Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.421.2018.1.JM
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2018 r. (data wpływu 4 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zatrudnił urzędnika państwowego, który został przeniesiony do pracy z innej miejscowości. Osoba ta będzie pełnić kierownicze stanowisko państwowe w rozumieniu ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 2a ustawy o pracownikach urzędów państwowych z dnia 16 września 1982 r. (Dz. U. Nr 31, poz. 214) w związku z art. 3b ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe z dnia 31 lipca 1981 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 10), w związku z § 8 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości i warunków wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w innej miejscowości z dnia 30 kwietnia 2002 r. (Dz. U. Nr 66, poz. 597) i § 2 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe z dnia 12 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 31, poz. 277), Wnioskodawca zapewnił ww. pracownikowi lokal na terenie W., w ten sposób, że pracownik zawarł umowę z C. (jednostką obsługującą K. będącego dysponentem lokali dla osób pełniących kierownicze stanowiska państwowe na terenie W. - § 2 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe z dnia 12 marca 2002 r.) o zakwaterowanie w budynku mieszkalnym K. W umowie tej, pracownik zobowiązał się do pokrywania opłat miesięcznych za korzystanie z lokalu mieszkalnego, na podstawie wystawionej faktury. Wnioskodawca zobowiązał się do pośredniczenia w regulowaniu należności przez potrącanie należności z wypłacanego pracownikowi wynagrodzenia (zgodnie z przedstawioną przez pracownika fakturą za dany miesiąc).

§ 8 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości i warunków wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w innej miejscowości z dnia 30 kwietnia 2002 r. przewiduje zwrot kosztu wynajmu lokalu mieszkalnego, zaś art. 5b ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe z dnia 31 lipca 1981 r. wskazuje, że osobie zajmującej kierownicze stanowisko państwowe przysługuje lokal na cele mieszkaniowe.

Pracownik zamierza wystąpić o refundację (zwrot) poniesionych kosztów z tytułu wynajmu mieszkania. Zwrot kosztów zostanie dokonany w pełnej wysokości, zgodnie z uzgodnieniami przed przeniesieniem pracownika, a także regułą wskazaną w art. 5b ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe z dnia 31 lipca 1981 r,, zgodnie z którą takiej osobie przysługuje lokal na cele mieszkaniowe.

W ocenie Wnioskodawcy, w momencie dokonania refundacji powstanie przychód pracowniczy.

Wydawnictwa płacowe i podatkowe powołując się na wyrok TK z dnia 8 lipca 2014 r. i wydane interpretacje indywidualne w tym zakresie stwierdzają, że w sytuacji, gdy mieszkanie jest wynajmowane w związku z przeniesieniem służbowym pracownika, nie stanowi ono przychodu. Trzeba jednak zauważyć, że reguły dotyczące przeniesienia służbowego pracownika do osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe stosuje się „odpowiednio” (art. 3b ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe z dnia 31 lipca 1981 r.). Z analizy przywołanego wyroku wynika zaś, że cechami istotnymi tzw. „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest: spełnienie za zgodą pracownika, spełnienie w jego interesie i przyniesienie mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść oraz wymierność korzyści i przypisanie jej indywidualnemu pracownikowi. „Zapewnienie lokalu” (poprzez refundację opłat miesięcznych za korzystanie z lokalu mieszkalnego) na warunkach uzgodnionych z osobą na stanowisku kierowniczym, wszystkie powyżej wymienione cechy spełnia. W związku z tym, należy rozpatrywać je w kontekście przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy należy naliczyć, pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od kwoty zwrotu kosztów poniesionych, z tytułu wynajmu samodzielnego lokalu mieszkalnego (czynszu)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy naliczyć, pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od kwoty refundacji czynszu przekraczającej kwotę 500 zł miesięcznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy). Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b (art. 12 ust. 3).

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2–2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem ww. artykułu przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudnił urzędnika państwowego, który został przeniesiony do pracy z innej miejscowości. Osoba ta będzie pełnić kierownicze stanowisko państwowe w rozumieniu ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe. Zgodnie z art. 26 ust. 2a ustawy o pracownikach urzędów państwowych z dnia 16 września 1982 r. (Dz. U. Nr 31, poz. 214) w związku z art. 3b ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe z dnia 31 lipca 1981 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 10), w związku z § 8 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości i warunków wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w innej miejscowości z dnia 30 kwietnia 2002 r. (Dz. U. Nr 66, poz. 597) i § 2 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe z dnia 12 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 31, poz. 277), Wnioskodawca zapewnił ww. pracownikowi lokal na terenie W., w ten sposób, że pracownik zawarł umowę z C. O. A. R. (jednostką obsługującą Sz. K. P. R. M. będącego dysponentem lokali dla osób pełniących kierownicze stanowiska państwowe na terenie Warszawy - § 2 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe z dnia 12 marca 2002 r.) o zakwaterowanie w budynku mieszkalnym K. P. R. M.. W umowie tej, pracownik zobowiązał się do pokrywania opłat miesięcznych za korzystanie z lokalu mieszkalnego, na podstawie wystawionej faktury. Wnioskodawca zobowiązał się do pośredniczenia w regulowaniu należności przez potrącanie należności z wypłacanego pracownikowi wynagrodzenia (zgodnie z przedstawioną przez pracownika fakturą za dany miesiąc). Pracownik zamierza wystąpić o refundację (zwrot) poniesionych kosztów z tytułu wynajmu mieszkania. Zwrot kosztów zostanie dokonany w pełnej wysokości, zgodnie z uzgodnieniami przed przeniesieniem pracownika, a także regułą wskazaną w art. 5b ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe z dnia 31 lipca 1981 r., zgodnie z którą takiej osobie przysługuje lokal na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 2a ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1915), Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość i warunki wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w innej miejscowości, w szczególności diet za czas przejazdu i za pierwszą dobę pobytu w nowym miejscu zamieszkania, zwrotu poniesionych kosztów podróży, przewozu urządzenia domowego, zakwaterowania oraz dodatku za rozłąkę, z uwzględnieniem okresu, na jaki urzędnik został przeniesiony, jak również jego stanu rodzinnego, biorąc pod uwagę, że za członków rodziny uważa się małżonka, dzieci oraz inne osoby prowadzące z nim wspólne gospodarstwo domowe, jeżeli przesiedlają się wraz z urzędnikiem.

W myśl art. 3b ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1998, z 2018 r. poz. 650, 1000), do osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe stosuje się odpowiednio przepisy art. 22, 23, 24 ust. 2, art. 26 i 28 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1511, 2074 i 2261).

W świetle art. 5b tej ustawy, osobie zajmującej kierownicze stanowisko państwowe przysługuje lokal służący do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, zwany dalej „lokalem”, na czas zajmowania stanowiska, jeżeli osoba ta i jej małżonek nie dysponują innym lokalem w miejscowości, w której objęła ona stanowisko, z zastrzeżeniem ust. 2.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Marszałek Sejmu, Marszałek Senatu i Prezes Rady Ministrów mogą obejmować lokale służące do zaspokojenia potrzeb reprezentacyjnych i mieszkaniowych na czas zajmowania tych stanowisk niezależnie od posiadania innych lokali (art. 5b ust. 2 ww. ustawy).

Uszczegółowienie przepisów ustawy zawierają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2002 r. w sprawie wysokości i warunków wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w innej miejscowości (Dz. U. Nr 66, poz. 597) oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 31 poz. 277, z późn. zm.).

Na podstawie § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2002 r. w sprawie wysokości i warunków wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w innej miejscowości, koszty wynajmu samodzielnego lokalu mieszkalnego zwraca się urzędnikowi na podstawie udokumentowanych rachunków w pełnej wysokości, nieprzekraczającej jednak kwoty najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników, określonego w odrębnych przepisach, chyba że urząd zapewnił urzędnikowi zakwaterowanie w samodzielnym lokalu mieszkalnym na warunkach uzgodnionych przed przeniesieniem

Z kolei, w myśl § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe, kierownicy państwowych jednostek organizacyjnych są dysponentami lokali na rzecz osób uprawnionych w danej jednostce organizacyjnej. Dysponentem lokali na rzecz osób uprawnionych w państwowych jednostkach organizacyjnych niedysponujących lokalami na obszarze miasta jest Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Stosownie do § 3 tego rozporządzenia, obowiązki dysponenta lokali, wynikające z przepisów rozporządzenia, na rzecz osób uprawnionych w Kancelarii Prezydenta, Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu i Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, wykonują odpowiednio Szef Kancelarii Prezydenta, Szef Kancelarii Sejmu, Szef Kancelarii Senatu i Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Zgodnie z § 6 ww. rozporządzenia, w przypadku braku lokali, o których mowa w § 1 ust. 2, dysponenci lokali mogą pozyskiwać lokale, w celu zapewnienia ich osobom uprawnionym, na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego o najmie.

Zgodnie z § 7 ww. rozporządzenia, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Marszałek Sejmu, Marszałek Senatu i Prezes Rady Ministrów realizują uprawnienia, określone w art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, w lokalach i rezydencjach. Koszty utrzymania lokali i rezydencji są pokrywane odpowiednio z budżetów Kancelarii Prezydenta, Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu i Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. (...).

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku osób pełniących funkcje kierownicze w instytucjach państwowych, ponoszenie kosztów utrzymania przez nich lokali spoczywa wyłącznie na dysponentach tych lokali. Natomiast w przypadku pozostałych osób wymienionych w art. 2 ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, przywołane przepisy określają uprawnienie do otrzymania lokalu, natomiast nie przewidują zwolnienia z ponoszenia kosztów przez osoby uprawnione.

W związku z powyższym, zwrot kosztów poniesionych z tytułu wynajmu samodzielnego lokalu mieszkalnego (czynszu) stanowi świadczenie podlegające opodatkowaniu, do którego może mieć zastosowanie zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli spełnione zostaną warunki, o których mowa w tym przepisie.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 14 ustawy – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy. Przy czym, z uwagi na brak definicji miejsca zamieszkania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęcie to należy rozumieć zgodnie z art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), co oznacza, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

W konsekwencji, na miejsce zamieszkania składają się dwa elementy: fizyczne przebywanie w danej miejscowości (corpus) i zamiar, wola stałego pobytu (animus). Jednocześnie jak wynika z internetowego komentarza do Kodeksu cywilnego – Księżak Paweł (red.), Pyziak – Szafnicka Małgorzata (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II – opublikowanego LEX 2014 – Przebywanie to czynnik zewnętrzny (corpus); faktyczny i trwały, ale niekoniecznie ciągły. Cecha trwałości związana jest z zamiarem stałego pobytu, tj. nie tymczasowego, nie okazyjnego.

Z kolei przez zakład pracy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć miejsce wykonywania pracy.

Zatem, jeżeli miejsce zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a osoba zajmująca stanowisko kierownicze nie będzie korzystała z podwyższonych zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów dla osób dojeżdżających do pracy spoza innej miejscowości, niż tej w której znajduje się zakład pracy, Wnioskodawca oblicza i pobiera zaliczki na podatek od wartości kwoty zwrotu kosztów poniesionych z tytułu wynajmu samodzielnego lokalu mieszkalnego (czynszu), stanowiącej nadwyżkę ponad kwotę korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ponad 500 zł miesięcznie.

Reasumując, kwota zwrócona osobie zajmującej kierownicze stanowisko stanowiąca koszty poniesione z tytułu wynajmu samodzielnego lokalu mieszkalnego (czynsz) będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy wartość świadczenia może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego do wysokości nieprzekraczającej 500 zł miesięcznie. Zatem w rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca jako płatnik będzie obowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach wynikających z art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od wartości zwróconego świadczenia, stanowiącej nadwyżkę ponad kwotę korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.