Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.169.2018.1.PSZ
z 16 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2018 r. (data wpływu 19 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m. in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan jednym z komplementariuszy spółki komandytowej. Spółka realizuje projekt ze środków unijnych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014 - 2020. W ramach realizacji Projektu zakupiła innowacyjny dwukomorowy piec do hartowania szkła wielkoformatowego. Projekt polega na innowacyjnej inwestycji w rzeczowe aktywa trwałe - zakup innowacyjnego dwukomorowego pieca do hartowania szkła wielkoformatowego. Projekt związany jest ze zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu, działającego w branży chemicznej wytypowanej jako jedna z inteligentnych specjalizacji województwa. Realizacja projektu prowadzi bezpośrednio do wykreowania nowego produktu (innowacja produktowa w postaci szyby wielkoformatowej o wymiarach 7000x3210). Projekt zakłada również wprowadzenie innowacji procesowej w zakresie metody produkcji. Innowacja procesowa polega na wdrożeniu znacząco ulepszonej metody produkcji szkła wielkoformatowego.

Dwukomorowy piec do hartowania szkła wielkoformatowego jest wyposażony w konwekcyjne komory wstępnego ogrzewania, w których wstępnie ogrzewa się szkło w temperaturze 500 °C, przed umieszczeniem go w głównej komorze grzewczej. Wykorzystuje on bardzo skuteczny układ recyrkulacji gorącego obiegu powietrza w celu zapewnienia niskiego zużycia energii wypracowania jak najlepszych wyników. To rozwiązanie jest odpowiednie dla wszystkich rodzajów szyb niskoemisyjnych nowej generacji, jak również dla szkła grubego, tak, aby uniknąć nieoczekiwanych pęknięć w komorze grzewczej. Został on zaprojektowany, aby zapewnić lepszą jakość optyczną szkła i pozwala także na hartowanie wszelkiego rodzaju szkła.

Do uruchomienia pieca w celu spełnienia oczekiwanej jego roli niezbędny był zakup dodatkowych części składowych tj.:

• systemu zasilania elektrycznego stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego,
• systemu załadunku i rozładunku stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego wraz z ich dostawą, montażem i uruchomieniem.

Bez tych elementów piec nie mógłby spełnić oczekiwanej roli, a więc nie byłby kompletny i zdatny do użycia.

W związku z powyższym opisem zadano m in. następujące pytanie z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w świetle art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U z 2018 r., poz. 200), dostawa, montaż i uruchomienie systemu zasilania elektrycznego stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego oraz dostawa, montaż i uruchomienie systemu załadunku i rozładunku stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego zwiększają wartość początkową pieca, jako koszty związane z przystosowaniem środka trwałego - dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego, który w wyniku realizacji ww. zamówień będzie kompletny i zdatny do użytku?

Tym samym, czy dwukomorowy piec do hartowania szkła płaskiego po uruchomieniu z uwzględnieniem ww. elementów będzie spełniał definicję środka trwałego w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tak ustalona wartość początkowa będzie podstawą do amortyzacji środka trwałego pod nazwą „Dwukomorowy piec do hartowania szkła płaskiego”?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych aby składnik majątku spełniał definicję środka trwałego musi być m. in. kompletny, zdatny do użytku i przeznaczony na potrzeby jednostki, a jego części składowe mają być nieodłącznym elementem warunkującym jego użytkowanie.

Aby „Dwukomorowy piec do hartowania szkła płaskiego”, który Spółka zamontowała w swoim zakładzie był kompletny i zdatny do użytku niezbędna była dostawa, montaż i uruchomienie systemu zasilania elektrycznego stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego oraz systemu załadunku i rozładunku stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego.

Dlatego też te wymienione wyżej niezbędne wydatki, które poniosła Spółka stanowić będą cenę nabycia pieca, by piec mógł spełnić swoją rolę, jak również by mógł być zaliczony jako kompletny i zdatny do użytku do środek trwały, a tak ustalona wartość początkowa stanowiła podstawę jego amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• musi być kompletny i zdatny do użytku,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),
• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy środek trwały przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że jest Pan jednym z komplementariuszy spółki komandytowej. Spółka realizuje projekt ze środków unijnych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014 - 2020. W ramach realizacji Projektu zakupiła innowacyjny dwukomorowy piec do hartowania szkła wielkoformatowego. Projekt polega na innowacyjnej inwestycji w rzeczowe aktywa trwałe - zakup innowacyjnego dwukomorowego pieca do hartowania szkła wielkoformatowego. Projekt związany jest ze zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu, działającego w branży chemicznej wytypowanej jako jedna z inteligentnych specjalizacji województwa. Realizacja projektu prowadzi bezpośrednio do wykreowania nowego produktu (innowacja produktowa w postaci szyby wielkoformatowej o wymiarach 7000x3210). Projekt zakłada również wprowadzenie innowacji procesowej w zakresie metody produkcji. Innowacja procesowa polega na wdrożeniu znacząco ulepszonej metody produkcji szkła wielkoformatowego.

Dwukomorowy piec do hartowania szkła wielkoformatowego jest wyposażony w konwekcyjne komory wstępnego ogrzewania, w których wstępnie ogrzewa się szkło w temperaturze 500 °C, przed umieszczeniem go w głównej komorze grzewczej. Wykorzystuje on bardzo skuteczny układ recyrkulacji gorącego obiegu powietrza w celu zapewnienia niskiego zużycia energii wypracowania jak najlepszych wyników. To rozwiązanie jest odpowiednie dla wszystkich rodzajów szyb niskoemisyjnych nowej generacji, jak również dla szkła grubego, tak, aby uniknąć nieoczekiwanych pęknięć w komorze grzewczej. Został on zaprojektowany, aby zapewnić lepszą jakość optyczną szkła i pozwala także na hartowanie wszelkiego rodzaju szkła.

Do uruchomienia pieca w celu spełnienia oczekiwanej jego roli niezbędny był zakup dodatkowych części składowych tj.:

• systemu zasilania elektrycznego stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego,
• systemu załadunku i rozładunku stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego wraz z ich dostawą, montażem i uruchomieniem.

Bez tych elementów piec nie mógłby spełnić oczekiwanej roli, a więc nie byłby kompletny i zdatny do użycia.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne urządzenia wymienione we wniosku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że piec wraz z dodatkowymi częściami składowymi, t.j.: systemem zasilania elektrycznego, systemem załadunku i rozładunku stanowi jeden środek trwały. Jak wskazano bowiem we wniosku, aby zakupiony przez Pana piec był kompletny i zdatny do użytku niezbędne było zakupienie i dołączenie ww. elementów. Bez nich piec nie mógłby spełnić oczekiwanej roli. W konsekwencji, wartość początkową nabytego pieca należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 22g ust. 3 ww. ustawy tj. wg ceny nabycia powiększonej o wydatki związane z dostawą, montażem i uruchomieniem systemu zasilania elektrycznego stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego oraz systemu załadunku i rozładunku stanowiącego element dwukomorowego pieca do hartowania szkła płaskiego. Tak ustalona wartość początkowa stanowi podstawę jego amortyzacji.

Podkreślenia wymaga przy tym, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Końcowo wskazać należy, że przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź dotycząca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W części dotyczącej ustawy o rachunkowości wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników spółki komandytowej, bowiem interpretacja wywiera skutek wyłącznie w stosunku do tego podmiotu, do którego jest skierowana.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.