2018.05.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.41.2018.2.BB
z 15 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lutego 2018 r. (data wpływu – 07 marca 2018 r.), uzupełnionym 06 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 marca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 21 marca 2018 r. znak: 0111-KDIB4.4015.41.2018.1.BB, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 06 kwietnia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim od 21 czerwca 2008 roku. Pomiędzy Wnioskodawcą i jego żoną istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W dniu 08 czerwca 2009 roku Wnioskodawca wraz z żoną zakupił odrębną własność lokalu mieszkalnego położonego w mieście A. przy ul. W. wraz z prawem własności części wspólnych budynku i udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się pod tym budynkiem. Na zakup mieszkania został zaciągnięty kredyt hipoteczny. Stronami umowy kredytu są Wnioskodawca i jego żona. Mieszkanie przy ul. W. zostało zakupione do majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego żony.

W dniu 21 listopada 2012 roku żona Wnioskodawcy zakupiła udział w prawie własności nieruchomości niezabudowanej położonej w miejscowości B. Zakup nastąpił do majątku osobistego żony Wnioskodawcy. Środki na zakup udziału w prawie własności nieruchomości niezabudowanej w B. nabytej 2012 roku pochodziły z majątku osobistego żony Wnioskodawcy (darowizna od rodziców, zgłoszona do urzędu skarbowego jako zwolniona z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn). Wnioskodawca 19 listopada 2012 roku wyraził zgodę na zakup udziału w prawie własności nieruchomości niezabudowanej w B. przez jego żonę do jej majątku osobistego, ale nigdy nie stał się właścicielem czy współwłaścicielem tego udziału.

W dniu 26 marca 2013 roku zostało wydane przez sąd postanowienie o zniesieniu współwłasności nieruchomości niezabudowanej w B., w wyniku którego żona Wnioskodawcy została wpisana do księgi wieczystej jako jedyna właścicielka niezabudowanej nieruchomości w B. W dniu 18 grudnia 2017 roku żona Wnioskodawcy sprzedała prawo własności niezabudowanej nieruchomości w B. Żona Wnioskodawcy zamierza wykazać dochód ze sprzedaży ww. prawa własności niezabudowanej nieruchomości w zeznaniu podatkowym PIT-39 za 2017 rok i wskazać, że dochód uzyskany z tego tytułu przeznaczy w całości lub w części na zaspokojenie własnych celów mieszkaniowych.

Dodatkowo, żona Wnioskodawcy była od 22 lipca 2014 roku właścicielką odrębnej własności lokalu mieszkalnego położonego w A. przy ul. P. wraz z prawem własności części wspólnych budynku i udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się pod tym budynkiem. Prawo własności nieruchomości przy ul. P. żona Wnioskodawcy nabyła na podstawie umowy darowizny od brata (darowizna od brata została zgłoszona do urzędu skarbowego jako zwolniona z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn). Wartość przedmiotu darowizny została określona w umowie darowizny. W dniu 30 stycznia 2018 roku żona Wnioskodawcy sprzedała prawo własności nieruchomości położonej w A. przy ul. P. Żona Wnioskodawcy zamierza wykazać dochód ze sprzedaży prawa własności niezabudowanej nieruchomości w zeznaniu podatkowym PIT-39 za 2018 rok i wskazać, że dochód uzyskany z tego tytułu przeznaczy w całości lub w części na zaspokojenie własnych celów mieszkaniowych.

Żona Wnioskodawcy rozważa przeznaczenie dochodu uzyskanego ze sprzedaży prawa własności niezabudowanej nieruchomości położonej w B. oraz prawa własności mieszkania położonego w A. przy ul. P na własne cele mieszkaniowe w całości lub w części. Przez „własne cele mieszkaniowe” żona Wnioskodawcy rozumie nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości położonej w A. przy ul. W.

Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności polegającej na obrocie mieszkaniami, a jej nieruchomości nigdy nie były wykorzystywane przez nią w ramach działalności gospodarczej. Żona Wnioskodawcy w ogóle nie prowadzi działalności gospodarczej.

Spłacając kredyt żona Wnioskodawcy będzie wykonywać własne zobowiązanie (spłata zadłużenia w całości lub w części) w stosunku do Banku. Do spłaty kredytu, na mocy umowy kredytowej zobowiązany jest bowiem solidarnie Wnioskodawca i jego żona. Zgodnie z art. 366 Kodeksu cywilnego kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Spłacając kredyt żona Wnioskodawcy zwolni Wnioskodawcę z długu w stosunku do Banku. Takie zwolnienie z długu nastąpi z mocy prawa. Wnioskodawca i żona Wnioskodawcy są bowiem solidarnymi dłużnikami wobec Banku, nie zaś wobec siebie wzajemnie. Żona Wnioskodawcy spłacając kredyt zaciągnięty wraz z Wnioskodawcą w Banku nie wykazuje woli czy zamiaru obdarowania Wnioskodawcy lecz dokona spłaty własnego zadłużenia.

W przedstawionej sytuacji nie dojdzie do zawarcia żadnej umowy pomiędzy Wnioskodawcą, a żoną Wnioskodawcy. Zwolnienie Wnioskodawcy z długu nie jest wynikiem umowy darowizny pomiędzy Wnioskodawcy a żoną Wnioskodawcy, lecz następuje z mocy prawą.

W związku z powyższym opisem – po przeformułowaniu – zadano następujące pytanie:

Czy wydatkowanie przez żonę Wnioskodawcy, w całości lub w części przychodu osiągniętego ze zbycia prawa własności niezabudowanej nieruchomości w B. oraz prawa własności mieszkania w A. przy ul. P., stanowiących własny majątek osobisty żony Wnioskodawcy, na nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia, na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku przez Wnioskodawcę i jego żonę, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości położonej w A. przy ul W., należącego do Wnioskodawcy i jego żony spowoduje powstanie po stronic Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatkowanie przez żonę Wnioskodawcy, w całości lub w części przychodu osiągniętego ze zbycia prawa własności niezabudowanej nieruchomości w B. oraz prawa własności mieszkania w A. przy ul. P., stanowiących własny majątek osobisty żony Wnioskodawcy, na nadpłatę (spłatę) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku przez Wnioskodawcę i jego żonę, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości położonej w A. przy ul W., należącego do Wnioskodawcy i jego żony nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
darowizny, polecenia darczyńcy;
zasiedzenia;
nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Katalog tytułów opodatkowania wymieniony w powyższym przepisie art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie jedynie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie zdarzenia wymienione w przytoczonych przepisach art. 1 i art. 2 tej ustawy.

Jak stanowi art. 5 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 przedmiotowej ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Przepisy analizowanej ustawy o podatku od spadków i darowizn nie definiują pojęcia „darowizna”, a zatem należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego. Na podstawie art. 888 § 1 ustawy – Kodeks cywilny przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów. Może to nastąpić w drodze zrzeczenia się przez darczyńcę wierzytelności, jaka służyła mu w stosunku do obdarowanego lub poprzez przejęcie długu obdarowanego względem osoby trzeciej, będącej jego wierzycielem. Darczyńca może wreszcie wypełnić zobowiązanie ciążące na obdarowanym względem osoby trzeciej.

Darowizna jest świadczeniem na rzecz obdarowanego pod tytułem darmym i dobrowolnym, przy czym nie wynika ani z żadnego stosunku zobowiązaniowego, ani też z ustawy. Przy czym, nie stanowią darowizny bezpłatne przysporzenia, m.in. w przypadku, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami Kodeksu. Jeżeli świadczenie dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny – nie podlega podatkowa od spadków i darowizn.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Użyty w przepisie zwrot „kosztem swojego majątku” oznacza że z darowizną do czynienia mamy w sytuacji, gdy dochodzi do bezpośrednio określonego ubytku w istniejących już składnikach majątku darczyńcy, przy czym musi on być rzeczywisty. Nadto, w rezultacie zawarcia umowy darowizny osoba obdarowana nabywa własność przedmiotu tej umowy. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Wnioskodawca uważa, że czynność nadpłaty (spłaty) kredytu hipotecznego przez jego żonę nie może być uznana za darowiznę w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Nie jest to także inna czynność wymieniona w zawartym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Tylko z faktu spłaty kredytu przez żonę Wnioskodawcy nie można wywodzić, że żona Wnioskodawcy dokonała przysporzenia na rzecz Wnioskodawcy kosztem swojego majątku. Brak bowiem w takiej sytuacji rzeczywistego uszczuplenia majątku, czyli elementu konstytutywnego dla umowy darowizny. Tym samym nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zakup mieszkania przez Wnioskodawcę i jego żonę sfinansowany został ze środków pochodzących z kredytu bankowego. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2017 roku, poz. 1876 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z treści wniosku wynika, że stroną zawartej umowy kredytowej, oprócz Wnioskodawcy jest również żona Wnioskodawcy. Wobec tego przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy należy także zwrócić uwagę na postanowienia art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwot długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy żona Wnioskodawcy dokona spłaty kredytu zaciągniętego przez oboje małżonków w trakcie trwania ustroju ustawowej wspólności majątkowej:

wykona ona ciążące na nim, wynikające z umowy kredytu zobowiązanie wobec banku, który może dochodzić od niego takiej spłaty w całości jako od dłużnika solidarnego (żona Wnioskodawcy dokona zatem spłaty własnego długu),
nie dokona obdarowania Wnioskodawcy ani bezpośrednio (poprzez przekazanie mu środków pieniężnych) ani w żaden inny sposób (brak jest bowiem woli dokonania takiego obdarowania).

Uznać należy, iż taka spłata nie powoduje po stronie Wnioskodawcy powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn (nie dochodzi bowiem do obdarowania Wnioskodawcy ani do nabycia przez niego praw majątkowych z tytułu dokonania spłaty). Spłata kredytu przez jednego z dłużników zobowiązanych solidarnie do spłaty, prowadząca do zwolnienia z długu innego dłużnika, nie została wymieniona w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Jeżeli określona czynność nie została wskazana w ustawie (w tym wypadku w ustawie o podatku od spadków i darowizn), to jej dokonanie nie może powodować powstania obowiązku podatkowego.

Reasumując, nadpłata (spłata) w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku przez Wnioskodawcę i jego żonę, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości położonej w A. przy ul W., należącego do Wnioskodawcy i jego żony, dokonana wyłącznie przez żonę Wnioskodawcy nie stanowi darowizny na rzecz Wnioskodawcy w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Kredyt zaciągnięty został przez dwie osoby – Wnioskodawcę i jego żonę i to one są zobowiązane solidarnie do spłaty kredytu. Każdy z kredytobiorców spłacając ratę otrzymanego kredytu kosztem swojego majątku spełnia obowiązek, o którym mowa w umowie kredytowej. W związku z powyższym do spłat rat kredytu, o którym mowa we wniosku, nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, w szczególności art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4. W konsekwencji, z tytułu spłaty rat kredytu przez żonę Wnioskodawcy nie ciąży na Wnioskodawcy obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał szereg interpretacji indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r., poz. 644) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
darowizny, polecenia darczyńcy;
zasiedzenia;
nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, że jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 przedmiotowej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny. W związku z tym, że darowizna ma charakter umowny, istotnym jej elementem jest także przyjęcie darowizny przez obdarowaną osobę.

Darowizna jest świadczeniem na rzecz obdarowanego pod tytułem darmym i dobrowolnym; nie wynika ani z żadnego stosunku zobowiązaniowego, ani też z ustawy. Przy czym, nie stanowią darowizny bezpłatne przysporzenia, m.in. w przypadku, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami Kodeksu cywilnego. Jeżeli świadczenie dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny – nie podlega podatkowi od spadków i darowizn. Decydujące znaczenie dla dokonania tej oceny prawnopodatkowej ma zatem treść umowy wiążącej strony.

Z kolei w myśl postanowień art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawca wraz z żoną zakupił odrębną własność lokalu mieszkalnego położonego w A. przy ul W. wraz z prawem własności części wspólnych budynku i udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się pod tym budynkiem. Na zakup mieszkania został zaciągnięty kredyt hipoteczny. Stronami umowy kredytu są Wnioskodawca i jego żona.

Żona Wnioskodawcy była właścicielką niezabudowanej nieruchomości położonej w B. oraz mieszkania położonego w A. przy ul. P., które sprzedała odpowiednio: 18 grudnia 2017 r. i 30 stycznia 2018 r.

Żona Wnioskodawcy rozważa przeznaczenie dochodu uzyskanego ze sprzedaży prawa własności niezabudowanej nieruchomości położonej w B. oraz prawa własności mieszkania położonego w A. przy ul. P. na własne cele mieszkaniowe w całości lub w części. Przez „własne cele mieszkaniowe” żona Wnioskodawcy rozumie spłatę w całości lub w części (w zależności od stanu zadłużenia na dzień spłaty) kredytu hipotecznego (w tym bieżących rat wraz z odsetkami), zaciągniętego w 2009 roku, przeznaczonego na zakup prawa własności nieruchomości położonej w A. przy ul. W.

Spłacając kredyt żona Wnioskodawcy będzie wykonywać własne zobowiązanie (spłata zadłużenia w całości lub w części) w stosunku do Banku.

Żona Wnioskodawcy spłacając kredyt zaciągnięty wraz z Wnioskodawcą w Banku nie wykazuje woli, czy zamiaru obdarowania Wnioskodawcy lecz dokona spłaty własnego zadłużenia.

W przedstawionej sytuacji nie dojdzie do zawarcia żadnej umowy pomiędzy Wnioskodawcą, a jego żoną.

Jak wskazano wcześniej przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem wymienionym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Katalog tytułów nabycia wymieniony w tym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych wyłącznie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, źródłem spłaty rat kredytu przez Wnioskodawcę i jego żonę jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłacając kredyt żona Wnioskodawcy wywiązuje się z własnego zobowiązania i tym samym nie czyni przysporzenia w majątku Wnioskodawcy. Nie ma tutaj znaczenia fakt, że spłata nastąpi ze środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości stanowiących odrębną własność żony Wnioskodawcy.

W związku z tym, w opisanym zdarzeniu przyszłym, spłata rat kredytu (zaciągniętego solidarnie przez Wnioskodawcę wraz z żoną) przez żonę Wnioskodawcy nie zrodzi po stronie Wnioskodawcy skutków podatkowych na gruncie ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdyż czynność ta nie przesądza o darowiźnie. Tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek w podatku od spadków i darowizn z tego tytułu, co oznacza, że nie jest także zobowiązany do składania zgłoszenia SD-Z2.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin