2018.04.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.71.2018.1.AS
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

S.A jest jednoosobową Spółką Skarbu Państwa (jako następca prawny X). Spółka posiada oddział z siedzibą w (…).

Spółka prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Realizując działania zawarte w Planie Rzeczowo-Inwestycyjnym na rok 2017, Spółka zamierza dokonać odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej, stanowiącej teren zajezdni autobusowej. W dniu 18.12.2017 r. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Spółki, aktem notarialnym wyraziło zgodę na zbycie prawa wieczystego użytkowania działki gruntu, oznaczonej nr (…), o powierzchni 10.173 m², zabudowanej wolnostojącym, dwukondygnacyjnym, podpiwniczonym budynkiem administracyjno-socjalnym, budynkiem warsztatów mechanicznych, zespołem szeregowej zabudowy garażowej oraz wiatą z wydzielonymi pomieszczeniami garażowymi, a w północnej części - budynkiem stacji paliw wraz z wiatą ze zbiornikami (…), wraz z prawem własności znajdujących się na niej budynków i budowli - za łączną cenę wynikającą z operatu szacunkowego, sporządzonego na dzień 5 lipca 2017 r., nie niższą niż 1.466.400,00 zł. Zbycie powinno nastąpić w trybie przetargu publicznego, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13.02.2007 r. w sprawie określenia sposobu i trybu organizowania przetargu na sprzedaż składników aktywów trwałych przez spółkę powstałą w wyniku komercjalizacji.

Zarządcą terenu zajezdni autobusowej od roku 1979 było X, które w roku 2005, w wyniku komercjalizacji, zostało przekształcone w spółkę akcyjną.

Przy nabyciu większości niżej wymienionych budynków i budowli oraz sieci technicznych, nie przysługiwało prawo obniżenia podatku VAT o kwotę podatku naliczonego, z uwagi na brak przepisów o VAT w tym okresie.

Decyzją Burmistrza z dnia 31.07.2007 r., stwierdzono, że grunt będący własnością Gminy, oznaczony jako działka (…) (z której następnie wydzielono działkę nr (…) objętą zamiarem sprzedaży) stał się z dniem 5 grudnia 1990 r., z mocy prawa, przedmiotem użytkowania wieczystego zarządcy tego gruntu, tj. X.

W ewidencji środków trwałych Spółki (ewidencji budynków i budowli) znajdują się następujące pozycje:

Prawo wieczystego użytkowania gruntów (data wpisu do ewidencji - 01.08.2007 r.).
Biurowiec (data wpisu do ewidencji - 31.12.1975 r.).
Garaże (data wpisu do ewidencji - 31.12.1975 r.).
Wiata (data wpisu do ewidencji - 31.12.1975 r.).
Warsztaty mechaniczne (data wpisu do ewidencji - 29.12.1979 r.).
Budynek stacji paliw (data wpisu do ewidencji - 29.12.1979 r.).
Zbiornik paliwa z osprzętem - 2 szt. (data wpisu do ewidencji - 29.12.1979 r.).
Zewnętrzna sieć kanalizacji deszczowej (data wpisu do ewidencji - 05.10.1980 r.).
Place postojowe i drogi (data wpisu do ewidencji - 08.10.1980 r.).
Zewnętrzna sieć wodociągowa (data wpisu do ewidencji - 08.10.1980 r.).
Zewnętrzna sieć kanalizacji sanitarnej (data wpisu do ewidencji - 08.10.1980 r.).
Nawierzchnia zajezdni (data wpisu do ewidencji - 29.10.1991 r.).
Sieć instalacji elektrycznej (data wpisu do ewidencji - 28.03.2014 r. - przysługiwało odliczenie VAT).

Przedmiotowe budynki i budowle, od chwili wpisania do ewidencji środków trwałych, aż do chwili obecnej, służą do prowadzenia działalności przewozowej (opodatkowanej podatkiem VAT). Jest to baza transportowa, w której dokonywana jest obsługa eksploatacyjno-techniczna pojazdów oraz prowadzone wszelkie inne działania i prace związane z wykonywaniem działalności transportowej przewozu osób.

Ponadto, część przedmiotowej działki jest na podstawie umów dzierżawy udostępniana do korzystania podmiotom trzecim.

Umowa z dnia 01.05.2017 r. - przedmiotem umowy jest parkowanie pojazdów Najemcy na terenie bazy transportowej.
Umowa z dnia 04.01.2016 r. - przedmiotem umowy jest dzierżawa gruntu z przeznaczeniem na parkowanie pojazdów.

W roku 2014, aktem notarialnym dokonano na części działki (…) odpłatnej służebności drogowej (prawo przejazdu i przechodu) dla każdoczesnych użytkowników działki nr (…). Czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Spółka nie ponosiła nakładów pieniężnych na ww. środki trwałe o wartości przewyższającej 30% wartości początkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż składników aktywów trwałych (prawa wieczystego użytkowania gruntu działki nr (…) wraz z prawem własności znajdujących się na nim budynków i budowli), będzie podlegała zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntów (działki nr (…) wraz z prawem własności znajdujących się na nim budynków i budowli) będzie podlegała zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Uzasadnienie.

Sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntów (działki nr (…) wraz z prawem własności znajdujących się na nim budynków i budowli) będzie stanowiła dostawę budowli.

Na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budowli trwale związanej z gruntem, nie wyodrębnia się wartości gruntu. Sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu będzie opodatkowana taką samą stawką jak dostawa budowli, a zatem, zdaniem Wnioskodawcy, będzie korzystała ze zwolnienia stosowanego przy dostawie budowli. Dostawa budowli będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, bowiem w rozumieniu tego przepisu zwalnia się z opodatkowania dostawę budowli, za wyjątkiem, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, oraz gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynął okres krótszy niż dwa lata.

W omawianej sytuacji w odniesieniu do wszystkich wyżej wymienionych środków trwałych, objętych zamiarem sprzedaży, do pierwszego zasiedlenia doszło w okresie wcześniejszym, przekraczającym okres dwóch lat. Wyroki sądów administracyjnych oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 16 listopada 2017 r. (sygn. akt C-308/16), pozwalają uznać, że każda forma korzystania z budynków i budowli, jeżeli następuje w wykonaniu czynności opodatkowanych, spełnia warunki pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, planowana sprzedaż będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Jak wynika z powyższego, zarówno sprzedaż prawa użytkowania wieczystego, jak również oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi bowiem do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ustawy, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Dostawa towarów oraz świadczenie usług mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt zabudowany spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste oraz zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku (jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora) zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji (pkt 41 ww. wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r.).

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu w powiązaniu z art. 43 ust. 7a ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei, na podstawie art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem, wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych, pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki wyższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

W myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis wskazany wyżej w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków, daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednoosobową Spółką Skarbu Państwa. Spółka prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, zamierza dokonać odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej, stanowiącej teren zajezdni autobusowej. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Spółki wyraziło zgodę na zbycie prawa wieczystego użytkowania działki gruntu, zabudowanej wolnostojącym, dwukondygnacyjnym, podpiwniczonym budynkiem administracyjno-socjalnym, budynkiem warsztatów mechanicznych, zespołem szeregowej zabudowy garażowej oraz wiatą z wydzielonymi pomieszczeniami garażowymi, a w północnej części - budynkiem stacji paliw wraz z wiatą ze zbiornikami, oraz z prawem własności znajdujących się na niej budynków i budowli, w trybie przetargu publicznego. Przy nabyciu większości budynków i budowli oraz sieci technicznych, nie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku naliczonego, z uwagi na brak przepisów o VAT w tym okresie. W ewidencji środków trwałych Spółki (ewidencji budynków i budowli) znajdują się następujące pozycje:

Prawo wieczystego użytkowania gruntów (data wpisu do ewidencji - 01.08.2007 r.).
Biurowiec (data wpisu do ewidencji - 31.12.1975 r.).
Garaże (data wpisu do ewidencji - 31.12.1975 r.).
Wiata (data wpisu do ewidencji - 31.12.1975 r.).
Warsztaty mechaniczne (data wpisu do ewidencji - 29.12.1979 r.).
Budynek stacji paliw (data wpisu do ewidencji - 29.12.1979 r.).
Zbiornik paliwa z osprzętem - 2 szt. (data wpisu do ewidencji - 29.12.1979 r.).
Zewnętrzna sieć kanalizacji deszczowej (data wpisu do ewidencji - 05.10.1980 r.).
Place postojowe i drogi (data wpisu do ewidencji - 08.10.1980 r.).
Zewnętrzna sieć wodociągowa (data wpisu do ewidencji - 08.10.1980 r.).
Zewnętrzna sieć kanalizacji sanitarnej (data wpisu do ewidencji - 08.10.1980 r.).
Nawierzchnia zajezdni (data wpisu do ewidencji - 29.10.1991 r.).
Sieć instalacji elektrycznej (data wpisu do ewidencji - 28.03.2014 r. - przysługiwało odliczenie VAT).

Umowa z dnia 01.05.2017 r. - przedmiotem umowy jest parkowanie pojazdów Najemcy na terenie bazy transportowej.
Umowa z dnia 04.01.2016 r. - przedmiotem umowy jest dzierżawa gruntu z przeznaczeniem na parkowanie pojazdów.

W roku 2014, aktem notarialnym dokonano na części działki odpłatnej służebności drogowej (prawo przejazdu i przechodu) dla każdoczesnych użytkowników innej działki. Czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Spółka nie ponosiła nakładów pieniężnych na ww. środki trwałe o wartości przewyższającej 30% wartości początkowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż składników aktywów trwałych (prawa wieczystego użytkowania gruntu działki wraz z prawem własności znajdujących się na nim budynków i budowli), będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem budynków i budowli posadowionych na wyżej opisanej działce gruntu, nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwa TSUE – prowadzi do wniosku, że planowana dostawa budynków i budowli, posadowionych na działce będącej w użytkowaniu wieczystym, nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia.

Jak wynika bowiem z opisu sprawy, ww. budynki i budowle, od chwili ich nabycia w latach 1975, 1979, 1980, 1991 i 2014, były przez Wnioskodawcę wykorzystywane (używane) do prowadzenia działalności przewozowej, opodatkowanej podatkiem VAT. Jednocześnie Zainteresowany względem wyżej opisanej nieruchomości nie ponosił nakładów pieniężnych na wyżej opisane środki trwałe o wartości przekraczającej 30% ich wartości początkowej.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że w odniesieniu do wskazanych wyżej budynków/budowli, doszło już do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

W konsekwencji powyższego, zostaną spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Analogicznie ze zwolnienia od podatku VAT będzie korzystać dostawa prawa użytkowania wieczystego działki gruntu, na której posadowione są wskazane budynki i budowle, do czego uprawnia art. 29a ust. 8 ustawy.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że ocena przesłanek zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz pkt 2 ustawy, stała się niezasadna.

Podsumowując, planowana dostawa budynków i budowli posadowionych na działce gruntu nr (…), będącej w użytkowaniu wieczystym, będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin