2018.03.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.39.2018.2.MM
z 23 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2018 r. (data wpływu 26 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2018 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 7 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 2 marca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych zwrotu członkom Rady Nadzorczej kosztów dojazdu na posiedzenia Rady.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej zwany również Bankiem) jest Spółdzielnią. Zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 2 statutu Wnioskodawcy jednym z organów Banku jest Rada Nadzorcza. Rada Nadzorcza składa się z 5 do 11 członków, wybieranych z członków Banku. Żaden członek Rady Nadzorczej nie jest jednocześnie pracownikiem Banku. Rada Nadzorcza sprawuje kontrolę i nadzór nad działalnością Wnioskodawcy.

Na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników, członkom Rady Nadzorczej, oprócz wynagrodzenia za udział członka Rady Nadzorczej w posiedzeniu, przysługuje również zwrot kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej z miejsca zamieszkania członka Rady Nadzorczej do siedziby Wnioskodawcy i z powrotem, w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się w razie potrzeby, po wcześniejszym ich zwołaniu przez uprawnione do tego osoby. W Banku ustalono, że posiedzenia te odbywają się mniej więcej dwa razy na kwartał, jednak nie jest to regułą. Posiedzenia mogą odbywać się zarówno częściej, jak i rzadziej, w zależności od potrzeby występującej w tym zakresie. Posiedzenia te mają więc charakter incydentalny, nie są sporządzane żadne plany terminów posiedzeń Rady Nadzorczej z wyprzedzeniem, np. w skali roku, czy półrocza. Wszystko zależy od potrzeby występującej w danej chwili i tylko w razie potrzeby zwoływane jest posiedzenie członków Rady Nadzorczej. Z tego względu nie da się z góry przewidzieć ilości posiedzeń w skali np. roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu uiszczenia należności związanych ze zwrotem kosztów dojazdu członkom Rady Nadzorczej na posiedzenia tej Rady?
Czy należności z tytułu zwrotu kosztów dojazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenia tej Rady Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych odpowiedź udzielona zostanie w odrębnym piśmie.

Zdaniem Wnioskodawcy, należności uzyskane z tytułu członkostwa w Radzie Nadzorczej Banku zalicza się do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 7 updof. Jednakże niektóre z tych przychodów korzystają ze zwolnienia od podatku. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b updof, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Zwolnienie od podatku stosuje się pod warunkiem, że otrzymane świadczenie nie zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostało poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodu (art. 21 ust. 13 updof). Co istotne, użyte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b updof pojęcie „podróży” dotyczy wszelkich podróży osób niebędących pracownikami i nie jest tożsame z podróżą służbową pracowników, której definicję określa Kodeks pracy. W ocenie Wnioskodawcy może to być także podróż związana z dojazdem członka Rady Nadzorczej na posiedzenie tej Rady oraz z powrotem do miejsca zamieszkania. Zatem kwota wypłacona członkowi Rady Nadzorczej z tytułu kosztów podróży na posiedzenia Rady korzysta ze zwolnienia od podatku, do wysokości określonej w przepisach powołanego rozporządzenia. Powyższe wnioski - w ocenie Wnioskodawcy - jednoznacznie wynikają zarówno z literalnej, jak i systemowej wykładni ww. przepisów, w związku z czym uznać należy, że zwrot kosztów dojazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenia, do kwot określonych w rozporządzeniu jest zwolniony od podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1pkt 2 – działalność wykonywana osobiście.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (dalej zwany również Bankiem) jest Spółdzielnią. Zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 2 statutu Wnioskodawcy jednym z organów Banku jest Rada Nadzorcza. Rada Nadzorcza składa się z 5 do 11 członków, wybieranych z członków Banku. Żaden członek Rady Nadzorczej nie jest jednocześnie pracownikiem Banku. Rada Nadzorcza sprawuje kontrolę i nadzór nad działalnością Wnioskodawcy.

Na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników, członkom Rady Nadzorczej, oprócz wynagrodzenia za udział członka Rady Nadzorczej w posiedzeniu, przysługuje również zwrot kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej z miejsca zamieszkania członka Rady Nadzorczej do siedziby Wnioskodawcy i z powrotem, w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz zacytowane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy że przychodem członka Rady Nadzorczej jest każde świadczenie otrzymywane w związku z pełnioną przez niego funkcją, są to zatem zarówno świadczenia pieniężne, jak i nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z wypełnianiem powierzonych mu obowiązków.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia, czy w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży” ujęte w tym przepisie.

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zarówno w lit. a), jak i w lit. b) używa pojęcia „podróż”. Różnica treści przepisów zawarta w lit. a) i lit. b) związana jest wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera Kodeks pracy. Dlatego też w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej, w rozumieniu Kodeksu pracy. Niezależnie od powyższego, pojęcie „podróż” należy rozumieć identycznie.

Przy czym definicję podróży służbowej należy wyprowadzić z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 108), którą posiłkowo stosuje się przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.

Z art. 775 § 1 Kodeksu pracy wynika, że za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika. Zatem podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy bądź stałe miejsce wykonywania zadań i tylko do wydatków (do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej) poniesionych podczas takiej podróży ma zastosowanie zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z konstrukcji wyżej omówionych przepisów wynika jednoznacznie, że intencją ustawodawcy było zastosowanie zwolnienia przedmiotowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do diet i innych należności należnych zarówno z tytułu podróży służbowej (tj. podróży pracownika), jak i z tytułu podróży spełniającej te same cechy co podróż służbowa, która jednak jest wykonywana przez osobę niebędącą pracownikiem. Zatem ustawodawca w przedmiotowym zwolnieniu zagwarantował takie same prawa zarówno osobie będącej w podróży służbowej (pracownikowi), jak i osobie niebędącej pracownikiem, która wykonuje podróż spełniającą te same cechy co podróż służbowa.

Nie sposób zatem zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że pojęcie „podróży” zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wszelkich podróży osób niebędących pracownikami i nie jest tożsame z podróżą służbową pracowników, której definicje określa Kodeks pracy. Interpretacja zaprezentowana przez Wnioskodawcę stawia w pozycji uprzywilejowanej te osoby, które wykonują swoje zadania na innej podstawie niż umowa o pracę (umowa o podobnym charakterze), co z całą pewnością nie jest zgodne z zamiarem ustawodawcy. Wszak pracownik, który uzyskałby zwrot poniesionych kosztów z tytułu dojazdu do miejsca pracy w celu wykonywania swoich obowiązków nie mógłby skorzystać z przedmiotowego zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy. Wnioskodawca dokonał zatem interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy zastosowaniu wykładni rozszerzającej, która nie ma zastosowania przy dokonywaniu interpretacji dotyczących ulg i zwolnień podatkowych.

Biorąc zatem pod uwagę zacytowane powyżej przepisy prawa jak i zdarzenie przyszłe opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że kwota zwrotu należności z tytułu dojazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady stanowi dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego – wbrew stanowisku Wnioskodawcy - nie znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji na Wnioskodawcy - jako płatniku – będzie ciążył obowiązek naliczenia od tych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i - stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy – przekazania jej - w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ją pobrano - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby Banku wykonuje swoje zadania.

Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu ul. Augustyna Kośnego 70, 45-372 Opole w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin