UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości 1 i 2.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 17 października 2018 r. (data wpływu 23 października 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 8 października 2018 r. znak: 0111-KDIB4.4014.277.2018.2.ASZ, 0111-KDIB3-1.4012.646.2018.2.KO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest dynamicznie rozwijającym się podmiotem rynku nieruchomości. Jej działalność skupia się przede wszystkim na kompleksowych projektach inwestycyjnych - w branży obiektów komercyjnych (powierzchni biurowych), hotelowych, a także w segmencie mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnego.

Spółka planuje nabycie dwóch nieruchomości gruntowych tj.

1) Dz. ewid. nr 4 z obrębu …, o obszarze 499 m², w W, Dzielnicy M, przy ulicy B, dla której Sąd Rejonowy dla W prowadzi księgę wieczystą Kw nr … (Nieruchomość 1).

Nieruchomość 1 to działka zabudowana budynkiem mieszkalnym (wykreślonym z księgi wieczystej z uwagi na stan techniczny). Prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości 1 zostało ustanowione na rzecz R K na podstawie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste i nieodpłatne przeniesienie własności budynku z dnia 25 października 2001 r., spisanej przez C K - notariusza w W (Rep. A nr …); umowa ta została zawarta w wykonaniu decyzji Burmistrza Gminy z dnia 5 czerwca 2001 roku (znak …) (prawo użytkowania wieczystego nieruchomości nabyte na podstawie art. 214 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543; dalej: „ustawa o gospodarce nieruchomościami”).

R K umową sprzedaży z dnia 13 października 2003 r. (za Rep. …) przeniósł prawo użytkowania wieczystego na rzecz obecnej właścicielki - D B, która następnie nabyła prawo własności Nieruchomości 1 na podstawie decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nr … z dnia 20 kwietnia 2012 r. wydanej przez Burmistrza.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszar, na którym zlokalizowana jest Nieruchomość 1 charakteryzuje się przeznaczeniem podstawowym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną, usługi ponadlokalne i lokalne, przy czym istniejącą zabudowę przeznacza się do likwidacji. Nieruchomość 1 jest obecnie zabudowana budynkiem mieszkalnym o pierwotnej powierzchni 73,71 mkw, przy czym budynek ten został wykreślony z księgi wieczystej wpisem nr 11; obecnie budynek jest w znacznej części rozebrany, a pozostałości zabudowań nie mają wpływu na wartość nieruchomości. Budynek nie znajduje się w kartotece budynków prowadzonej przez Biuro Geodezji i Katastru.

2) Dz. ewid. nr 3 z obrębu …, o obszarze 518 m² w W, Dzielnicy M, przy ulicy B, dla której Sąd Rejonowy dla W prowadzi księgę wieczystą Kw nr … (Nieruchomość 2).

Nieruchomość 2 to działka niezabudowana (budynek mieszkalny wykreślony z księgi wieczystej), której użytkowanie wieczyste zostało ustanowione na rzecz aktualnego właściciela w drodze dziedziczenia. Właścicielem nieruchomości był J C, którego spadkobiercą zgodnie z postanowieniem Sądu Powiatowego W z dnia 19 czerwca 1965 r. (sygn. …) w całości był K C, który przekazał prawa do Nieruchomości 2 w drodze testamentu w całości M K (potwierdza to postanowienie Sądu Rejonowego W z dnia 10 maja 1989 r. (sygn. …).

Prawo użytkowania wieczystego Działki nr 2 zostało ustanowione na rzecz M K umową o oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie i przeniesienie własności budynku zawartej w dniu 2 września 2003 r. przed M W - notariuszem w W (Rep. …) w wykonaniu postanowień decyzji Zarządu W nr … z dnia 8 listopada 2002 r. (wydanej na podstawie art. 214 ustawy o gospodarce nieruchomościami), po rozpatrzeniu wniosku K C z dnia 28 lipca 1965 r. o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego Działki nr 2. Prawo własności M K nabyła natomiast na podstawie decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nr 67/2012 wydanej dnia 29 czerwca 2012 r. przez Burmistrza.

Na Nieruchomości nr 2 posadowiony jest wyłącznie banner reklamowy (konstrukcja metalowa z betonową stopą, wynajmowany przez właściciela, wraz z częścią gruntu. Sprzedający umową najmu terenu oddał najemcy w najem część działki (teren) pod usytuowanie na nim konstrukcji posadowionej na słupie stalowym i wymiarach tablicy ekspozycyjnej ok. 8 m*4m. Działka była zabudowana budynkiem mieszkalnym o powierzchni 20,00 mkw, przy czym budynek ten został wykreślony z księgi wieczystej wpisem nr 8 i wg aktualnego stanu nie znajduje się w kartotece budynków prowadzonej przez Biuro Geodezji i Katastru. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszar ten charakteryzuje się przeznaczeniem podstawowym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną, usługi ponadlokalne i lokalne, przy czym istniejącą zabudowę przeznacza się do likwidacji.

Do chwili obecnej na żadnej z ww. nieruchomości nie została przeprowadzona inwestycja budowlana, na żadnej z nich nie jest prowadzona działalność gospodarcza. Właściciele nieruchomości nie przyczynili się do wzrostu ich wartości (w tym - nie poczynili na nie żadnych nakładów). Właściciele nie są zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług

Pismem z 17 października 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy następująco:

1. Tak, Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.
   
2. Tak, Wnioskodawca nabędzie opisane nieruchomości, tj. działkę nr 3 i 4 w celu wykorzystywania ich wyłącznie do czynności opodatkowanych, tj. w celu podjęcia i przeprowadzenia inwestycji budowlanej, zgodnie z przedmiotem swojej działalności gospodarczej.
   
3. Tak, Wnioskodawca wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług, tj. świadczy i zbywa towary opodatkowane podatkiem VAT.
   
4. Pani D B nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
   
5. Planowana sprzedaż działki nr 4 przez Sprzedającą, tj. panią D B jest powodowana chęcią pozyskania środków finansowych.
   
6. Środki uzyskane ze sprzedaży ww. działki zostaną przez Sprzedającą przeznaczone na spłatę zobowiązań z tytułu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania na własność działki, ponadto - na bieżące potrzeby Sprzedającej.
   
7. Sprzedająca nie wykorzystywała przedmiotowej nieruchomości lub jej części na cele związane z działalnością gospodarczą. Nieruchomości stanowiące przedmiot transakcji nie były, nie są i nie będą wykorzystywane przez Sprzedającą w sposób charakterystyczny dla zorganizowanej działalności gospodarczej. Pani D B wynajmowała/ wydzierżawiała ww. działkę.
   
8. Sprzedająca, tj. pani D B nie dokonywała wcześniej sprzedaży nieruchomości.
   
9. Sprzedająca, tj. pani D B, oprócz opisanej we wniosku nieruchomości, nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.
   
10. Budynek wskazany przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia nie wypełnia przesłanek technicznych stanowiących o możliwości zakwalifikowania go jako budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), gdyż nie posiada pełnego dachu oraz jest jedynie w części wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych.
    
11. Budynek nie wypełnia przesłanek technicznych stanowiących o możliwości zakwalifikowania go jako budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.).
    
12. Nie, pani M K nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
    
13. Planowana sprzedaż działki nr 4 przez Sprzedającą, tj. panią M K jest powodowana chęcią pozyskania środków finansowych.
    
14. Wnioskodawca nie ma wiedzy w zakresie, na co Sprzedająca zamierza przeznaczyć pozyskane ze sprzedaży środki finansowe.
    
15. Sprzedająca, tj. pani M K, nie wykorzystywała przedmiotowej nieruchomości lub jej części na cele związane z działalnością gospodarczą. Nieruchomości stanowiące przedmiot transakcji sprzedaży nie były, nie są i nie będą wykorzystywane przez Sprzedającą w sposób charakterystyczny dla zorganizowanej działalności gospodarczej.
    
16. Nie, pani M K nie dokonywała wcześniej sprzedaży nieruchomości.
    
17. Nie, Sprzedająca, tj. pani M K oprócz opisanej we wniosku nieruchomości nie posiada innych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.
    
18. Baner reklamowy wskazany przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia nie wypełnia przesłanek technicznych stanowiących o możliwości zakwalifikowania go jako budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), gdyż jest konstrukcją wolnostojącą, która jednak nie jest trwale związana z gruntem (betonowa stopa stanowi jedynie element stabilizujący konstrukcję poprzez ciężar własny rozłożony na gruncie).
    
19. Baner reklamowy nie wypełnia przesłanek technicznych stanowiących o możliwości zakwalifikowania go jako budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.).
    
20. Nie, na działce nr 3 nie jest posadowiony budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.
    
21. Na działce nr 3 nie jest posadowiony budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług (ostatecznie sformułowane w piśmie z 17 października 2018 r.):

Czy sprzedaż nieruchomości 1 i 2 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z 17 października 2018 r.):

Spółka stoi na stanowisku, iż Sprzedaż nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy wyjaśnić, iż Wnioskodawca (nabywca) został uznany za podmiot zainteresowany w sprawie będącej przedmiotem wniosku w związku z możliwością opodatkowania czynności dostawy działki nr 3 i 4 podatkiem od czynności cywilnoprawnych w przypadku, gdyby czynność ta nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Podkreślić należy, że nie każda czynność która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z kolei z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 15 września 2011 w sprawach: C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że pani D B wynajmowała/ wydzierżawiała działkę ewidencyjną nr 4. Natomiast na działce ewidencyjnej nr 3 posadowiony jest baner reklamowy wynajmowany wraz z częścią gruntu przez panią M K.

Zgodnie z art. 659 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków (art. 693 § 1 i § 2 kodeksu cywilnego).

Tak więc najem i dzierżawa są umowami dwustronnie obowiązującymi i wzajemnymi; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem/dzierżawa wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem/dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu/dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady najem/dzierżawa gruntów stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i czynność ta jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów pozwala stwierdzić, że w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż:

• przez panią D B niezabudowanej działki nr 4 oddanej w najem/dzierżawę,
• przez panią M K niezabudowanej działki nr 3, na której posadowiony baner reklamowy wraz z częścią gruntu, która jest wynajmowana

stanowić będzie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak już wskazano pojęcie „majątku prywatnego”, nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści cyt. wyżej orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W analizowanej sprawie działanie Sprzedawców tj. pani D B i pani M K wykracza poza ramy zarządu majątkiem osobistym. W rzeczywistości czynności wykonywane przez Sprzedawców są analogiczne do tych jakie wykonuje profesjonalny podmiot wykonujący działalność gospodarczą. Jak wcześniej wykazano, oddanie działki nr 4 i 3 w najem/dzierżawę wpisuje się w definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, jest bowiem wykorzystywaniem towaru (nieruchomości) do celów zarobkowych a tym samym podmiot dokonujący tej czynności staje się podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przywołane orzeczenie TSUE C-291/92 należy stwierdzić, że przedmiotem dostawy w ww. zakresie są działki tj. dzialka nr 4 i 3 (objęte umową najmu/dzierżawy), które służyły do wykonywania działalności gospodarczej. Zatem dostawa przedmiotowych działek w powyższym zakresie nie należy do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym Sprzedawców.

Zatem sprzedaż działki nr 4 przez panią D B i działki nr 3 przez pania M K nie będzie stanowiła czynności zbycia majątku osobistego, lecz majątku wykorzystywanego przez Sprzedawców w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując dostawy działek, które były przedmiotem najmu/dzierżawy i stanowiły dla Sprzedawców źródło korzyści majątkowych, Sprzedawcy wypełnią przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy a dostawa ww. działek będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwej stawki.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie rodzi skutków po stronie Sprzedawców.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.