Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB1/415-975/14-4/18/ES
z 25 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn.zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 332/15 (data wpływu orzeczenia 24 sierpnia 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania ochrony prawnej indywidualnej interpretacji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania ochrony prawnej indywidualnej interpretacji.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 19 listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy postanowienie znak: IPPB1/415-975/14-2/ES w sprawie odmowy wszczęcia postępowania.

Wnioskodawca na postanowienie z dnia 19 listopada 2016 r. znak: IPPB1/415-975/14-2/ES wniósł pismem z dnia 27 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.) zażalenie na ww. zażalenie.

W odpowiedzi na powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 22 grudnia 2014 r. znak: IPPB1/415-975/14-4/ES/EC utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Wnioskodawca na postanowienie z dnia 22 grudnia 2016 r. znak: IPPB1/415-975/14-4/ES/EC złożył skargę z dnia 30 grudnia 2014 r. (data wpływu 2 stycznia 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 332/15 uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Ministra Finansów z dnia 19 listopada 2014 r. nr IPPB1/415-975/14-2/ES.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 grudnia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 332/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2018 r. sygn. akt II FSK 1369/16/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny przesłał prawomocny wyrok w sprawie z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 332/15 oraz zwrócił akta sprawy (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 9 grudnia 2015 r. (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.), sygn. akt III SA/Wa 332/15 uznał, że Minister Finansów dopuścił się naruszenia art. 165a § 1 O.p. odmawiając w niniejszej sprawie wszczęcia postępowania w zakresie stosowania ochrony prawnej interpretacji indywidualnej. Przepis ten uprawnia i zobowiązuje organ podatkowy do odmowy wszczęcia postępowania, gdy żądanie zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub gdy z jakichkolwiek innych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte. W rozpoznanej sprawie nie wystąpiły przesłanki określone w tym przepisie, stojące na przeszkodzie do merytorycznego rozpoznania wniosku Skarżącego z dnia 27 sierpnia 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wnioskiem z dnia 13 kwietnia 2012 r. wystąpił o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w zakresie stosowania przepisu art. 10 oraz art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT”) przedstawiając następujący opis zdarzenia przyszłego:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą „C.”. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje m.in. świadczenie usług edukacyjnych oraz wynajem powierzchni biurowych. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”) według stawki 19 % (podatek liniowy). Wnioskodawca prowadzi ewidencję księgową w formie ksiąg rachunkowych. Wnioskodawca zamierza nabyć lokal mieszkaniowy (dalej: „Lokal”), który będzie wykorzystywany w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej będzie przedmiotem wynajmu na cele inne niż mieszkaniowe (np. prowadzenie działalności biurowej). Wnioskodawca, w momencie nabycia Lokalu, nie jest w stanie przewidzieć, czy Lokal będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej przez okres krótszy, czy też dłuższy niż rok. Na chwilę obecną Wnioskodawca przyjmuje, iż okres wykorzystywania Lokalu w ramach działalności gospodarczej będzie krótszy niż rok, w związku z tym Lokal nie będzie stanowił środka trwałego w rozumieniu przepisów ustawy o PIT. W przypadku, gdyby faktyczny okres używania Lokalu był dłuższy niż rok, Wnioskodawca zaliczy Lokal do środków trwałych w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął rok oraz zmniejszy koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia a kwotą odpisów amortyzacyjnych przypadającą na okres dotychczasowego używania Lokalu.”

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zadał następujące pytanie: „Do jakiego źródła przychodu Wnioskodawca powinien zakwalifikować przychody, które uzyska z wynajmu Lokalu?”

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazał:

„Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z wynajmu Lokalu powinny być zakwalifikowane do źródła przychodu, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza Wnioskodawcy i związku z tym powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem PIT według liniowej stawki 19%. Katalog źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem PIT określa art. 10 ustawy o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.; dalej „ustawa o PIT”). Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, odrębne źródło przychodów stanowią najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego łub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT źródłem przychodu jest także pozarolnicza działalność gospodarcza. Przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej określa art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, jako kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jednocześnie art. 14 ust. 2 pkt 11 precyzuje, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. W świetle powyższych przepisów, Wnioskodawca zauważa, że najem może stanowić odrębne źródło przychodu o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT. W sytuacji jednak, objęcia najmem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, przychody z najmu stanowić będą przychody z działalności gospodarczej. W takim przypadku nie będzie możliwe traktowanie ich, jako pochodzących z odrębnego źródła określonego w art. 10 ust 1 pkt 6 ustawy o PIT, bowiem przepis ten obejmuje jedynie taki najem, który nie stanowi działalności gospodarczej (tzw. najem prywatny). W rezultacie, Wnioskodawca uważa, że w każdym przypadku, gdy najem następuje w ramach prowadzonej przez działalności gospodarczej - będzie opodatkowany na zasadach właściwych dla opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy, dla przyjęcia takiej klasyfikacji bez znaczenia pozostaje fakt, że dany składnik majątku (Lokal) nie zostanie zaliczony do środków trwałych. Pojęcie składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach, należy bowiem rozumieć szeroko, odnosząc je także do innych niż środki trwałe, przedmiotów faktycznie wykorzystywanych wprowadzonej działalności. Będący przedmiotem niniejszego wniosku Lokal, bez wątpienia zaś będzie składnikiem wykorzystywanym w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, jako że jednym z przedmiotów działalności podatnika jest wynajem powierzchni na cele inne niż mieszkaniowe. W związku z powyższym, w danym zdarzeniu przyszłym, przychody uzyskane z wynajmu Lokalu będą opodatkowane jako przychody z działalności gospodarczej, zgodnie z wybranym przez Wnioskodawcę na podstawie art. 9a ust. 2 sposobem opodatkowania określonym w art. 30c ustawy o PIT, czyli liniową stawką w wysokości 19%.”

W dniu 6 lipca 2012r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną (znak: IPPB1/415-381/12-2/ ES) w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Aktualnie Wnioskodawca rozważa nabycie nieruchomości budynkowej (innej niż lokal mieszkaniowy), która będzie wykorzystywana w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - będzie przedmiotem wynajmu na cele inne niż mieszkaniowe (np. prowadzenie działalności biurowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana przez Wnioskodawcę interpretacja z dnia 6 lipca 2012 r. (znak: IPPBl/415-381/12-2/ES) będzie miała zastosowanie do nabycia nieruchomości budynkowej, w sytuacji w jakiej nabycie i późniejsze zadysponowanie nieruchomością budynkową nastąpi w sposób zgodny z tym jaki został opisany w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku z dnia z 3 kwietnia 2012 r., w odpowiedzi na który została wydana interpelacja indywidualna z dnia 6 lipca 2012 r. (znak: IPPB1/415-391/12-2/ES), tj. czy będzie miał zastosowanie przepis art. 14k § 1 i art. 14m § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej: „Ordynacja podatkowa”), czy też dla uzyskania skutków przewidzianych przepisem art. 14k § 1 i art. 14m § 1 Ordynacji podatkowej w odniesieniu do nabycia nieruchomości budynkowej, Wnioskodawca musi wystąpić z nowym wnioskiem o interpretację indywidualną?

Zdaniem Wnioskodawcy interpretacja indywidualna z dnia 6 lipca 2012 r. (znak: IPPB1/415-381/12-2/ES) będzie miała zastosowanie do nabycia nieruchomości budynkowej, w sytuacji w jakiej nabycie i późniejsze zadysponowanie nieruchomością budynkową nastąpi w sposób zgodny z tym jaki został opisany w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku z dnia 13 kwietnia 2012 r. w odpowiedzi na który została wydana interpretacja indywidualna z dnia 6 lipca 2012 r. (znak: IPPB1/415-381/12-2/ES). Innymi słowy do Wnioskodawcy będzie miał zastosowanie przepis art. 14k par. 1 i art. 14m par. 1 Ordynacji podatkowej, bez konieczności występowania z nowym wnioskiem o interpretację indywidualną.

W ocenie Wnioskodawcy warunkiem sine qua non możliwości zastosowania przepisu art. 14k par. 1 i art. 14m par. 1 Ordynacji podatkowej w konkretnym przypadku jest stwierdzenie, że pomiędzy opisem zdarzenia przyszłego wskazanego we wniosku o interpretację indywidualną, a stanem faktycznym zastanym przez organy podatkowe w procesie weryfikacji prawidłowości rozliczeń podatkowych podatnika, który zastosował się do stanowiska organu interpretacyjnego (oceny prawidłowości stanowiska zawartego we wniosku o interpretację), nie zachodzą rozbieżności dające podstawę do uznania, że stanowisko organu interpretacyjnego przedstawione w interpretacji indywidualnej byłoby inne gdyby we wniosku o interpretację został przedstawiony inny opis zdarzenia przyszłego.

Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 14k par. 1 i art. 14m par. 1 Ordynacji podatkowej nie będzie miał zastosowania jedynie w sytuacji gdy pomiędzy opisem zdarzenia przyszłego wskazanym we wniosku o interpretację indywidualną, a stanem faktycznym zastanym przez organy podatkowe w procesie weryfikacji prawidłowości rozliczeń podatkowych podatnika, który zastosował się do stanowiska organu interpretacyjnego (oceny prawidłowości stanowiska zawartego we wniosku o interpretację), będą zachodzić rozbieżności dające podstawę do uznania, że stanowisko organu interpretacyjnego przedstawione w interpretacji indywidualnej byłoby inne gdyby we wniosku o interpretację został przedstawiony inny opis zdarzenia przyszłego.

Przyjmując odmienny pogląd należałoby uznać, że celem interpretacji prawa podatkowe nie jest udzielenie wyjaśnienia w zakresie stosowania konkretnego przepisu prawa podatkowego, lecz kazuistyczne ocenianie każdego zdarzenia gospodarczego jakie może pojawić się w działalności gospodarczej podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy okoliczność tego, czy przedmiotem najmu jest lokal mieszkalny, czy też szerzej nieruchomość budynkowa, nie jest istotna z punktu widzenia prawidłowości klasyfikowania przychodów uzyskiwanych z tytułu najmu do źródła przychodów o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, lub do źródła przychodów o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT.

Dla stwierdzenia, czy przychody z najmu będą przychodami z działalności gospodarczej (art. 14 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT), czy też będą przychodami o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, istotne jest wyłącznie to, czy przedmiotem najmu jest składnik majątku podatnika (wynajmującego) związany z działalnością gospodarczą.

Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1 pkt 11 ustawy o PIT przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o PIT nie warunkuje zatem zaliczenia przychodów z najmu do przychodów z działalności gospodarczej od tego czy przedmiotem najmu jest lokal mieszkalny, czy też nieruchomość budynkowa, a jedynie od tego, czy przedmiotem najmu jest składnik majątku podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, związany z działalnością gospodarczą.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji w jakiej Wnioskodawca przychody z najmu nieruchomości budynkowej stanowiącej składnik majątku Wnioskodawcy (jako wynajmującego) związany z działalnością gospodarczą, zaliczy do przychodów z działalności gospodarczej, a organy podatkowe w procesie weryfikacji prawidłowości rozliczeń podatkowych Wnioskodawcy, zakwestionowałyby zasadność zaliczania przychodów z najmu nieruchomości budynkowych do przychodów o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, do Wnioskodawcy będzie miał zastosowanie przepis art. 14k par. 1 i art. 14m par. 1 Ordynacji podatkowej w związku z interpretacją indywidualną z dnia 6 lipca 2012 r. (znak: IPPB1/415-381/12-2/ES).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 27 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.) po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 332/15 (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.), w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na mocy art. 14b § 2 i § 3 powołanej ustawy wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia takiego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego oraz przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację indywidualną dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy i przedstawia jej uzasadnienie prawne, a w przypadku oceny negatywnej - wskazuje stanowisko prawidłowe wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 1 i § 2 tej ustawy).

Stosownie do zacytowanego art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej przedmiotem interpretacji mogą być przepisy prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Przy czym w myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej przez przepisy prawa podatkowego należy rozumieć przepisy; ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych .przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast ustawy podatkowe - zgodnie z definicją art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej - to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Sama definicja przepisów prawa podatkowego zawarta w ww. przepisach nie jest jednak wystarczająca dla określenia zakresu przedmiotowego omawianej instytucji. Oceniając, czy dany przepis prawa podatkowego może podlegać interpretacji indywidualnej, należy mieć na względzie elementy wynikające z charakteru omawianej instytucji, a zwłaszcza kwestię zastosowania się wnioskodawcy do tego przepisu oraz możliwość uzyskania ochrony prawnej gwarantowanej przepisami Ordynacji podatkowej w związku z zastosowaniem się do tego przepisu.

Ustawodawca przypisuje szczególne znaczenie gwarancyjnej (ochronnej) funkcji instytucji interpretacji indywidualnej. Znaczenie prawne indywidualnych interpretacji prawa podatkowego sprowadza się bowiem przede wszystkim do możliwości zrealizowania i wykorzystania związanej z nimi ochrony prawnej, unormowanej w art. 14k - 14n Ordynacji podatkowej.

W myśl art. 14k § 1 tej ustawy, zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej.

Natomiast stosownie do art. 14m § 1 Ordynacji Podatkowej zastosowanie się do interpretacji, która następnie została zmieniona, której wygaśnięcie stwierdzono lub która nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji, jeżeli:

1. zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej oraz
2. skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po opublikowaniu interpretacji ogólnej albo po doręczeniu interpretacji indywidualnej.
   
   

Wskazać należy, że interpretacja indywidualna pełni przede wszystkim dwojakiego rodzaju funkcje: informacyjną (art. 14b -14c O.p.) oraz gwarancyjną (art. 14k § 1 i § 3, art. 14m, art. 14n O.p.).

Zatem ze swojej istoty wydanie interpretacji indywidualnej powinno oznaczać, że zainteresowany pozna zapatrywania organu podatkowego w zakresie rozumienia określonych przepisów prawa podatkowego na tle sytuacji opisanej we wniosku o jej wydanie, jak również to, że zainteresowany będzie miał realną możliwość powołania się na to stanowisko w razie ewentualnych sporów z organami podatkowymi.

Mając powyższe na uwadze w interesie Wnioskodawcy i w zgodzie z funkcjami interpretacji indywidualnej jest przedstawienie wyczerpującego i dokładnego opisu zaistniałych lub przyszłych zdarzeń, w sposób który je właściwie konkretyzuje. Bez takiego opisu, co najwyższej mogłaby zostać zrealizowana funkcja informacyjna i to w znacznym uproszczeniu, ale już nie funkcja gwarancyjna interpretacji indywidualnej, podczas gdy dopiero zrealizowanie się tych dwóch funkcji łącznie powoduje zasadność ubiegania się oraz prawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej (por. nr wyrok NSA I FSK 120/12).

Ponadto interpretacja indywidualna ma nie tylko informować w sposób konkretny a nie warunkowy, ale przede wszystkim dać się zastosować w procesie samoobliczenia podatku lub ewentualnym późniejszym postępowaniu podatkowym poprzez wywodzącą się z interpretacji funkcję ochroną/gwarancyjną dla działań podatnika (por. np. wyrok NSA z dnia 14 lutego 2013 r. sygn. akt I FSK 571/12, sygn. akt I FSK 864/12, sygn. akt II FSK 2650/10).

Zatem opis zdarzenia przyszłego musi być zindywidualizowany przedmiotowo, tak aby było możliwe porównanie stanu wynikającego z wniosku o wydanie interpretacji ze stanem występującym w rzeczywistości. W tym celu niezbędne jest podanie informacji w zakresie miejsc, czasu, czy innych jeszcze elementów pozwalających na uchwycenie tożsamości zdarzeń, zależnie od specyfiki wynikającej z przepisów prawa podatkowego będących w danym przypadku przedmiotem interpretacji.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że wydając w dniu 6 lipca 2012 r. interpretację Nr IPPB1/415-381/12-2/ES indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie ustosunkował się do zakwalifikowania do określonego źródła przychodu przychodów uzyskanych z wynajmu lokalu mieszkalnego.

Funkcja ochronna o której mowa w art. 14k § 1 Ordynacji podatkowej będzie dotyczyła wyłącznie zdarzenia przyszłego przedstawionego w tym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Skoro Wnioskodawca rozważa nabycie nieruchomości budynkowej (innej niż lokal mieszkaniowy), która będzie przedmiotem wynajmu na cele inne niż mieszkaniowe i Wnioskodawca pragnie uzyskać skutki przewidziane przepisem art. 14k § 1 i art. 14m § 1 Ordynacji podatkowej w odniesieniu do nabycia nieruchomości budynkowej to musi wystąpić z nowym wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.