Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.455.217.1.DJD
z 25 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udzielenia nieoprocentowanych pożyczek Spółce komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, będący osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, jest jedynym komandytariuszem w Spółce komandytowej z siedzibą w Polsce (dalej: Spółka komandytowa). Zgodnie z umową Spółki komandytowej Wnioskodawca posiada 98% udział w zyskach Spółki komandytowej. Komplementariuszem Spółki komandytowej jest Spółka kapitałowa. Zgodnie z umową Spółki komandytowej, komplementariusz posiada 2% udział w zyskach Spółki komandytowej.

Wnioskodawca w latach 2015-2017 udzielał Spółce komandytowej nieoprocentowanych pożyczek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z udzieleniem przez Wnioskodawcę nieoprocentowanych pożyczek Spółce komandytowej, w zakresie w jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki komandytowej, jako jej komandytariusz, powstanie dla Wnioskodawcy jakikolwiek przychód podatkowy, w tym w szczególności z tytułu nieodpłatnych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie przez Niego nieoprocentowanych pożyczek Spółce komandytowej nie będzie skutkować (w zakresie w jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki komandytowej, jako jej komandytariusz) powstaniem po Jego stronie jakiegokolwiek przychodu podatkowego, w tym w szczególności z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.), spółkami osobowymi są spółki jawne, spółki partnerskie, spółki komandytowe i spółki komandytowo-akcyjne.

Na gruncie przepisów ustaw podatkowych spółki osobowe prawa handlowego (niebędące osobami prawnymi), co do zasady, nie są traktowane jako podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek stanowią spółki komandytowo-akcyjne, wprost objęte zakresem opodatkowania podatkami dochodowymi. Opodatkowanie dochodu osiągniętego przez pozostałe Spółki osobowe następuje na poziomie wspólników (osób prawnych lub fizycznych), którzy są podatnikami na gruncie odpowiednio ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm., dalej: ustawa o PIT), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku.

Opisaną powyżej zasadę proporcjonalnego udziału stosuje się, na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy, odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. Tym samym, dochody (przychody) z udziału w spółce osobowej opodatkowuje się osobno u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego udziału w zysku.

W świetle przepisu art. 5b ust. 2 ustawy o PIT, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawna, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1 tej ustawy, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, czyli za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe uznać należy że:

• spółki osobowe (niebędące osobami prawnymi), w tym spółka komandytowa nie są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych. Podatnikami będą natomiast wspólnicy tej spółki, w zakresie, w jakim uczestniczą w zyskach wypracowanych przez spółkę,
  

• do osiągniętych przez nich dochodów z udziału w spółce osobowej będą zaś miały zastosowanie zasady dotyczące opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej.
  
  

Przez umowę pożyczki, w świetle art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), rozumie się, że dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki może zostać udzielona nieodpłatnie lub odpłatnie, tj. za oznaczonym wynagrodzeniem w formie odsetek.

Zgodnie z ogólną definicją przychodu, wyrażoną w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami (z pewnymi włączeniami) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont, przy czym, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa we wskazanych powyżej przepisach, są wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy (zob. interpretacja indywidualna z dnia 5 grudnia 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPB1/415-1003/13-4/EC).

Za takie przysporzenie mogłoby być zatem uznane przyznanie spółce prawa do korzystania z pożyczki udzielonej przez podmiot trzeci bez konieczności zapłaty odsetek. Otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki od podmiotu trzeciego stanowiłoby bowiem korzyść wspólników spółki osobowej w postaci nieodpłatnej (a zatem korzystniejszej niż warunki rynkowe) możliwości korzystania z cudzego kapitału, co w rezultacie wiązałoby się z koniecznością opodatkowania przychodu wspólników z tytułu nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednakże w przeciwieństwie do pożyczki udzielonej przez podmiot trzeci, nie można za przysporzenie w majątku podatnika uznać sytuacji, w której nieoprocentowana pożyczka jest udzielana spółce osobowej przez jej wspólnika.

Powyższy wniosek wynika z faktu, że świadczenie wspólnika wykonane na rzecz Spółki komandytowej z podatkowego punktu widzenia będzie niejako świadczeniem dla „samego siebie”, w takim zakresie, w jakim posiada On prawo do udziału w zysku Spółki komandytowej (bowiem w tym zakresie wszystkie zdarzenia gospodarcze, które dotyczą Spółki komandytowej wywołują skutki podatkowe na poziomie wspólnika), a zatem z podatkowego punktu widzenia otrzymanie przez Spółkę tego typu pożyczki nie powoduje powstania żadnego przysporzenia po stronie wspólnika udzielającego pożyczki; jego stan posiadania nie zwiększa się w żaden sposób; z podatkowego punktu widzenia (wyłączając spółkę osobową jako podmiot opodatkowania) przekazał on bowiem pieniądze samemu sobie, w takiej części w jakiej posiada prawo do udziału w zysku spółki komandytowej.

Co więcej, w przypadku udzielenia nieoprocentowanej pożyczki Spółce komandytowej, w zakresie w jakim Wnioskodawca uczestniczy w zysku Spółki komandytowej, w stosunku do Wnioskodawcy nie powinny znaleźć zastosowania przepisy art. 25 i 25a ustawy o PIT, gdyż tak jak zostało to wykazane powyżej, z podatkowego punktu widzenia, jest to niejako świadczenie Wnioskodawcy dla „samego siebie”. Przepisy te mogą znaleźć zastosowanie jedynie w zakresie, w jakim w zysku Spółki komandytowej uczestniczy jej drugi wspólnik (tj. komplementariusz).

Zatem w sytuacji, o której mowa powyżej, po stronie wspólnika udzielającego świadczenia nie powstaje jakikolwiek przychód podatkowy, w tym w szczególności przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w związku z uczestnictwem w spółce, która otrzymała takie świadczenie.

Wnioskodawca wskazuje, że zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje całkowite potwierdzenie w dotychczasowej praktyce organów podatkowych i interpretacjach indywidualnych. Przykładem są:

• interpretacja indywidualna z dnia 5 grudnia 2013 r., Nr IPPB1/415-1003/13-4/EC, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
  

• interpretacja indywidualna z dnia 25 stycznia 2011 r., Nr IPPB1/415-980/10-2/EC, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
  

• interpretacje indywidualne: Nr ILPB1/415-492/12-4/AG, Nr ILPB1/415-980/12-4/AMN, Nr IBPBI/1/415-732/10/KB, Nr IPPB1/415-1002/10-2/EC.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie we wciąż aktualnym piśmie Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2002 r., Nr PB4/AK-031-23/02, opublikowanym w Biuletynie Skarbowym Nr 3 z 2002 r., z którego wynika, że: „(...) jeżeli wspólnik spółki osobowej wykonuje świadczenie na rzecz tej spółki, to z podatkowego punktu widzenia jest to świadczenie „dla siebie samego” w takim zakresie, w jakim przychody i koszty spółki osobowej” stanowią jego przychody i jego koszty. Jeżeli więc takie świadczenia są (...) nieodpłatne, u tego wspólnika nie wystąpi ani przychód, ani koszt. Jednocześnie, w takim przypadku, nie będzie można mówić o uzyskaniu ani przez spółkę osobową, ani przez tego wspólnika przychodu „z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń”, bowiem spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a wspólnik – w sensie podatkowym –„świadczył samemu sobie”. Nie wyklucza to faktu, że tego rodzaju świadczenie może stanowić przychód pozostałych wspólników takiej spółki”.

W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca, będący komandytariuszem w Spółce komandytowej, który udziela nieoprocentowanej pożyczki na rzecz tej Spółki komandytowej, nie uzyska (w zakresie w jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki komandytowej jako jej komandytariusz) jakiegokolwiek przychodu podatkowego, w tym w szczególności z tytułu nieodpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o PIT. Z podatkowego punktu widzenia udzielenie takiej pożyczki stanowi dla Niego świadczenie na rzecz „samego siebie” i nie może zostać uznane za przysporzenie w Jego majątku w rozumieniu zaprezentowanym w definicji nieodpłatnego świadczenia. Z tego samego powodu do opisanej sytuacji, w zakresie w jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki komandytowej, nie będą miały zastosowania przepisy art. 25 i 25a ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady tworzenia, organizacji, funkcjonowania i likwidacji spółek regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej. Spółka ta nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce komandytowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowi, że odrębnym źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez spółkę niebędącą osobą prawną należy rozumieć spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Z kolei art. 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Co do zasady, należą do nich wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Cytowany powyżej art. 14 ust. 1 ww. ustawy zawiera ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 tej ustawy wymienione zostały jedynie przykładowe zdarzenia, powodujące powstanie tego przychodu. Przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są zatem wszelkie przysporzenia lub korzyści majątkowe związane z tą działalnością. Zauważyć przy tym należy, że korzyść ta nie musi skutkować bezpośrednim zwiększeniem aktywów podmiotu gospodarczego. Korzyścią taką może być także przysporzenie związane z otrzymaniem świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 powołanej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Natomiast art. 11 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem „nieodpłatnego świadczenia”. „Świadczenie” jest pojęciem prawa cywilnego, przez które należy rozumieć zachowanie się dłużnika zgodnie z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu godnemu ochrony interesowi wierzyciela. Może ono polegać na zachowaniu się czynnym, tj. działaniu, lub na zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymaniu się od podjęcia jakiegoś działania (zob. W. Czachórski – „Zobowiązania”, PWN Warszawa 1994, s. 34 i n.).

Zgodne z art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić (§ 1); świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (§ 2).

W doktrynie prawa podatkowego i w orzecznictwie przyjmuje się, że pojęcie „nieodpłatne świadczenie” ma szerszy zakres, niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenie w ww. znaczeniu cywilistycznym, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy (por. wyrok NSA z dnia 10 maja 2006 r., sygn. akt II FSK 313/06).

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca jest jedynym komandytariuszem w Spółce komandytowej mającej siedzibę w Polsce. Komplementariuszem Spółki komandytowej jest spółka kapitałowa. Zgodnie z umową Spółki komandytowej Wnioskodawca posiada 98% udziałów w zyskach Spółki komandytowej, natomiast komplementariusz posiada 2% udziałów w zyskach Spółki komandytowej Wnioskodawca w latach 2015-2017 udzielił nieoprocentowanych pożyczek Spółce komandytowej.

Odnosząc się do powyższego, stwierdzić należy, że spółka osobowa nie mając osobowości prawnej posiada jednak podmiotowość prawną, wyrażającą się w możliwości nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu. Spółka osobowa zawiera umowę pożyczki we własnym imieniu, odpowiadając za zaciągnięte wskutek tego zobowiązania. Nie ma znaczenia, że zawiera umowę z osobą fizyczną, która także jest jej wspólnikiem, skoro konieczną cechą umowy jest to, że zawierają ją dwie strony składające stosowne oświadczenia woli, i które muszą zgodnie zaaprobować wszystkie jej warunki.

Zaciągnięcie przez spółkę osobową nieoprocentowanej pożyczki umożliwia nieodpłatne korzystanie z cudzego kapitału, i stanowi nieodpłatne świadczenie będące przychodem, o którym mowa art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskanym z działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę niebędącą osobą prawną. W konsekwencji przychód ten jest przychodem (w odpowiedniej proporcji) wspólników tej spółki, także wspólnika udzielającego pożyczki.

Dlatego też uznanie przez Wnioskodawcę, że „z podatkowego punktu widzenia udzielenie takiej pożyczki stanowi dla Niego świadczenie na rzecz „samego siebie” i nie może zostać uznane za przysporzenie w Jego majątku w rozumieniu zaprezentowanym w definicji nieodpłatnego świadczenia”, nie znajduje uzasadnienia, gdyż pomija prawną, korporacyjną i majątkową, odrębność spółki osobowej od podmiotów posiadających w niej udziały.

Jak już wskazano, spółka osobowa jest samodzielnym i samoistnym podmiotem prawa gospodarczego, a wspólnicy tejże spółki jedynie uczestniczą w osiąganym przez nią zysku w sposób proporcjonalny do swojego udziału w spółce. Tym samym, w przypadku osobowej spółki prawa handlowego przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, będą stanowiły przychody tej spółki. Jednakże z uwagi na to, że spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, ich dochody nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej, stosownie do postanowień ww. art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz przywołane przepisy stwierdzić należy, że udzielone Spółce komandytowej w latach 2015 – 2017 przez Wnioskodawcę nieoprocentowane pożyczki, stanowią dla Spółki komandytowej korzyści w postaci nieodpłatnych świadczeń, stanowiących przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca zobowiązany jest do rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w części w jakiej posiada prawo do udziału w zysku tej Spółki, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko przedstawione w niniejszej interpretacji znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W orzeczeniu NSA z 1 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 2980/12, Sąd stwierdził, że: „Wartość nieodpłatnego świadczenia, wynikającego z udzielenia spółce komandytowej nieoprocentowanej pożyczki przez jej wspólnika, na mocy art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f., stanowi także przychód tego wspólnika z udziału w spółce, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku spółki”. Dalej w tym orzeczeniu czytamy: „Na odrębność już nawet nie spółki osobowej, ale spółki cywilnej, od tworzących ją wspólników, wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 kwietnia 2007 r. (II FSK 539/06), wydanym na tle nieodpłatnego świadczenia pomiędzy spółkami cywilnymi tych samych wspólników, wywodząc, że spółka cywilna jest zindywidualizowaną jednostką organizacyjną, w ramach której może funkcjonować przedsiębiorstwo, a jej majątek jest wprawdzie majątkiem wspólnym wspólników, ale zarazem jest to majątek wyodrębniony od ich majątków osobistych” i konkludując, że „zdarzenia gospodarcze, których skutkiem było nieodpłatne przysporzenie dla jednej z tych spółek kosztem drugiej, powinno być kwalifikowane jako stanowiące przychód nieodpłatne świadczenie. Tożsamość zawiązujących obie spółki wspólników nie ma tu znaczenia. Stanowisko takie jest tym bardziej uzasadnione w odniesieniu do spółki osobowej, a zwłaszcza spółki komandytowej, która na mocy art. 102 K.s.h. ma na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą”.

Zaznaczyć należy, że stanowisko przedstawione przez Organ znajduje poparcie również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 września 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 242/11.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji organów podatkowych należy wyjaśnić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, interpretację indywidualną lub objaśnienia podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.