Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.75.2018.1.BS
z 9 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podstawy opodatkowania oraz obowiązku wystawienia faktury korygującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podstawy opodatkowania oraz obowiązku wystawienia faktury korygującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca ma siedzibę w Polsce i jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów. Spółka jako operator telefonii komórkowej świadczy w szczególności szeroko rozumiane usługi telekomunikacyjne zarówno na rzecz klientów biznesowych, jak i indywidualnych.

W związku ze świadczeniem na rzecz klientów usług głosowych, operatorzy telekomunikacyjni świadczą sobie wzajemnie usługi hurtowego zakańczania połączeń głosowych przychodzących z sieci drugiej strony. Usługi te polegają na umożliwieniu abonentom jednego operatora wykonywania połączeń do abonentów, korzystających z usług innego operatora (są to tzw. usługi VMT, ang. Voice Mobile Termination; dalej: „Usługi VMT”).

Z tytułu świadczenia Usług VMT operatorzy telekomunikacyjni pobierają od siebie nawzajem opłaty w przeliczeniu na minutę połączenia (zł/min) – tzw. stawki MTR (ang. Mobile Termination Rate; dalej: „Stawki MTR”). W skrócie, gdy abonent operatora A dzwoni do abonenta operatora B, operator A płaci za to operatorowi B. Wynagrodzenie naliczane jest w uzgodnionych okresach rozliczeniowych (w praktyce miesięcznych), jako iloczyn Stawki MTR należnej danej stronie i łącznej liczby minut połączeń głosowych przychodzących z sieci drugiej strony i zakończonych w jej sieci (tj. sieci strony której należne jest wynagrodzenie) w danym miesiącu.

Stawki MTR mogą być ustalane na dwa sposoby, tj.:

• przez strony w umowie, na zasadzie swobody umów, lub
  

• przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej: „Prezes UKE”) w drodze natychmiast wykonalnych decyzji administracyjnych, które z mocy prawa zastępują odpowiednie postanowienia umowy.
  
  
  

Usługa VMT jest usługą regulowaną przez Prezesa UKE na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1907). Prezes UKE, jako organ powołany do regulacji rynku telekomunikacyjnego w Polsce, jest uprawniony do nakładania na operatorów telekomunikacyjnych obowiązków regulacyjnych, w tym również obowiązku stosowania Stawek MTR w określonej wysokości w relacjach z innymi operatorami.

Spółka jako operator telefonii komórkowej zawarła w przeszłości z innym operatorem (dalej: „Kontrahent”) umowę o połączeniu sieci (dalej: „Umowa”), regulującą zasady, na których następuje wymiana ruchu telekomunikacyjnego między sieciami telekomunikacyjnymi Kontrahenta i Spółki. W wyniku zawartej Umowy strony świadczyły (i świadczą) sobie nawzajem Usługi VMT.

Z tytułu zawartej Umowy każdej ze stron przysługuje wynagrodzenie (ustalane w oparciu o Stawki MTR). Początkowo Stawki MTR stosowane przez Spółkę i Kontrahenta zostały swobodnie określone w zawartej przez strony Umowie, lecz następnie podlegały zmianom w szczególności na mocy decyzji Prezesa UKE.

W tym zakresie, w przeszłości Stawki MTR dla Spółki i Kontrahenta były kształtowane poprzez decyzje dostępowe wydawane przez Prezesa UKE (decyzje te zastąpiły odpowiednie postanowienia umowne zawarte w Umowie), tj.:

• tymczasowe decyzje dostępowe Prezesa UKE zmieniające Umowę w zakresie Stawek MTR należnych Kontrahentowi (dalej jako: „Tymczasowa Decyzja MTR Kontrahenta”) oraz w zakresie stawek MTR należnych Spółce (dalej jako: „Tymczasowa Decyzja MTR Spółki”),
  

• docelowe decyzje dostępowe Prezesa UKE zmieniające Umowę w zakresie stawek MTR należnych Kontrahentowi (dalej jako: „Docelowa Decyzja MTR Kontrahenta”) oraz w zakresie stawek MTR należnych Spółce (dalej jako: „Docelowa Decyzja MTR Spółki”).
  
  
  

W tym miejscu należy zaznaczyć, że wskazane decyzje w zakresie Stawek MTR należnych Kontrahentowi, zostały wydane z uwzględnieniem decyzji regulacyjnej Prezesa UKE (tzw. ramowej decyzji MTR; dalej: „Decyzja Ramowa”) nakładającej na Kontrahenta obowiązek stosowania w rozliczeniach z innymi operatorami stawek MTR w określonej kwotowo, stałej wysokości. W tamtym czasie Prezes UKE wydał szereg podobnych decyzji ramowych MTR w stosunku do operatorów telekomunikacyjnych, z wyjątkiem Spółki.

Wymienione powyżej decyzje dostępowe ustalały Stawki MTR dla Kontrahenta kwotowo, tj. jako zł/min, przy czym Stawka MTR Kontrahenta wynikająca z decyzji była niższa od stawki, którą strony pierwotnie ustaliły między sobą w zawartej Umowie. Natomiast Stawki MTR Spółki określone zostały jako procent (zmienny w czasie) aktualnej w danym czasie Stawki MTR Kontrahenta. Stawka MTR Spółki była w analizowanym okresie wyższa od Stawki MTR Kontrahenta.

Obie strony zastosowały się do ww. decyzji Prezesa UKE i w szczególności okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. (tj. w okresie, którego dotyczy niniejszy wniosek) rozliczały się według wynikających z nich Stawek MTR. Świadczone Usługi VMT były każdorazowo dokumentowane przez każdą ze stron fakturami (wystawianymi co do zasady za każdy miesiąc kalendarzowy), opiewającymi na kwoty kalkulowane w oparciu o Stawki MTR wynikające z decyzji Prezesa UKE.

W 2010 r. Sąd Apelacyjny (dalej: „SA”), uchylił Decyzję Ramową Prezesa UKE jako dotkniętą wadą formalną, w wyniku czego doszło do następczych uchyleń decyzji dostępowych. W szczególności na mocy wyroku SA z marca 2012 r. wyeliminowano z obrotu Tymczasową Decyzję MTR Kontrahenta, a wyrokiem SA z marca 2013 r. uchylono również Docelową Decyzję MTR Kontrahenta. Obie powyższe decyzje zostały uchylone ze skutkiem od dnia ich wejścia w życie (ex tunc). Jednocześnie decyzje dostępowe wydane dla Spółki pozostały w mocy.

W konsekwencji powyższego rozstrzygnięcia prawnego SA potencjalnie zmianie uległa Stawka MTR należna Kontrahentowi za świadczone Usługi VMT, co w efekcie skutkowałoby również zmianą Stawki MTR należnej Spółce [Zgodnie z decyzjami administracyjnymi wydanymi przez Prezesa UKE dla Spółki, Stawka MTR Spółki stanowiła odpowiedni dla danego półrocza procent Stawki MTR Kontrahenta (stawka MTR Spółki była wyższa od Stawki MTR Kontrahenta)] (jako uzależnionej od Stawki MTR Kontrahenta).

W ocenie Spółki wyeliminowanie z obrotu Docelowej Decyzji MTR Kontrahenta może powodować konieczność/prawo ponownego obliczenia należnych stronom wynagrodzeń za okres od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. (z zastosowaniem pierwotnych Stawek MTR należnych Kontrahentowi, określonych w Umowie, i wyliczonych na ich podstawie Stawek MTR Spółki, zgodnie z asymetrią wynikającą z Tymczasowej Decyzji MTR Spółki i Docelowej Decyzji MTR Spółki). Z przeprowadzonej przez Spółkę wstępnej kalkulacji wynika, że obie strony powinny sobie wzajemnie dopłacić określone kwoty tytułem uzupełnienia należnych im wynagrodzeń, przy czym dopłata, którą Kontrahent powinien uiścić na rzecz Spółki powinna być wyższa od dopłaty należnej Kontrahentowi od Spółki.

W związku z pewnymi wątpliwościami natury prawnej Spółka rozważa wszczęcie postępowania sądowego (poprzez złożenie pozwu), aby ostatecznie rozstrzygnąć, czy za omawiany okres Spółce przysługuje dodatkowe wynagrodzenie. Przed złożeniem pozwu Spółka wezwie Kontrahenta do zapłaty brakującej części wynagrodzenia, wystawiając odpowiedni dokument. W przeszłości Spółka i Kontrahent próbowały już dojść do porozumienia w tym zakresie – odbywały się nawet posiedzenia pojednawcze z udziałem stron, ale Kontrahent konsekwentnie odmawia) zawarcia ugody.

Na początku 2019 r. upływa termin na złożenie pozwu (po tym terminie żądanie Spółki ostatecznie ulegnie przedawnieniu), co skłoniło Spółkę do podjęcia jeszcze w 2018 r. próby uzyskania podwyższonego wynagrodzenia za wykonane usługi.

Za względu na ekonomikę procesową, Spółka rozważa dochodzenie od Kontrahenta jedynie różnicy wzajemnych roszczeń, skalkulowanej jako brakująca część wynagrodzenia należnego Spółce od Kontrahenta z tytułu świadczenia na jego rzecz Usług VMT w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. (skalkulowanego w oparciu o Tymczasową Decyzję MTR Spółki i Docelową Decyzję MTR Spółki), pomniejszona o brakującą część wynagrodzenia należnego Kontrahentowi za świadczenie w ww. okresie analogicznej usługi na rzecz Spółki (skalkulowanego w oparciu o Umowę).

Należy podkreślić, że Spółka w przeszłości rozliczyła podatek VAT oraz podatek dochodowy z tytułu świadczonych Usług VMT na rzecz Kontrahenta. Podatki te zostały skalkulowane w oparciu o wynagrodzenie ustalone zgodnie ze Stawkami MTR wynikającymi z odpowiednich decyzji Prezesa UKE (które pozostały wówczas w mocy). Podatek VAT był rozliczany w deklaracjach za konkretne miesiące wypadające w latach 2009, 2010 i 2011, natomiast podatek dochodowy w rozliczeniach za te poszczególne lata (jednakże w latach 2009, 2010 i 2011 Spółka wykazała stratę podatkową, którą zgodnie z treścią art. 7 ust. 5 UPDOP rozliczała w następnych latach podatkowych).

Spółka nie posiada żadnych informacji, aby w stosunku do lat 2009, 2010, 2011 zaistniały przesłanki do przerwania lub zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jaki dokument Spółka powinna wystawić na rzecz Kontrahenta, występując do niego z wnioskiem o zapłatę podwyższonego wynagrodzenia, z tytułu Usług VMT świadczonych w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., w szczególności czy Spółka powinna wystawić fakturę korygującą, czy notę księgową (notę obciążeniową)?
2. Czy w związku z żądaniem Spółki o zapłatę przez Kontrahenta podwyższonego wynagrodzenia z tytułu Usług VMT świadczonych w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. Spółka powinna rozliczyć podatek VAT w przeszłości lub w bieżących rozliczeniach z tytułu VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1.

W ocenie Spółki, występując do Kontrahenta z wnioskiem o zapłatę podwyższonego wynagrodzenia z tytułu świadczonych na rzecz Kontrahenta Usług VMT w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., Spółka powinna wystawić notę księgową (notę obciążeniową), a w szczególności nie może wystawić faktury korygującej, bądź faktury.

Powyższe wynika z faktu, że podwyższone wynagrodzenie należne Spółce od Kontrahenta związane jest ze zobowiązaniem podatkowym, które na skutek upływu czasu uległo przedawnieniu ostatecznie z końcem 2016 roku.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2.

Tym samym, z uwagi na powyższe przedawnienie zobowiązania podatkowego z tytułu VAT, w przedmiotowym przypadku Spółka nie może już dokonać jakichkolwiek korekt podatku VAT w związku z podwyższeniem wynagrodzenia z tytułu Usług VMT, świadczonych w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. – ani w przeszłych, ani w bieżących rozliczeniach z tytułu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań 1. i 2.

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) Ustawy o VAT obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych powstaje z chwilą wystawienia faktury. Z kolei w myśl art. 19a ust. 7 Ustawy o VAT, gdy podatnik świadczący usługi telekomunikacyjne nie wystawił faktury bądź wystawił ją z opóźnieniem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 pkt 4, a w przypadku, gdy nie określono takiego terminu z chwilą upływu terminu płatności. Przy czym, jak wynika z art. 106i ust. 3 pkt 4 Ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż z chwilą upływu terminu płatności.

Niemniej należy zauważyć, że w stanie prawnym obowiązującym w okresie, do którego odnosi się niniejszy wniosek, tj. w latach 2009 – 2011, obowiązek podatkowy dla usług telekomunikacyjnych powstawał w sposób odmienny do obecnie obowiązującego, tj. co do zasady z chwilą upływu terminu płatności określonego w umowie.

Zgodnie z art. 106j ust 1. Ustawy o VAT, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

– podatnik wystawia fakturę korygującą.

Analogiczne przepisy obowiązywały w latach 2009 – 2011, przy czym wynikały nie z Ustawy o VAT, lecz z odpowiedniego rozporządzenia wykonawczego.

Zgodnie z powyższym, co do zasady w sytuacji, w której np. występuje zmiana wysokości wynagrodzenia należnego usługodawcy, podatnik powinien wystawić fakturę korygującą. Przepisy dotyczące wystawiania faktur korygujących nie wprowadzają żadnych ograniczeń czasowych, do kiedy dana faktura korygująca może być wystawiona. Niemniej przepisy obligujące podatników do wystawienia korekty faktury w przypadku zmiany pierwotnie zafakturowanej ceny (czy to z uwagi na błąd, czy też wystąpienie nowych okoliczności, wpływających na kwotę wynagrodzenia) muszą być stosowane – zgodnie z regułami wykładni systemowej – z uwzględnieniem regulacji Ordynacji podatkowej dotyczących przedawnienia zobowiązań podatkowych.

I tak, w myśl art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Instytucja przedawnienia oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku do urzędu skarbowego, czyli z pierwszym dniem następnego roku, a kończy się z upływem 5 lat (zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia) [W przypadku Spółki nie miały miejsca żadne okoliczności zawieszające lub przerywające bieg przedawnienia, o których mowa w art. 70 Ordynacji podatkowej].

Powyższe stanowisko potwierdzają przedstawiciele doktryny. Jak wskazuje np. L. Etel:

„Przedawnienie zobowiązań podatkowych oznacza, że po upływie określonego czasu zobowiązanie podatkowe, chociaż niezapłacone, wygasa łącznie z odsetkami za zwłokę. Po upływie okresu przedawnienia z mocy prawa, bez konieczności wydawania żadnych decyzji, przestaje istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podatnikiem i wierzycielem podatkowym. Wierzyciel, chociaż niezaspokojony, nie ma już podstaw do egzekwowania zobowiązania podatkowego. Dobrowolne spełnienie tego zobowiązania przez podatnika prowadzi do powstania nadpłaty, która podlega zwrotowi”. [L. Etel (red.), Ordynacja podatkowa, Komentarz, WKP 2017, Lex/el].

Przedawnienie pociąga za sobą również konsekwencje dla podatnika – mianowicie po jego upływie podatnik nie może dokonywać jakichkolwiek zmian dotyczących rozliczeń podatku VAT dotyczących przedawnionego okresu, w tym korygować transakcji, które w przedawnionym okresie zostały rozliczone.

Usługi VMT świadczone były przez Spółkę w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. Dla tych usług obowiązek podatkowy w VAT powstawał w poszczególnych miesiącach tego okresu, zgodnie z terminami płatności uzgodnionym między stronami. Spółka rozliczyła podatek VAT należny z tytułu wyświadczonych usług w odpowiednich deklaracjach, przyjmując dla celu określenia podstawy opodatkowania Stawki MTR (tj. ceny za jednostkę wykonanej usługi) wynikające z Decyzji MTR Kontrahenta i Decyzji MTR Spółki. Mając na uwadze, zasady określania przedawnienia zobowiązań podatkowych przytoczone powyżej, zobowiązania z tytułu rozliczeń VAT za powyższy okres, a zatem i rozliczenia w zakresie Usługi VMT wykonane do 30 czerwca 2011 r., uległy przedawnieniu z końcem 2016 r. (tj. 5 lat od końca 2011 r.). W konsekwencji, obecnie Spółka nie jest uprawniona do jakiejkolwiek korekty rozliczeń VAT przedmiotowych usług. W szczególności nie ma możliwości podwyższenia podstawy opodatkowania tych usług, w rezultacie zmiany ceny jednostkowej, która to zmiana wynika z uchylenia Decyzji MTR Kontrahenta.

Skoro korekta ceny (zmiana ceny jednostkowej) Usług VMT, nie może już zostać odzwierciedlona dla celu podatku VAT (ze względu na upływ okresu przedawnienia), Wnioskodawca nie może obecnie udokumentować wzrostu tej ceny dokumentem wynikającym z przepisów Ustawy o VAT (czy też przepisów wykonawczych do tej ustawy). A zatem, Spółka nie może wystawić faktur korygujących w celu dokumentowania podwyższenia wynagrodzenia za usługi świadczone w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r.. Natomiast, zdaniem Wnioskodawcy dopuszczalne jest wystawienie noty księgowej (noty debetowej) w tym celu.

Powyższe stanowisko Spółki, co do braku możliwości zmiany wysokości zobowiązania podatkowego w VAT za okres, który uległ przedawnieniu, jak i braku możliwości wystawiania faktur korygujących znajduje potwierdzenie w utrwalonej, jednolitej linii interpretacyjnej polskich organów podatkowych oraz orzecznictwie polskich sądów administracyjnych (w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 września 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-641/15-2/AS) organ zgodził się z podatnikiem, że:

„(...) upływ określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku VAT wykluczać powinien możliwość korekty podatku należnego, co oznacza również brak możliwości wystawienia faktury korygującej (...) wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty faktury (...), gdyż podatek należny wykazany na tej fakturze związany jest ze zobowiązaniem podatkowym, które na skutek upływu czasu uległo przedawnieniu. Tym samym, powyższe zdarzenie powinno zostać udokumentowane wyłącznie za pomocą noty księgowej, której wystawienie nie wywiera skutków na gruncie podatku VAT”.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14 kwietnia 2014 r. (sygn. IBPP1/443-16/14/LSZ) jednoznacznie potwierdził, że:

„(...) Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest tym samym zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu. Zatem jeśli u Wnioskodawcy nie wystąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia w przedmiotowej sprawie, to Wnioskodawca nie ma prawa do wystawienia po dniu 31 grudnia 2013 r. faktury korygującej do faktury objętej okresem przedawnienia”.

Powyższą praktykę, potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z 13 marca 2014 r. (sygn. I FSK 500/13), stwierdzając, że:

„(...) upływ określonego w art. 70 ust. 1 ustawy (...) Ordynacja podatkowa (...) terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług wynikającego z zaliczki otrzymanej na poczet dostawy (usługi), wyklucza – mimo zwrotu tej zaliczki z uwagi na odstąpienie od realizacji danej dostawy (usługi) – możliwość korekty podatku należnego, który powstał z tytułu otrzymania tejże zaliczki, co oznacza również brak możliwości wystawienia faktury korygującej w stosunku do faktury dokumentującej otrzymanie takiej zaliczki. Powyższe stanowisko co do braku możliwości korygowania podatku należnego ze zdarzeń objętych przedawnieniem nie narusza przy tym zasad neutralności i skuteczności”.

Do takich samych wniosków doszedł NSA w wyroku z 2 października 2012 r. (sygn. I FSK 1897/11), stwierdzając, że:

„(...) pomimo tego, iż [przepisy podatkowe] nie zawierają wprost regulacji zabraniających dokonywania korekty faktur czy faktur wewnętrznych do upływie terminu przedawnienia, to oczywistym jest, że podatnik nie może dokonać zmiany wcześniej deklarowanego podatku. Zatem mimo formalnego prawa do wystawienia faktury korygującej do faktury wewnętrznej, z uwagi na przedawnienie nie jest możliwe uwzględnienie korekty faktury wewnętrznej w rozliczeniu za okres, w którym wystawiono pierwotną fakturę wewnętrzną, jak również w rozliczeniu za okres, w którym wystawiono fakturę korygującą”.

Co prawda, cytowany wyrok dotyczył korekty faktury wewnętrznej, ale NSA w treści wyroku wyraźnie podkreślił, że regulacje dotyczące faktur i faktur wewnętrznych w analizowanym aspekcie były identyczne.

Podsumowując powyższe, zdaniem Spółki, w sytuacji w której przysługuje jej dodatkowe wynagrodzenie z tytułu świadczonych na rzecz Kontrahenta Usług VMT w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r., Wnioskodawca, występując do Kontrahenta z wnioskiem o zapłatę podwyższonego wynagrodzenia, powinien wystawić notę księgową (notę obciążeniową). Ze względu na upływ okresu przedawnienia Spółka nie może natomiast wystawić faktury korygującej (czy też faktury) dla tego celu.

Jednocześnie, Spółka nie musi dokonywać korekt podatku VAT związanego z wynagrodzeniem z tytułu Usług VMT świadczonych w okresie od 22 lipca 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. i rozliczać podatku VAT w związku z należnym Spółce wyższym wynagrodzeniem od Kontrahenta ani w przeszłych, ani w bieżących/przyszłych rozliczeniach z tytułu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku od towarów i usług, tj. pytanie oznaczone nr 1 i 2 wniosku. W kwestiach poruszanych w pytaniach oznaczonych nr 3 i 4, a dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych została wydana odrębna interpretacja.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.