Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.109.2018.2DS
z 25 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części środka trwałego zakupionego z dotacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2018 r. został złożony do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 3 sierpnia 2012 r. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupił samochód osobowy. Sprzedawca wystawił fakturę Vat ze stawką Vat zwolniony, a zatem nie został odliczony Vat od zakupu samochodu. Samochód ten został wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zakup samochodu został sfinansowany w całości ze środków otrzymanych na uruchomienie działalności gospodarczej z Fundacji Inkubator, pochodzących z Europejskiego Funduszu Społecznego. Od miesiąca września 2012 r. Wnioskodawca rozpoczął amortyzację samochodu metodą liniową. Kwot rat amortyzacyjnych nie zaliczał do kosztów uzyskania przychodu. Dnia 30 września 2017 r. Wnioskodawca sprzedał samochód w ramach działalności gospodarczej. Wystawił fakturę Vat marża z adnotacją: procedura marży – towary używane. Niezamortyzowaną wartość samochodu zaliczył do kosztów uzyskania przychodu w m-cu sprzedaży, tj. we wrześniu 2017 r.

W zakresie podatku od towarów i usług:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. W chwili zakupu samochodu zakładał jego dalszą odsprzedaż/zbycie.
3. Samochód, który był przedmiotem sprzedaży spełniał definicję towaru używanego w myśl art. 120 ust. 1 pkt 4) ustawy o podatku od towarów i usług – rok produkcji samochodu 2004.
4. Przedmiotowy samochód w chwili sprzedaży nadawał się do dalszego użytkowania w jego aktualnym stanie.
5. Przedmiotowy samochód został nabyty od podatnika podatku od wartości dodanej, a dostawa samochodu była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadającym regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych:

1. Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej jest działalność usługowa związana z zagospodarowaniem terenów zieleni – PKD 8130Z.
2. Wnioskodawca rozlicza się z tytułu podatku dochodowego w formie: zasady ogólne – książka przychodów i rozchodów – skala podatkowa.
3. Przedmiotowy samochód wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dnia 9 sierpnia 2012 r.
4. Przedmiotowy samochód wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej w okresie jej prowadzenia, tj. od sierpnia 2012 r. do sierpnia 2013 r. oraz od sierpnia 2015 r. do grudnia 2015 r. od stycznia 2017 r. do września 2017 r. W pozostałych miesiącach działalność była zawieszona.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż samochodu osobowego będącego środkiem trwałym w działalności gospodarczej może być udokumentowana fakturą Vat-marża z adnotacją: procedura marży – towary używane ?
2. Czy niezamortyzowana wartość samochodu może być kosztem uzyskania przychodu w momencie jego sprzedaży, w sytuacji, gdy samochód ten (środek trwały) był w całości sfinansowany dotacją ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży samochodu osobowego (środka trwałego) wykorzystywanego w działalności gospodarczej powstały ze sprzedaży dochód jest różnicą między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych powiększoną o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych o czym mówi art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który Wnioskodawca zastosował uwzględniając w kosztach uzyskania niezamortyzowaną część samochodu.

Zgodnie ze szczególnymi zasadami ustalania dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych, wyrażonymi w art. 24 ust. 2 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca ustalił dochód ze sprzedaży przedmiotowego samochodu jako różnicę między przychodem ze sprzedaży a ceną nabycia stanowiącą jego wartość początkową, powiększoną o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej: „ustawa o PIT”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 wspomnianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupił samochód osobowy, który został wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zakup samochodu został sfinansowany w całości ze środków otrzymanych na uruchomienie działalności gospodarczej z Fundacji Inkubator, pochodzących z Europejskiego Funduszu Społecznego. Przedmiotowy samochód Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dnia 9 sierpnia 2012 r., a od miesiąca września 2012 r. rozpoczął jego amortyzację metodą liniową. Kwot rat amortyzacyjnych nie zaliczał do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, dochód ze sprzedaży samochodu stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, ustala się na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 ustawy o PIT, zgodnie z którym, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Wskazać również należy, iż stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów również odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 omawianej ustawy).

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o PIT zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

W związku z powyższym, przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy uznać, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT. Tym samym, dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego o wydatki na jego nabycie stanowiące wartość początkową (niezależnie od źródła finansowania tych wydatków). Tak obliczoną różnicę należy powiększyć o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując – w momencie sprzedaży nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, sfinansowanego dotacją, Wnioskodawca będzie mógł pomniejszyć przychód ustalony z tego tytułu o niezamortyzowaną wartość początkową środka trwałego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.