Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.333.2018.1.KS
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2018 r. (data wpływu 10 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych części kwoty przychodu ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, która zgodnie z aktem notarialnym zostanie przekazana na rzecz Wnioskodawcy po przeniesieniu na rzecz kupującego decyzji o warunkach zabudowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych części kwoty przychodu ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, która zgodnie z aktem notarialnym zostanie przekazana na rzecz Wnioskodawcy po przeniesieniu na rzecz kupującego decyzji o warunkach zabudowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

30 maja 2017 r. przedsiębiorstwo sprzedało prawo wieczystego użytkowania gruntu. Umowa sprzedaży została potwierdzona aktem notarialnym. Dnia 30 maja 2017 r. została wystawiona faktura Vat. Podatek Vat od tej sprzedaży został całkowicie zapłacony. Cenę za w/w przedmiot sprzedaży podzielono na części. Warunkiem otrzymania zapłaty jednej z części jest ostateczne przeniesienie na stronę kupującą przez stronę sprzedającą decyzji o warunkach zabudowy na budowę inwestycji mieszkaniowej wielorodzinnej wraz z zagospodarowaniem terenu dla sprzedawanej nieruchomości. Wydział Architektury i Budownictwa w UM odmówił spółce wydania takiej decyzji argumentując to przemysłową funkcją terenu, na którym znajduje się sprzedawana działka. Strona sprzedająca nie zdołała uzyskać tej decyzji w roku 2017 a termin uzyskania tej decyzji jest nieokreślony. W chwili obecnej przedsiębiorstwo nie ma możliwości uzyskania tego dokumentu. W związku z tym spółka nie uzyska należności z tego tytułu. Strona kupująca odmówiła przyjęcia faktury korygującej dotyczącej tej części transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spółka powinna w 2017 r. opodatkować podatkiem dochodowym kwotę, którą zgodnie z aktem notarialnym uzyska dopiero po ostatecznym przeniesieniu na stronę kupującą przez stronę sprzedającą decyzji o warunkach zabudowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód w części uwarunkowanej uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy nie jest przychodem roku 2017 a roku, w którym spółka uzyska tę decyzję i będzie mogła otrzymać ostatnią ratę za sprzedaż praw wieczystego użytkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie momentu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych części kwoty przychodu ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, która zgodnie z aktem notarialnym zostanie przekazana na rzecz Wnioskodawcy po przeniesieniu na rzecz kupującego decyzji o warunkach zabudowy – jest nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie rozpoznaniu organu podlega kwestia związana z zasadami rozpoznania przychodu podatkowego w sytuacji sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu. Istota problemu sprowadza się do określenia właściwego momentu zaliczenia do przychodu podatkowego części kwoty wynagrodzenia ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, która zgodnie z aktem notarialnym zostanie przekazana na rzecz Wnioskodawcy po przeniesieniu na rzecz kupującego decyzji o warunkach zabudowy.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 i 3c i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4, ust. 4d).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Powołana ustawa ustala zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe.

Analizując przepisy art. 12 updop, można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika.

Tym samym, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychód powinien cechować się definitywnością i określonością. Zgodnie z takim podejściem, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym może być uznany definitywny, trwały i ostateczny (bezzwrotny) przyrost majątkowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Wobec powyższego, omawiana regulacja wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest wg zasady kasowej.

Jednocześnie, wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis ten wprowadza memoriałowy sposób rozpoznania przychodów podatkowych, który niezależny jest od faktycznego otrzymania przysporzenia majątkowego. W przypadku działalności gospodarczej wystarczające jest bowiem samo uznanie, że przychód wynika z należności, tj. należnego, chociaż jeszcze faktycznie nieotrzymanego przysporzenia majątkowego. Jednocześnie art. 12 ust. 3a precyzuje moment rozpoznania przychodu z działalności gospodarczej stanowiąc, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Dyspozycja powyższego przepisu wprowadza za zasadę rozpoznanie przychodu już w momencie zbycia prawa majątkowego (wydania rzeczy), albowiem co do zasady już w tym momencie powstaje należność, która z uwagi, że dotyczy działalności gospodarczej winna zostać opodatkowana.

Co istotne, w ocenie organu interpretacyjnego, przepis art. 12 ust. 3a updop nie może być interpretowany w oderwaniu od art. 12 ust. 3 updop i w tym kontekście pierwszoplanowe znaczenie ma określenie charakteru memoriałowego rozpoznawania przysporzeń majątkowych, które ustawodawca zdefiniował pod pojęciem „przychodów należnych”. Przepis art. 12 ust. 3a updop stanowi bowiem, że „za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się”. Skoro ustawodawca wskazując moment powstania przychodu podatkowego nakazuje, aby ów moment dotyczył „przychodów należnych” kluczowe jest określenie, w jaki sposób należy ową formułę ustawodawcy („przychody należne”) interpretować, w szczególności w sytuacji, gdy ustawodawca nie zawarł odrębnej definicji tego pojęcia a jest ono używane na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych i to w zakresie kluczowego rozróżnienia na przychody rozpoznawane kasowo oraz memoriałowo.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że pod samym pojęciem przychodu podatkowego (pojęciem szerszym od pojęcia przychodu należnego) kryje się definitywny przyrost majątku podatnika (vide, wyrok NSA z 27 listopada 2003 r„ sygn. akt III SA 3382/02). Przychodem są zatem wszelkie definitywne przysporzenia majątkowe podatnika, które powiększają jego majątek w tym znaczeniu, że powodują zwiększenie jego aktywów lub zmniejszenie jego zobowiązań w sposób trwały (a nie tymczasowy), a jednocześnie nie są jedną z kategorii wymienionych a w art. 12 ust. 4 updop, ani nie są wyłączone z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 ww. ustawy (vide: wyrok WSA we Wrocławiu z 23 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1461/10). Mając powyższe na uwadze, za „przychód należny” powinno się rozumieć przychód definitywnie należny podatnikowi, aczkolwiek jeszcze faktycznie nie otrzymany.

W ocenie organu, przychód definitywny to taki, który jest znany podatnikowi co do wysokości. Musi być to zatem przychód (przysporzenie majątkowe) ściśle określone, albowiem tylko wówczas podatnik ma wiedzę na temat wartości aktywów, które wraz z przysporzeniem ulegają wzrostowi, lub też wiedzę co do wysokości zmniejszenia jego pasywów. Nie oznacza to jednak, aby „przychód należny” utożsamiać z wymagalnością. Wymagalność oznacza bowiem termin, z nadejściem którego osoba uprawniona może domagać się spełnienia świadczenia. W konsekwencji, wymagalność roszczenia należy łączyć z nadejściem ostatniego dnia pozwalającego dłużnikowi spełnić świadczenie. Co istotne pojęcia „należności” oraz „wymagalności” nie są tożsame i tym samym w ocenie organu interpretacyjnego nie można ich skutków zrównywać na gruncie prawa podatkowego. Skoro ustawodawca posługuje się pojęciem „należności” należy przypuszczać, że różnicuje to pojęcie od „wymagalności”. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (www.sip.pwn.pl) „należny” to przysługujący komuś lub czemuś. W konsekwencji należność to przysługujące komuś lub czemuś prawo, które w stosunku zobowiązaniowym po stronie uprawnionego do świadczenia określane jest mianem wierzytelności. Przychód należny jest więc przysługującą podatnikowi wierzytelnością. Sam fakt przysługiwania podatnikowi prawa do wierzytelności zwiększa jego aktywa i to niezależnie od tego czy owa wierzytelność jest już wymagalna. Ważne natomiast jest, aby wierzytelność ta była ściśle określona w momencie jej powstania, tak aby można ową należność określać mianem przychodu podatkowego.

W konsekwencji, organ interpretacyjny stoi na stanowisku, że przychód należny powstaje wraz z powstaniem wierzytelności, która z kolei wiąże się z zawarciem umowy. Wierzytelność jest należna, przysługująca podatnikowi niezależnie od tego czy jest wymagalna, a zatem niezależnie od aktualizacji prawa do domagania się jej spełnienia. Dla poparcia powyższego stanowiska należy przywołać fragment z Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych, pod red. B. Dautera, wyd. Unimex, Wrocław 2013 r., str. 373-374, w którym komentator zgodził się z poglądem zawartym w stanowisku Ewy Prejs (autorki artykułu Korekta przychodów w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, P.Pod. 2011, Nr 6, str. 22 i n.), zgodnie z którym „Ustawodawca bowiem nie wiąże powstania obowiązku podatkowego z faktem uznania roszczenia o zapłatę za wymagalne, ale z momentem wcześniejszym tj. wydaniem rzeczy, zbyciem prawa majątkowego lub wykonaniem usługi. (...) W kontekście powyższych rozważań należy również podkreślić, że powołane przepisy art. 12 ust. 3a-3e u.p.d.o.p. dotyczą jedynie momentu powstania obowiązku podatkowego od przychodów należnych, chociażby nie zostały one przez podatnika otrzymane, a nie definiują w sposób odmienny niż określony w art. 12 ust. 3 ustawy samego pojęcia przychodów z działalności gospodarczej. Oznacza to, iż obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 12 ust. 3a-3e u.p.d.o.p., natomiast za przychód z działalności gospodarczej należy uznać w świetle art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. już samo powstanie wierzytelności na gruncie prawa cywilnego, nawet jeżeli nie jest ona jeszcze wymagalna. Dniem uzyskania przychodu jest dzień powstania wierzytelności, a nie dzień, w którym ową należność podatnik otrzymał lub pozostawiono ją do jego dyspozycji.”

W rezultacie „przychody należne” nie mogą być zrównane z wymagalnością świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 3 updop, a jedynie z faktem powstania wierzytelności. W ocenie organu interpretacyjnego ważne jest jednak, aby dana wierzytelność wraz z powstaniem była ściśle określona. Brak takiego przymiotu nie pozwala bowiem na określenie wielkości przychodu, jego trwałości rozumianej pod kątem definitywnego przysporzenia majątkowego podatnika. Tym samym mogą zdarzyć się sytuacje, że pomimo powstania wierzytelności, na moment jej powstania nie jest znana jej wartość, a jedynie zostały określone w sposób szczegółowy podstawy do określenia tejże wartości (ceny). Dopiero w tym przypadku ogólna reguła wiązania przychodu z wierzytelnością musi zostać powiązana także z wymagalnością roszczenia, z którą z kolei wiąże się możliwość określenia przychodu podatkowego. W konsekwencji, wymagalność może mieć jedynie charakter pomocniczy przy określaniu przychodu należnego, a mianowicie można przychód należny wiązać z wymagalnością jedynie wówczas, gdy przed nadejściem terminu wymagalności nie jest możliwe określenie wartości przysporzenia majątkowego, a zatem określenie wielkości przychodu podatkowego, wielkości przysporzenia, którego domagać może się wierzyciel.

Organ interpretacyjny stoi zatem na stanowisku, że zgodnie z art. 12 ust. 3a w zw. z art. 12 ust. 3 updop wraz ze zbyciem prawa majątkowego (wydaniem towarów) powstaje przychód należny (wierzytelność), przy czym dla przypisania temu przysporzeniu charakteru przychodu podatkowego konieczne jest istnienie realnej możliwości określenia wysokości tego przysporzenia. Ratalny sposób płatności nie modyfikuje wielkości wierzytelności i nie wpływa na zmianę momentu powstania należności a jedynie określa moment (termin) zapłaty tejże należności odroczony w czasie w stosunku do samej transakcji zbycia prawa majątkowego (wydania towaru).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca 30 maja 2017 r. sprzedał prawo wieczystego użytkowania gruntu. Umowa sprzedaży została potwierdzona aktem notarialnym. Tego też dnia została wystawiona faktura VAT. Podatek VAT od tej sprzedaży został zapłacony w całości. Cenę za w/w przedmiot sprzedaży podzielono na części. Warunkiem otrzymania zapłaty jednej z części jest ostateczne przeniesienie na stronę kupującą przez stronę sprzedającą decyzji o warunkach zabudowy na budowę inwestycji mieszkaniowej wielorodzinnej wraz z zagospodarowaniem terenu dla sprzedawanej nieruchomości. Urząd Miasta odmówił spółce wydania takiej decyzji argumentując to przemysłową funkcją terenu, na którym znajduje się sprzedawana działka. Przedmiotowej decyzji Wnioskodawca nie zdołał uzyskać w roku 2017 a termin jej uzyskania jest nieokreślony. W chwili obecnej przedsiębiorstwo nie ma możliwości uzyskania tego dokumentu. W związku z powyższym spółka nie uzyska także należności z tego tytułu. Strona kupująca odmówiła przyjęcia faktury korygującej dotyczącej tej części transakcji.

W opisanym stanie faktycznym kluczowe znaczenie ma ustalenie momentu faktycznego przeniesienia własności sprzedawanej nieruchomości, a dokładnie sprzedawanego prawa użytkowania wieczystego gruntu.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zgodnie zaś z art. 158 tej ustawy mowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Odnosząc powyższe do rozpatrywanej sprawy należy uznać, że wraz ze zbyciem prawa wieczystego użytkowania gruntu, wierzytelność z tytułu wynagrodzenia za sprzedaż jest określona, a jedynie jej płatność została podzielona na części i podzielona w czasie. Tym samym, już w momencie zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, czyli w momencie zawarcia umowy, stosownie do art. 12 ust. 3a updop, powstaje obowiązek podatkowy z tytułu wynagrodzenia do rozpoznania przychodu należnego, rozumianego w zgodzie z art. 12 ust. 3 updop, jako określona w sposób trwały wierzytelność, która należna jest Wnioskodawcy.

Wobec powyższego, zawarta aktem notarialnym umowa sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu skutkuje powstaniem po stronie sprzedającego zobowiązania przeniesienia na rzecz nabywcy własności prawa do nieruchomości, natomiast po stronie kupującego zapłaty ceny wynikającej z umowy. Te dwa elementy świadczą o powstaniu stosunku zobowiązaniowego pomiędzy obiema stronami transakcji. Podsumowując, po stronie kupującego powstaje wynikające z umowy sprzedaży zobowiązanie w wysokości kwoty wskazanej w umowie (ceny sprzedaży). Fakt zawarcia dodatkowego postanowienia w umowie (akcie notarialnym) o sposobach, terminach i warunkach płatności nie ma znaczenia dla wielkości powstania tego zobowiązania. Tym samym po stronie sprzedającego powstaje należność w wysokości ceny sprzedaży.

Odnosząc powołane przepisy prawa do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że dla Wnioskodawcy przychód ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu powstaje w momencie sprzedaży przedmiotowego prawa w wysokości kwoty sprzedaży wskazanej w akcie notarialnym. W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych kwoty przychodu ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu, która zgodnie z aktem notarialnym zostanie przekazana na rzecz Wnioskodawcy po przeniesieniu na rzecz kupującego decyzji o warunkach zabudowy jest nieprawidłowe.

Na marginesie organ zauważa, że powyższe stanowisko potwierdzają również sądy administracyjne, przykładowo w wyroku z dnia 12 kwietnia 2013 roku, sygn. akt II FSK 1595/11 czytamy: „W piśmiennictwie i judykaturze, wobec braku definicji przychodu należnego wywodzono, że przychodem takim są należności wymagalne w znaczeniu prawa cywilnego, to jest możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia (por. A.Mariański [w:] Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, praca zbiorowa pod red W.Nykiela i A.Mariańskiego, Gdańsk 2008, s. 263-264 oraz powołane tam piśmiennictwo i orzecznictwo). Od 1 stycznia 2003 r. ustawodawca dokonał nowelizacji art. 12 u.p.d.o.p. poprzez dodanie przepisów precyzujących moment powstania przychodu z działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. (w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku o interpretację) za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Dniem powstania przychodu należnego z działalności gospodarczej z tytułu sprzedaży czy wykonania usługi jest w związku z tym co do zasady dzień wydania towaru lub wykonania usługi w całości lub części (wykonania umowy przez podatnika), a tylko w razie niemożności ustalenia tej daty – najpóźniej dzień wystawienia faktury bądź zapłaty należności. Z przepisu tego wynika zatem, że w odniesieniu do umów sprzedaży i dostawy przychodem należnym w rozumieniu ustawy podatkowej może być także należność jeszcze niewymagalna w rozumieniu prawa cywilnego. Ustalenie przez strony, w ramach swobody umów (art. 3511Kodeksu cywilnego), terminu płatności czy ostatecznego ustalenia ceny późniejszego niż data wydania towaru nie będzie miało wpływu – wobec jednoznacznej treści przepisu- na datę powstania przychodu.”

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.