Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.258.2018.3.MK
z 26 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem (data wpływu 26 września 2018 r.) oraz pismem z dnia 16 października 2018 r. (data wpływu 22 października 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

W dniu 21 marca 2015 r. Pani J oraz Pan M zawarli związek małżeński z ustrojem ustawowej wspólności majątkowej.

W dniu 18 czerwca 2015 r. R oraz I na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego rep. Y dokonali darowizny na rzecz swojej córki JY (z domu X) nieruchomości położonej w X przy ulicy Z.

Następnie, dnia 25 maja 2018 r. dokonano sprzedaży nieruchomości - działki położonej w XS X, gmina XK - należącej do Pana M, która stanowiła przedmiot darowizny dokonanej aktem notarialnym w dniu 20 marca 2013 r.

Nabycie nieruchomości - działki położonej w XS X, gmina XK należącej do Pana M nastąpiło w 2013 r. - działkę Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od rodziców w dniu 20 marca 2013 r. Nieruchomość ta nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej darczyńców - nigdy przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

Nieruchomość, na której rozpoczęto budowę domu jednorodzinnego nabyto w 2015 r. - J Y, małżonka Wnioskodawcy, otrzymała nieruchomość w formie darowizny w dniu 18 czerwca 2015 r.

Budowę domu rozpoczęto w 2016 r. - w dniu 17 sierpnia 2016 r. wydano pozwolenie na budowę, we wrześniu 2016 r. dokonano pierwszych wykopów, wyrównano teren oraz dokonano wylania ław fundamentowych.

Budowy nie rozpoczęto na nieruchomości włączonej do wspólnocie majątkowej - wspólność majątkową małżeńską rozszerzono w dniu 2 sierpnia 2018 r. na podstawie aktu notarialnego; Nieruchomość została przekazana do majątku wspólnego małżeńskiego w formie darowizny, które rozszerza wspólność majątkową - rozszerzenie wspólności majątkowej nastąpiło w dniu 2 sierpnia 2018 r.

Wnioskodawca poniósł wydatki na budowę domu - przed sprzedażą działki w XS X, były to drobne wydatki, natomiast po sprzedaży - wszystkie wydatki poniósł Wnioskodawca. Przed sprzedażą wydatki w większości ponosiła małżonka Wnioskodawcy.

Wnioskodawca posiada faktury VAT stwierdzające że poniósł je jeden z małżonków, wskazujące termin poniesienia, za jakie usługi oraz kwoty - faktury na Wnioskodawcę to głównie faktury za stal, zbrojenie, gwoździe, deskę szalunkową, usługi geodezyjne, cement, bloczki betonowe, beton, folia, gazobeton.

Zarówno Wnioskodawca jak i jego małżonka Wnioskodawcy nie są właścicielami innych nieruchomości. Obecnie małżonkowie zamieszkują w nieruchomości w X, ul. XXX - jest to dom rodziców małżonki Wnioskodawcy (JY). W tej nieruchomości, w której mieszkają obecnie małżonkowie nie ponoszą wydatków na cele mieszkaniowe - Wnioskodawca oraz jego małżonka nie ponoszą w zamieszkałej obecnie nieruchomości żadnych wydatków na własne cele mieszkaniowe. Małżonkowie realizują swoje cele mieszkaniowe poprzez budowę domu jednorodzinnego na działce nr XXX/Y, pod adresem: X, ul. Z. Dom jednorodzinny, wybudowany na ww. działce, będzie służył realizacji potrzeb mieszkaniowych małżonków, zapewniając im „dach nad głową”. Cele mieszkaniowe będą realizowane wyłącznie poprzez jedną nieruchomość, dom jednorodzinny, obecnie w budowie, o którym mowa powyżej.

Działka w XS X stanowiła wyłączną własność Wnioskodawcy. Nigdy nie była przedmiotem darowizny dla J. Y, małżonki Wnioskodawcy.

Działka, która była przedmiotem rozszerzenia współwłasności małżeńskiej to działka znajdująca się w X przy ul. Z. Dzień rozszerzenia współwłasności na tę działkę to 2 sierpnia 2018 r.

Odpłatne zbycie nieruchomości, tj. działki w XS X miało miejsce w dniu 25 maja 2018 r., zaś wobec faktu, iż nie minął termin dwuletni licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości, pieniądze pochodzące ze sprzedaży tej nieruchomości są obecnie wydatkowane na budowę domu, szczególnie na etap wykończenia.

Podsumowując poczynienie wydatków na budowę domu - wraz z nabyciem materiałów i ich wykorzystaniem - zostało zrealizowane nie później niż w okresie dwóch lat licząc od końca roku podatkowego, w którym Wnioskodawca dokonał odpłatnego zbycia nieruchomości i to poczynienie wydatków jest nadal realizowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na budowę domu mieszkalnego poniesione zarówno przed, jak i po rozszerzeniu wspólności majątkowej małżeńskiej na przedmiotowy dom można uznać za wydatki na własne cele mieszkaniowe, a tym samym skorzystać z prawa do ulgi mieszkaniowej stosowanie do treści art. 21 ust 1 pkt 131 o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, regulacje dotyczące opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości zawarte są w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 PIT, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, Jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Podkreślenia wymaga fakt, iż art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PIT wymaga, by wydatek został poniesiony na własne cele mieszkaniowe nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości i praw majątkowych. Okoliczność ta w świetle przedstawionego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości.

Należy podkreślić, że przedstawiona w stanie faktycznym okoliczność budowy domu mieszkalnego na gruncie stanowiącym odrębną własność małżonka skarżącej stanowi realizację przesłanek warunkujących zastosowanie zwolnienia z przywołanych powyżej przepisów, polegającego na ponoszeniu wydatków na własne cele mieszkaniowe. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 lutego 2016 r. (sygn. akt I SA/Po 2215/15) rozszerzenie wspólności ustawowej, na majątek osobisty męża skarżącej, tj. na grunt, na którym stanął budynek, nastąpiło po upływie terminu, wynikającego z tego przepisu, nie pozbawia skarżącej prawa do zwolnienia. Tym bardziej zatem rozszerzenie ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, w ustawowym terminie wydatkowania środków, o nieruchomość będącą w majątku indywidualnym nie budzi wątpliwości co do posiadania uprawnienia do ulgi.

Co więcej, jak zauważył sąd w powyższej sprawie, skarżąca realizowała cel ustawowy polegający na wspólnej z mężem inwestycji w postaci budowy budynku mieszkalnego, który w zamyśle miał zabezpieczyć potrzeby mieszkaniowe założonej rodziny.

W opinii sądu zatem, jeżeli małżonkowie dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych (a z taką sytuacja mamy do czynienia na gruncie niniejszej sprawy) wspólnie podejmują inwestycje określone w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na gruncie bądź w budynku stanowiącym majątek odrębny jednego z nich, to nie można im odmówić prawa do zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 tej ustawy. Zostaje bowiem spełniony zasadniczy cel, dla którego ustawodawca wprowadził to zwolnienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego - położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 21 ust. 26 ww. ustawy przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d i e, rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w sytuacji przedstawionej we wniosku występuje możliwość zastosowania zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przenosząc zatem powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest fakt wydatkowania (począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie) środków z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych na wskazane w ustawie „własne” cele mieszkaniowe podatnika.

Jak już wskazano powyżej, zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki poniesione na własne cele mieszkaniowe uważa się wydatki poniesione na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego. Z istoty rozwiązania zawartego w tych przepisach wynika, że aby kwota uzyskana z odpłatnego zbycia mogła korzystać z omawianego zwolnienia, podatnik powinien przeznaczyć ją m.in. na budowę własnego budynku mieszkalnego, a więc budynku, do którego podatnikowi przysługuje tytuł własności czy też współwłasności.

Stosownie do art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią, co do zasady, części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym.

Tak więc biorąc pod uwagę konstrukcję ww. przepisu stwierdzić należy, że budynek trwale związany z nieruchomością gruntową stanowi jej część składową co oznacza, że właścicielem zarówno gruntu, jak i budynku wzniesionego na tym gruncie, jest zawsze właściciel nieruchomości gruntowej, na której budynek ten został wybudowany.

Należy zwrócić uwagę, że art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera przymiotnik „własny” - przy interpretacji tych przepisów przymiotnika „własny” nie można pominąć. „Własny” to taki, który stanowi własność lub współwłasność podatnika.

Racjonalny ustawodawca w art. 21 ust. 26 ww. ustawy wskazał, że przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o którym mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d i e, rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Zatem dla przyznania zwolnienia nie jest wystarczające poniesienie nakładów na budowę jakiegokolwiek budynku (lokalu mieszkalnego). Zakres zwolnienia ograniczony został więc do budynków (lokali), do których podatnik posiada odpowiedni tytuł prawny, pozwalający na uznanie budynku (lokalu) mieszkalnego za własność podatnika, który poniósł nakłady na jego budowę, nadbudowę, rozbudowę lub remont.

Rozstrzygając zatem kwestię odnoszącą się do możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego - daty nabycia przez Wnioskodawcę działki, na której wybudowany został budynek mieszkalny - należy odwołać się również do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 ww. Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Jak stanowi art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa (art. 47 § 1 ww. Kodeksu).

Jest to zatem umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta reguluje stosunki majątkowe małżonków przez czas trwania ich związku małżeńskiego. Ponadto, w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają co do zasady żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takimi jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1110/14, wskazał, że małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa).

Umowa rozszerzająca wspólność majątkową małżeńską uregulowana została w art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jest to umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny (wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 7 sierpnia 2015 r.). Tak więc skoro z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy wyzbyła się prawa do tej rzeczy. Tożsamej oceny dokonano w szeregu innych wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego (przykładowo: wyrok z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II FSK 456/15, wyrok z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 313/14.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy uznać, że od daty zawarcia umowy rozszerzającej wspólność majątkową małżeńską, czy – jak w niniejszej sprawie – umowy darowizny i objęcia tą wspólnością omawianej nieruchomości, stał się Pan współwłaścicielem tego prawa już od daty jego nabycia przez małżonki, tj. od dnia 18 czerwca 2015 r.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy uznać, że niezależnie od daty zawarcia umowy rozszerzającej wspólność majątkową małżeńską, czy – jak w przedmiotowej sprawie – umowy darowizny do majątku wspólnego - Wnioskodawca spełnia ustawowe warunki z art. 21 ust. 1 pkt 131 w związku z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji może zakwalifikować środki ze zbycia nieruchomości przeznaczone na budowę budynku mieszkalnego jako wydatki na własne cele mieszkaniowe.

Mimo bowiem, że w faktycznym momencie wydatkowania kwoty uzyskanej ze sprzedaży działki położonej w XS X, gmina XK – Wnioskodawca nie był współwłaścicielem gruntu, na którym jest budowany dom, to w wyniku zawarcia umowy darowizny stał się jego współwłaścicielem, a za datę tego nabycia uznaje się datę nabycia nieruchomości przez jego małżonkę, która następnie nieruchomość włączyła do majątku wspólnego. Prowadzi to do wniosku, że na skutek dokonania przez żonę darowizny do wspólności majątkowej małżeńskiej, Wnioskodawca stał się współwłaścicielem nieruchomości już od daty nabycia gruntu przez małżonkę, a tym samym na moment wydatkowania pieniędzy ze zbycia lokalu mieszkalnego na budowę budynku mieszkalnego wydatkował je już na własny cel mieszkaniowy, tj. na budowę budynku, który należał do jego wspólności majątkowej małżeńskiej.

Reasumując, mając na uwadze brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia jest wydatkowanie (począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie) środków z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych na wskazane w art. 21 ust. 25 ustawy cele mieszkaniowe oraz kierując się treścią wniosku, z którego wynika, że środki finansowe ze zbycia nieruchomości niezabudowanej Wnioskodawca przeznaczył na budowę domu mieszkalnego należącego do jego wspólności majątkowej małżeńskiej (na skutek dokonania przez żonę darowizny do wspólności majątkowej małżeńskiej) – uznać należy, że środki te zostały wydatkowane na własne cele mieszkaniowe.

Nieprawidłowość stanowiska Wnioskodawcy polega na przyjęciu założenia, że zawarcie umowy darowizny do majątku wspólnego przesądza o możliwości zastosowaniu omawianego zwolnienia – i uznaniu wszelkich wydatków na budowę domu mieszkalnego (przed sprzedażą działki w XS X były to drobne wydatki, natomiast po sprzedaży - wszystkie wydatki poniósł Wnioskodawca. Przed sprzedażą wydatki w większości ponosiła małżonka Wnioskodawcy), tj. poniesione zarówno przed, jak i po rozszerzeniu wspólności majątkowej małżeńskiej na przedmiotowy dom za wydatki na własne cele mieszkaniowe.

Wbrew temu stanowisku - wydatki, które Wnioskodawca poniósł na budowę domu przed sprzedażą działki w XS X (przed odpłatnym zbyciem) – warunku przewidzianego w ustawie nie spełniają i nie można uznać, ze zostały poniesione na „własne cele mieszkaniowe” w rozumieniu ww. przepisów regulujących omawiane zwolnienie przedmiotowe.

Zgodnie z art. 14 na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja utraci swoją aktualność.

Zastrzec również należy, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego - jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenie przyszłego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku.

Organ zaznacza również, że prawo do zwolnienia podlega szczegółowej i ostatecznej weryfikacji przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego. Mając na uwadze treść art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tut. organ wydając interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby, czy Wnioskodawczyni zrealizowała swój cel mieszkaniowy, czy nie. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.