2018.03.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.56.2018.1.RR
z 20 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2018 r. (data wpływu 23 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, w ramach Spółki Jawnej, prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności gospodarczej jest handel paliwami. W maju 2016 r. w ramach prowadzonej działalności rozpoczął On budowę budynków (pawilonów) z przeznaczeniem na działalność handlową. Będą to dwa niezależne budynki – pierwszy o kubaturze 1 618 m ³, drugi o kubaturze 1 053 m³. Łączna powierzchnia użytkowa budynków będzie wynosiła 1 100 m². Zakończenie budowy planowane jest na kwiecień 2018 r. Budynki są trwale związane z gruntem, będącym własnością Wnioskodawcy. Po przyjęciu do użytkowania, nieruchomość zostanie przyporządkowana zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy rodzajowej 103. Wnioskodawca rozlicza się prowadząc pełną księgowość zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Nadmienia, że zawsze terminowo reguluje swoje zobowiązania wobec Skarbu Państwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z planowanym wprowadzeniem w 2018 r. do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, opisanych budynków handlowo-usługowych przyporządkowanych do grupy KŚT 103, można je amortyzować w okresie 10 lat, stosując indywidualną stawkę amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dni 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wnioskodawca wskazuje, że w ramach prowadzonej działalności realizuje inwestycję (buduje nowy budynek na nieruchomości należącej do Wnioskodawcy) – budynek handlowo -usługowy zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, dla którego rozpocznie naliczanie amortyzacji po spełnieniu wymogów określonych w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, stawka amortyzacyjna dla pawilonów handlowo-usługowych grupa 103 wynosi 2,5 %. Dopuszczalne jest zastosowanie stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla kiosków towarowych o kubaturze do 500 m³ trwale związanych z gruntem.

Słownik PWN definiuje kiosk m.in. jako „budkę, w której sprzedaje się gazety, papierosy, słodycze itp.; też: stoisko na wystawach lub targach”.

Wikipedia mówi natomiast, że kiosk to rodzaj budynku – obiekt jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony, o wiodącej funkcji handlowej.

Natomiast w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również w Klasyfikacji Środków Trwałych nie zawarto definicji „kiosk towarowy”.

W szczegółowym opisie 103 grupy środków trwałych „budynki usługowo-handlowe” zawarto, że zaliczamy do tej grupy:

centra handlowe,

domy towarowe,

samodzielne sklepy i butiki,

kioski towarowe na trwale związane z gruntem,

hale przeznaczone na targi, aukcje, wystawy,

targowiska pod dachem,

stacje paliw, stacje obsługi itp.,

apteki,

pozostałe handlowo-usługowe.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy prawidłowym wyznacznikiem do zastosowania preferencyjnej stawki amortyzacji w wysokości 10% jest kubatura? Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższego wyszczególnienia wynika, że za „kiosk towarowy” można również uznać budynek, którego kubatura jest większa niż 500 m³.

W rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690) w § 72 wykazano, że wysokość pomieszczeń przeznaczonych na czasowy pobyt ludzi w warunkach:

jeżeli nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia – powinna wynosić 2,2 m,

jeżeli występują czynniki szkodliwe dla zdrowia – powinna wynosić 2,5 m.

Zakładając, że występują czynniki szkodliwe dla zdrowia, to z prostego wyliczenia wynika, że przy kubaturze 500 m³ powierzchnia użytkowa będzie wynosić 200 m². Budynku o takiej powierzchni na pewno nie można uznać, że jest „budką”.

Może zdarzyć się sytuacja, że koszt budowy kiosku towarowego trwale związanego z gruntem o kubaturze do 500 m³ będzie znacznie wyższy niż tego, którego kubatura w znacznym stopniu te 500 m³ przekracza.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że budowane przez Niego budynki kwalifikują się do zaliczenia ich do „kiosków towarowych” i w związku z tym można zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Wnioskodawca jednocześnie nadmienia, że od lat terminowo i sumiennie wypełnia swoje obowiązki wobec państwa. Nigdy nie miał żadnych zaległości podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje on dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych jest częścią składową ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (załącznik Nr 1). Wykaz zawiera stawki amortyzacyjne przyporządkowane do określonych symboli grup, podgrup oraz rodzajów środków trwałych według klasyfikacji wydanej na podstawie odrębnych przepisów.

Stawka podana w Wykazie jest roczną stawką amortyzacji, tak więc aby określić wysokość amortyzacji w skali miesiąca/kwartału, należy wartość będącą wynikiem zastosowania stawki z Wykazu i wartości początkowej ustalonej zgodnie z przepisami art. 16g ww. ustawy podzielić przez liczbę miesięcy (lub odpowiednio – kwartałów) w roku podatkowym.

W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiej grupy, podgrupy i rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864) określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in., np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych „budynki handlowo-usługowe” zostały zaliczone do grupy 1 – „budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego”, podgrupy 10 – „budynki niemieszkalne”, rodzaju 103, obejmującego budynki:

centrów handlowych,

domów towarowych,

samodzielnych sklepów i butików,

kiosków towarowych na trwale związanych z gruntem,

hal przeznaczonych na targi, aukcje, czy wystawy,

targowisk pod dachem,

stacji paliw, stacji obsługi,

myjni samochodowych,

aptek,

pozostałe handlowo-usługowe.

Rodzaj ten nie obejmuje:

budynków rolniczych, sklasyfikowanych w rodzaju 108,

sklepów w budynkach innych niż budynki handlowo-usługowe, sklasyfikowanych w odpowiednich rodzajach KŚT, zgodnie z przeznaczeniem tego budynku.

W pozycji nr 1 ww. Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5% przewidziano dla „budynków niemieszkalnych”, zakwalifikowanych do podgrupy 10 KŚT – „budynki niemieszkalne”.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów dotyczących Klasyfikacji Środków Trwałych do podgrupy 10 zaliczone są również środki trwałe sklasyfikowane wg rodzaju 103 – „budynki handlowo-usługowe”. Wskazana stawka 2,5% ma również zastosowanie do tego typu obiektów.

Ustawodawca w załączniku Nr 1 – Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych tylko w stosunku do kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³ trwale związanych z gruntem, które są klasyfikowane do rodzaju 103 KŚT, określił stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Zatem, w stosunku do kiosków towarowych o kubaturze powyżej 500 m³ na trwale związanych z gruntem, które wg Klasyfikacji Środków Trwałych zaliczone zostały do podgrupy 10 „budynki niemieszkalne”, stawka amortyzacyjna zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach Spółki Jawnej, prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności gospodarczej jest handel paliwami. W maju 2016 r. w ramach prowadzonej działalności rozpoczął On budowę budynków (pawilonów) z przeznaczeniem na działalność handlową. Będą to dwa niezależne budynki – pierwszy o kubaturze 1 618 m³, drugi o kubaturze 1 053 m³. Łączna powierzchnia użytkowa budynków będzie wynosiła 1 100,00 m². Zakończenie budowy planowane jest na kwiecień 2018 r. Budynki są trwale związane z gruntem, będącym własnością Wnioskodawcy. Po przyjęciu do użytkowania, nieruchomość zostanie przyporządkowana zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy rodzajowej 103.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca w odniesieniu do ww. budynków handlowo-usługowych zaliczonych do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, nie może zastosować stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, gdyż zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych – stawkę amortyzacji w wysokości 10% w odniesieniu do środków trwałych sklasyfikowanych do rodzaju 103 KŚT, można zastosować jedynie w odniesieniu do kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³ – trwale związanych z gruntem, natomiast do kiosków towarowych trwale związanych z gruntem o kubaturze powyżej 500 m³ ustawodawca określił stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%. Według informacji zawartej w opisie zdarzenia przyszłego wytwarzane przez Wnioskodawcę we własnym zakresie budynki handlowo-usługowe mają mieć kubaturę 1 618 m³ oraz 1 053 m³.

W konsekwencji, w stosunku do wytworzonych przez Wnioskodawcę we własnym zakresie budynków niemieszkalnych roczna stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zatem, podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego oparto zatem na stwierdzeniu Wnioskodawcy, że przedmiotowa nieruchomość zostanie przyporządkowana zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do grupy rodzajowej 103.

Ponadto, nadmienia się, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r., Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.

Końcowo należy podkreślić, że w związku z faktem, iż organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, tutejszy Organ wydał interpretację indywidualną w oparciu o informacje wskazane przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego i nie jest organem właściwym do sklasyfikowania budynków, o których mowa we wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin