Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.433.2017.2.ANK
z 9 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.), uzupełnionym 5 lutego 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia w kosztach podatkowych wydatków na remonty kapitalne środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia w kosztach podatkowych wydatków na remonty kapitalne środków trwałych. Ponieważ wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z 22 stycznia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.433.2017.1.ANK wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 5 lutego 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Spółka Akcyjna (zwana dalej: „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) prowadzi działalność podstawową zgodnie z PKD 35.11.Z wytwarzanie energii elektrycznej. W swojej działalności ponosi wydatki związane z remontami kapitalnymi swojej infrastruktury. Dotyczą one urządzeń i układów technologicznych, a ich celem jest przywrócenie pierwotnej funkcjonalności remontowanych obiektów. Nie podwyższają one w znaczeniu podatkowym wartości początkowej środków trwałych, nie dochodzi do ulepszenia remontowanego sprzętu/infrastruktury. Spółka kwalifikuje je jako koszty pośrednie. Są to remonty cykliczne (rozliczane w czasie), odbywające się co 5-6 lat. Oprócz remontów kapitalnych Spółka przeprowadza remonty bieżące, które stanowią koszty podatkowe na bieżąco tj. w miesiącach w których są realizowane.

Z dniem 1 stycznia 2018 roku Spółka będzie uznawać Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (w dalszej części wniosku określanych jako „MSSF”) jako standardy zgodnie z którymi będą sporządzane sprawozdania statutowe Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku z 1 lutego 2018 r. Spółka wskazała, że koszty przeprowadzanych remontów kapitalnych Spółka będzie ujmować w wartości bilansowej odpowiednich aktywów trwałych od których amortyzacja będzie sukcesywnie odnoszona w koszty bilansowe. 

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przeformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na remonty kapitalne (zakwalifikowane w myśl przyjętej polityki rachunkowości Spółki jako remonty cykliczne począwszy od dnia 1 stycznia 2018 roku tj. zgodnie ze standardami „MSSF”) poprzez odpisy amortyzacyjne środków trwałych a nie jednorazowo?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Koszty przeprowadzenia generalnych przeglądów (remontów), zgodnie z MSR 16, podlegają ujęciu w wartości bilansowej odpowiedniej pozycji rzeczowych aktywów trwałych (jako komponent) i są amortyzowane przez okres pozostały do przeprowadzenia kolejnego remontu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość remontów w części, która zgodnie z podejściem MSR 16, będzie zwiększała wartość początkową środków trwałych zostanie odniesiona w koszty podatkowe zgodnie z podejściem bilansowym tzn. poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne. Takie podejście spowoduje, iż koszt remontu w tej części zostanie zaliczony proporcjonalnie w czasie, zgodnie z okresem amortyzacji bilansowej.

Generalnie polityka rachunkowości, która będzie obowiązywać od nowego roku (polityka rachunkowości zgodna z MSSF) przewiduje możliwość zakwalifikowania do celów rachunkowych przeprowadzanych remontów kapitalnych bądź jako tzw. remontów cyklicznych (rozliczanych w czasie i potrącane w dacie ich poniesienia, czyli w dniu, w którym zostały one ujęte w księgach rachunkowych, zgodnie z przepisami o rachunkowości, na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, z zastrzeżeniem ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów), bądź jako remontów dotyczących bieżącego okresu (tj. w okresie ich przeprowadzenia). Zakwalifikowanie na gruncie rachunkowości/MSSF remontów kapitalnych do jednej z wyżej wymienionych kategorii jest uzależnione od spełnienia w polityce rachunkowości wymagań odnoszących się w szczególności do zakresu i szczegółowości przeprowadzanego remontu kapitalnego. W przypadku spełnienia przez dany remont kapitalny wymagań dotyczących remontów cyklicznych, ze względu na specyfikę regulacji MSSF, remont ten jest ujmowany dla celów rachunkowych jako komponent środków trwałych zwiększający wartość początkową środków trwałych i jest prezentowany w wyniku finansowym (dla potrzeb bilansowych) jako koszt amortyzacji. Natomiast w razie braku spełnienia wymagań dotyczących remontów cyklicznych, dany remont kapitalny jest prezentowany jako remont bieżącego okresu.

Zgodnie z zapisem w MSR 16 - Nakłady, które jednostka ponosi po przyjęciu środka trwałego (ujęciu, jako składnik aktywów) powinny zostać dodane do wartości bilansowej tego składnika aktywów, o ile jest prawdopodobne, że jednostka uzyska przyszłe korzyści ekonomiczne, które przewyższą korzyści możliwe do osiągnięcia w ramach pierwotnie oszacowanego poziomu wyników działalności uzyskiwanych z już posiadanego składnika aktywów.

Zgodnie z tą definicją jest to tzw. ulepszenie środka trwałego, zatem koszty regularnych remontów kapitalnych (generalnych), jeżeli warunkują dalsze użytkowanie środka trwałego powinny zostać ujęte, jako koszty aktywowane.

Wszelkie pozostałe nakłady na remonty i konserwację rzeczowych środków trwałych ujmuje się, jako koszty okresu - ponoszone w celu przywrócenia lub utrzymania przyszłych korzyści ekonomicznych.

Należy podkreślić, że wprowadzenie tego sposobu kwalifikacji księgowej remontów kapitalnych nie wynika ze zmiany natury tych prac. Również obecnie, remonty kapitalne nie służą modernizacji środków trwałych. Podstawą do przyjętej polityki rachunkowości są wytyczne MSSF w kontekście materialności kosztów remontu. Niemniej jednak dla celów podatkowych Wnioskodawca rozpoznaje wydatki z tytułu remontów kapitalnych tj. kwalifikuje je jako koszty podatkowe pośrednio związane z przychodami podatkowymi czyli koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Z uwagi na autonomię prawa podatkowego, przyjęte przez Spółkę standardy sprawozdawczości nie mają wpływu na zmianę sposobu określania momentu zaliczania przedmiotowych wydatków do kosztu uzyskania przychodów. Przepisy UPDOP nie zawierają definicji ksiąg rachunkowych. Zgodnie z art. 13 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2342) pojęcie ksiąg rachunkowych należy rozumieć szeroko, także do celów podatkowych.

Podstawowa definicja pojęcia „dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu” zawarta w art. 15 ust. 4e UPDOP precyzuje, że dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień ujęcia kosztu w księgach rachunkowych (zaksięgowania) na podstawie stosownego dowodu księgowego. Ustawodawca uzależnia moment powstania kosztu podatkowego między innymi od momentu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Omawiane przepisy dotyczą niewątpliwie potrącania kosztów w czasie. Zaksięgowanie kosztu dla celów podatkowych służyć ma przy tym określeniu dochodu lub straty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Z przepisu art. 15 ust. 1 updop, wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o poniesieniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem ze źródła przychodów, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. To podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W powołanym wcześniej art. 15 ust. 1 updop, zawarto definicję „kosztów uzyskania przychodów”. Należy wszakże zwrócić uwagę, że w przepisie tym ustawodawca posługuje się dwoma pojęciami – pojęciem „kosztów uzyskania przychodów”, które jest w tym przepisie zdefiniowane oraz pojęciem „kosztu” (kosztami uzyskania przychodów są koszty (…)), którego przepisy prawa podatkowego nie definiują. Mając na względzie zasady techniki legislacyjnej nie jest możliwe stosowanie przez ustawodawcę dwóch różnych pojęć („koszty uzyskania przychodu”, „koszty”) dla określenia tych samych norm. Takie przyjęcie nie jest także możliwe z punktu widzenia zasad logiki, nie można bowiem definiować jedno pojęcie nieznane innym pojęciem nieznanym (ignotum per ignotum). Podsumowując dotychczasowe rozważania należy stwierdzić, że w powołanym wcześniej art. 15 ust. 1 updop, mamy do czynienia z dwoma pojęciami z których jedno (koszty uzyskania przychodów) definiuje prawo podatkowe, drugie zaś (koszty) nie jest w tej gałęzi prawa zdefiniowane. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 31 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2342), ilekroć w ustawie jest mowa o kosztach i stratach – rozumie się przez to uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Odnosząc powyższe do powołanego wcześniej art. 15 ust. 1 updop należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są zmniejszenia aktywów (koszty) poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów (…).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zgodnie z polityką rachunkowości, która obowiązuje w Spółce od 1 stycznia 2018 r., wydatki na remonty kapitalne spełniające wymagania remontów cyklicznych, dla celów rachunkowych ujmowane będą przez Spółkę jako komponenty środków trwałych zwiększające wartość początkową środków trwałych i rozliczane będą w czasie w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi moment podatkowego ujęcia wydatków na ww. remonty kapitalne (remonty cykliczne), które do końca 2017 r. (do czasu, od którego Spółka zaczęła uznawać MSSF) były rozpoznawane jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie) ze względu na to, że w wyniku tych remontów nie dochodziło i nadal nie będzie dochodzić do ulepszenia remontowanego sprzętu/infrastruktury w rozumieniu przepisów podatkowych.

Zdaniem tut. Organu, w sytuacji, gdy dla celów bilansowych Spółka rozlicza wydatki na remonty cykliczne w czasie to dla celów podatkowych wydatki te powinny być przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w tych samych okresach. Co do zasady stanowi o tym art. 15 ust. 4e updop. Zgodnie z tym przepisem, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyło by to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Trzeba wyraźnie podkreślić, że zarówno w art. 15 ust. 1, jak i w art. 15 ust. 4e updop, jest mowa o „kosztach uzyskania przychodów” oraz o „kosztach”, a nie o zdarzeniach gospodarczych, które choć ewidencjonowane w urządzeniach księgowych Wnioskodawcy nie zmniejszają aktywów (tzn. nie są kosztem o jakim mowa w powołanych przepisach). Ujmowanie zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych nie czyni wydatku, zgodnie z powołanymi wcześniej przepisami ustawy o rachunkowości (art. 3 ust. 1 pkt 31), kosztem albowiem ujęcie go na kontach bilansowych nie skutkuje „zmniejszeniem aktywów” (nie mamy do czynienia z „kosztem” o jakim mowa w art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4e updop). Taka interpretacja mających zastosowanie w sprawie przepisów wynika wprost z ich językowej wykładni, która jest nie tylko punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni ale także zakreśla jej granice w ramach możliwości sensu słów zawartych w tekście prawnym (por. uchwała NSA z 20 marca 2000 r. sygn. akt FPS 14/99).

Reasumując, z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e updop wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach rachunkowych, np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów, tylko jego ujęcie w koszty danego okresu rozliczeniowego, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt, na podstawie przyjętej polityki rachunkowości oraz przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności (art. 6 - 8 ustawy o rachunkowości). Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów updop wynika podstawowa reguła, zgodnie z którą moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Przepisy ustawy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jeżeli zatem wydatki remontowe zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej są amortyzowane przez Spółkę w określonym z góry okresie, to powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wartość remontów, która zgodnie z podejściem MSR 16 będzie zwiększała wartość początkową środków trwałych zostanie odniesiona w koszty podatkowe zgodnie z podejściem bilansowym tzn. poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne należy uznać za prawidłowe.

Na marginesie powyższych rozważań wskazać należy, że wyżej zaprezentowana wykładnia nie ogranicza autonomii prawa podatkowego. Jeżeli bowiem prawo to odnosi się wprost do innych gałęzi prawa (w niniejszej sprawie do ustawy o rachunkowości, poprzez posłużenie się pojęciem „kosztu” – co wyjaśniono wcześniej), to dokonanie wykładni prawa podatkowego z uwzględnieniem ustawy o rachunkowości, autonomii tej nie narusza. Nie można również zasadnie twierdzić, że taka wykładnia nakłada na podatników obowiązki, które nie wynikają z ustaw podatkowych.

Zwrócić należy jednocześnie uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych w omawianym zakresie. Przykładowo w wyroku NSA z 18 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2924/12, sąd wskazał, że istota sporu merytorycznego w rozpoznawanej sprawie koncentruje się na wykładni art. 15 ust. 4e updop. Zgodnie z art. 15 ust. 4e updop za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Nie ulega wątpliwości, że art. 15 ust. 4e updop, nie kwalifikuje wydatku do kosztów uzyskania przychodów, czyni to ustawa podatkowa w szczególności w art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4d oraz art. 16 updop. Przepis art. 15 ust. 4e updop określa natomiast moment zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten wyraźnie i jednoznacznie odwołuje się do obowiązku ujęcia kosztu na ten dzień, na który został on ujęty w księgach rachunkowych. Tak samo, w pozytywnie analogicznych sprawach, orzekał już uprzednio Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z dnia 27 IX 2012 r., II FSK 253/11 oraz wyrok z dnia 9 V 2014 r., II FSK 1410/12). W sprawie niniejszej zbędna jest generalna ocena dopuszczalności i zakresu podatkotwórczego charakteru prawa o rachunkowości. Adekwatna do sprawy jest tylko prawidłowa wykładnia art. 15 ust. 4e updop. Jeżeli wydatki dotyczą czasu przekraczającego prawnie znaczący okres podatkowy, kwalifikowane są jako koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 4d updop, natomiast za dzień poniesienia tych kosztów uważa się dzień wskazany w art. 15 ust. 4e updop. Po powyższym orzeczeniu został wydany wyrok WSA w Bydgoszczy z 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 100/15, w którym znalazło się następujące stwierdzenie: „Skoro więc dla celów rachunkowych „remont cykliczny” jest prezentowany zgodnie ze stosowanymi przez skarżącą Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej jako rzeczowe aktywa trwałe, które są amortyzowane przez oszacowany okres do następnego remontu okresowego (cyklicznego), to przyjęta polityka rachunkowa wymuszająca taki sposób działania, wpływa na sposób ujęcia ponoszonych z tytułu remontu wydatków do kosztów podatkowych. Wobec tego, jeśli dla celów rachunkowości wydatki te ujmowane są w czasie, odpowiednio do ustalonego, prognozowanego okresu do następnego „remontu cyklicznego”, tak też powinny być one rozliczane jako koszt ujmowany w rachunku podatkowym Spółki.

Podobne stanowisko dotyczące momentu rozliczania kosztów uzyskania przychodów zostało zaprezentowane także w innych orzeczeniach NSA, np. w wyroku z 27 września 2012 r., sygn. akt II FSK 253/11, czy z 9 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1410/12.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach ul. Prosta 10, 25-366 Kielce w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.