Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.305.2018.1.DS
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2018 r. (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako podatnik osiąga dochody z działalności gospodarczej. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, ustalając dochód zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ewidencję kosztów Wnioskodawca prowadzi w sposób uproszczony.

Wnioskodawca 5 czerwca 2018 r. podpisał Umowę wsparcia (dalej: Umowa) w ramach projektu realizowanego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020. Przedmiotem umowy było udzielenie dofinansowania przedsiębiorcy oraz udział przedsiębiorcy w usłudze rozwojowej (szkoleniu).

Podpisana umowa informowała, że usługa rozwojowa współfinansowana jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz, że stanowi pomoc de minimis na usługi rozwojowe zgodnie z zasadami określonymi w odrębnych przepisach krajowych i zagranicznych, w tym w szczególności w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 oraz w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 651/2014 oraz w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 2 lipca 2015 r. w sprawie udzielania pomocy de minimis oraz pomocy publicznej w ramach programów operacyjnych finansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego na lata 2014-2020.

Na mocy Umowy Wnioskodawca wziął udział w szkoleniu dot. zagadnień związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mających związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi przychodami, jak i zabezpieczeniem dotychczasowego oraz zapewnieniem nowego źródła przychodów.

Po zakończonym szkoleniu Wnioskodawca otrzymał fakturę za usługę szkoleniową, którą uregulował w pełni z własnych środków, jako że Umowa zakładała taką procedurę.

Na dzień podpisania Umowy Wnioskodawca otrzymał wstępną deklarację (promesę) udzielenia dofinansowania na udział w szkoleniu. Po dostarczeniu kompletu dokumentów do Operatora usługi rozwojowej a strony Umowy Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie na firmowy rachunek bankowy w wysokości 80% wartości usługi szkoleniowej – zwrot nastąpił w kwocie wynikającej z Umowy. W Umowie zawarto informację, że część pokryta z własnych środków stanowi wkład własny Przedsiębiorcy.

Wnioskodawca dodaje, że pomiędzy otrzymaniem faktury za usługę szkoleniową, jej opłaceniem a otrzymaniem refundacji upłynął około miesiąc, co sprawiło, że ewidencja księgowa tych zdarzeń nastąpiła w odmiennych okresach rozliczeniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wkład własny stanowi koszt uzyskania przychodów zgodnie z ogólną definicją kosztów wyrażoną w art. 22 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pierwsze pytanie, to czy właściwe jest uznanie kosztu uzyskania przychodów, a tym samym ewidencja faktury dokumentującej wykonaną usługę szkoleniową w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie jej wystawienia, w pełnej wysokości, a następnie umniejszenie kosztów uzyskania przychodów, a tym samym korekta tejże faktury na minus o wartość dofinansowania (80% wartości faktury) w dacie otrzymania dofinansowania na rachunek bankowy przedsiębiorcy?
3. W przypadku nieprawidłowości powyższego stanowiska wyrażonego w punkcie 2, czy właściwym będzie umniejszenie kosztów, a co za tym idzie zaewidencjonowanie faktury dokumentującej wykonanie usługi szkoleniowej w dacie jej wystawienia, od razu w kwocie pomniejszonej o potencjalną wartość dofinansowania, mimo że dofinansowanie nie zostało na dzień jej wystawienia przekazane na rachunek bankowy? W terminie zobowiązującym do naliczenia i opłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawca dalej nie otrzymał dofinansowania na rachunek bankowy.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt uzyskania przychodów nie uważa się wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 Ustawy o PIT.

Zgodnie z informacją wskazaną w Umowie o dofinansowanie oraz dokumentach stanowiących integralną część tejże Umowy dofinansowanie udzielone Przedsiębiorcy na uczestnictwo w usłudze rozwojowej (szkoleniu) zostało sfinansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, co oznacza że środki otrzymane na tej podstawie są wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 137 Ustawy o PIT. Tym samym wydatek w części sfinansowanej z dochodu (przychodu) określonego w art. 21 ust. 1 pkt 137 Ustawy o PIT nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, część finansowana ze środków Przedsiębiorcy stanowi koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z definicją określoną w art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT.

Z kolei dochód (przychód) z tytułu dofinansowania usługi szkoleniowej powstaje, zdaniem Wnioskodawcy, w dacie otrzymania zapłaty (wpływu dofinansowania na rachunek bankowy) i stanowi podstawę do dokonania korekty kosztu poprzez zmniejszenie kosztów w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty, gdyż nie jest ona spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką.

Reasumując fakturę dokumentującą wykonanie usługi szkoleniowej należy ująć w pełnej wysokości, w dacie jej wystawienia, zaś w dacie otrzymania dofinansowania należy, zdaniem Wnioskodawcy, skorygować koszty o wartość tego dofinansowania. Podstawą korekty w związku z brakiem faktury korygującej będzie inny dokument, w tym przypadku potwierdzenie przelewu dofinansowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy – źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Co do zasady, wszelkie otrzymywane przez podatnika dotacje i dopłaty związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą stanowią przychód z tej działalności. Wyjątek stanowią te dotacje, które przeznaczone są na nabycie lub wytworzenie podlegających amortyzacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Wyjątek ten nie ma jednak zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ z wniosku jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca z otrzymanej dotacji nie finansował wydatków inwestycyjnych.

Niektóre dotacje (dofinansowania) korzystają jednak ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. I tak – zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 129 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wolne od podatku dochodowego są dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 36.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 136 tej ustawy: wolne od podatku dochodowego są płatności na realizację projektów w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, otrzymane z Banku Gospodarstwa Krajowego, z wyłączeniem płatności otrzymanych przez wykonawców.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 137 ww. ustawy: wolne od podatku dochodowego są środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.

Należy podkreślić, że powyższym zwolnieniem objęci są uczestnicy projektu. Przez uczestników projektu, o których mowa w omawianej regulacji, należy rozumieć osoby, dla których faktycznie przeznaczona jest pomoc udzielona w ramach projektu. Przykładem uczestnika jest np. osoba biorąca udział w szkoleniu współfinansowanym ze środków europejskich. To ona jest bowiem ostatecznym odbiorcą pomocy. Użyte w powyższym przepisie pojęcie „z udziałem środków europejskich” należy rozumieć jako współfinansowanie pomocy z tych środków.

Zatem niniejsze zwolnienie określone w powołanym przepisie ma zastosowanie w odniesieniu do uczestnika projektu, czyli podmiotu, któremu ta pomoc jest dedykowana i który jest ostatecznym odbiorcą świadczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako podatnik osiąga dochody z działalności gospodarczej. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Ewidencję kosztów Wnioskodawca prowadzi w sposób uproszczony. Wnioskodawca 5 czerwca 2018 r. podpisał Umowę wsparcia (dalej: Umowa) w ramach projektu realizowanego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020. Przedmiotem Umowy było udzielenie dofinansowania Wnioskodawcy oraz jego udział w usłudze rozwojowej (szkoleniu). Z Umowy wynika, że usługa rozwojowa współfinansowana jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz, że stanowi pomoc de minimis na usługi rozwojowe. Na mocy Umowy Wnioskodawca wziął udział w szkoleniu dot. zagadnień związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mających związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi przychodami, jak i zabezpieczeniem dotychczasowego oraz zapewnieniem nowego źródła przychodów. Po zakończonym szkoleniu Wnioskodawca otrzymał fakturę za usługę szkoleniową, którą uregulował w pełni z własnych środków, jako że Umowa zakładała taką procedurę. Po dostarczeniu kompletu dokumentów do strony Umowy Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie w wysokości 80% wartości usługi szkoleniowej – zwrot nastąpił w kwocie wynikającej z Umowy. Ponadto z Umowy wynika, że część pokryta z własnych środków stanowi wkład własny Wnioskodawcy.

Zatem – mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy oraz opis sprawy – należy stwierdzić, że skoro dofinansowanie udzielone Wnioskodawcy na uczestnictwo w szkoleniu zostało sfinansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, to w myśl art. 21 ust. 1 pkt 137 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środki otrzymane na tej podstawie są wolne od podatku dochodowego.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia między nim a osiągniętym przychodem związku przyczynowo-skutkowego. Ponadto celem ponoszonego kosztu powinno być osiągnięcie przychodu i jednocześnie wydatek ten nie może znajdować się wśród wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Jednocześnie, aby w ogóle mogło dojść do powstania kosztu uzyskania przychodu, podatnik musi ponieść faktyczny wydatek (ekonomiczny ciężar) związany ze zdarzeniem prawnym, mającym wpływ na uzyskanie przychodu lub zachowanie, bądź zabezpieczenie źródła przychodu. Zatem kosztami podatkowymi są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanym przychodem. Ponadto z wydatkiem musi się wiązać poniesienie określonego, trwałego ciężaru finansowego (majątkowego), np. uiszczenia kwoty pieniężnej, wydanie udziałów (akcji).

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie – na podstawie zgromadzonych dowodów – związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Przepis ten ustanawia ogólną regułę, w myśl której koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Na mocy art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z przytoczonych regulacji wynika, że u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów wydatki, które w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią koszt podatkowy, co do zasady muszą być zaewidencjonowane w tej księdze w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, nawet jeśli dotyczą przychodów przyszłych lat. Przy czym za dzień poniesienia kosztu u tych podatników uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Jak stanowi art. 22 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Z przytoczonej regulacji wynika, że w przypadku błędu rachunkowego lub innej oczywistej omyłki, korekta kosztów uzyskania przychodów powinna być dokonywana „wstecz”, natomiast w pozostałych przypadkach – „na bieżąco”.

Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 7c, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 22 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Użyty w tym przepisie zwrot „bezpośrednio” należy rozumieć wprost „bez jakiegokolwiek pośrednictwa”, a nie chronologicznie jako czasowa konwencja zdarzeń. Pojęcie „bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów)” zawarte w ww. regulacji dotyczy również wydatków i kosztów, które zostały poniesione, a następnie zwrócone, zrefundowane podatnikowi w formie dotacji (dofinansowania).

Zatem wydatki sfinansowane z dotacji (dofinansowania) zwolnionej od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 137 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bezsprzecznie wynika, że koszty, które zostały sfinansowane („pokryte”) z dochodów (przychodów), o których mowa m.in. w art. 21 ust. 1 pkt 137 ww. ustawy, nie mogą być kosztem podatkowym. O tym, że wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów decyduje fakt, że zostały one pokryte otrzymanymi środkami finansowymi zwolnionymi od opodatkowania. Oznacza to, że skoro wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku prowadzoną działalnością gospodarczą zostały sfinansowane z dofinansowania pochodzącego z pomocy Unii Europejskiej, to wydatki te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W sytuacji opisanej we wniosku Wnioskodawca poniósł wydatek na usługę szkoleniową, a następnie otrzymał dofinansowanie w wysokości 80% wartości usługi szkoleniowej. Zatem skoro otrzymane środki finansowe są zwolnione z opodatkowania, to na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Wobec tego – w dacie wystawienia faktury dokumentującej wykonanie usługi szkoleniowej Wnioskodawca jest zobowiązany wprowadzić ją do podatkowej księgi przychodów i rozchodów w pełnej wysokości. Następnie w dacie otrzymania dofinansowania usługi szkoleniowej Wnioskodawca jest zobowiązany do skorygowania – zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w wysokości otrzymanego dofinansowania ze środków pomocowych.

Reasumując – wkład własny Wnioskodawcy stanowi koszt uzyskania przychodów zgodnie z ogólną definicją kosztów wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie właściwe jest uznanie kosztu uzyskania przychodów, a tym samym ewidencja faktury dokumentującej wykonaną usługę szkoleniową w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie jej wystawienia, w pełnej wysokości, a następnie umniejszenie kosztów uzyskania przychodów, a tym samym korekta tejże faktury na minus o wartość dofinansowania (80% wartości faktury) w dacie otrzymania dofinansowania na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Wobec tego skoro Organ potwierdził prawidłowość stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę w pytaniu nr 2, to nie udziela się odpowiedzi w zakresie pytania nr 3.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.