Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.105.2018.1.KB
z 12 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2018 r. (data wpływu 15 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką podstawową nabywanej usługi faktoringu oraz określenia podstawy opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką podstawową nabywanej usługi faktoringu oraz określenia podstawy opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca (dalej także: Faktorant), jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski. Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą polegającą na produkcji alkoholu spożywczego i w tym celu realizuje inwestycję, której elementami są m.in. zakup sprzętu browarniczego oraz zakup niezbędnych produktów spożywczych i innych środków koniecznych do rozpoczęcia, kontynuacji i rozszerzenia produkcji oraz dystrybucji alkoholu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca w celu sfinansowania inicjowanej działalności gospodarczej zrealizuje umowę ramową faktoringu (dalej: Umowa) ze spółką kapitałową posiadającą siedzibę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: Faktor).

Wnioskodawca w ramach Umowy posiada możliwość przedstawienia Faktorowi przysługujących mu wierzytelności lub obciążających go długów związanych z prowadzoną działalnością. Faktorant może za odpowiednim wynagrodzeniem dokonać wykupu tychże składników majątkowych (wierzytelności lub zobowiązań). Ponadto w ramach umowy Faktorant może przedstawić do wykupu także świadczenia przyszłe, udzielając informacji co do podstawy i źródła świadczenia oraz przekazując dokumenty uprawdopodabniające świadczenie, jego wysokość i podmioty, w szczególności umowę pomiędzy Faktorantem a podmiotem trzecim.

Z tytułu świadczonych usług faktoringu odwrotnego (będącego częścią ramowej umowy faktoringu oraz polegającego na spłacie przez Faktora zobowiązań Faktoranta, w ramach cywilnoprawnej instytucji subrogacji) Wnioskodawca będzie uiszczać na rzecz Faktora płatności obejmujące:

• kwotę stanowiącą zwrot kwoty długu (część kapitałowa);
• wynagrodzenie wynoszące wartość procentową uregulowanych przez Faktora należności z tytułu długu, które to wynagrodzenie będzie wpływało na każdą ratę kapitałową powiększając jej wartość o dodatkową wartość wynikającą z odsetek (część odsetkowa).
  
  

Wnioskodawca będzie otrzymywał od Faktora w cyklach miesięcznych faktury obejmujące zarówno część kapitałową jak i część odsetkową zobowiązania z tytułu realizacji Umowy. Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie identyfikacji swoich praw i obowiązków w następstwie wykonywania Umowy na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca powinien przyjąć, że Faktor z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługę finansową, tj. faktoring opodatkowany stawką podstawową VAT na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT i w związku z tym Wnioskodawca powinien rozpoznać import usług na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 i art. 17 ust. 2 ustawy VAT w zw. z art. 28b ust. 1 ustawy VAT?
   
   

W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1:

2. Czy podstawą opodatkowania VAT w opisanej sytuacji będzie część odsetkowa zobowiązania Wnioskodawcy wobec Faktora, tj. nadwyżka ponad wartość nominalną spłaconych przez Faktora zobowiązań Wnioskodawcy, wynikającą z faktur, którymi Wnioskodawca został obciążony przez swoich kontrahentów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Wnioskodawca powinien przyjąć, że Faktor z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługę finansową, tj. faktoring opodatkowany stawką podstawową VAT na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 Ustawy VAT i w związku z tym Wnioskodawca powinien rozpoznać import usług na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 i art. 17 ust. 2 ustawy VAT w zw. z art. 28b ust. 1 ustawy VAT.
2. Podstawą opodatkowania VAT w opisanej sytuacji będzie część odsetkowa zobowiązania Wnioskodawcy wobec Faktora, tj. nadwyżka ponad wartość nominalną spłaconych przez Faktora zobowiązań Wnioskodawcy, wynikającą z faktur, którymi Wnioskodawca został obciążony przez swoich kontrahentów.
   
   

Uzasadnienie

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, iż Faktor z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę finansową, tj. faktoring opodatkowany stawką podstawową VAT na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT, w czego konsekwencji Wnioskodawca powinien rozpoznać import usług na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 17 ust. 2 w zw. z art. 28b ust. 1 ustawy VAT.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, podatnikami są również osoby prawne nabywające usługi, jeżeli spełnione są wskazane w przedmiotowym przepisie warunki. W takim przypadku, w myśl art. 17 ust. 2 ustawy VAT, usługodawca nie rozlicza podatku należnego, natomiast miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (art. 28b ust. 1 ustawy VAT).

Stosownie do treści art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT, zwolnienia dla usług finansowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12, 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu. Przy czym brak jest legalnej definicji factoringu w polskim oraz unijnym ustawodawstwie. W rezultacie, umowa faktoringu należy do tzw. umów nienazwanych, a podstawę do jej zawarcia stanowi przewidziana w art. 353¹ Kodeksu cywilnego zasada swobody umów.

W ślad za powyższym, wyznaczając zakres pojęcia, którym posłużył się ustawodawca w art. 43 ust. 15 ustawy VAT należy odwołać się do znaczenia, jakie jest mu typowo/zwyczajowo nadawane w ramach obrotu gospodarczego. Poprzez termin „faktoring” rozumie się usługę polegającą na wykupie przez podmiot finansujący (faktora) nieprzeterminowanych wierzytelności przedsiębiorstw, należnych im od nabywców towarów/usług oraz świadczeniu na rzecz zbywcy wierzytelności (faktoranta) dodatkowych usług. Faktorant ma również możliwość otrzymania środków finansowych z tytułu zrealizowanych dostaw towarów/usług w terminie wcześniejszym niż wynikający z wystawionej przez niego faktury/umowy z nabywcą.

Przy tym, kwota otrzymywana przez faktoranta od faktora pomniejszana jest o wynagrodzenie należne faktorowi (np. w formie prowizji, dyskonta). Umowa faktoringu ma charakter długoterminowy, a w jej ramach faktor zobowiązuje się do świadczenia na rzecz faktoranta dodatkowych usług, obejmujących m.in. prowadzenie ksiąg rachunkowych, działania windykacyjne, inkaso wierzytelności, sporządzanie raportów o kondycji finansowej dłużników faktoranta (vide również Konwencja Ottawska UNIDROIT z dnia 28 maja 1988 r. o międzynarodowym faktoringu) itp. W wyniku wykonania umowy faktoringu następuje zmiana osoby wierzyciela, co jest uznawane za istotę faktoringu (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2011 r., sygn. IPPP1/443-1145/11-2/ISz).

Faktoring może mieć formę faktoringu właściwego/pełnego, w ramach którego faktor przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużników (faktorowi nie przysługuje prawo regresu wobec faktoranta) lub faktoringu niewłaściwego/niepełnego, w ramach którego ww. ryzyko nie jest przejmowane przez faktora. Uznaje się, że oba ww. rodzaje faktoringu są wyłączone ze zwolnienia z VAT i – jako takie – podlegają w całości opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej (vide wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE, dalej „ETS”, z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie MKG C-305/01).

W ramach obrotu gospodarczego jako odmiana faktoringu, wykształcił się tzw. faktoring odwrotny (dłużny, zobowiązaniowy), którego istotą jest finansowanie przez instytucję faktoringową – faktora (tu: spółkę z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich) zobowiązań faktoranta powstałych w wyniku dokonywanych zakupów towarów/usług. W momencie dokonywania spłaty zobowiązań wynikających z faktur przedłożonych przez faktoranta, faktor staje się jego wierzycielem. Nabywca towarów/usług (tj. faktorant) spłaca zaś swoje zobowiązania na rzecz faktora, zamiast dostawcy. Z prawnego punktu widzenia umowy faktoringu dłużnego opierają się na instytucji prawa cywilnego wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela/subrogacji (art. 518 Kodeksu Cywilnego).

Mając na uwadze charakter obu rodzajów faktoringu można stwierdzić, że adresatami tzw. faktoringu klasycznego są podmioty dokonujące sprzedaży z odroczonym terminem płatności, podczas gdy adresatami faktoringu odwrotnego są podmioty dokonujące zakupów z krótkim terminem płatności. O ile więc charakter/mechanizm ww. rodzajów faktoringu jest odmienny, to z punktu widzenia przedsiębiorcy, będącego klientem instytucji faktoringowej (tj. z punktu widzenia Wnioskodawcy), pełnią one zbliżoną funkcję: ich istota sprowadza się bowiem do zapewnienia finansowania działalności prowadzonej przez faktoranta, przy czym, w przypadku tzw. faktoringu klasycznego – jest ono uzyskiwane poprzez wcześniejsze otrzymanie zapłaty za towary/usługi sprzedane przez faktoranta, a w przypadku faktoringu odwrotnego – poprzez późniejszą zapłatę za towary/usługi nabyte przez faktoranta.

Jak zostało wskazane w punkcie 1 powyżej, ani ustawa VAT ani Dyrektywa VAT 2006/112/UE, nie określają, co należy rozumieć pod pojęciem faktoringu, który jest na mocy art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT wyłączony z zakresu zwolnienia z VAT i – jako taki – podlega opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej. Tym samym, za opodatkowane VAT należy uznać wszelkie usługi określane mianem faktoringu, a więc – zdaniem Wnioskodawcy – również usługi faktoringu odwrotnego. W rezultacie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że usługi faktoringu odwrotnego przedstawione w złożonym wniosku, podobnie jak również usługi faktoringu klasycznego, podlegają opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki, tj. obecnie 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowość powyższego stanowiska wynika w szczególności z faktu, że zwolnienia z VAT, jako odstępstwa od ogólnej reguły opodatkowania sprzedaży podstawową stawką VAT, określoną w art. 41 ust. 1 ustawy VAT, należy interpretować w sposób ścisły. W rezultacie, wyjątki od tego odstępstwa, skutkujące powrotem do zasady ogólnej, należy interpretować szeroko (tak np. ETS w wyroku w sprawie MKG). Tym samym, odniesienie do faktoringu, o którym mowa w art. 43 ust. 15 ustawy VAT należy traktować jako dotyczące wszelkiego rodzaju usług, które – przy braku legalnej definicji tego pojęcia – uznawane są powszechnie za usługi faktoringu. Zdaniem Wnioskodawcy, usługami takimi są w szczególności świadczone przez Faktora usługi faktoringu odwrotnego, będące przedmiotem złożonego wniosku.

Faktoring w swojej istocie zawiera w sobie elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych, takich jak np. umowa pożyczki czy poręczenie. Nie zmienia to jednak faktu, że przy dokonywaniu oceny skutków podatkowych świadczeń realizowanych w ramach umów faktoringu, świadczeń tych nie należy rozpatrywać odrębnie. Należy bowiem wziąć pod uwagę zgodny zamiar stron umowy, którym jest świadczenie kompleksowej usługi (faktoringu) oraz fakt, że z punktu widzenia Wnioskodawcy perspektywa ta jest kluczowa przy ocenie ww. kwestii – istotą i celem nabywanego przez niego świadczenia jest spójna/całościowa usługa faktoringu, a nie szereg odrębnych wydzielonych świadczeń.

Podobne tezy można wyprowadzić w następstwie analizy wyroku TSUE w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV, gdzie TSUE uznał, że „(...) jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej”. Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w wyroku TSUE w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP), a także w wyroku w sprawie C-111/05 Aktiabolaget NN. Ukształtowana obecnie linia interpretacyjna, zgodnie z którą każda transakcja powinna być co do zasady uznawana za odrębną i niezależną – w efekcie, w przypadku jednoczesnego świadczenia przez podatnika na rzecz tego samego odbiorcy szeregu świadczeń, każda z nich powinna być odrębnie opodatkowana, zgodnie z właściwymi dla niej zasadami (stawka, moment podatkowy etc.). Niemniej jednak transakcja mająca charakter złożony, w aspekcie gospodarczym składająca się ze świadczenia głównego oraz świadczeń pobocznych (uzupełniających), nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie doprowadzać do nieprawidłowego funkcjonowania systemu podatku VAT w odniesieniu do opodatkowania świadczeń pobocznych, które wspierają świadczenie główne, służąc jego lepszemu wykorzystaniu przez nabywcę (podnoszą jego efektywność etc.). Tym samym, z ugruntowanej linii orzeczniczej TSUE dotyczącej usług kompleksowych wynika konieczność traktowania dla celów podatkowych złożonego działania podatnika jako jednolitej całości, bez sztucznych podziałów.

W opinii Wnioskodawcy, z teorii świadczeń kompleksowych wynika, że usługa faktoringu odwrotnego, podobnie jak usługi faktoringu klasycznego, powinna być traktowana jako jedna kompleksowa usługa. Z samej istoty faktoringu wynika bowiem, że w jego ramach Faktor realizuje szereg czynności/funkcji, które dopiero łącznie składają się na usługę faktoringu. Podział usługi dostarczanej przez faktora byłby niewątpliwie sztuczny i sprzeczny z ww. zasadami, a w szczególności ze sposobem postrzegania tego świadczenia przez faktorantów, tj. jako jednego kompleksowego świadczenia. Celem Wnioskodawcy zawierającego umowę faktoringową z Faktorem nie jest bowiem np. samo uzyskanie finansowania (w takim przypadku strony zawarłyby umowę pożyczki lub kredytu), sama cesja wierzytelności, ani tym bardziej inne czynności wykonywane na podstawie umowy faktoringu. Dopiero łączne świadczenie, w postaci umowy faktoringu odwrotnego stanowi istotę/cel świadczenia. W związku z tym, wynagrodzenie z tytułu tego świadczenia powinno być traktowane jednolicie i podlegać opodatkowaniu jedną stawką VAT. Wyodrębnienia w umowie poszczególnych elementów wynagrodzenia dokonuje się de facto wyłącznie dla celów informacyjnych i kalkulacyjnych.

Stosownie do powyższego, wszystkie elementy wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług faktoringu odwrotnego należy traktować jako elementy wynagrodzenia należnego Faktorowi z tytułu świadczenia jednej kompleksowej usługi. Stąd, wszystkie elementy tego wynagrodzenia należy objąć jedną, podstawową stawką VAT.

Wnioskodawca pragnie nadmienić, że ww. stanowisko jest akceptowane przez organy podatkowe. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w interpretacjach indywidualnych, faktoring odwrotny powinien być traktowany analogicznie jak pozostałe odmiany faktoringu jako kompleksowa usługa faktoringowa podlegająca w całości opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki, tj. obecnie 23%.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2015 r. (sygn. IBPP2/4512 -166/15/WN) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, co następuje:

„(…) Przenosząc okoliczności przedstawione we wniosku na grunt obowiązujących przepisów należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę za wynagrodzeniem w postaci odsetek lub prowizji, polegające na zobowiązaniu się do spłacenia zobowiązań klienta wobec osób trzecich, przez co Wnioskodawca wchodzi w prawa wierzyciela, stanową usługi factoringu, które niezależnie od typu factoringu podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe usługi faktoringu świadczone przez Wnioskodawcę, zgodnie z zawartymi umowami, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, gdyż usługi factoringu wyłączone są ze zwolnienia od podatku na podstawie powołanego art. 43 ust. 15 ustawy o VAT (…)”.

Podobnie, w interpretacji indywidualnej z dnia 16 października 2012 r. (sygn. IPPP1/443 -918/12-2/EK) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, zdaniem, którego:

„(…) ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej. Faktoring może występować w różnych formach, m.in. w formie faktoringu odwrotnego, który jest przedmiotem niniejszego wniosku. Bez względu na to, w jakiej formie usługa faktoringu jest realizowana, świadczenie takie – zgodnie z treścią art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT – winno być opodatkowane VAT przy zastosowana tej samej stawki podatkowej, tj. stawki podstawowej (w aktualnym stanie prawnym wynoszącej 23%).

Faktoring jest usługą złożoną obejmującą szereg świadczeń. Złożoność tej usługi odzwierciedla różnorodność wynagrodzenia uzyskiwanego przez Bank, które zostało opisane w części opisowej wniosku. Wynagrodzenie to obejmuje wiele elementów, w szczególności prowizje odsetki, opłaty. Pomimo, że wynagrodzenie Banku za usługę faktoringu składa się z wielu elementów, to całość świadczenia Faktora – jako jedna kompleksowa usługa powinna być traktowana jako jedna usługa, opodatkowana według tej samej stawki (w tym przypadku stawki podstawowej) (…)”.

Podsumowując, w odniesieniu do pytania przedstawionego w złożonym wniosku Wnioskodawca stwierdza, że usługi faktoringu odwrotnego, świadczone na jego rzecz przez Faktora zgodnie z Umową podlegają – jako usługi kompleksowe – w całości opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki, tj. obecnie według 23%, jako wyłączone ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, stanowiąca przedmiot złożonego wniosku usługa realizowana na podstawie Umowy nie będzie objęta żadnym ze zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 ustawy VAT.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, świadczona przez Faktora usługa powinna być kwalifikowana dla celów VAT jako odpłatna usługa faktoringu, do której powinna znaleźć zastosowanie podstawowa stawka VAT, tj. obecnie 23%.

Biorąc natomiast pod uwagę okoliczność, że Faktor nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce i wykonuje swoje usługi poprzez siedzibę położoną w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, a nie poprzez siedzibę, tudzież stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, Wnioskodawca powinien rozpoznać import usług. Skoro bowiem dostawcą usług dla polskiego podatnika VAT jest podmiot zagraniczny, wówczas nabywca dokonuje rozliczenia tych usług, na zasadzie odwrotnego obciążenia, stosownie do treści art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 17 ust. 2 w zw. z art. 28b ust. 1 ustawy VAT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania VAT w opisanej sytuacji będzie część odsetkowa zobowiązana Wnioskodawcy wobec Faktora, tj. nadwyżka ponad wartość nominalną spłaconych przez Faktora zobowiązań Wnioskodawcy, wynikającą z faktur, którymi Wnioskodawca został obciążony przez swoich kontrahentów.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle przytoczonego przepisu, w przypadku usługi świadczonej przez Faktora na podstawie Umowy podstawą opodatkowana VAT będzie wynagrodzenie, które otrzyma Faktor za świadczoną usługę finansową. W analizowanym przypadku wynagrodzenie to przybiera postać wartości procentowej uregulowanych przez Faktora należności z tytułu długu. Zdaniem Wnioskodawcy, tę wartość procentową należy traktować jako wynagrodzenie Faktora za świadczoną usługę finansową, a tym samym również za podstawę opodatkowana w VAT, o której mowa w art. 29a ustawy VAT. W przeciwnym razie i uznaniu, że podstawa opodatkowania obejmuje np. całą wartość spłaconego zobowiązania, doszłoby do sytuacji, w której podatnik płaciłby podatek od wartości, która w ogóle nie odzwierciedla jego świadczenia.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania VAT w opisanej sytuacji będzie wartość procentowa uregulowanych przez Faktora należności z tytułu długu, która będzie spłacana Faktorowi przez Wnioskodawcę razem z częścią kapitałową (wartość uregulowanych przez Faktora zobowiązań Wnioskodawcy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzeń przyszłych podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.