Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.446.2017.1.JF
z 5 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 27 października 2017 r. (data wpływu 2 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczenia w deklaracji podatkowej VAT-7 sprzedaży za okres, w którym Wnioskodawczyni nie była zarejestrowana dla celów podatku VAT oraz korekty podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2017 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczenia w deklaracji podatkowej VAT-7 sprzedaży za okres, w którym Wnioskodawczyni nie była zarejestrowana dla celów podatku VAT oraz korekty podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi od roku 2010 działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG i wykonuje usługi sklasyfikowane pod nr PKD 90.03.Z Artystyczna i literacka działalność twórcza. Nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, a przychody w poszczególnych latach podatkowych nie przekroczyły ustawowych progów zobowiązujących do rejestracji jako podatnik VAT. Samodzielnie prowadzi wszystkie ewidencje podatkowe, starając się na bieżąco śledzić zmiany w przepisach podatkowych.

Zmiany wprowadzające od 2014 roku dla „nievatowców” możliwość wystawiania faktur, które zastąpiły dotychczasowe rachunki za usługi świadczone w ramach działalności, zostały przez Wnioskodawczyni błędnie zinterpretowane. Czytając na portalach poświęconych podatkom, że co do zasady przedsiębiorcy mają obowiązek wystawienia faktury w sytuacji, gdy sprzedaż występuje na rzecz firm, Wnioskodawczyni zaczęła od 2015 roku wystawiać faktury, na których wykazywała kwoty podatku VAT wyliczone dla stawki podstawowej 23% obowiązującej dla świadczonych usług.

Takie faktury były wystawiane przez Wnioskodawczynię w okresie od stycznia 2015 r. do lipca 2017 r. Jednocześnie Wnioskodawczyni uważała, że jako niezarejestrowany podatnik VAT nie składa deklaracji dla podatku VAT oraz nie odprowadza kwot podatku VAT, gdyż do podatku dochodowego jako przychód ujmowała kwoty brutto z wystawionych przez siebie faktur. Po uzyskaniu wiedzy, że jej działanie jest sprzeczne z ustawą o VAT, Wnioskodawczyni złożyła zawiadomienie do Urzędu Skarbowego oraz podjęła działania w celu skorygowania błędów. Zgodnie z brzmieniem art. 108 ustawy Wnioskodawczyni wpłaciła kwoty podatku VAT należnego wraz z odsetkami i tym samym wywiązała się z obowiązku zapłaty podatku z art. 108 ustawy. Wnioskodawczyni skorygowała wystawione błędnie faktury, zmniejszając podatek VAT do zera, podając przyczynę ich wystawienia „Sprzedawca nie jest płatnikiem VAT” oraz przekazała je kontrahentom.

Wnioskodawczyni podkreśla, że przedmiotowe faktury dokumentują czynności (usługi) faktycznie i rzetelnie wykonane przez Wnioskodawczynię, nie są „pustymi fakturami”, nie mają na celu obejścia prawa, zostały przez kontrahentów opłacone, a sposób ich wystawienia nie wynikał z działania w złej wierze, tylko z błędnej interpretacji przepisów.

M. S.A. (zwana w dalszej części M.) prowadzi opodatkowaną działalność gospodarczą w zakresie wydawania książek (PKD 5811Z). W okresie od stycznia 2015 do maja 2017 r. korzystała z usług Wnioskodawczyni. Za wykonane usługi Wnioskodawczyni wystawiła faktury VAT z wykazaną kwotą podatku VAT. M. zapłaciła w całości Wnioskodawczyni wykazane w fakturach kwoty brutto. M. błędnie uznała, że Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT i nie sprawdziła jej statusu jako podatnika VAT. M. ujęła otrzymane faktury w rejestrach podatku naliczonego VAT i w deklaracjach VAT obniżając podatek należny o kwoty wykazane w fakturach wystawionych przez Wnioskodawczyni. Po otrzymaniu od Wnioskodawczyni informacji opisanych wyżej, M. na podstawie art. 88 pkt 3a pkt 2 usunęła z rejestrów podatku naliczonego VAT wszystkie faktury otrzymane od Wnioskodawczyni i złożyła korekty wszystkich deklaracji VAT, w których wcześniej ujęte były kwoty z faktur Wnioskodawczyni, zmniejszając wykazaną kwotę podatku naliczonego. M. uregulowała zaległość podatkową w całości wraz z odsetkami. M. wystąpiła do Wnioskodawczyni o zwrot nienależnie zapłaconej jej kwoty będącej sumą podatku VAT wykazanego w fakturach wystawionych przez Wnioskodawczynię.

Zgodnie z treścią wystawionych faktur korygujących powstał dla Wnioskodawczyni obowiązek zwrotu kontrahentom, w tym M., kwot nienależnie pobranego od nich podatku VAT. Jednocześnie, ponieważ kwoty podatku wpłacone przez Wnioskodawczynię nie stanowią w jej opinii podatku należnego, będzie ona występować do Urzędu Skarbowego o ich zwrot.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (przedstawione we wniosku jako nr 2 i 4):

1. Czy do kwot wpłaconych do Urzędu Skarbowego z tytułu wystawionych faktur Wnioskodawczyni powinna złożyć deklaracje VAT-7 za poszczególne miesiące, w których te faktury zostały wystawione, oraz deklarację VAT-7 KOREKTA zgodnie z art. 29a pkt 13 ujmującą wystawione faktury korygujące, uwzględniając jednocześnie kwoty podatku VAT naliczonego zawarte w fakturach kosztowych za te okresy?
2. Czy M. postąpiła prawidłowo składając korekty deklaracji VAT pomniejszając wykazany w pierwotnych deklaracjach podatek naliczony o kwoty wykazane w fakturach wystawionych przez Wnioskodawczynię?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Dla objęcia danej czynności podatkiem VAT musi być ona wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze. Zatem gdy dany podmiot nie ma statusu podatnika, czynności wykonywane przez niego nie są objęte podatkiem VAT. Zdaniem Wnioskodawczyni ma tutaj zastosowanie orzecznictwo ETS wydane w zakresie art. 21 (1 )(d) VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG), którego to przepisu odpowiednikiem jest art. 108 u.p.t.u.

Obowiązek zapłaty do budżetu państwa podatku wykazanego w fakturach, dla którego podstawę prawną do wypłaty stanowi sankcyjny przepis art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, nie oznacza, iż podatek wykazany w takiej fakturze staje się automatycznie podatkiem należnym.

W konsekwencji skoro podatek wykazany w fakturze niedokumentującej czynności podlegającej opodatkowaniu nie stanowi elementu, który podatnik obowiązany jest wykazać w deklaracji podatkowej, nie może on zostać objęty deklaracją określoną w art. 99 ustawy o VAT.

Wobec tego należność ta nie może być ujmowana w deklaracji, w której podatnicy dokonują rozliczenia podatku należnego w rozumieniu podatku od czynności podlegających opodatkowaniu z uwzględnieniem podatku naliczonego.

Sankcyjny charakter kwot podatku z art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, czyli obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze, o której mowa w tym przepisie, nie może być zrealizowany poprzez ujęcie tej faktury w deklaracji VAT i nie może być częścią rozliczenia podatku w trybie art. 99 i art. 103 ustawy o VAT. Charakter kwoty wykazanej w fakturze jako podatek należny w rozumieniu ustawy o VAT, w istocie nie będącej podatkiem należnym w tym rozumieniu, jest okolicznością nie pozwalającą na objęcie tej kwoty systemem rozliczeń dokonywanym przez podatnika, który faktycznie nie ma statusu podatnika, w deklaracji VAT w ramach podstawowego mechanizmu opodatkowania podatkiem od towarów i usług naliczenie podatku należnego i odliczenie podatku naliczonego.

Ponieważ, zgodnie z art. 86 ust. 1 prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych kształtuje się w danym okresie rozliczeniowym, a Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, nie ma również prawa do złożenia wstecz deklaracji, w których wykaże kwoty podatku VAT do odliczenia, gdyż to odliczenie jej nie przysługuje.

Reasumując: Wnioskodawczyni nie ma obowiązku sporządzenia deklaracji VAT oraz korekt tych deklaracji, również nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Ad 2

Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT i transakcje z nią zawarte nie podlegają opodatkowaniu. Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu.

M. postąpiło prawidłowo, składając korekty deklaracji VAT, korygując naliczony podatek VAT i zwracając do budżetu odliczone wcześniej kwoty, które Wnioskodawczyni wykazała w fakturach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie rozliczenia w deklaracji podatkowej VAT-7 sprzedaży za okres braku rejestracji dla celów podatku VAT oraz korekty faktury wystawionej z tytułu dokonanej sprzedaży jest prawidłowe.

Ad 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) - zwanej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Z kolei zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Stosownie do art. 113 ust. 1 i 4 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności.

Jak wynika z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosowanie do art. 106b ust. 2 ustawy podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jednocześnie na podstawie art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
   
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118
   

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Podatek od towarów i usług jest podatkiem rozliczanym przez podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie dostawy towarów lub świadczenia usług w sposób stały w celu osiągania zysku. Podatnicy tego podatku zobowiązani są do rejestracji przez naczelnika urzędu skarbowego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dostawa towarów, świadczenie usług lub wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, eksport).

Zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy jest obowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego (VAT-R). Zwolnienie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy jest zwolnieniem warunkowym uzależnionym od wartości sprzedaży. W przypadku braku przekroczenia określonej wartości sprzedaży w wysokości 200 000 zł (do 31 grudnia 2016 r. 150 000 zł) podatnik nie posiada obowiązku zgłoszenia rejestracyjnego i pozostaje podatnikiem VAT korzystającym ze zwolnienia od podatku, tzw. zwolnienia podmiotowego.

Konsekwencją wyboru zwolnienia podmiotowego jest brak obowiązku wystawiania faktury (co wprost wynika z art. 106b ust. 2 ustawy) oraz brak obowiązku składania deklaracji, o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadząca od roku 2010 działalność gospodarczą oraz niebędąca zarejestrowanym podatnikiem VAT (przychody w poszczególnych latach podatkowych nie przekroczyły ustawowych progów zobowiązujących do rejestracji jako podatnik VAT) błędnie przyjęła zasadę, że przedsiębiorcy mają obowiązek wystawienia faktury dla firm i od stycznia 2015 roku do lipca 2017 r. wystawiała faktury, na których wykazywała kwoty podatku VAT wyliczone dla stawki podstawowej 23% obowiązującej dla świadczonych usług. Jako niezarejestrowany podatnik VAT nie składała deklaracji dla podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą obowiązku złożenia deklaracji VAT-7 za poszczególne miesiące, w których zostały wystawione faktury oraz deklaracji korygujących VAT-7.

W rozpatrywanej sprawie świadcząc w sposób ciągły (regularny) usługi na rzecz Kontrahenta M. Wnioskodawczyni jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu. Jednakże z uwagi na nieprzekroczenie ustawowych progów zobowiązujących do rejestracji jako podatnika VAT, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia od podatku VAT. Tym samym nie była i nie jest zobowiązana do wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż, złożenia zgłoszenia rejestracyjnego i do składania deklaracji podatkowych na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy. Zatem Wnioskodawczyni nie posiadała i nie posiada obowiązku składania deklaracji VAT-7 w okresie od stycznia 2015 r. do lipca 2017 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania dotyczącego braku obowiązku rozliczenia podatku należnego w deklaracji podatkowej należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie z uwagi na to, że stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie braku obowiązku rozliczenia podatku należnego w deklaracji podatkowej VAT-7 uznano za prawidłowe, tym samym pytanie dotyczące obowiązku złożenia korekty deklaracji uznaje się za bezprzedmiotowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą również prawidłowości składania przez M. korekty deklaracji VAT pomniejszającej wykazany w pierwotnych deklaracjach podatek naliczony o kwoty wykazane w fakturach wystawionych przez Wnioskodawczynię i zapłaconych na podstawie art. 108 ustawy.

Na podstawie art. 81 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Wskazany przepis statuuje prawo podatnika do korygowania uprzednio złożonych deklaracji. Korekta deklaracji zastępuje poprzednio złożoną deklarację ze skutkiem ex tunc, czyli za prawidłowe uważane są te dane, które zostały wykazane w skorygowanej deklaracji.

Składając korektę deklaracji podatnik wyraża wolę nadania swojemu uprzedniemu oświadczeniu wiedzy w tym przedmiocie odmiennego brzmienia. Zatem skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, że złożona przez niego korygująca deklaracja zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiając jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem wyjaśniającym przyczynę korekty.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego albo zwrotu podatku naliczonego. Sytuacje takie zostały wskazane w art. 88 ustawy.

Jednym z ograniczeń do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. W myśl ww. przepisu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W rozpatrywanej sprawie Firma M. błędnie uznała, że Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT i obniżyła podatek należny o kwoty wykazane w fakturach wystawionych przez Wnioskodawczynię. Po otrzymaniu od Wnioskodawczyni informacji Firma M. złożyła korekty deklaracji VAT, w których wcześniej ujęte były kwoty z faktur Wnioskodawczyni, zmniejszając wykazaną kwotę podatku naliczonego.

Jak wyżej wskazano, Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia podmiotowego („nie jest płatnikiem VAT”) i o tym poinformowała nabywcę swoich usług. Wobec tego w rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajduje art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. Tym samym Firma M. jako nabywca usług Wnioskodawczyni nie posiada prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu usług nabytych od Wnioskodawczyni, gdyż faktury te dokumentują czynności zwolnione od podatku.

Wobec tego należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że Spółka M. postąpiło prawidłowo, składając korekty deklaracji VAT, korygując naliczony podatek VAT, które Wnioskodawczyni wykazała w wystawionych fakturach.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy braku obowiązku rozliczenia w deklaracji podatkowej VAT-7 sprzedaży za okres, w którym Wnioskodawczyni nie była zarejestrowana dla celów podatku VAT oraz korekty podatku naliczonego, natomiast w zakresie korekty faktury wystawionej z tytułu dokonanej sprzedaży oraz prawa do wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja dotyczy również zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.