Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.352.2017.1.IM
z 31 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązków płatnika w stosunku do zleceniobiorcy przebywającego na terenie Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym, który nie udokumentował swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w stosunku do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wyłącznie do 183 dnia „polskiego pobytu” w roku podatkowym, a po przekroczeniu 183 dni pobytu w roku podatkowym, pobierania podatku na zasadach ogólnych – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w stosunku do obywateli Ukrainy (od 2018 roku), którzy złożą oświadczenie, że łączny czas przebywania na terenie Polski w roku podatkowym wyniesie powyżej 183 dni – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w stosunku do zleceniobiorcy przebywającego na terenie Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym, który nie udokumentował swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji, w zakresie obowiązków płatnika w stosunku do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wyłącznie do 183 dnia „polskiego pobytu” w roku podatkowym, a po przekroczeniu 183 dni pobytu w roku podatkowym, pobierania podatku na zasadach ogólnych oraz w zakresie obowiązków płatnika w stosunku do obywateli Ukrainy (od 2018 roku), którzy złożą oświadczenie, że łączny czas przebywania na terenie Polski w roku podatkowym wyniesie powyżej 183 dni.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako Sp. z o.o. zamierza zatrudniać obywateli Ukrainy na podstawie umowy zlecenia.

Zleceniobiorcy przebywać będą na terenie Polski przez okres:

1. do 183 dni w roku podatkowym,
2. powyżej 183 dni w roku podatkowym,
   na podstawie:
   1. wizy uzyskanej w następstwie wydanego oświadczenia o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi przez Urząd Pracy,
   2. zezwolenia na pracę na terytorium Polski wydanego przez Wojewodę,
   3. na podstawie pozwolenia na pobyt czasowy i pracę na okres do 3 lat.
   
   

Na Ukrainie pozostawią swoje rodziny, majątek, w Polsce wykonując pracę na podstawie czasowych umów bez zamiaru stałego pobytu w każdym z powyższych przypadków.

Obywatele obcego kraju, nie udokumentowali swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe będzie założenie, że jeżeli zleceniobiorca przebywa na terenie Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym i nie udokumentował swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji od wynagrodzenia otrzymywanego za umowę cywilnoprawną wykonywaną na obszarze naszego kraju powinien mieć pobierany przez płatnika zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% (na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT)?
2. Czy prawidłowe jest pobieranie zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wyłącznie do 183 dnia „polskiego pobytu” w roku podatkowym a po przekroczeniu 183 dni pobytu w roku podatkowym, polski pracodawca powinien zacząć pobierać podatek na zasadach ogólnych (czyli zaliczki podatkowe), traktując cudzoziemca od tego momentu (od momentu przekroczenia 183 dni) jako osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP?
3. Czy prawidłowe jest od początku roku 2018 pobieranie od obywateli Ukrainy podatku na zasadach ogólnych, jeżeli cudzoziemcy złożą oświadczenie, że łączny czas przebywania na terenie Polski w roku podatkowym wyniesie powyżej 183 dni?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 1, obywatele obcego kraju, nie udokumentowali swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji, dlatego też od wynagrodzenia otrzymywanego za umowę cywilnoprawną wykonywaną na obszarze kraju Wnioskodawcy będzie pobierany przez płatnika zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% (na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT). Obywatele obcego kraju pomimo tego, że będą przebywać na terenie kraju Wnioskodawcy powyżej 183 dni w roku podatkowym są przez płatnika traktowani jako nierezydenci, ponieważ centrum ich życia osobistego znajduje się na Ukrainie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 2, ww. pracownicy w ocenie płatnika posiadają podwójną rezydencję, dlatego że w Polsce przebywają powyżej 183 dni w roku kalendarzowym, ale jednocześnie na Ukrainie pozostawiają rodziny, majątek, mają tam centrum życia osobistego. Zdaniem Wnioskodawcy, zasadne jest zastosowane reguł kolizyjnych zawartych w art. 4 Konwencji miedzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W ocenie Wnioskodawcy jeżeli obywatel Ukrainy pozostawił na Ukrainie rodzinę i przyjechał do Polski w celu wykonywania pracy, to mimo że będzie przebywał w Polsce powyżej 183 dni w roku kalendarzowym, zostanie, co do zasady uznany za rezydenta podatkowego Ukrainy. W Polsce są wówczas nierezydentami dla celów podatkowych i podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 3, jeżeli zleceniobiorca złoży stosowne oświadczenie o zamiarze przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym prawidłowym jest stosowanie ogólnych zasad opodatkowania od początku roku podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• obowiązków płatnika w stosunku do zleceniobiorcy przebywającego na terenie Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym, który nie udokumentował swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w odniesieniu do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wyłącznie do 183 dnia „polskiego pobytu” w roku podatkowym, a po przekroczeniu 183 dni pobytu w roku podatkowym, pobierania podatku na zasadach ogólnych – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w stosunku do obywateli Ukrainy (od 2018 roku), którzy złożą oświadczenie, że łączny czas przebywania na terenie Polski w roku podatkowym wyniesie powyżej 183 dni – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości (…).
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W związku z tym, że Wnioskodawca zamierza zatrudniać na umowę zlecenie obywateli Ukrainy, do dochodów osiąganych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.
   
   

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) zamierza zatrudniać obywateli Ukrainy na podstawie umowy zlecenia. Zleceniobiorcy przebywać będą na terenie Polski przez okres do 183 dni w roku podatkowym, oraz powyżej 183 dni w roku podatkowym. Na Ukrainie pozostawią swoje rodziny, majątek, w Polsce wykonując pracę na podstawie czasowych umów bez zamiaru stałego pobytu w każdym z powyższych przypadków. Obywatele obcego kraju, nie udokumentowali swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji.

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że od wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę obywatelom Ukrainy, zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, a ośrodek ich interesów życiowych jest na Ukrainie, Wnioskodawca (płatnik) obowiązany jest do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego na zasadach wynikających z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w wysokości 20% przychodu, do momentu gdy nie przekroczą 183 dni pobytu na terytorium Polski w roku podatkowym, a po przekroczeniu 183 dni pobytu w Polsce w roku podatkowym płatnik jest zobowiązany pobierać podatek zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Należy bowiem wskazać, że wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Stąd zatem przekroczenie 183 dni pobytu w roku podatkowym w Polsce powoduje, że zleceniobiorca będzie traktowany – odmiennie niż to uważa Wnioskodawca – jako posiadający nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

W konsekwencji, odpowiadając na pytania Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że:

Ad. 1.

Założenie, że jeżeli zleceniobiorca przebywa na terenie Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym i nie udokumentował swojej rezydencji podatkowej odpowiednim certyfikatem rezydencji, od wynagrodzenia otrzymywanego za umowę cywilnoprawną wykonywaną na obszarze naszego kraju powinien mieć pobierany przez płatnika zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% (na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest nieprawidłowe.

Po przekroczeniu okresu 183 dni płatnik powinien pobierać zaliczkę na zasadach ogólnych, wynikających z art. 41 ust. 1 ww. ustawy. Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do tego pytania uznano za nieprawidłowe.

Ad. 2

Prawidłowym jest pobieranie zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% wyłącznie do 183 dnia „polskiego pobytu” w roku podatkowym, a po przekroczeniu 183 dni pobytu w roku podatkowym pobieranie podatku na zasadach ogólnych, traktując cudzoziemca od tego momentu (od momentu przekroczenia 183 dni) jako osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stąd zatem stanowisko Wnioskodawcy uznające, że po przekroczeniu 183 dni zleceniodawcę – dla celów podatkowych – nadal należy uważać za nierezydentów i że nadal podlegają oni ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu uznano za nieprawidłowe.

Ad. 3

Jeżeli cudzoziemcy złożą oświadczenie, że łączny czas przebywania na terenie Polski w roku podatkowym wyniesie powyżej 183 dni, to nieprawidłowym działaniem jest pobieranie od obywateli Ukrainy podatku na zasadach ogólnych od początku roku 2018.

Pobierać zaliczkę na zasadach ogólnych, wynikających z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnik powinien dopiero po przekroczeniu okresu 183 dni pobytu w roku podatkowym w Rzeczypospolitej Polskiej. Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do tego pytania uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.