Okręgowym w Łodzi X Wydziałem Gospodarczym.

W związku z powyższym do dnia zawarcia Ugody oświadczenie o potrąceniu złożone przez Spółkę Usługodawcy w dniu 4 lutego 2016 r. było skuteczne. Zawarcie Ugody mediacyjnej było podstawą do umorzenia postępowania prowadzonego przez Sądem. Odpowiadając na pytanie dotyczące zasadności roszczenia Wnioskodawcy warto więc przybliżyć genezę sporu w tym zakresie. W piśmie z dnia 27 stycznia 2016 r. skierowanym do Usługodawcy, Spółka stanęła na stanowisku, że określona część wynagrodzenia dotyczącego lat 2013- październik 2015 została zapłacona do Usługodawcy w zawyżonej kwocie. Dodatkowo, Wnioskodawca uznał, że wynagrodzenie Usługodawcy wynikające z faktur za okres listopad-grudzień 2015 r. również zostało zawyżone o kwotę brutto 886.373,99 zł (w tym podatek od towarów i usług w wysokości: 165.744,73 zł). Wnioskodawca umotywował to skalkulowaniem wynagrodzenia niezgodnie z ww. umowami i w oparciu o nieprawdziwe dane dotyczące efektywności kampanii reklamowych. Jednocześnie Usługodawca został wezwany do zwrotu nadpłaconego wynagrodzenia. W odpowiedzi z dnia 2 lutego 2016 r. pełnomocnik Usługodawcy zakwestionował zarzuty Spółki. Stwierdził, że Usługodawca wykonywał obowiązki wynikające z umowy w sposób zgodny z jej postanowieniami oraz z przepisami obowiązującego prawa. Z uwagi na niedokonanie zapłaty w wyznaczonym terminie, Spółka wystosowała pismo, w którym podtrzymała stanowisko, iż wyliczenie wynagrodzenia Usługodawcy jest niezgodne z prawdą i nie znajduje potwierdzenia w danych AGB dotyczących zasięgu poszczególnych kampanii reklamowych. Jednocześnie, w tym samym piśmie nadanym do Usługodawcy 4 lutego 2016 r. pełnomocnik Spółki złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności o zwrot nadpłaconego wynagrodzenia z wierzytelnością Usługodawcy o zapłatę nieuregulowanych jeszcze faktur. Pismo zostało otrzymane przez Usługodawcę jeszcze w lutym 2016 r. Oświadczenie o potrąceniu nie zawierało żadnych warunków ani terminów, a w ocenie Spółki było skuteczne w momencie jego złożenia. Sprawa trafiła do sądu gospodarczego i została ostatecznie zakończona zawarciem Ugody. Usługodawca w sporze sądowym kwestionował zasadność potrącenia dokonanego przez Wnioskodawcę, a więc właśnie wątek zawyżonego wynagrodzenia. W ocenie Wnioskodawcy, fakt, że Usługodawca zrezygnował z kontynuowania sporu sądowego i zgodził się na obniżenie wynagrodzenia (udzielenie rabatu) przeczy wnioskowi, że roszczenia Wnioskodawcy w stosunku do Usługodawcy były bezzasadne. Kwestia odzyskania kwoty nadpłaty w wysokości 115.354,26 zł nie była przedmiotem negocjacji i nie została uwzględniona w treści Ugody. Ugoda przewidywała znacznie wyższą obniżkę wynagrodzenia (w formie nieodwołalnego rabatu) należnego Usługodawcy, stąd nieracjonalnym było czynienie przez Spółkę z kwoty 115.354,26 zł przysłowiowej „kości niezgody”. Ugoda zawsze polega na pewnych ustępstwach z obu stron, a jednym z ustępstw Wnioskodawcy było właśnie niepodnoszenie (przemilczenie) kwestii zwrotu kwoty 115.354,26 zł w treści Ugody. Kwota 115.354,26 zł na moment dokonania zapłaty stanowiła w ocenie Wnioskodawcy zobowiązanie należne Usługodawcy, do którego zapłaty Spółka była zobowiązana na podstawie zawartej z Usługodawcą umowy. Zobowiązanie to wynikało z faktury dokumentującej rzeczywiście wykonane usługi marketingowe, których wykonywanie miało służyć wzrostowi sprzedaży produktów Wnioskodawcy. Kwota 115.354,26 zł stanowiła różnicę między zobowiązaniami a należnościami Wnioskodawcy na rozrachunkach z Usługodawcą, zgodnie z treścią oświadczenia o potrąceniu złożonego przez Spółkę Usługodawcy w dniu 4 luty 2016 r. Ponoszenie wydatków na reklamę jest w branży farmaceutycznej niezbędnym kosztem prowadzonej działalności, pomagającej promować produkty i intensyfikować sprzedaż. Wynagrodzenie wynikające z faktury z 28 grudnia 2015 r. w części 115.354,26 zł nie było przez Wnioskodawcę kwestionowane. Brak uregulowania tego zobowiązania naraziłoby w tamtym czasie Wnioskodawcę na szkodę (ryzyko obowiązku zapłaty tej kwoty wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami sądowymi).

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć kwotę 115.354,26 zł do kosztów uzyskania przychodu w związku zawarciem Ugody z Usługodawcą, w której to Wnioskodawca zrzekł się wszystkich roszczeń wobec Usługodawcy, w tym roszczenia o zwrot zapłaconej uprzednio kwoty, które to roszczenie nie zostało uwzględnione w Ugodzie.

W przedmiotowej sprawie istotna jest zatem analiza zasadności uznania wydatku w kwocie 115.354,26 zł, stanowiącego nadpłatę wynagrodzenia na rzecz Usługodawcy, za koszt uzyskania przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Mając na względzie przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, nie można przyznać słuszności stanowisku Wnioskodawcy, że może on zaliczyć kwotę 115.354,26 zł do kosztów uzyskania przychodów w związku z zawarciem Ugody z Usługodawcą, w której zrzekł się wszystkich roszczeń wobec Usługodawcy, w tym roszczenia o zwrot zapłaconej uprzednio kwoty, które to roszczenie nie zostało uwzględnione w Ugodzie. Należy bowiem zauważyć, że opisu sprawy wynika jednoznacznie, iż zapłacona w dniu 8 lutego 2016 r. kwota 115.354,26 zł dotyczyła wynagrodzenia dla Usługodawcy za wyświadczone na rzecz Wnioskodawcy usługi, udokumentowane fakturą z 28 grudnia 2015 r. W wyniku zawarcia Ugody, Strony ustaliły natomiast, że Usługodawca udziela Wnioskodawcy nieodwołalnego rabatu dotyczącego faktur wystawionych przez Usługodawcę za listopad i grudzień 2015 r., w ten sposób, że do przedmiotowych faktur VAT zostaną wystawione faktury korygujące określające łączną kwotę wynagrodzenia za listopad i grudzień 2015 r. Faktury korygujące zostały przez Wnioskodawcę zapłacone. W rezultacie, zgodnie z twierdzeniem Wnioskodawcy, powstała nadpłata w kwocie 115.354,26 zł.

Należy zauważyć, że zakwestionowanie przez Wnioskodawcę prawidłowości kwoty wynagrodzenia na rzecz Usługodawcy a następnie, poprzez przystanie na opisane w sprawie warunki ww. Ugody, dobrowolna w istocie rezygnacja z możliwości odzyskania nadpłaty tegoż wynagrodzenia, świadczy o nieracjonalności działań Wnioskodawcy, co wyklucza możliwość uznania przedmiotowego wydatku (nadpłaty w kwocie 115.354,26 zł) za koszt uzyskania przychodów.

Rezygnacja z możliwości odzyskania ww. kwoty nadpłaty, jaka powstała w wyniku przeprowadzonych operacji gospodarczych nie może zostać, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, uznana za działanie racjonalne. Twierdzenie Wnioskodawcy, że „kwestia odzyskania kwoty nadpłaty w wysokości 115.354,26 zł nie była przedmiotem negocjacji i nie została uwzględniona w treści Ugody. Ugoda przewidywała znacznie wyższą obniżkę wynagrodzenia (w formie nieodwołalnego rabatu) należnego Usługodawcy, stąd nieracjonalnym było czynienie przez Spółkę z kwoty 115.354,26 zł przysłowiowej „kości niezgody” potwierdza jedynie, że Wnioskodawca dobrowolnie zrezygnował z możliwości uwzględnienia tejże nadpłaty w polubownym procesie zmierzającym do prawidłowego uregulowania stosunków gospodarczych (w tym także zobowiązań) z Usługodawcą. „Przemilczenie”, jak to określa sam Wnioskodawca, kwestii zwrotu przez Usługodawcę kwoty 115.354,26 zł w treści Ugody również wskazuje na świadomą rezygnację z własnych środków finansowych, co niewątpliwie potwierdza nieracjonalność działania Wnioskodawcy. Podjęcie powyższej decyzji o rezygnacji z ww. nadpłaty należy uznać także za niezrozumiałe w kontekście twierdzenia Wnioskodawcy, że: „fakt, że Usługodawca zrezygnował z kontynuowania sporu sądowego i zgodził się na obniżenie wynagrodzenia (udzielenie rabatu) przeczy wnioskowi, że roszczenia Wnioskodawcy w stosunku do Usługodawcy były bezzasadne”. To twierdzenie Wnioskodawcy wskazuje, że pomimo, iż posiadał on uzasadnione roszczenia wobec Usługodawcy, to jednak zgodził się na takie warunki Ugody, które spowodowały uszczerbek na jego finansach.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie zostały spełnione przesłanki pozwalające uznać wskazanego we wniosku wydatku w kwocie 115.354,26 zł za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ wskazuje również, że w związku z uznaniem za nieprawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku, o którym mowa we wniosku, bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie kwestii dotyczącej momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych oraz interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin