Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.650.2018.1.AGW
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu 27 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 8 października 2018 r. (dopłata), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku wyłączenia od opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości zabudowanej oraz jej zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 8 października 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku wyłączenia od opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości zabudowanej oraz jej zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w przedmiocie przeważającej działalności gospodarczej prowadzi roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Ponadto w przedmiocie jego pozostałej działalności gospodarczej mieści się: realizacja projektów budowlanych, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie. Wnioskodawca prowadzi również działalność polegającą na lokowaniu nadwyżek środków pieniężnych w różne instrumenty finansowe.

Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym działki numer 5/14, obręb ewidencyjny XXX, , położonej w S. przy ul. Z., o powierzchni 0,5101 ha, dla której Sąd Rejonowy, X Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr XXX. Wnioskodawca jest właścicielem:

1. budynku biurowego o powierzchni 11.235,06 m², stanowiącego odrębną własność, posadowionego na ww. działce, objętego księgą wieczystą prowadzoną dla powyższej nieruchomości gruntowej;
2. budynku trafostacji o powierzchni 34 m², posadowionego na ww. działce, nieujawnionego w księdze wieczystej.

Budynek biurowy wraz z budynkiem niemieszkalnym (trafostacją), zgodnie z pozwoleniem na użytkowanie, został oddany do użytkowania w dniu 24 lipca 2013 r. W sierpniu 2013 roku nieruchomość została przyjęta jako środek trwały w L. poniosła nakłady na ww. nieruchomość, a następnie sprzedała ją w grudniu 2013 r. do S. (przekształcona następnie w kwietniu 2014 r. w A.) również ponosiła nakłady na tej nieruchomości. Wnioskodawca na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia A. z dnia 28 września 2015 r., w ramach połączenia A. oraz B., stał się właścicielem nieruchomości. Połączenie podmiotów nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Po połączeniu Wnioskodawca ponosił nakłady na ww. nieruchomość.

Łączna wartość nakładów poniesionych przez wszystkich właścicieli od momentu oddania tej nieruchomości do użytkowania i wprowadzenia do ewidencji środków trwałych do dnia złożenia niniejszego wniosku przekroczyła 30% wartości początkowej tej nieruchomości, natomiast żadne z cząstkowych nakładów, dotyczące odrębnych części nieruchomości, nie przekroczyły 30% zaktualizowanej wartości początkowej obiektu. Nakłady o łącznej wartości stanowiącej równowartość co najmniej 30% wartości początkowej nieruchomości zostały poniesione ponad dwa lata temu.

W dniu 24 kwietnia 2013 r. zawarta została pierwsza umowa najmu powierzchni biurowej oraz miejsc parkingowych, których przekazanie najemcy nastąpiło 1 sierpnia 2013 r. Od dnia 18 września 2013 r. Wnioskodawca wykorzystuje część powierzchni biurowej oraz miejsca parkingowe do celów własnej działalności.

Wnioskodawca wynajmuje powierzchnie biurowe oraz miejsca parkingowe, a także w części prowadzi własną działalność, wykorzystując je do celów prowadzonej działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W budynku biurowym część powierzchni nigdy nie była przedmiotem wynajmu, ani też nie była wykorzystywana na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Powierzchnia, o której mowa była/jest oferowana do wynajmu lecz nie spotkała się dotychczas z zainteresowaniem potencjalnych najemców. Niewynajęta powierzchnia biurowa jest elementem całości obiektu i nie stanowi odrębnej nieruchomości (nie jest to lokal z wyodrębnioną własnością).

Obsługa nieruchomości jest świadczona przez inną spółkę (spółkę powiązaną osobowo) na podstawie umowy zarządzania biurowcem. Wnioskodawca rozważa wypowiedzenie ww. umowy zarządzania i przejęcie obowiązków z niej wynikających w ramach własnej struktury organizacyjnej.

Wnioskodawca zamierza sprzedać opisane powyżej prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz prawem własności nieruchomości – budynku biurowego oraz pozostałego budynku niemieszkalnego. Poza ww. prawami umowa sprzedaży nie będzie obejmowała przejęcia przez nabywcę jakichkolwiek zobowiązań związanych z nieruchomością, za wyjątkiem opisanych poniżej. Transakcja nie obejmie innych istotnych składników majątkowych służących do prowadzenia działalności gospodarczej, o których stanowi art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Transakcja sprzedaży nieruchomości nie będzie wiązała się z przejściem pracowników sprzedającego Wnioskodawcy w ramach tzw. przejścia zakładu pracy (art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, ze zm., dalej: „Kodeks pracy”).

Na podstawie art. 678 § 1 Kodeksu cywilnego, wskutek nabycia nieruchomości z mocy prawa na nabywcę zostaną przeniesione prawa i obowiązki Wnioskodawcy, wynikające z umów najmu obowiązujących na dzień zawarcia umowy sprzedaży. Na nabywcę zostaną przeniesione kaucje wpłacone przez najemców tytułem zabezpieczenia zawartych przez Wnioskodawcę umów najmu.

W ramach planowanej umowy sprzedaży nie dojdzie do przejścia na nabywcę:

1. umowy o zarządzanie, jeżeli nie zostanie ona rozwiązana do dnia zawarcia umowy sprzedaży;
2. stosunków ubezpieczeń mienia dotyczącego nieruchomości;
3. umów rachunków bankowych (w tym rachunków bankowych, za pośrednictwem których dokonuje ona rozliczeń z najemcami);
4. praw i obowiązków wynikających z umów związanych z prowadzeniem bieżącej działalności przez Wnioskodawcę (w tym, w szczególności umów o prowadzenie rozliczeń księgowo-podatkowych, itp.);
5. środków pieniężnych Wnioskodawcy zgromadzonych na rachunkach bankowych i w kasie;
6. tajemnic przedsiębiorstwa Wnioskodawcy;
7. know-how (związany w szczególności z prowadzeniem działalności gospodarczej, a także z wyszukiwaniem i utrzymaniem odpowiedniego portfolio najemców);
8. ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy i innych dokumentów (np. handlowych, korporacyjnych), związanych z prowadzeniem przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (poza dokumentami ściśle związanymi z Nieruchomością, które zostaną przekazane nabywcy).

Nieruchomość nie jest wyodrębniona organizacyjnie w strukturze Wnioskodawcy na podstawie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze, a także nie stanowi ona także oddziału Wnioskodawcy wyodrębnionego w KRS.

Wyodrębnienie finansowe nieruchomości wynika wyłącznie z eksploatacji nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisana w zdarzeniu przyszłym transakcja sprzedaży nieruchomości może być potraktowana jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa i wyłączona od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Jeżeli przedstawionej planowanej transakcji nie można zakwalifikować jako zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to czy zbycie nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu według stawki podstawowej 23%, w związku z rezygnacją na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 powołanej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 powołanej ustawy.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle art. 6 pkt 1 powołanej ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, itp.

Definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa można odnaleźć w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa należy rozumieć organizacyjnie oraz finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań o charakterze gospodarczym. Dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” wykorzystuje się również regulację zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazał również na art. 55² Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Zatem, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Istotne w sprawie jest to, że zespół składników materialnych (działki zabudowane budynkami, budowlami oraz prawo wieczystego użytkowania działki wraz z własnością posadowionego na niej budynku), przeznaczony był do realizacji przez Wnioskodawcę określonych zadań gospodarczych, czyli wynajmu najemcom na podstawie odpowiednich z nimi umów, które bez wątpienia rodziły stosunek zobowiązaniowy, a także na cele własnej działalności, tj. prowadzenia biura.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christem Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem zorganizowana część przedsiębiorstwa w świetle powyższych orzeczeń jest zorganizowanym zespołem składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość). Jak zostało to wskazane w okolicznościach zdarzenia przyszłego nabywca będzie kontynuować umowy najmu.

Gdy cel w jakim dokonać ma się przedmiotowe nabycie pozostaje bez znaczenia dla kwalifikacji przedmiotu transakcji jako niestanowiącego zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to sam fakt przeniesienia wyłącznie jednego składnika majątku nie tworzy całości zdolnej do prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku NSA z dnia 26 czerwca 2008 r., I FSK 688/07, Sąd stwierdził, że „dla zbycia przedsiębiorstwa konieczne jest przeniesienie na nabywcę minimum środków pozwalających na kontynuowanie realizowanej uprzednio w tym przedsiębiorstwie działalności gospodarczej”. Ponadto w wyroku z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt I FSK 1316/15 Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że bez dodatkowych składników, które pozwalają na wykonywanie działalności gospodarczej, w szczególności szeregu umów, dana nieruchomość nie może stanowić zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, „niezależność prowadzenia działalności gospodarczej” powinna być więc rozumiana w ten sposób, że „zespół składników majątkowych” posiada zdolność do prowadzenia takiej działalności w sytuacji, gdy stanowi konglomerat, który sam w sobie, bez uzupełniania go o dodatkowe elementy (po nabyciu i włączeniu do przedsiębiorstwa nabywcy) zdolny jest do prowadzenia działalności.

Okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego wskazują, że przedmiotem transakcji jest sama nieruchomość gruntowa zabudowana, która sama w sobie nie ma zdolności do prowadzenia działalności gospodarczej. Aby nieruchomości można było przypisać zdolność do prowadzenia działalności w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego niezbędny jest szereg działań, który umożliwiłby prowadzenie w ramach działalności nabywcy działu w oparciu o tę nieruchomość. Chodzi, m.in. o: zawarcie umów na dostawy mediów, zatrudnienie lub wydzielenie grupy pracowników do obsługi tej działalności, a także poniesienie nakładów na części nieruchomości. Sama zbywana nieruchomość, zarówno z powyższych względów, jak również biorąc pod uwagę, iż w części nie jest przedmiotem najmu i wymaga zaangażowania celem znalezienia najemcy, nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa wobec braku samodzielnej zdolności do realizacji zadań gospodarczych. Należy stwierdzić, że w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę składnika, o którym mowa w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie miał zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym przedmiotowa transakcja nie będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT.

Ad. 2. Skoro czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to zasadne jest rozważenie właściwej stawki tego podatku. W art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca wskazał, że w przypadku dostawy budynków (budowli lub ich części) trwale z gruntem związanych, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że także przy zbyciu prawa wieczystego użytkowania zabudowanego gruntu opodatkowane powinno być one tak, jak budynki posadowione na tym gruncie.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika co do zasady, że dostawa nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wyjątek następuje w sytuacji, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata. Kluczowym zatem dla ustalenia zasad opodatkowania planowanej przez Wnioskodawczynię dostawy jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku i jaki upłynął okres od tego momentu. Istotą pierwszego zasiedlenia – jak wynika z powołanego przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług – jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem (poza opodatkowaną sprzedażą danej nieruchomości) może być więc także oddanie nieruchomości do używania innemu podmiotowi, np. na podstawie umowy najmu, czy dzierżawy. Pierwsze zasiedlenie nastąpi również poprzez wykorzystywanie budynku na własne cele właściciela tego budynku, co znalazło potwierdzenie w wyroku TSUE w sprawie Kozuba (z 16 listopada 2017 r., C-308/16). Ustawodawca w definicji ustawowej zawartej w art. 2 pkt 14 powołanej ustawy wyraźnie wskazuje, że pierwsze zasiedlenie może dotyczyć zarówno budowli, budynków lub ich części. Jak zostało to przedstawione w okolicznościach zdarzenia przyszłego w dniu 23 kwietnia 2013 r. została zawarta pierwsza umowa najmu powierzchni biurowej, a ponadto od 18 września 2013 r., Wnioskodawca wykorzystuje część powierzchni na cele własnej działalności biurowej. Ponadto ponad 2 lata temu zostały poniesione nakłady o łącznej wartości stanowiącej co najmniej 30% wartości początkowej budynku.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe oznacza, że pierwsze zasiedlenie, po dokonaniu ulepszenia nieruchomości, nastąpiło ponad dwa lata temu, a co za tym idzie zbycie nieruchomości korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 42 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Bez znaczenia dla oceny zastosowania zwolnienia ma okoliczność, iż część nieruchomości nigdy nie była przedmiotem najmu, a jedynie pozostawała w ofercie Wnioskodawcy jako powierzchnia do wynajęcia, gdyż powierzchnie niewykorzystywane na ww. cele nie stanowią odrębnych nieruchomości, jako części budynku.

W ocenie Wnioskodawcy będzie miał on możliwość rezygnacji ze zwolnienia od podatku i wyboru opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, przy spełnieniu warunków ustanowionych w tym przepisie. Rezygnując ze zwolnienia, zamierzona przez Wnioskodawcę dostawa nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego nie wynika, że przedmiotem sprzedaży będzie przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część. Oznacza to, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.