Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.15.2018.1.SJ
z 13 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 11 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakup rusztowań budowlanych do kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakup rusztowań budowlanych do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia różnego rodzaju usług budowlanych w tym związanych z remontem oraz wznoszeniem budynków i budowli, używając przy tym nowoczesnego sprzętu budowlanego. W miesiącu …. r. zakupił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej rusztowania budowlane w ilości 1 764 szt. elementów o łącznej wartości netto 79 174 zł 19 gr. Ceny jednostkowe poszczególnych elementów kształtują się na poziomie od 42 gr do 78 zł 50 gr za 1 szt. Wnioskodawca wskazuje, że przedmiotowe rusztowania stanowią nieodzowny element pozwalający nie tylko przyspieszyć pracę, ale również wpływają na bezpieczeństwo pracowników. Gdyby nie rusztowania niemożliwe byłoby tak szybkie i sprawne wznoszenie budynków, jak i wykonywanie wielu innych prac. To najbardziej powszechne rozwiązanie przy wznoszeniu i remontowaniu budynków na zewnątrz i wewnątrz, nieocenione przy wykonywaniu elewacji budynków. Rusztowania składają się m.in. z podpór, stojaków i drabin, które mogą stanowić samodzielny element, wykorzystywany osobno bez żadnych przeszkód, np. podpory do stabilizacji obiektu, czy stojaki do podparcia konstrukcji, a drabiny jako narzędzia niezbędne do prac na wysokości oraz z elementów, np. złączy, rygli, haków, z których kompletuje się np. zestawy do wykonania konstrukcji rusztowania różnego typu, np. przyścienne, ścienne, stabilne, jezdne itp. Tak więc w dniu zakupu zestaw nie ma charakteru kompletnego środka trwałego, gdyż składa się z elementów montowanych w dowolnej konfiguracji lub wykorzystywanych samodzielnie. Przewidywany okres użytkowania poszczególnych elementów nie jest możliwy do określenia, ponieważ część elementów takich jak kołki, hak często wykorzystuje się jednorazowo, blaty (sklejka) często zużywa się po okresie kilku miesięcy, natomiast elementy metalowe, np. stojaki, złącza, czy podpory użytkowane są przez okres dłuższy niż rok, ale często wymagają w tym czasie napraw, prostowań i uzupełnienia oberwanych części.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszt zakupu przedmiotowych rusztowań budowlanych, można zaliczyć do bieżących kosztów działalności gospodarczej, czy powinno się je przyjąć jako środek trwały i dokonywać odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w ustawie. Zakup urządzeń budowlanych jest niewątpliwie kosztem poniesionym w celu uzyskania przychodów w sytuacji, gdy wykonywanie robót budowlanych z wykorzystaniem tych urządzeń jest jedną z podstawowych działalności firmy i generuje jej przychody. Ponadto taki zakup nie został wymieniony w ustawie, jako koszt niestanowiący kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ww. ustawy).

Kwestią dyskusyjną jest sposób rozliczenia tego zakupu dla celów podatkowych, czy można go zaliczyć do bieżących kosztów działalności gospodarczej, czy należy je przyjąć jako środek trwały i dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, m.in. urządzenia i inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zdaniem Wnioskodawcy, poszczególne elementy rusztowań budowlanych nie mogą jednak stanowić środka trwałego, ponieważ niektóre elementy z osobna mogą być zdatne do samodzielnego wykorzystywania (np. podpory, stojaki czy drabiny), niektóre elementy stanowią części składowe zestawu, dla niektórych przewidywany okres użytkowania to ponad rok, a niektóre elementy zużywają się po jednym razie lub po kilku miesiącach.

W przedstawionym stanie faktycznym, w momencie oddania elementów rusztowań do używania, nie jest się w stanie stwierdzić czy wykorzystywane będą poszczególne tylko elementy, czy składane będą zestawy i jaka jest ich wartość początkowa. W następstwie tego nie jest możliwe zastosowanie art. 22d ust. 1 (tzn. dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dla środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł, od 1 stycznia 2018 r. jest to 10 000 zł) oraz odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h w sytuacji, gdy ustalenie wartości środka trwałego jest niemożliwe.

Ponadto z uwagi, że rusztowania te będą składane na relatywnie krótkie okresy (jednego do dwóch tygodni) poszczególne elementy zestawu po tym czasie będą wykorzystywane do montażu innych zestawów (szczególnie biorąc pod uwagę możliwość szybkiego zdekompletowania zestawu). Także ten argument przemawia, zdaniem Wnioskodawcy, przeciwko uznaniu zestawów rusztowań za poszczególne środki trwałe. Nie wydaje się także zasadnym uznanie za jeden środek trwały zbioru wszystkich zakupionych elementów rusztowań. Wynika to z opisanego powyżej faktu niemożliwości ustalenia kompletności środka trwałego (kiedy środek trwały uznać za kompletny, jak traktować kolejne zakupy elementów rusztowań – zwiększenie wartości środka trwałego, czy koszt bezpośredni), a także faktu, że jako całość wszystkie elementy nigdy nie będą wykorzystywane, tzn. składane będą jedynie zestawy lub wykorzystywane samodzielnie, a ich wartość nie przekroczy 10 000 zł. W konsekwencji, uważa się, że wydatki na nabycie elementów rusztowań nie stanowią wydatku na nabycie środków trwałych i zgodnie z treścią art. 22 ust. 4 stanowią koszty uzyskania przychodów potrącalne w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Środki trwałe stanowią jeden ze składników majątku trwałego firmy. Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3 500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
  

• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h-22m.
  
  

Natomiast gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h-22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ww. ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz.1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Zgodnie z ww. Klasyfikacją Środków Trwałych rusztowania należy zatem zaliczyć do Grupy 8 – „Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane”. W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne elementy rusztowań stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku. Rusztowanie jest konstrukcją budowlaną tymczasową służącą do wielokrotnego użytku składającą się z wielu elementów. Poszczególne elementy rusztowania nie mogą funkcjonować oddzielnie, wymagają one montażu, instalowania i dopiero wówczas stanowią urządzenie (narzędzie) kompletne i zdatne do użytku.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany środek trwały jest kompletny i zdolny do użytku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej rusztowania budowlane w ilości 1 764 szt. elementów o łącznej wartości netto 79 174 zł 19 gr. Ceny jednostkowe poszczególnych elementów kształtują się na poziomie od 42 gr do 78 zł 50 gr za 1 szt. Rusztowania składają się m.in. z podpór, stojaków i drabin, które mogą stanowić samodzielny element, wykorzystywany osobno bez żadnych przeszkód, np. podpory do stabilizacji obiektu czy stojaki do podparcia konstrukcji, a drabiny jako narzędzia niezbędne do prac na wysokości oraz z elementów np. złączy, rygli, haków, z których kompletuje się np. zestawy do wykonania konstrukcji rusztowania różnego typu, np. przyścienne, ścienne, stabilne, jezdne itp. Tak więc w dniu zakupu zestaw nie ma charakteru kompletnego środka trwałego, gdyż składa się z elementów montowanych w dowolnej konfiguracji lub wykorzystywanych samodzielnie. W związku z tym, przewidywany okres użytkowania poszczególnych elementów nie jest możliwy do określenia, bowiem część elementów wykorzystuje się jednorazowo lub wymienia po okresie kilku miesięcy, natomiast elementy metalowe takie jak stojaki, złącza, haki i podpory są użytkowane przez okres dłuższy niż rok.

Dodać należy, że stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę dotyczy 2017 r., w związku z tym tutejszy Organ interpretował przepis art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w jego brzmieniu do 31 grudnia 2017 r., zgodnie z którym podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł. Do składników majątku przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r., stosuje się nowe brzmienie art. 22d ust. 1, tj. podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe – opierając się na oświadczeniu Wnioskodawcy – stwierdzić należy, że zakupione elementy rusztowań nie spełniają przesłanek koniecznych dla uznania ich za środek trwały. Poszczególne elementy rusztowań budowlanych nie mogą stanowić środka trwałego o ile wartość złożonego z nich zestawu nie przekroczy 3 500 zł. Ponadto z uwagi, że rusztowania te będą składane na relatywnie krótkie okresy (jednego do dwóch tygodni), poszczególne elementy zestawu po tym czasie będą wykorzystywane do montażu innych zestawów. A zatem, nie spełniona zostanie przesłanka o przewidywanym okresie używania składnika majątku dłuższym niż rok – zaliczająca dany składnik majątku do środków trwałych. W związku z tym Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem elementów rusztowań.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle
prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres:
Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.