Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.171.2018.2.SK
z 15 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2018 r. (data wpływu 27 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 maja 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania wypłaconego przez Gminę w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 26 kwietnia 2018 r., nr 0113 KDIPT3.4011.171.2018.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 26 kwietnia 2018 r. (data doręczenia 4 maja 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 7 maja 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 7 maja 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielką mieszkania, o pow. 46,38 m², składającego się z dwóch pokoi i kuchni. W powyższym mieszkaniu zamieszkuje była konkubina syna Wnioskodawczyni wraz z dwoma nieletnimi synami. W dniu 1 marca 2017 r. Sąd Rejonowy wydał wyrok o ich eksmisji z prawem do otrzymania lokalu socjalnego. Przyczyną eksmisji było bezprawne zajmowanie mieszkania Wnioskodawczyni i nie ponoszenie żadnych opłat z tego tytułu przez eksmitowaną. Gmina zobowiązana ww. wyrokiem do dostarczenia lokalu socjalnego, jak dotąd nie wywiązała się z tego obowiązku i z tego powodu zawarła z Wnioskodawczynią w dniu 10 października 2017 r. ugodę, dotyczącą odszkodowania za niedostarczenie przedmiotowego lokalu za okres od dnia 12 lipca 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. Odszkodowanie to wynosiło miesięcznie 1 127 zł, co łącznie wynosiło 6 362 zł 10 gr za ww. okres, które Wnioskodawczyni w całości przeznaczyła na spłatę zadłużenia na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej. Z Urzędu Miasta otrzymała PIT-8C, z którego wynika Jej obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu otrzymania przedmiotowego odszkodowania.

W piśmie z dnia 7 maja 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni dodała, że jest właścicielką mieszkania stanowiącego odrębną własność, na podstawie aktu notarialnego. Odszkodowanie za okres od dnia 12 lipca 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. w wysokości łącznej 6 362 zł 10 gr zostało ustalone i wypłacone przez Gminę, na podstawie ugody zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią, a Gminą, dotyczącej wypłaty odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej z mocy wyroku Sądu w związku z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1610) i art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459). Ww. odszkodowanie w kwocie 6 362 zł 10 gr zostało wypłacone Wnioskodawczyni w 2017 r. na podstawie ugody pozasądowej i na taką kwotę Gmina wystawiła dla Niej PIT-8C. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, że nie zawierała z nikim umowy najmu dotyczącej przedmiotowego lokalu mieszkalnego i nigdy nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej.

Dodatkowo, Wnioskodawczyni dodała, że jest emerytką, otrzymującą aktualnie emeryturę w wysokości netto 995 zł 27 gr miesięcznie. W dniu 25 kwietnia 2018 r. zdecydowała się Ona zapłacić żądany podatek wynikający z PIT-8C w wysokości 1 148 zł. Otrzymane odszkodowanie od Gminy przeznaczyła w całości na spłatę długów, bo eksmitowana nie płaciła czynszu na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej, a kwotę na zapłatę podatku z PIT-8C musiała pożyczyć. Wnioskodawczyni zamieszkuje teraz „kątem” u rodziny i żyje na granicy ubóstwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni - właścicielka mieszkania, której Gmina po zawarciu ugody z dnia 10 października 2017 r., wypłaciła odszkodowanie za okres od dnia 12 lipca 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. w łącznej wysokości 6 362 zł 10 gr i wystawiła dla Niej PIT-8C, kwalifikując tą wypłatę jako przychód z innych źródeł, jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, czy też z mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzysta ze zwolnienia z przedmiotowego podatku?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odszkodowanie z tytułu niedostarczenia przez Gminę lokalu socjalnego wynika wprost z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie Gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia z zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Wnioskodawczyni dodała, że takie stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1783/12 i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 marca 2014 r.

Ponadto, Wnioskodawczyni uważa za słuszne poglądy wyrażone powyżej w podanych wyrokach Sądów w przedmiocie zwolnienia właściciela mieszkania z tytułu otrzymania odszkodowania od Gminy z powodu niedostarczenia lokalu socjalnego. Zadaniem Wnioskodawczyni, takiego odszkodowania nie można zakwalifikować, jako przychodu z innych źródeł, jak to uczyniła Gmina w przesłanym Jej PIT-8C za 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że wszelkie przychody, których nie można zakwalifikować do źródeł przychodów wymienionych w tym artykule kwalifikuje się do przychodów z innego źródła.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Ustawodawca sformułował bowiem tak wskazany przepis, aby stanowił on kategorię otwartą. Nie jest bowiem możliwym, aby przewidzieć każdy rodzaj przychodu, który wystąpi. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Wskazać przy tym należy, że art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przepisem, w którym ustawodawca sformułował katalog zwolnień podatkowych. Przepis ten, jako stanowiący odstępstwo od zasady równości opodatkowania, powinien być w pierwszej kolejności interpretowany według reguł wykładni językowej, gramatycznej.

Jak stanowi art. 84 Konstytucji RP, wyrażający zasadę powszechności opodatkowania, każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Norma ta zawiera regułę, w myśl której w przypadku zaistnienia stanów określonych w ustawie podmioty objęte zakresem opodatkowania są zobowiązane do poniesienia ciężaru podatkowego. Norma wynikająca z art. 84 Konstytucji RP stanowi również dyrektywę interpretacyjną tekstu prawnego nakazującą traktować opodatkowanie jako zasadę, natomiast wszelkie przywileje w postaci zwolnień, ulg lub wyłączeń podatkowych jako wyjątek od tej zasady, a tym samym jako odstępstwo od normy konstytucyjnej. Tak rozumiana zasada powszechności opodatkowania wywodzona z przepisów Konstytucji zakazuje w szczególności domniemania istnienia przywileju podatkowego. Zastosowanie jakiegokolwiek przywileju winno wprost wynikać z przepisów ustawy podatkowej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy korzystają bowiem jedynie te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie oraz te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielką mieszkania stanowiącego odrębną własność. W powyższym mieszkaniu zamieszkuje była konkubina syna Wnioskodawczyni wraz z dwoma nieletnimi synami. W dniu 1 marca 2017 r. Sąd Rejonowy wydał wyrok o ich eksmisji z prawem do potrzymania lokalu socjalnego. Przyczyną eksmisji było bezprawne zajmowanie mieszkania Wnioskodawczyni i nie ponoszenie żadnych opłat z tego tytułu przez eksmitowaną. Gmina zobowiązana ww. wyrokiem do dostarczenia lokalu socjalnego, jak dotąd nie wywiązała się z tego obowiązku i z tego powodu zawarła z Wnioskodawczynią w dniu 10 października 2017 r. ugodę pozasądową, dotyczącą odszkodowania za niedostarczenie przedmiotowego lokalu za okres od dnia 12 lipca 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. Gmina wypłaciła Wnioskodawczyni ww. odszkodowanie w 2017 r. z mocy wyroku Sądu w związku z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i art. 417 ustawy Kodeks Cywilny. Ww. świadczenie wynosiło miesięcznie 1 127 zł, co łącznie wynosiło 6 362 zł 10 gr za ww. okres, które w całości przeznaczyła na spłatę zadłużenia na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej. Na ww. kwotę otrzymała Ona PIT-8C z Urzędu Miasta.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610, z późn. zm.), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.).

Z przepisu art. 417 § 1 ww. Kodeksu cywilnego wynika, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zwrócić należy uwagę, że powołany powyżej art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz art. 417 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego regulują jedynie możliwość wystąpienia strony o odszkodowanie, nie określają jednak wprost jego wysokości, a także nie wskazują zasad ustalania odszkodowania. Zatem, odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni, jako właścicielce lokalu mieszkalnego, przez Gminę z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że otrzymane w 2017 r. przez Wnioskodawczynię odszkodowanie wypłacone przez Gminę na podstawie ugody pozasądowej z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego, nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ww. przepis, jak również pozostałe przepisy ww. ustawy, takiego zwolnienia nie przewidują. W konsekwencji, ww. odszkodowanie stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy wraz z innymi uzyskanymi dochodami.

Tym samym, Wnioskodawczyni miała obowiązek w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2017, wykazać kwotę przychodu uzyskaną z tytułu odszkodowania w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Wskazać należy, że wydając niniejszą interpretację indywidualną tutejszy Organ zapoznał się z powołanymi przez Wnioskodawczynię orzeczeniami. Zostały one potraktowane jako element stanowiska Wnioskodawczyni w sprawie, którego z przyczyn szczegółowo wskazanych w niniejszej interpretacji Organ jednak nie podziela. Jednocześnie zauważyć należy, że w polskim systemie prawnym orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Stosownie do treści art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną. Zatem, powołane przez Wnioskodawczynię wyroki nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Ponadto zauważyć należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.