Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.326.2017.1.AG
z 27 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2017 r. (data wpływu 29 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do wartości początkowej środka trwałego kosztów jego modernizacji, w tym kosztów demontażu rur osłonowych, jako nakładów inwestycyjnych na ulepszenie środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do wartości początkowej środka trwałego kosztów jego modernizacji, w tym kosztów demontażu rur osłonowych, jako nakładów inwestycyjnych na ulepszenie środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka C. sp. z o.o. w zakresie swojej działalności gospodarczej wykonuje prace polegające na modernizacji istniejących kablowych linii światłowodowych w istniejącej kanalizacji teletechnicznej na terenie całej Polski.

Linie światłowodowe wybudowane są wielowłóknowym kablem światłowodowym w rurach osłonowych kanalizacji wtórnej HDPE 32/2,9 zaciągniętych do kanalizacji kablowej pierwotnej, dzierżawionej na podstawie umowy dzierżawy zawartej w oparciu o „ Ramową ofertę ...” zatwierdzonej decyzją Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

Modernizacja kablowych linii światłowodowych polega na:

• opracowaniu i zatwierdzeniu projektu wykonawczego modernizacji linii światłowodowej zgodnie z ww. decyzją;
• demontażu rur osłonowych kanalizacji wtórnej HDPE 32/2,9 bez naruszenia ciągłości linii światłowodowej i usług telekomunikacyjnych na niej świadczonych;
• nowe oznakowanie linii światłowodowej zgodnie z projektem;
• utylizacja odpadów powstałych z rur HDPE32;
• opracowanie dokumentacji powykonawczej.
  
  

Linie światłowodowe jako środek trwały w wyniku modernizacji ulegają ulepszeniu, co powoduje wzrost ich wartości użytkowej, mierzonej kosztami ich eksploatacji. W wyniku modernizacji linii światłowodowej następuje obniżenie opłaty miesięcznej za dzierżawę kanalizacji kablowej pierwotnej zajętej przez linię światłowodową o ok. 60% opłaty początkowej (zgodnie z ww. Umową Ramową).

Od kilku lat zaprzestano budowy linii światłowodowych w kanalizacji wtórnej HDPE32 zaciąganej do kanalizacji kablowej pierwotnej i zaczęto budować linie światłowodowe zaciągnięte bezpośrednio do kanalizacji kablowej pierwotnej. Modernizacji podlegają linie wybudowane od kilku do kilkunastu lat temu w celu obniżenia ich kosztów eksploatacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty modernizacji środka trwałego – kablowych linii światłowodowych, w tym demontażu rur osłonowych jako nakłady inwestycyjne (wydatki na ulepszenie środka trwałego) stanowią zwiększenie wartości początkowej tego środka trwałego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Na podstawie zapisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości oraz na podstawie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a także posiłkując się zapisami ustawy VAT, koszty modernizacji kablowych linii światłowodowych jako wydatki na ulepszenie środka trwałego (nakłady inwestycyjne) zwiększają wartość początkową tego środka trwałego.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości – wartość początkową stanowiącą cenę nabycia lub koszt wytworzenia środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia, polegającego na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji i powodującego, że wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową, mierzoną okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego, kosztami eksploatacji lub innymi miarami. W związku z powyższym zapisem, wartość początkowa środka trwałego (kablowych linii światłowodowych) powinna zostać powiększona o koszty jego ulepszenia, polegającego na przebudowie/modernizacji i powodującego, iż wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową, mierzoną m.in.: kosztami eksploatacji.

Podobne podejście zostało uwzględnione w ...(punkt 13 w referencji do punktu 7) – koszty wymiany części pozycji aktywów trwałych zwiększają ich wartość bilansową pod warunkiem, iż istnieje prawdopodobieństwo, że jednostka uzyska przyszłe korzyści ekonomiczne związane ze składnikiem aktywów oraz koszty tej wymiany można wycenić w sposób wiarygodny.

Stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W przedmiotowej sprawie kablowe linie światłowodowe w wyniku modernizacji/przebudowy uległy polepszeniu i wartość początkową środka trwałego (kablowej linii światłowodowej) należy powiększyć o sumę wydatków na ulepszenie tego środka trwałego, biorąc pod uwagę to, iż wydatki na ulepszenie spowodowały wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, mierzonej kosztami ich eksploatacji.

Odwołując się do przepisów ustawy VAT – od 1 stycznia 2017 roku w związku ze zmianą ustawy VAT został rozszerzony zakres usług budowlanych objętych mechanizmem tzw. odwrotnego obciążenia. W załączniku nr 14 do ustawy VAT w poz. 11 objęto mechanizmem tzw. odwrotnego obciążenia – roboty ogólnobudowlane związane z budową przesyłowych linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych (PKWiU 42.22.21.0). Zgodnie z zapisami ustawy z 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane przez „przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego”, a przez „roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego”. Z uwagi na fakt, iż powyższe prace stanowią modernizację (przebudowę) telekomunikacyjnych linii światłowodowych, co stanowi w rozumieniu Prawa budowlanego roboty budowlane, to należy uznać, iż są objęte mechanizmem tzw. odwrotnego obciążenia. Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego uznał (pismo z 14 listopada 2017 r), iż usługi demontażu rury osłonowej umieszczonej w studni kablowej, łącznie z wykonaniem projektu technicznego, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 42.22.2 „Roboty ogólnobudowlane związane z budową linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych”. W związku z tym, iż prace związane z demontażem rury osłonowej mieszczą się w zakresie robót budowlanych określonych w PKWiU 42.22.2 i podlegają procedurze tzw. odwrotnego obciążenia, co również stanowi uzasadnienie dla kwalifikacji powyższych prac w zakresie modernizacji linii światłowodowych jako nakładów inwestycyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie.

Przepisy updop wskazują, że do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się bowiem odpisy amortyzacyjne, z tytułu zużycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  

• maszyny, urządzenia i środki transportu,
  

• inne przedmioty
  

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W art. 16a ust. 1 powołanej ustawy został przedstawiony katalog środków trwałych, podlegających amortyzacji, pod warunkiem, że będą one używane przez okres dłuższy niż rok oraz będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podatnik by móc dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, musi ustalić jego wartość początkową. Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia, natomiast w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. Przy czym, zgodnie z art. 16g ust. 3 powołanej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 16g ust. 4 updop, uważa się natomiast wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2017 r. (co ma zastosowanie w niniejszej sprawie) – stosownie do art. 16g ust. 13 updop, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje użytych w przepisie art. 16g ust. 13 pojęć: przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Jednak na podstawie ugruntowanej praktyki przyjmuje się, że z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
  

• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
  

• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
  

• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
  

• modernizacja, tj. unowocześnienie środków trwałych.
  
  
  

Jeżeli nie zostanie spełniony co najmniej jeden z powyższych warunków, wówczas nie mamy do czynienia z ulepszeniem środka trwałego i nie zachodzi obowiązek zwiększania wartości początkowej. Zatem nakładami na ulepszenie środków trwałych należy uznać takie wydatki, w wyniku poniesienia których nastąpi rozszerzenie funkcjonalności lub wydajności tych środków trwałych, jako skutek przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę ich cech użytkowych.

W świetle przepisów updop, środki trwałe uważa się zatem za ulepszone (w wyniku czego następuje zwiększenie ich wartości początkowej) przy łącznym spełnieniu następujących warunków:

• wydatki na ulepszenie muszą być związane z przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją danego środka trwałego,
  

• wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania,
  

• suma tych wydatków w roku przekracza 3.500 zł.
  
  
  

W konsekwencji, Spółka przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do ulepszeń, każdorazowo oraz w stosunku do konkretnego środka trwałego powinna szczegółowo analizować zakres rzeczowy wykonywanych robót.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka w zakresie swojej działalności gospodarczej wykonuje prace polegające na modernizacji istniejących kablowych linii światłowodowych w istniejącej kanalizacji teletechnicznej na terenie całej Polski. Modernizacja kablowych linii światłowodowych polega na:

• opracowaniu i zatwierdzenie projektu wykonawczego modernizacji linii światłowodowej zgodnie z decyzją;
• demontażu rur osłonowych kanalizacji wtórnej HDPE 32/2,9 bez naruszenia ciągłości linii światłowodowej i usług telekomunikacyjnych na niej świadczonych;
• nowe oznakowanie linii światłowodowej zgodnie z projektem;
• utylizacja odpadów powstałych z rur HDPE32;
• opracowanie dokumentacji powykonawczej.
  
  

Linie światłowodowe jako środek trwały w wyniku modernizacji ulegają ulepszeniu, co powoduje wzrost ich wartości użytkowej, mierzonej kosztami ich eksploatacji. Modernizacji podlegają linie wybudowane od kilku do kilkunastu lat temu w celu obniżenia ich kosztów eksploatacji.

Odnosząc przywołane przepisy do sytuacji przedstawionej we wniosku należy zauważyć, że opisana w stanie faktycznym modernizacja stanowi ulepszenie środka trwałego (tj. kablowych linii światłowodowych), w związku z czym wartość początkową środka trwałego należy powiększyć o wartość wydatków poniesionych na jego modernizację.

Należy przy tym jednocześnie zauważyć, że przedmiotowych wydatków nie można zakwalifikować jako remontu środka trwałego. Odnosząc się do powyższego należy zwrócić uwagę, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji remontu. W konsekwencji, przy ustaleniu zakresu znaczeniowego remontu należy oprzeć się na definicji sformułowanej w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 8 tej ustawy, przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z powyższą definicją, remont ma na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając jego charakteru i funkcji, a przesłanką rozpoczęcia remontu jest zużycie środka trwałego w trakcie jego eksploatacji. Będą to zatem wszelkie działania mające na celu odtworzenie wyjściowego stanu środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji (konserwacja, naprawy).

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega zatem na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątku do wykorzystania go w innym niż pierwotny celu lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego albo obniżce kosztów eksploatacji.

W związku z powyższym, wydatki na modernizację, o których mowa we wniosku, nie spełniają opisanych powyżej przesłanek umożliwiających zakwalifikowanie ich jako remont środka trwałego. Wydatki te – jak już wskazano – mają natomiast na celu ulepszenie środka trwałego i powinny powiększać jego wartość początkową.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie stwierdzić należy, że koszty modernizacji środka trwałego, tj. kablowych linii światłowodowych, w tym demontażu rur osłonowych, jako nakłady inwestycyjne (wydatki na ulepszenie środka trwałego) stanowią zwiększenie wartości początkowej tego środka trwałego.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy we wnioskowanym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017, poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.