2018.04.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.223.2018.2.MPŁ
z 25 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 24 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych. Wniosek uzupełniono dnia 24 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje nieruchomości stanowiące własność Wnioskodawcy/współwłasność Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej/własność lub użytkowanie wieczyste Wnioskodawcy/współwłasność lub użytkownie wieczyste Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej (nr inwentarzowe działek ewidencyjnych: 192, 011-0/16/1338), które zabudowane są następującymi budynkami i budowlami o nr inwentarzowych 8, 9, 167, 191, 011/05/477, 011/05/478, 011-1/13/1166, 122, 011/05/480, 011/06/513, 011/06/514, 011-2/10/935, 011- 2/15/1289, 011-2/15/1298. Nieruchomości gruntowe, budynki oraz budowle wprowadzone do ewidencji środków trwałych pod ww. podanymi numerami inwentarzowymi.

Wnioskodawca rozważa możliwość zaprzestania wykorzystywania ww. nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej oraz wycofania ich z prowadzonej ewidencji środków trwałych.

Jednocześnie Wnioskodawca może prowadzić wynajem nieruchomości poza działalnością gospodarczą. Wnioskodawca po wycofaniu wskazanych środków trwałych z ewidencji środków trwałych, rozważa zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej może ulec w 2017 r. lub w 2018 r. przekształceniu w spółkę kapitałową (Spółkę Akcyjną) w trybie określonym w art. 584¹-584¹³ Kodeksu spółek handlowych (dalej: „Ksh”).

Wnioskodawca rozważa także zgłoszenie w CEiDG nowej jednoosobowej działalności gospodarczej po wykreśleniu dotychczasowej działalności gospodarczej z CEiDG w związku z przekształceniem tej działalności w spółkę kapitałową. Wówczas wszystkie lub część spośród nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat zostałyby ponownie wprowadzone do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i byłyby wykorzystywane do prowadzenia tej działalności gospodarczej. Przedmiotem nowo zgłoszonej działalności gospodarczej może być w szczególności wynajem i dzierżawa nieruchomości. Nieruchomości wprowadzone do nowej jednoosobowej działalności gospodarczej mogą być wynajmowane na rzecz przyszłej Spółki Akcyjnej lub innych podmiotów.

Na obecnym etapie, Wnioskodawca przygotowuje plan przekształcenia, który będzie podlegał badaniu przez biegłego rewidenta, wyznaczonego przez Sąd Rejonowy. W dalszej kolejności, planowane jest podpisanie oświadczenia o przekształceniu oraz statutu Spółki Akcyjnej, a także powołanie jej organów, a następnie złożenie wniosku o wpis spółki do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wskazane wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych i zaprzestanie wykorzystywania ich do prowadzenia działalności gospodarczej, będzie skutkować koniecznością dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych za okres, w którym były one wykorzystywane w ramach prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej i kiedy znajdowały się w ewidencji środków trwałych?
W jakiej wysokości należy ustalić wartość początkową nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy a wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy?

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytania oznaczonego nr 2. W zakresie pytania oznaczonego nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy a wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zgodnie z art. 22g ust. 13 ustawy powyższy przepis stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata, jeżeli przed przerwą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji.

W opisanym zdarzeniu przyszłym wszystkie lub część nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania, zostaną ponownie wprowadzone do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym spełniona zostanie przesłanka z art. 22g ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza że do ustalenia wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 12 ustawy, zgodnie z którym wartość przedmiotowych nieruchomości należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

Dla pełnej jasności należy dodać, że zgodnie z przepisem art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca winien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych nieruchomości wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej: (1) z uwzględnieniem wysokości odpisów dokonanych do dnia wycofania tych nieruchomości z ewidencji w dotychczasowej działalności gospodarczej oraz (2) kontynuując metodę amortyzacji przyjętą w dotychczasowej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 22b ust. 1 powoływanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 roku – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Według art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalania wartości początkowej, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób nabycia, reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 13 pkt 1 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata.

Przepis art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje nieruchomości stanowiące własność Wnioskodawcy/współwłasność Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej/własność lub użytkowanie wieczyste Wnioskodawcy/współwłasność lub użytkownie wieczyste Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej (nr inwentarzowe działek ewidencyjnych: 192, 011-0/16/1338), które zabudowane są następującymi budynkami i budowlami o nr inwentarzowych 8, 9, 167, 191, 011/05/477, 011/05/478, 011-1/13/1166, 122, 011/05/480, 011/06/513, 011/06/514, 011-2/10/935, 011- 2/15/1289, 011-2/15/1298. Nieruchomości gruntowe, budynki oraz budowle wprowadzone do ewidencji środków trwałych pod ww. podanymi numerami inwentarzowymi.

Wnioskodawca rozważa możliwość zaprzestania wykorzystywania ww. nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej oraz wycofania ich z prowadzonej ewidencji środków trwałych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w sytuacji gdy Wnioskodawca wycofa z ewidencji środków trwałych, opisane we wniosku nieruchomości, które wykorzystywane były przez niego w uprzednio prowadzonej działalności gospodarczej a następnie będzie je wykorzystywał w nowej jednoosobowej działalności – Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć przedmiotowe nieruchomości do środków trwałych w tej działalności.

Jednakże z uwagi na fakt, że przedmiotowe środki trwałe były amortyzowane przez Wnioskodawcę w prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej, a następnie będą przedmiotem amortyzacji w prowadzonej przez Wnioskodawcę nowej działalności gospodarczej (podjętej po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata), to wartość początkową tych środków trwałych Wnioskodawca powinien ustalić na podstawie cytowanego uprzednio art. 22g ust. 13 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez Wnioskodawcę oraz kontynuować stosowaną wcześniej metodę amortyzacji przedmiotowych środków trwałych.

Przy dokonywaniu amortyzacji tych środków trwałych Wnioskodawca powinien również uwzględnić dokonane wcześniej odpisy amortyzacyjne. Środki trwałe już zamortyzowane w dotychczasowej działalności gospodarczej, należy ująć w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nowej działalności gospodarczej, jednak bez możliwości ich amortyzacji.

Reasumując, powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakładają na Wnioskodawcę, w stosunku do przedmiotowych nieruchomości, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej, obowiązek kontynuacji amortyzacji.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin