Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.315.2018.2.MKA
z 19 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2018 r. (data wpływu 9 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 11 września 2018 o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski, nie posiada i nie posiadał innego obywatelstwa.

W Polsce nie jest zatrudniony, nie wykonuje żadnej pracy, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie posiada żadnych innych źródeł dochodu ani składników majątku.

W 2017 r. nie uzyskał żadnych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym również dochodów, o których mowa w art. 3 ust. 2b pkt 5, 6 i 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80, poz. 350, ze zm.). W Polsce Wnioskodawca posiada jedynie konta bankowe i lokaty bankowe.

Wnioskodawca nie ma jeszcze żony ani dzieci oraz nie posiada w Polsce miejsca urządzonego i zastrzeżonego pod swój własny użytek (tzw. ogniska domowego) dlatego jest zameldowany czasowo w domu swoich rodziców.

W lutym 2017 r. Wnioskodawca wyjechał i rozpoczął pracę na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony (Employment contract) w firmie z siedzibą w Dubaju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej ZEA). Pracodawcą jest podmiot mający siedzibę w ZEA, wynagrodzenie jest wypłacane przez tę firmę w ZEA na rachunek bankowy w ZEA należący do Wnioskodawcy. Wnioskodawca przeprowadził się do ZEA z zamiarem trwałego osiedlenia oraz przeniósł do ZEA swój ośrodek interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ZEA posiada grupę znajomych tam też prowadzi swoje życie towarzyskie.

Obecność Wnioskodawcy w Polsce ma charakter incydentalny i nie przekrocza 183 dni w roku podatkowym. W związku z powyższym Wnioskodawca upoważnił notarialnie rodziców do załatwiania w jego imieniu wszelkich spraw w Polsce. Wnioskodawca nie zamierza wrócić do Polski, ale w przyszłości ma zamiar zakupić na terenie Polski nieruchomości inwestycyjnie (mieszkania) z przeznaczeniem na wynajem (przychody zamierza opodatkować ryczałtowo).

Na okres pobytu w ZEA Wnioskodawca posiada tzw. „Resident Identity Card UAE”. Dokument ten jest odpowiednikiem polskiego dowodu osobistego. Posiada również kartę pracownika, która potwierdza legalność jego zatrudnienia w ZEA oraz ubezpieczenie zdrowotne opłacane przez pracodawcę. Wnioskodawca nie opłaca na terenie Polski składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, rentowe itp.

Miejscem świadczenia pracy jest ZEA a także na służbowe polecenia pracodawcy inne kraje Zatoki Perskiej.

W obecnej chwili Wnioskodawca nie może uzyskać od administracji podatkowej ZEA certyfikatu rezydencji podatkowej, ponieważ jednym z warunków uzyskania certyfikatu jest posiadanie własnej nieruchomości na terenie ZEA lub długoterminowy najem nieruchomości. Ponieważ wnioskodawca nie posiada jeszcze rodziny, nie jest zainteresowany na tym etapie życia zakupem lub wynajmem nieruchomości (również z przyczyn ekonomicznych), gdyż jemu samemu zagraniczny pracodawca opłaca koszty zakwaterowania i wyżywienia w hotelach w miejscach świadczenia pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca w trakcie pobytu w ZEA jest traktowany jako polski rezydent podatkowy?
2. Czy w związku z tym, że Wnioskodawca uzyskuje dochody z tytułu pracy najemnej w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, które są w Zjednoczonych Emiratach Arabskich zwolnione z opodatkowania, będzie miał prawo do zastosowania w rozliczeniu za 2017 r. oraz lata następne ulgi wskazanej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulga abolicyjna) w sytuacji, gdy dochód uzyskany za pracę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich może tam podlegać opodatkowaniu, lecz na mocy lokalnych przepisów ZEA de facto nie podlega tam opodatkowaniu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Wnioskodawca uważa, że w świetle przepisów podatkowych, będzie polskim rezydentem podatkowym przez cały czas trwania pobytu w ZEA, od roku wyjazdu z zamiarem pobytu stałego w ZEA aż do momentu uzyskania certyfikatu rezydencji ZEA, ponieważ w chwili obecnej nie spełnia wszystkich warunków koniecznych aby uzyskać certyfikat rezydencji podatkowej ZEA. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za rezydenta polskiego uważa się osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, a z kolei za taką uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przy spełnieniu jednego z wyżej wymienionych warunków można uznać podatnika za polskiego rezydenta podatkowego.

Powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania -Umowa pomiędzy Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r. Zgodnie z zapisami powyższej umowy - art. 4 ust. 3 pkt iii) osoba fizyczna, która przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, będzie uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem. Wnioskodawca jest obywatelem Polski. UPO mają pierwszeństwo przed polskim wewnętrznym prawem podatkowym a o zmianie miejsca zamieszkania nie decyduje sam fakt długotrwałego przebywania za granicą.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zgodnie z umową między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Abu Zabi w dniu 31 stycznia 1993 r. z uwzględnieniem Protokołu zmieniającego tę Umowę z dnia 11 grudnia 2013 r. (dalej zwanymi „Umowa”), do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę w 2017 r. i w latach następnych z pracy najemnej wykonywanej w Zjednoczonych Emiratach Arabskich ma zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia, Zainteresowany będzie - w rozliczeniu rocznym za powyższe lata - uprawniony do skorzystania z ulgi abolicyjnej, wskazanej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwanej „updof”) również w sytuacji, gdy dochód uzyskany za pracę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich może tam podlegać opodatkowaniu, lecz na mocy lokalnych przepisów ZEA de facto nie podlega tam opodatkowaniu. W odniesieniu do przedmiotowych dochodów zastosowanie znajdą odpowiednie uregulowania ww. umowy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W takim przypadku, dochód ten może być opodatkowany zarówno w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce. Jednocześnie, w Polsce - w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu - należy zastosować przepis art. 24 ust. 1 lit a) umowy, w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów osiąganych od dnia 1 stycznia 2016 r. Przepis ten określa metodę unikania podwójnego opodatkowania, jako tzw. metodę odliczenia proporcjonalnego, zgodnie z którym jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami umowy może być opodatkowany w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, wówczas Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe osiągnięte w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody z pracy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust 1 (polski rezydent podatkowy), osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarta umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody z pracy najemnej za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe. jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie. Uregulowania dotyczące tzw. ulgi abolicyjnej zawarte zostały w treści art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 27g ust. 1 ww. ustawy, podatnik podlegający obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1, rozliczający na zasadach określonych w art. 27 ust. 9, uzyskane w roku podatkowym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochody:

1. ze źródeł, o których mowa w art. 12 ust 1, art. 13, art. 14, lub
2. z praw majątkowych w zakresie praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, z wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, oświatowej i publicystycznej, z wyjątkiem dochodów (przychodów) uzyskanych z tytułu korzystania z tych praw lub rozporządzania nimi

‒ ma prawo odliczyć od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2.

Stosownie do art. 27g ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego od dochodów ze źródeł, o których mowa w ust. 1, przy zastosowaniu do tych dochodów zasad określonych w art. 27 ust. 8.

Jednocześnie należy wskazać, że Zjednoczone Emiraty Arabskie nie występują na liście krajów wymienionych w Rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 17 maja 2017 r. w sprawie określenia krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Na możliwość zastosowania ulgi abolicyjnej wyrażonej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma wpływu fakt zapłaty podatku za granicą. Podkreślić należy, że celem wprowadzenia ulgi, o której mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było wyrównanie różnic pomiędzy metodami unikania podwójnego opodatkowania, tj. metodą proporcjonalnego odliczenia a metodą wyłączenia z progresją, czyli zrównanie obciążenia podatkowego osób pracujących za granicą.

Ulga abolicyjna - jak wynika z uregulowania art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - polega na odliczeniu od podatku, obliczonego zgodnie z art. 27 ww. ustawy (a więc również przy uwzględnieniu zapisów zawartych w ust. 9 tego przepisu), pomniejszonego o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b ustawy, kwoty stanowiącej różnicę między podatkiem obliczonym przy zastosowaniu metody odliczenia proporcjonalnego a kwotą podatku obliczonego przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją. Jak wynika jednoznacznie z dyspozycji art. 27g ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dla potrzeb określenia wysokości ww. ulgi należy przyjmować podatek obliczony zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a ww. ustawy. tj. według schematu: od łącznej sumy dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce (uzyskanych ze źródeł położonych w kraju i poza granicami kraju lub też uzyskanych tylko za granicą) oblicza się podatek według skali podatkowej i dokonuje stosownych odliczeń podatku dochodowego zapłaconego w obcym państwie. Prawo do ulgi abolicyjnej przysługuje w każdej sytuacji, kiedy do dochodów uzyskanych za granicą ma zastosowanie - zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania - metoda odliczenia proporcjonalnego. W takiej sytuacji (tj. wówczas, gdy umowa jest zawarta) bez znaczenia jest fakt, czy druga strona umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (drugie państwo) pobiera podatek od danego dochodu.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy ma On prawo do zastosowania tzw. ulgi abolicyjnej wyrażonej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy dochód uzyskany za pracę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich może tam podlegać opodatkowaniu, lecz na mocy lokalnych przepisów w Zjednoczonych Emiratach Arabskich de facto nie podlega tam opodatkowaniu (zgodnie z zobowiązującymi przepisami w ZEA podatek dochodowy od pracy najemnej nie występuje).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z opisu stanu faktycznego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem polskim, nie posiada i nie posiadał innego obywatelstwa. Wnioskodawca w Polsce nie jest zatrudniony, nie wykonuje żadnej pracy, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie posiada żadnych innych źródeł dochodu ani składników majątku. W 2017 r. nie uzyskał żadnych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W Polsce Wnioskodawca posiada jedynie konta bankowe i lokaty bankowe. Wnioskodawca nie ma jeszcze żony ani dzieci oraz nie posiada w Polsce miejsca urządzonego i zastrzeżonego pod swój własny użytek (tzw. ogniska domowego) dlatego jest zameldowany czasowo w domu swoich rodziców. Obecność Wnioskodawcy w Polsce ma charakter incydentalny i nie przekracza 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawca nie zamierza wrócić do Polski, ale w przyszłości ma zamiar zakupić na terenie Polski nieruchomości inwestycyjnie (mieszkania) z przeznaczeniem na wynajem (przychody zamierza opodatkować ryczałtowo).

W lutym 2017 r. Wnioskodawca wyjechał i rozpoczął pracę na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w firmie z siedzibą w Dubaju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Pracodawcą jest podmiot mający siedzibę w ZEA, wynagrodzenie jest wypłacane przez tę firmę w ZEA na rachunek bankowy w ZEA należący do Wnioskodawcy. Wnioskodawca przeprowadził się do ZEA z zamiarem trwałego osiedlenia oraz przeniósł do ZEA swój ośrodek interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ZEA posiada grupę znajomych tam też prowadzi swoje życie towarzyskie. Na okres pobytu w ZEA Wnioskodawca posiada tzw. „Resident Identity Card UAE”. Dokument ten jest odpowiednikiem polskiego dowodu osobistego. Posiada również kartę pracownika, która potwierdza legalność jego zatrudnienia w ZEA. Posiada ubezpieczenie zdrowotne opłacane przez pracodawcę. Wnioskodawca nie opłaca na terenie Polski składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, rentowe itp. Miejscem świadczenia pracy jest ZEA a także na służbowe polecenia pracodawcy inne kraje Zatoki Perskiej.

W obecnej chwili Wnioskodawca nie może uzyskać od administracji podatkowej ZEA certyfikatu rezydencji podatkowej, ponieważ jednym z warunków uzyskania certyfikatu jest posiadanie własnej nieruchomości na terenie ZEA lub długoterminowy najem nieruchomości. Zagraniczny pracodawca opłaca koszty zakwaterowania i wyżywienia w hotelach w miejscach świadczenia pracy.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca - jak sam podał we wniosku – w lutym 2017 r. przeprowadził się do Zjednoczonych Emiratów Arabskich z zamiarem trwałego osiedlenia oraz przeniósł do ZEA swój ośrodek interesów życiowych oraz gospodarczych i od dnia wyjazdu mieszka i pracuje w ZEA, nie został spełniony warunek posiadania miejsca zamieszkania na terytorium Polski wymieniony w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, w związku z faktem, że w stosunku do Wnioskodawcy nie znajduje zastosowania przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to jednocześnie nie znajduje zastosowania przepis art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Abu Zabi w dniu 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373).

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie może być uznany za polskiego rezydenta podatkowego, tym samym Zainteresowany nie będzie zobowiązany do opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych w 2017 r. z tytułu pracy na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W konsekwencji powyższego Zainteresowany nie będzie zobowiązany do złożenia w Polsce zeznania podatkowego.

W związku z powyższym, rozpatrywanie kwestii możliwości skorzystania z ulgi określonej w art. 27 g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulgi abolicyjnej) nie jest zasadne.

Końcowo należy podkreślić, że zakres interpretacji indywidualnej, zdeterminowany jest przede wszystkim przedstawionym przez Wnioskodawcę stanem faktycznym jak i własnym stanowiskiem Wnioskodawcy. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.