Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.506.2017.1.KS1
z 8 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej odpisów amortyzacyjnych od wniesionego aportem budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej odpisów amortyzacyjnych od wniesionego aportem budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawcy przysługuje prawo nieruchomości tj. działki, która zostanie zabudowana budynkiem, zwanej dalej „Nieruchomością”. W niedalekiej przyszłości ma zostać zawiązana spółka komandytowa, w której komplementariuszem będzie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zaś komandytariuszem będzie Wnioskodawca, zwana dalej „Spółką Komandytową’’.

Wnioskodawca po utworzeniu Spółki Komandytowej, jako komandytariusz, zamierza wnieść do tej Spółki Komandytowej własność Nieruchomości. Wartość nieruchomości, w tym budynku, zostanie wyceniona przez rzeczoznawcę majątkowego. Przy dokonywaniu aportu zostanie zmieniona umowa Spółki Komandytowej poprzez wskazanie w/w wkładu wniesionego przez Wnioskodawcę. Bez zmian pozostaną natomiast zapisy umowy spółki odnośnie prawa udziału w zysku poszczególnych wspólników.

Nieruchomość, w tym posadowiony w przyszłości na niej budynek, będzie kompletna i zdatna do użytku, będzie nadawała się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę Komandytową, a jej przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość budynku będzie przekraczała 3.500 zł. Budynek zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki komandytowej. Budynek będzie używany w Spółce Komandytowej na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki.

Wniesienie miałoby nastąpić w ten sposób, że p. Wnioskodawca wniesie do Spółki Komandytowej wkład niepieniężny w postaci Nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca wniesie do Spółki Komandytowej wkład niepieniężny w postaci Nieruchomości, wkład ten nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy art. 17 ust. 1 pkt 9) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?
   
2. Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca wniesie do Spółki Komandytowej wkład niepieniężny w postaci Nieruchomości, wkład ten będzie podlegać zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 50b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
3. Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca wniesie do Spółki Komandytowej wkład niepieniężny w postaci Nieruchomości jedynym podatkiem, którego obowiązek uiszczenia powstanie w związku z w/w wniesieniem wkładu będzie podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 0,5 % wartości wniesionych wkładów, co do którego obowiązanym do uiszczenia będzie Spółka Komandytowa?
   
4. Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca wniesie do Spółki Komandytowej wkład niepieniężny w postaci Nieruchomości, Spółka Komandytowa uprawniona będzie do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wzniesionego budynku w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które to odpisy amortyzacyjne mogą zostać zakwalifikowane na poziomie wspólników spółki jako koszty uzyskania przychodów?
   
5. Czy w przypadku, gdy p. Wnioskodawca wniesie do Spółki Komandytowej wkład niepieniężny w postaci Nieruchomości, powyższa transakcja podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa usług?
   
   

Odpowiedź na pytanie Nr 4 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedzi na pytania Nr 1, 2, 3, 5 zostaną udzielone odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy Wnioskodawca wniesie do Spółki Komandytowej wkład niepieniężny w postaci Nieruchomości, Spółka Komandytowa uprawniona będzie do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wzniesionego budynku zgodnie z art. 22a ust 1 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które to odpisy amortyzacyjne mogą zostać zakwalifikowane na poziomie wspólników spółki jako koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 8 cyt. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Skoro nieruchomość, w tym posadowiony w przyszłości na niej budynek, będzie kompletna i zdatna do użytku, będzie nadawała się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę Komandytową, a jej przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, wartość budynku będzie przekraczała 3.500 zł, budynek będzie używany w Spółce Komandytowej na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki, to budynek ten podlegać będzie amortyzacji i stanowić koszty uzyskania przychodu na poziomie wspólników spółki zgodnie z art. 8 ust.1 i ust. 2 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej odpisów amortyzacyjnych od wniesionego aportem budynku - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powyższego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem źródła przychodu. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
   

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środki trwałe stanowią składniki majątku trwałego prowadzonej działalności gospodarczej.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  
  

Środkami trwałymi, w świetle cytowanego wyżej przepisu, mogą być m.in. spełniające powyższe kryteria budynki i budowle.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W tym miejscu należy zauważyć, że powołany powyżej przepis art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został zmieniony na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Z 2017, poz. 2175).

W brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. przepis art. art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Z kolei stosownie do treści art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy składnik majątkowy przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z tym że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych w zależności od formy nabycia tych środków określają przepisy art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten określa zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wnieść do zawiązanej w przyszłości spółki komandytowej, w której będzie komandytariuszem nieruchomość (działkę zabudowaną budynkiem). Przy dokonywaniu aportu zostanie zmieniona umowa spółki poprzez wskazanie ww. wkładu wniesionego przez Wnioskodawcę. Nieruchomość, w tym posadowiony w przyszłości na niej budynek, będzie kompletna i zdatna do użytku, będzie nadawała się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej spółki, a jej przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość budynku będzie przekraczała 3.500 zł. Budynek zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki. Budynek będzie używany przez spółkę komandytową na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej spółki.

Zatem w niniejszej sprawie budynek wniesiony w drodze wkładu niepieniężnego (aportu) stanowił będzie podlegający amortyzacji środek trwały, o której mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (art. 5b ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ww. ustawy podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są wspólnicy spółki niebędącej osobą prawną, a nie spółka. Zatem w niniejszej sprawie podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest Wnioskodawca jako wspólnik spółki komandytowej.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako wspólnik spółki osobowej (spółki komandytowej), będzie uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej budynku wniesionego w drodze wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej stosownie do posiadanego udziału w zyskach spółki komandytowej, od momentu rozpoczęcia amortyzacji, tj. począwszy od miesiąca, następującego po miesiącu, w którym nastąpiło wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki komandytowej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. Przepis ten wymaga, aby pomiędzy sprawą przedstawioną we wniosku a Wnioskodawcą, istniał - indywidualnie określony - związek, łączący ze sprawą Wnioskodawcę jako „zainteresowanego”, a więc mającego własny interes, potrzebę uzyskania interpretacji w dotyczącej go sprawie. „Zainteresowanym” w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacja podatkowa jest podmiot, w odniesieniu do którego wykładnią znajdujących zastosowanie w sprawie przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe określenie jego obowiązku podatkowego. Nie chodzi więc o każdy interes prawny, lecz o interes prawnopodatkowy i to taki, który dotyczy bezpośrednio wnioskodawcy. Podmiot występujący z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji może wnioskować o określenie własnej sytuacji prawnopodatkowej, a nie sytuacji prawnopodatkowej innych podmiotów. Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla innych podmiotów (pozostałych wspólników).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.