Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.84.2018.1.WM
z 20 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku domu weselnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku domu weselnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi od 22 stycznia 2015 r. działalność gospodarczą w zakresie: pozostałej usługowej działalności gastronomicznej PKD 56.29.Z. W dniu 18 marca 2010 r. Wnioskodawczyni nabyła aktem notarialnym niezabudowaną nieruchomość rolną nr geod. 1/6 o powierzchni 2,9540 ha za cenę 100.000 zł oraz poniosła koszty notarialne w kwocie 1.641 zł 76 gr. Powyższą nieruchomość nabyła z przeznaczeniem na cele rolne, a nieruchomość ta stanowiła gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym. Następnie w dniu 19 kwietnia 2012 r. została wydana decyzja Wójta Gminy o warunkach zabudowy, w której określono dopuszczalny rodzaj inwestycji polegający na utworzeniu zabudowy zagrodowej składającej się z dwóch budynków mieszkalnych, budynku gospodarczo-garażowego, przydomowej oczyszczalni ścieków oraz zjazdu na drogę powiatową dla gospodarstwa rolnego o powierzchni przekraczającej średnią w gminie na działce o numerze ewidencyjnym 1/6. Od dnia 20 października 2012 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła inwestycję dokonując pierwszych zakupów na warunki przyłącza kanalizacyjnego, wodnego oraz opracowanie projektu budynku mieszkalnego. Na podstawie otrzymanych imiennych faktur zakupu w roku 2012 wydatkowała kwotę 3.936 zł. Powyższa decyzja została zmieniona w części decyzją Wójta Gminy z dnia 9 grudnia 2013 r., która określała nowe parametry budynku nr 1. W dniu 11 grudnia 2013 r. Starosta decyzją zatwierdził projekt i udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr 1/6. Od 27 lutego 2014 r. na podstawie imiennych faktur zakupu Wnioskodawczyni kontynuowała inwestycję, zakupiła bloczek fundamentowy, wykonała roboty ziemne, usługi budowlane, zakupiła pręty żebrowane, papę, rury drenarskie, wkręty, styropian, cement, elementy konstrukcyjne na łączną kwotę w roku 2014 – 251.338 zł 95 gr, w roku 2015 na kwotę 126.100 zł 21 gr, w roku 2016 na kwotę 7.600 zł. Suma wszystkich wydatków na podstawie imiennych faktur zakupu to 388.975 zł 16 gr. W dniu 29 października 2014 r. Wójt Gminy wydał decyzję zmieniającą decyzję z dnia 19 kwietnia 2012 r. dopuszczającą utworzenie zabudowy zagrodowej składającej się z dwóch budynków mieszkalnych z możliwością prowadzenia agroturystyki, działalności gastronomiczno-usługowej i domu weselnego oraz budynku gospodarczo-garażowego, przydomowej oczyszczalni ścieków i zjazdu na drogę powiatową dla gospodarstwa rolnego o powierzchni przekraczającej średnią w gminie na działkach ewidencyjnych 1/9 i 1/10. W wyniku podziału zmieniona została numeracja działki z nr 1/6 na działki o numerach 1/9, 1/10 i 1/11, przy czym inwestycja realizowana będzie na działkach o numerach 1/9 i 1/10. Działka 1/11 stanowi łąkę. W dniu 30 maja 2016 r. Starosta wydał pozwolenie na budowę, adaptację budynku mieszkalnego jednorodzinnego w trakcie budowy na dom weselny oraz działalność gastronomiczno-usługową. Dalsze prace inwestycyjne Wnioskodawczyni zaczęła kontynuować zaciągając w roku 2017 kredyt inwestycyjny. Wnioskodawczyni zamierza prowadzić działalność w zakresie gastronomiczno-usługowej oraz organizacji wesel.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po zakończonej inwestycji budowy domu weselnego Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć poniesione wydatki z majątku prywatnego dokonane w latach 2012-2016 w kwocie 388.975 zł 16 gr do wartości początkowej środka trwałego i czy odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie pozostałej działalności gastronomicznej będzie mogła dla potrzeb prowadzonej działalności po zakończonej inwestycji wnieść do ewidencji środków trwałych budynek domu weselnego. Amortyzacja będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu od wartości początkowej uwzględniając kwotę 388.975 zł 16 gr wydatkowaną w latach 2012-2016 na podstawie gromadzonych faktur zakupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia a w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy: za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zasad wyrażonych w art. 22g ust. 8 i 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte lub wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane, z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi od 22 stycznia 2015 r. działalność gospodarczą w zakresie: pozostałej usługowej działalności gastronomicznej PKD 56.29.Z. W dniu 18 marca 2010 r. Wnioskodawczyni nabyła aktem notarialnym niezabudowaną nieruchomość rolną nr geod. 1/6 o powierzchni 2,9540 ha za cenę 100.000 zł oraz poniosła koszty notarialne w kwocie 1.641 zł 76 gr. Powyższą nieruchomość nabyła z przeznaczeniem na cele rolne, a nieruchomość ta stanowiła gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym. Następnie w dniu 19 kwietnia 2012 r. została wydana decyzja Wójta Gminy o warunkach zabudowy, w której określono dopuszczalny rodzaj inwestycji polegający na utworzeniu zabudowy zagrodowej składającej się z dwóch budynków mieszkalnych, budynku gospodarczo-garażowego, przydomowej oczyszczalni ścieków oraz zjazdu na drogę powiatową dla gospodarstwa rolnego o powierzchni przekraczającej średnią w gminie na działce o numerze ewidencyjnym 1/6. Od dnia 20 października 2012 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła inwestycję dokonując pierwszych zakupów na warunki przyłącza kanalizacyjnego, wodnego oraz opracowanie projektu budynku mieszkalnego. Na podstawie otrzymanych imiennych faktur zakupu w roku 2012 wydatkowała kwotę 3.936 zł. Powyższa decyzja została zmieniona w części decyzją Wójta Gminy z dnia 9 grudnia 2013 r., która określała nowe parametry budynku nr 1. W dniu 11 grudnia 2013 r. Starosta decyzją zatwierdził projekt i udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr 1/6. Od 27 lutego 2014 r. na podstawie imiennych faktur zakupu Wnioskodawczyni kontynuowała inwestycję, zakupiła bloczek fundamentowy, wykonała roboty ziemne, usługi budowlane, zakupiła pręty żebrowane, papę, rury drenarskie, wkręty, styropian, cement, elementy konstrukcyjne na łączną kwotę w roku 2014 – 251.338 zł 95 gr, w roku 2015 na kwotę 126.100 zł 21 gr, w roku 2016 na kwotę 7.600 zł. Suma wszystkich wydatków na podstawie imiennych faktur zakupu to 388.975 zł 16 gr. W dniu 29 października 2014 r. Wójt Gminy wydał decyzję zmieniającą decyzję z dnia 19 kwietnia 2012 r. dopuszczającą utworzenie zabudowy zagrodowej składającej się z dwóch budynków mieszkalnych z możliwością prowadzenia agroturystyki, działalności gastronomiczno-usługowej i domu weselnego oraz budynku gospodarczo-garażowego, przydomowej oczyszczalni ścieków i zjazdu na drogę powiatową dla gospodarstwa rolnego o powierzchni przekraczającej średnią w gminie na działkach ewidencyjnych 1/9 i 1/10. W wyniku podziału zmieniona została numeracja działki z nr 1/6 na działki o numerach 1/9, 1/10 i 1/11, przy czym inwestycja realizowana będzie na działkach o numerach 1/9 i 1/10. Działka 1/11 stanowi łąkę. W dniu 30 maja 2016 r. Starosta wydał pozwolenie na budowę, adaptację budynku mieszkalnego jednorodzinnego w trakcie budowy na dom weselny oraz działalność gastronomiczno-usługową. Dalsze prace inwestycyjne Wnioskodawczyni zaczęła kontynuować zaciągając w roku 2017 kredyt inwestycyjny. Wnioskodawczyni zamierza prowadzić działalność w zakresie gastronomiczno-usługowej oraz organizacji wesel.

Wnioskodawczyni dokonując budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego, a następnie dokonując adaptacji tego budynku w trakcie realizacji na dom weselny oraz działalność gastronomiczno-usługową gromadziła przez cały ten okres dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków.

Zatem, jeśli Wnioskodawczyni po zakończeniu prac budowlanych i przekazaniu budynku domu weselnego do używania wprowadzi ten budynek jako środek trwały do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, to może ustalić wartość początkową tego budynku zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według kosztu wytworzenia, tj. w wartości, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia może zaliczyć również odsetki i prowizje od kredytu inwestycyjnego zaciągniętego na dokończenie inwestycji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Przy czym mogą to być tylko odsetki naliczone i zapłacone do dnia przekazania środka trwałego do używania, bowiem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Od tak ustalonej wartości początkowej budynku domu weselnego Wnioskodawczyni może zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy dokonywać odpisów amortyzacyjnych, które może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną oparto zatem na stwierdzeniach Wnioskodawczyni, że gromadziła rachunki związane dokonywaną inwestycją, której celem było wykorzystywanie wybudowanego budynku w działalności gastronomiczno - usługowej.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie ul. Emilii Plater 1, 11-041 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.