Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.66.2018.2.DB
z 24 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pomocy psychologicznej. Między Wnioskodawczynią a jej małżonkiem istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej.

W maju 2017 roku Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zakupiła samochód Toyota Verso. Zakup został udokumentowany fakturą na oboje małżonków. Zakup dokonany został w niemieckim komisie, a cena wyrażona była w euro (7600 euro, co po przeliczeniu na PLN dało kwotę 31 908,60 zł).

Cena zakupu została uregulowana gotówką, ponieważ samochód został zakupiony do celów prywatnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przyszłości Wnioskodawczyni może przeznaczyć zakupiony samochód dla celów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej jako środek trwały i dokonywać odpisów amortyzacyjnych ?

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że będzie mogła przekazać zakupiony samochód na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł.

Podatnik zakupił samochód na cele prywatne, a dopiero później podjął decyzję o przekazaniu go na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Transakcja zakupu została przeprowadzona pomiędzy osobami fizycznymi (małżeństwo Wnioskodawczyni), a innym przedsiębiorcą-komisem.

Przedsiębiorcą była tylko jedna strona transakcji, a zatem nie było obowiązku dokonywania lub przyjmowania płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Wobec powyższego, przy spełnieniu innych warunków, odpisy amortyzacyjne od wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem przychodów z tego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy.

W odniesieniu do działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien – w myśl powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia;

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że składnik majątkowy może być uznany za środek trwały w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny techniczne i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

W art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych, podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do samochodów osobowych. Zgodnie z nim, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2168) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast stosownie do art. 22p ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Jak wynika z treści przedstawionego wniosku, Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pomocy psychologicznej. Między Wnioskodawczynią a jej małżonkiem istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej.

W maju 2017 roku Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zakupiła samochód Toyota Verso. Zakup został udokumentowany fakturą na oboje małżonków. Zakup dokonany został w niemieckim komisie, a cena wyrażona była w euro (7600 euro, co po przeliczeniu PLN dało kwotę 31 908,60 zł).

Cena zakupu została uregulowana gotówką, ponieważ samochód został zakupiony do celów prywatnych.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że jeżeli samochód zakupiony przez Wnioskodawczynię będzie spełniał wszystkie przesłanki zawarte w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające uznać go za środek trwały wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, to Wnioskodawczyni będzie miała możliwość ujęcia samochodu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej, pod warunkiem, że odpisy te dokonywane będą zgodnie z przepisami art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego samochód osobowy był zakupiony przez Wnioskodawczynię na cele prywatne, a dopiero później Wnioskodawczyni powzięła zamiar przekazania go na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W związku z tym, nie była zobowiązana do dokonania transakcji za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Ponadto, jak wynika z treści wniosku, cena nabycia samochodu osobowego nie przekroczyła kwoty 20.000 tys. euro, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z tym, Wnioskodawczyni będzie miała prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ustalonej wartości początkowej w pełnej wysokości.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy jednak zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tut. Organ oparł się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego ujętego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalenie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawczyni nie będzie mogła się powołać na wydaną niniejszą interpretację indywidualną, gdyż dotyczy ona wyłącznie konsekwencji podatkowych zakupu samochodu z zamiarem wykorzystywania na cele prywatne a następnie podjęcia decyzji o przekazaniu go na cele działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.