2018.05.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.123.2018.3.AS
z 30 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 26 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 24 kwietnia 2018 r.) oraz pismem z dnia 14 maja 2018 r. (data wpływu 14 maja 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 20 kwietnia 2018 r. (skutecznie doręczone 22 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

sprzedaży na giełdach tokenów EOS – jest prawidłowe;

sprzedaży tokenów „użytkowych”– jest nieprawidłowe;

sprzedaży tokenów „praw majątkowych” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży tokenów EOS, tokenów „użytkowych” oraz tokenów „praw majątkowych”.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 24 kwietnia 2018 r.) oraz pismem z dnia 14 maja 2018 r. (data wpływu 14 maja 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 20 kwietnia 2018 r. (skutecznie doręczone 22 kwietnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, również VAT UE. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zajmuje się opracowaniem aplikacji internetowej, która zostanie uruchomiona w kwietniu 2018. Aplikacja w swojej pierwszej wersji będzie służyła do przeprowadzania głosowań w trakcie różnego rodzaju wydarzeń i konferencji. Użytkownicy będą mogli głosować przy użyciu swoich smartfonów, jak również zadawać pytania głosowe i testowe.

Moment zakupu opisanej usługi elektronicznej jest to moment zakupu przez organizatora wydarzenia tokenów, czyli pewnego rodzaju żetonów elektronicznych, z których przykładowo 1 token będzie uprawniał do przeprowadzenia wydarzenia dla jednego uczestnika wydarzenia w ciągu jednego dnia.

Sprzedaż opisanych powyżej tokenów, jest to zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż usługi elektronicznej opodatkowanej podatkiem VAT. Osoba z Polski zapłaci 23% VAT-u, osoba detaliczna z Unii Europejskiej zapłaci 23% VAT, zarejestrowanemu podatnikowi VAT UE spoza Polski Wnioskodawca wystawi fakturę 0%, ponieważ jako eksport usług podlega odwrotnemu obciążeniu VAT, osobom i firmom spoza Unii Europejskiej naliczy VAT 0% (eksport usług).

W dalszym kroku Wnioskodawca zamierza rozwinąć aplikację poprzez dodanie kolejnych funkcjonalności tj.

Umożliwienie przechowywania danych (np. wyników głosowań) przy użyciu technologii blockchain. Jest to technologia powszechnie kojarzona z pojęciem „kryptowalut”, natomiast w ocenie Wnioskodawcy ma znacznie szerszy zakres potencjalnych zastosowań i precyzyjniejszym określeniem byłoby określenie „publiczna baza danych”.
Dodanie możliwości przeprowadzania elektronicznych testów, czy różnego rodzaju egzaminów (przykładowo dla instytucji przeprowadzających egzaminy na certyfikaty językowe).
Dodanie możliwości przyznawania elektronicznych certyfikatów, dyplomów (przykładowo uniwersytet nadający tytuł magistra mógłby umieścić informację o przyznaniu tytułu konkretnej osobie na blockchainie, tj. publicznej bazie danych i dana osoba mogłaby w ten sposób udowodnić posiadanie przez siebie tytułu magistra).

Środki na rozwinięcie działalności Wnioskodawca zamierza pozyskać w specyficznej formie crowdfundingu jaką jest przeprowadzenie tzw. ICO (ang. Initial Coin Offering), tj. emisję wirtualnych tokenów wykorzystujących technologię blockchain. Tokeny zostaną wyemitowane na platformie EOS. Osoby uczestniczące w ICO prześlą Wnioskodawcy posiadane przez siebie tokeny EOS, a w zamian otrzymają 2 rodzaje tokenów firmy Wnioskodawcy:

Tokeny „użytkowe”, które będą pełnić dokładnie tę samą funkcję, jak powyżej opisane tokeny uprawniające do korzystania z aplikacji.
Tokeny „praw majątkowych”, tzn. tokeny uprawniające do udziału w zysku firmy Wnioskodawcy.

Powstaje pytanie, jak należy opodatkować operacje przeprowadzane przy użyciu poszczególnych tokenów. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dotychczasowych interpretacjach (np. 0113-KDIPT1-2.4012.804.2017.1.KT) informował podatników, że operacje na np. wirtualnej walucie Bitcoin są czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT, natomiast korzystają ze zwolnienia i tutaj często odniesieniem było orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-264/14 Hedqvist, w którym TSUE rozpatrywał kwestię opodatkowania czynności wymiany waluty wirtualnej Bitcoin na walutę tradycyjną i odwrotnie. W ww. wyroku TSUE orzekł, że transakcje polegające na wymianie waluty tradycyjnej na walutę wirtualną „bitcoin” i odwrotnie dokonywane za zapłatą kwoty marży, którą stanowi różnica pomiędzy ceną, po której nabywana jest waluta, a ceną po jakiej jest sprzedawana, stanowią odpłatne świadczenie usług. Usługi takie są zwolnione od podatku na mocy art. 135 ust. 1 lit. e) Dyrektywy 2006/112A/VE. Wnioskodawca uważa, że ten wyrok jest słuszny w odniesieniu do Bitcoina, natomiast ze względu na różne właściwości tokenów nie można go stosować do wszystkich rodzajów tokenów. Przykładowo szwajcarski odpowiednik Komisji Nadzoru Finansowego o nazwie FINMA podzielił tokeny w swoich zaleceniach dostępnych pc adresem https://www.fmma.ch/en/~/media/finma/dokumente/dokumentencenter/ 8news/medienmitteili /20180216-mm-ico-wegleitung.pdf?la=en na trzy kategorie:

„Payment tokens” – tokeny „płatności”, to co powszechnie nosi nazwę kryptowalut i które pełnią rolę środka płatności,
„Utility tokens” – tokeny „użytkowe”, których celem jest nadanie dostępu do aplikacji czy usług elektronicznych,
„Asset tokens” – tokeny „praw majątkowych”, które uprawniają np. do uczestnictwa w zysku firmy, w ramach ich funkcji ekonomicznej mogą być analogiczne do akcji, obligacji itd.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 24 kwietnia 2018 r. na pytanie: „Czy tokeny EOS można uznać za alternatywny środek płatniczy, którego jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego?” Wnioskodawca wskazał, że zaznaczyć, że technologia blochchain umożliwia powstawanie nowych konstrukcji finansowych, które bardzo trudno jest wpasować w ramy istniejącego prawa. Przede wszystkim wydaje się, że ten sam token w zależności od użycia może pełnić różne funkcje. Tym niemniej w odniesieniu do tokenów EOS, jak sądzi Wnioskodawca najbliżej im do alternatywnego środka płatniczego, gdyż w ramach platformy EOS są one używane jako środek płatniczy i ich użycie jest bardzo zbliżone do samego Bitcoina, który został zakwalifikowany jako alternatywny środek płatniczy.

Pisząc to Wnioskodawca chciałby doprecyzować, że posiadanie tokenów EOS umożliwia korzystanie z samej platformy EOS, co powoduje np. posiadanie tokenów EOS daje dostęp do mocy obliczeniowej komputerów wykorzystywanych przez platformę, podobnie jak posiadanie Bitcoinów umożliwia korzystanie z sieci Bitcoin. Warto zwrócić uwagę, że np. nawet w ramach sieci Bitcoin mając Bitcoiny technicznie jest możliwe nie tylko dokonanie samej transakcji, lecz na przykład umieszczenie np. tekstów czy zdjęć, które staną się w integralną częścią sieci.

W odpowiedzi na pytanie „Czy tokeny EOS są akceptowalne przez strony transakcji jako alternatywny środek Płatniczy?” Wnioskodawca potwierdził, wyjaśniając przy tym, że sprzedając tokeny swojej firmy będzie otrzymywać tokeny EOS, co oznacza że są one akceptowane przez Wnioskodawcę jako alternatywny środek płatniczy, podobnie jak przez drugą stronę transakcji.

Odpowiadając na pytanie: „Na czyją rzecz będą sprzedawane tokeny EOS, tokeny praw majątkowych oraz tokeny użytkowe (jakie podmioty będą nabywcami, gdzie będą miały miejsce siedziby, zamieszkania, prowadzenia działalności)”, Wnioskodawca wskazał:

Tokeny EOS

W przypadku tokenów EOS Wnioskodawca uzyska je w wyniku pierwotnej sprzedaży tokenów użytkowych i tokenów praw majątkowych. W przyszłości planuje je również pozyskiwać poprzez umożliwienie płatności za korzystanie ze swojej aplikacji tokenami EOS.

W przypadku pierwotnej sprzedaży tokenów użytkowych i tokenów praw majątkowych nabywcami będą mogły być osoby z całego świata. Obecnie Wnioskodawca zamierza stosować się do zasady KYC - know your client - znaj swojego klienta, tzn. nabycie tokenów będzie związane z rejestracją się w aplikacji Wnioskodawcy (imię, nazwisko, kraj, ewentualnie nazwa firmy i numer VAT - również sprawdzenie VAT UE w portalu Unii Europejskiej VIES).

Uzyskane tokeny EOS Wnioskodawca planuje sprzedawać na giełdach kryptowalut w kraju (np. Bitbay.pl). i za granicą i wymieniać na waluty klasyczne, tzn. PLN, USD, EUR.

W przypadku gdyby Wnioskodawca nabywał tokeny EOS (np. w celu wypłacenia części zysku posiadaczom tokenów praw majątkowych), zakup zostanie zrealizowany na giełdach kryptowalut podobnie jak w przypadku sprzedaży

Tokeny praw majątkowych

W przypadku tokenów praw majątkowych po sprzedaży pierwotnej Wnioskodawca nie planuje ponownego obrotu nimi, natomiast zakłada, że obrót tymi tokenami będzie odbywał się na giełdach kryptowalut w kraju i za granicą. Wnioskodawca nie wie kto będzie nabywcą ani sprzedawcą - zakłada, że osoby z całego świata. Jednocześnie Wnioskodawca rozważa stworzenie zdecentralizowanej platformy obrotu tymi tokenami, która pomagałaby posiadaczom swobodną wymianę na tokeny EOS

Tokeny użytkowe

W przypadku tokenów użytkowych Wnioskodawca zastanawia się, czy poprawnie wskazał w interpretacji moment naliczenia VAT jako moment sprzedaży tokenów, a nie moment ich wykorzystania w aplikacji. Po nabyciu tokenów użytkowych użytkownik będzie mógł zużyć je na korzystanie z aplikacji Wnioskodawcy, np. stworzenie ankiety i zadanie pytań swoim klientom. W przyszłości planuje jednak spróbować rozwiązać problem, który np. ostatnio pojawił się w wyniku afery Cambridge Analitica, tj. że nie wiadomo, kto jest właścicielem danych. Wnioskodawca zamierza to zrobić poprzez wprowadzenie transparentnych mechanizmów udzielenia zgody na korzystanie z danych, a także potencjalne wynagrodzenie za udostępnienie tych danych. Przykład poniżej

Przykład 1.

Organizator ankiety nabywa od Wnioskodawcy tokeny użytkowe i zużywa je na zrobienie ankiety, w czasie której zadaje pytanie tysiącowi osób np. „Czy wolisz Coca-Colę czy Pepsi”
Analityk firmy trzeciej widzi to pytanie, natomiast nie zna rozkładu odpowiedzi.
Aby odblokować dostęp do pytania wykorzystuje nabyte tokeny użytkowe (również może je zakupić na stronie Wnioskodawcy lub na stronie giełd kryptowalutowych), natomiast np. 1/3 tokenów użytkowych potrzebnych na odblokowanie dostępu do danych trafia do organizatora ankiety, 1/3 tokenów trafia do uczestników ankiety, a 1/3 tokenów trafia do firmy Wnioskodawcy. Jeżeli organizatorem ankiety jest np. firma z Singapuru, uczestnikami osoby z całego świata, a firma która opłaciła dostęp do danych pochodzi z Haiti, wydaje się, że opodatkowane powinny być jedynie tokeny, które otrzymała aplikacja Wnioskodawcy.

Jak widać w przykładzie 1 mogą zajść sytuacje, w wyniku których Wnioskodawca nie będzie wiedzieć, kto jest odbiorcą usługi, gdyż tokeny zostaną rozliczone automatycznie w ramach tzn. smart kontraktu, tj. automatycznej procedury wykonywanej przez system komputerowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w konkretnej sytuacji zdarzenia przyszłego, polegającego na tym, że Wnioskodawca przeprowadza opisane wcześniej ICO, w którym:

Uczestnik ICO przesyła na wirtualne konto firmy Wnioskodawcy na platformie EOS tokeny EOS,
W zamian otrzymuje 2 rodzaje tokenów firmy Wnioskodawcy:
1. Za 50% zakupu otrzymuje tokeny użytkowe,
2. Za 50% zakupu otrzymuje tokeny praw majątkowych
  rozliczenie podatku VAT zostanie dokonane w sposób następujący:
  1. Późniejsza sprzedaż na giełdach (np. BitBay.pl otrzymanych przez Wnioskodawcę od uczestników ICO tokenów EOS-a będzie korzystała ze zwolnienia z VAT wynikającego z charakteru tokenu EOS.
  2. Sprzedaż tokenów użytkowych będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT nie korzystającym ze zwolnienia, i kwotę VAT Wnioskodawca wyliczy w oparciu o powyżej opisany algorytm uwzględniający fakt bycia podatnikiem VAT na terenie Polski bądź Unii Europejskiej i to z którego kraju pochodzi nabywca.
  3. Sprzedaż tokenów praw majątkowych będzie zwolniona z VAT.

W odniesieniu do planowanej działalności Wnioskodawca stoi na stanowisku, że:

Nabycie i sprzedaż tokenów EOS jest zwolniona z VAT, ponieważ tokeny EOS mają funkcję tokena „płatności”.
Sprzedaż tokenu użytkowego firmy Wnioskodawcy nie jest zwolniona z VAT.
Sprzedaż tokenu praw majątkowych firmy Wnioskodawcy jest zwolniona z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe w zakresie sprzedaży na giełdach tokenów EOS;

nieprawidłowe w zakresie sprzedaży tokenów „użytkowych”;

nieprawidłowe w zakresie sprzedaży tokenów „praw majątkowych”.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanego wyżej przepisu ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Co do zasady, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy – zwalnia się od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Z kolei na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 1636, 1948 i 1997 oraz z 2017 r. poz. 724, 668 i 791), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, również VAT UE. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zajmuje się opracowaniem aplikacji internetowej, która zostanie uruchomiona w kwietniu 2018 r. Aplikacja w swojej pierwszej wersji będzie służyła do przeprowadzania głosowań w trakcie różnego rodzaju wydarzeń i konferencji. Użytkownicy będą mogli głosować przy użyciu smartfonów, jak również zadawać pytania głosowe i testowe. Organizator wydarzenia będzie zakupował tokeny, czyli pewnego rodzaju żetony elektroniczne, które będą uprawniały do głosowania.

W dalszym kroku Wnioskodawca zamierza rozwinąć aplikację poprzez dodanie kolejnych funkcjonalności, tj. umożliwienie przechowywania danych (wyników głosowań) przy użyciu technologii blokchain, przeprowadzanie elektronicznych testów, czy różnego rodzaju egzaminów, możliwość przyznawania elektronicznych certyfikatów, dyplomów.

Środki na rozwinięcie działalności Wnioskodawca zamierza pozyskać w specyficznej formie crowdfundingu jaką jest przeprowadzenie tzw. ICO, tj. emisję wirtualnych tokenów wykorzystujących technologię blokchain. Tokeny zostaną wyemitowane na platformie EOS. Osoby uczestniczące w ICO prześlą Wnioskodawcy posiadane przez siebie tokeny EOS, a w zamian otrzymają 2 rodzaje tokenów firmy Wnioskodawcy:

tokeny „użytkowe”, które będą pełnić funkcję uprawniającą do korzystania z aplikacji,
tokeny „praw majątkowych”, tzn. tokeny uprawniające do udziału w zysku firmy Wnioskodawcy.

Na tle przedstawionych okoliczności sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania czynności:

późniejszej sprzedaży na giełdach (np. BitBay.pl) otrzymanych przez Wnioskodawcę od uczestników ICO tokenów EOS;
sprzedaży tokenów użytkowych;
sprzedaży tokenów praw majątkowych.

Ad. 1

Jak wskazano wcześniej, w art. 8 ust. 1 ustawy, przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Orzecznictwo TSUE wskazuje, że odpłatność ma miejsce, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym; dostawcę towarów lub usługodawcę łączy z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności; wynagrodzenie jest wyrażalne w pieniądzu, co oznacza, że istnieje możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.

W tym miejscu – w ślad za Wnioskodawcą – warto wskazać na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-264/14 Hedqvist, w którym TSUE rozpatrywał kwestię opodatkowania czynności wymiany waluty wirtualnej bitcoin na walutę tradycyjną i odwrotnie.

W ww. wyroku TSUE orzekł, że transakcje polegające na wymianie waluty tradycyjnej na walutę wirtualną „bitcoin” i odwrotnie dokonywane za zapłatą kwoty marży, którą stanowi różnica pomiędzy ceną, po której nabywana jest waluta, a ceną, po jakiej jest sprzedawana, stanowią odpłatne świadczenie usług. Usługi takie są zwolnione od podatku na mocy art. 135 ust. 1 lit. e Dyrektywy.

Co istotne, tezy wyroku nie ograniczają się wyłącznie do waluty bitcoin i dotyczą (po spełnieniu warunków wskazanych w wyroku) także innych kryptowalut. W pkt 49 wyroku TSUE stwierdził bowiem, że: „transakcje dotyczące walut nietradycyjnych, czyli innych niż pieniądze, które są prawnymi środkami płatniczymi w jednym lub kilku krajach, o ile waluty te zostały zaakceptowane przez strony transakcji jako alternatywny środek płatniczy wobec prawnych środków płatniczych i ich jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego, stanowią transakcje finansowe”. TSUE stwierdził, że: „Z kontekstu i celu art. 135 ust. 1 lit. e Dyrektywy wynika, że wykładnia tego przepisu, według której obejmuje on transakcje dotyczące tylko walut tradycyjnych, częściowo pozbawiłaby go skutków. (...) jedynym przeznaczeniem wirtualnej waluty »Bitcoin« jest funkcja środka płatniczego oraz że jest ona w tym celu akceptowana przez niektórych przedsiębiorców. W konsekwencji należy dojść do wniosku, że art. 135 ust. 1 lit. e dyrektywy VAT obejmuje również świadczenie usług takich jak w postępowaniu głównym, które polegają na wymianie walut tradycyjnych na jednostki wirtualnej waluty »bitcoin« i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom” (pkt 51-53 wyroku).

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, w odniesieniu do tokenów EOS najbliżej im do alternatywnego środka płatniczego, gdyż w ramach platformy EOS są one używane jako środek płatniczy i ich użycie jest bardzo zbliżone do samego bitcoina, który został zakwalifikowany jako alternatywny środek płatniczy. Ponadto tokeny EOS są akceptowalne przez strony transakcji jako alternatywny środek płatniczy.

Jak wynika z cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy, zwalnia się od podatku transakcje łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Analiza przywołanych wyżej przepisów w kontekście przedmiotowej sprawy pozwala stwierdzić, że tokeny EOS, które Wnioskodawca zamierza sprzedawać za pośrednictwem giełdy – będą wpisywać się w formę prawnego środka płatniczego (dla celów VAT).

Wobec tego należy uznać, że pojęcie walut używanych jako prawny środek płatniczy (dla celów podatku od towarów i usług) obejmuje również walutę nazwaną przez Wnioskodawcę - tokeny EOS, i tym samym wpisuje się w normę art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

Zatem czynności polegające na sprzedaży instrumentu o charakterze wirtualnej waluty (tokenów EOS) za wynagrodzeniem, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, zwolnione z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca planuje sprzedawać tokeny EOS na giełdach kryptowalut w kraju i za granicą, zatem aby prawidłowo zastosować przepisy prawa w tym zakresie konieczna jest odpowiednia identyfikacja statusu kontrahenta w celu określenia miejsca świadczenia usług i jednocześnie miejsca ich opodatkowania.

Zgodnie z art. 28a ustawy o VAT na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału (dot.: miejsca świadczenia przy świadczeniu usług):

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – art. 28b ust. 2.

W przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu – art. 28b ust. 3.

W przypadku świadczenia usług, które są przeznaczone wyłącznie na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych lub członków stowarzyszenia, do określenia miejsca świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 28c – art. 28b ust. 4.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2 i 28n ustawy o VAT nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami zawarta została w art. 28c ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – art. 28c ust. 2.

W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu gospodarczej – art. 28c ust. 3.

Stosownie zaś do art. 28l pkt 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej usług bankowych, finansowych, ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki - miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Powyższe przepisy uzależniają określenie miejsca świadczenia usługi od statusu podmiotu na rzecz którego usługa jest świadczona, a w przypadku, gdy odbiorcą usługi jest podmiot niebędący podatnikiem od miejsca, w którym znajduje się jego siedziba lub miejsce zamieszkania. W sytuacji, gdy usługa świadczona jest na rzecz podatnika, miejsce świadczenia tej usługi określa się na podstawie zasady ogólnej wynikającej z art. 28b ustawy o VAT. W przypadku natomiast, gdy usługa jest świadczona na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem, posiadającego siedzibę, stałe lub zwykłe miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, miejsce świadczenia usługi ustala się na podstawie art. 28c ustawy o VAT. W przypadku gdy odbiorcą usługi jest podmiot niebędący podatnikiem, posiadający siedzibę, stałe lub zwykłe miejsce zamieszkania poza terytorium Unii Europejskiej, miejsce świadczenia tej usługi ustala się na podstawie art. 28l ustawy o VAT.

Zatem, że w okolicznościach opisanych we wniosku świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające sprzedaży tokenów EOS podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako świadczenie usług, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie wskazanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, jeżeli miejsce ich świadczenia, a zarazem opodatkowania znajduje się na terytorium Polski. Przy czym miejsce świadczenia tych usług (a więc i ich opodatkowania) należy ustalić, zgodnie z cyt. art. 28b, 28c oraz 28l pkt 5 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży tokenów EOS należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Przechodząc z kolei do transakcji polegających na zbywaniu tokenów „użytkowych” w zamian za tokeny EOS, należy zwrócić uwagę na odmienny charakter ww. tokenów od tokenów EOS.

Z opisu sprawy nie wynika, że przedmiotowe tokeny „użytkowe” stanowią kryptowalutę, tj. aby były akceptowane przez strony jako alternatywny środek płatniczy. Jak wskazał Wnioskodawca tokeny „użytkowe” uprawniają do korzystania z aplikacji Wnioskodawcy, np. stworzenie ankiety i zadanie pytań swoim klientom. Zatem sprzedaż tokenów „użytkowych” w zamian za tokeny EOS, jest związana wyłącznie z udzieleniem nabywcy uprawnień (dostępu) do skorzystania z aplikacji, zatem należy rozważyć czy w tym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem usługi elektronicznej.

Zgodnie z art. 2 pkt 26 ustawy, przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. rozporządzenia, do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie - ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

W myśl art. 7 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 ustęp 1 obejmuje w szczególności Ustęp 1 obejmuje w szczególności:

ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami;
usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takich jak witryna lub strona internetowa;
usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane poprzez Internet lub sieć elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towarów lub usług za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek online, na którym potencjalni kupujący przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer;
pakiety usług internetowych oferujące dostęp do informacji, w których element telekomunikacyjny ma charakter pomocniczy i drugorzędny (to znaczy pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych, gier, umożliwiają hosting witryn internetowych, dostęp do grup dyskusyjnych; itp.);
usługi wyszczególnione w załączniku I.

Punkt 1 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:

tworzenie i hosting witryn internetowych;
automatyczna konserwacja oprogramowania, zdalnie i online;
zdalne zarządzanie systemami;
hurtownie danych online, umożliwiające elektroniczne przechowywanie i wyszukiwanie konkretnych danych;
dostarczanie online przestrzeni na dysku na żądanie.

Punkt 2 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:

uzyskiwanie dostępu online i pobieranie oprogramowania (w szczególności programy w zakresie zamówień publicznych/księgowości, programy antywirusowe) oraz jego uaktualnień;
oprogramowanie blokujące pojawianie się banerów reklamowych;
sterowniki do pobierania, takie jak programy ustawiające interfejsy komputera i urządzeń peryferyjnych (np. drukarek);
automatyczna instalacja online filtrów na witrynach internetowych;
automatyczna instalacja online zabezpieczeń typu firewall.

Punkt 3 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:

uzyskiwanie dostępu i pobieranie motywów pulpitów;
uzyskiwanie dostępu i pobieranie obrazów, fotografii i wygaszaczy ekranu;
zawartość książek w formie cyfrowej i innych publikacji elektronicznych;
prenumerata gazet i czasopism publikowanych online;
dzienniki logowania i statystyki odwiedzania stron internetowych;
wiadomości, informacje o sytuacji na drogach oraz prognozy pogody online;
informacje generowane automatycznie online przez oprogramowanie po wprowadzeniu przez klienta określonych danych, takich jak dane prawne lub finansowe (w szczególności stale uaktualniane kursy giełdowe);
dostarczanie przestrzeni reklamowej, szczególnie banerów reklamowych na stronach lub witrynach internetowych;
korzystanie z wyszukiwarek i katalogów internetowych.

Punkt 4 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:

uzyskiwanie dostępu i pobieranie muzyki na komputery i telefony komórkowe;
uzyskiwanie dostępu i pobieranie sygnałów dźwiękowych, urywków nagrań, dzwonków i innych dźwięków;
uzyskiwanie dostępu do filmów i ich pobieranie;
pobieranie gier na komputery i telefony komórkowe;
uzyskiwanie dostępu do automatycznych gier online, które wymagają użycia Internetu lub innych podobnych sieci elektronicznych, gdy gracze są od siebie oddaleni.

Punkt 5 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:

automatyczne nauczanie na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka, łącznie z klasami wirtualnymi, z wyjątkiem sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem;
ćwiczenia wypełniane przez ucznia online i sprawdzane automatycznie, bez udziału człowieka.

Natomiast z zapisu art. 7 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 wynika, że ustęp 1 nie ma zastosowania do:

usług nadawczych;
usług telekomunikacyjnych;
towarów, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywają się elektronicznie;
płyt CD-ROM, dyskietek i podobnych nośników fizycznych;
materiałów drukowanych, takich jak książki, biuletyny, gazety lub czasopisma;
płyt CD i kaset magnetofonowych;
kaset wideo i płyt DVD;
gier na płytach CD-ROM;
usług świadczonych przez specjalistów, takich jak prawnicy i doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej;
usług edukacyjnych, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie);
usług fizycznych off-line naprawy sprzętu komputerowego;
hurtowni danych off-line;
usług reklamowych, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji;
usług centrum wsparcia telefonicznego;
usług edukacyjnych obejmujących wyłącznie kursy korespondencyjne, takie jak kursy za pośrednictwem poczty;
konwencjonalnych usług aukcyjnych, przy których niezbędny jest bezpośredni udział, niezależnie od sposobu składania ofert;
(uchylona)
(uchylona)
(uchylona)
biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, zarezerwowanych online;
zakwaterowania, wynajmu samochodów, usług restauracyjnych, przewozu osób lub podobnych usług zarezerwowanych online.

Odnosząc powyższe do przedstawionych okoliczności sprawy uznać należy, że sprzedaż tokenów „użytkowych” w zamian za tokeny EOS, związana jest wyłącznie z udzieleniem nabywcy uprawnień (dostępu) do skorzystania z aplikacji, zatem stanowi w myśl art. 2 pkt 26 ustawy świadczenie przez Wnioskodawcę usługi elektronicznej za wynagrodzeniem.

Wobec tego ww. transakcje w przypadku gdy miejscem świadczenia, a zarazem opodatkowania tej usługi będzie terytorium Polski – stosownie do art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, będą podlegały opodatkowaniu stawką podstawową 23%

W odniesieniu do kwestii miejsca świadczenia i jednocześnie miejsca opodatkowania świadczenia przez Wnioskodawcę ww. usług jak już wyżej wskazano, przepisy prawa uzależniają określenie miejsca świadczenia usługi od statusu podmiotu, na rzecz którego usługa jest świadczona, a także w szczególnych przypadkach od rodzaju usługi.

Jak wynika z art. 28k ustawy, miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Wobec tego miejsce świadczenia, tj. opodatkowania ww. usług elektronicznych w przypadku, gdy usługa świadczona jest na rzecz podatnika, określa się na podstawie zasady ogólnej wynikającej z art. 28b ustawy o VAT. W przypadku natomiast, gdy usługa elektroniczna jest świadczona na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, miejsce świadczenia usługi ustala się na podstawie art. 28k ustawy o VAT.

Zatem, w okolicznościach opisanych we wniosku świadczone przez Wnioskodawcę usługi elektroniczne podlegają opodatkowaniu stawką 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, jeżeli miejsce ich świadczenia, a zarazem opodatkowania jest na terytorium Polski. Przy czym miejsce świadczenia tych usług (a więc i ich opodatkowania) należy ustalić, zgodnie z cyt. art. 28b oraz 28k ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży „tokenów użytkowych” z uwagi na nieprawidłowo określone miejsce świadczenia jest nieprawidłowe.

Ad. 3

Tokeny „praw majątkowych” mają również odmienny charakter od tokenów EOS. Z opisu sprawy nie wynika, że przedmiotowe tokeny „praw majątkowych” stanowią kryptowalutę, tj. aby były akceptowane przez strony jako alternatywny środek płatniczy. Jak wskazał Wnioskodawca tokeny „praw majątkowych” uprawniają do udziału nabywcy w zyskach firmy Wnioskodawcy. Nabywca tego typu tokenów uzyskuje w zamian uprawnienie do otrzymania części zysku wygenerowanego przez firmę Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że po ich sprzedaży nie planuje ponownego obrotu nimi, co znaczy że nie będzie ich odkupował, tym samym wykluczyć można w tym przypadku, że mamy do czynienia z umową pożyczki. Zatem transakcje te nie będą mogły korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Wydane przez Wnioskodawcę tokeny „praw majątkowych” nie mogą również zostać uznane za instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1768 z późn. zm.), ponieważ w rozumieniu ww. przepisu instrumentami finansowymi są:

papiery wartościowe;
niebędące papierami wartościowymi:
1. tytuły uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania,
2. instrumenty rynku pieniężnego,
3. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne,
4. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne lub mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron,
5. opcje, kontrakty terminowe, swapy oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez dostawę, pod warunkiem, że są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym lub w alternatywnym systemie obrotu,
6. niedopuszczone do obrotu na rynku regulowanym ani w alternatywnym systemie obrotu opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar, które mogą być wykonane przez dostawę, które nie są przeznaczone do celów handlowych i wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych,
7. instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego,
8. kontrakty na różnicę,
9. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward dotyczące stóp procentowych oraz inne instrumenty pochodne odnoszące się do zmian klimatycznych, stawek frachtowych, uprawnień do emisji oraz stawek inflacji lub innych oficjalnych danych statystycznych, które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne albo mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron, a także wszelkiego rodzaju inne instrumenty pochodne odnoszące się do aktywów, praw, zobowiązań, indeksów oraz innych wskaźników, które wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych.

W art. 3 pkt 1 ww. ustawy wskazano, że przez papiery wartościowe rozumie się:

akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.), prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego,
inne zbywalne prawa majątkowe, które powstają w wyniku emisji, inkorporujące uprawnienie do nabycia lub objęcia papierów wartościowych określonych w lit. a, lub wykonywane poprzez dokonanie rozliczenia pieniężnego (prawa pochodne).

Zatem, biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, że tokeny określane przez Wnioskodawcę jako tokeny „praw majątkowych” uprawniające do udziału w zysku firmy Wnioskodawcy nie stanowią instrumentów finansowych w rozumieniu ww. ustawy o obrocie instrumentami finansowymi. Tym samym transakcje sprzedaży ww. tokenów nie będą korzystały również ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT.

Wskazać należy, że środki w postaci tokenów EOS przekazane przez nabywców tokenów praw majątkowych będą stanowiły wkład finansowy w prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność. W zamian za to, Wnioskodawca zapewni finansującemu udział w zyskach z jego firmy. W konsekwencji tak przedstawiony opis crowdfundingu należałoby potraktować jako crowdfunding z formą wynagrodzenia. Podmioty przekazujące na rzecz Wnioskodawcy środki pieniężne (w formie wirtualnej waluty - tokenów EOS) otrzymują świadczenie wzajemne w postaci prawa do udziału w zyskach. Wobec powyższego tego typu crowdfunding jest świadczeniem w związku z którym pomiędzy Wnioskodawcą oraz podmiotami przekazującymi środki, powstaje stosunek zobowiązaniowy, zgodnie z którym Wnioskodawca za wynagrodzeniem (tokeny EOS) przekazuje nabywcy własne tokeny „praw majątkowych”, tym samym zobowiązuje się do wypłaty na rzecz przyszłego beneficjenta części zysków z prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa. Zatem czynność przekazania własnych tokenów tzw. „praw majątkowych” w zamian za środki pieniężne (tokeny EOS) będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i niekorzystającą ze zwolnienia.

Tym samym, w okolicznościach opisanych we wniosku świadczone przez Wnioskodawcę usługi przekazania własnych tokenów „praw majątkowych” w zamian za środki pieniężne (tokeny EOS) podlegają opodatkowaniu stawką 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, jeżeli miejsce ich świadczenia, a zarazem opodatkowania jest na terytorium Polski. Przy czym miejsce świadczenia tych usług (a więc i ich opodatkowania) należy ustalić, zgodnie z cyt. art. 28b, 28c oraz 28l pkt 5 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży tokenów „praw majątkowych” należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14 § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że tokeny„użytkowe” i tokeny „praw majątkowych” nie stanowią kryptowaluty. Tym samym interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu zdarzenia przyszłego w szczególności, gdyby przedmiotowe tokeny „użytkowe” oraz „praw majątkowych” stanowiły alternatywny środek płatniczy.

W tym miejscu także należy zaznaczyć, że interpretacja indywidualna to odpowiedź na konkretne pytanie/pytania dotyczące podatków, dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku, nie ma natomiast uprawnień ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez Wnioskodawcę. Formułując odpowiedź organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co wskazał Wnioskodawca we wniosku i nie sprawdza legalnych aspektów jego działalności. Uzyskanie interpretacji podatkowej nie rozstrzyga więc o legalności danej działalności.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin