Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.183.2018.1.JM
z 11 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2018 r. (data wpływu 11 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania świadczeń w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej na terytorium Polski,
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, spółka prawa handlowego prowadząca działalność pod firmą „X” (w dalszej treści: „Spółka”) zawarła w dniu 25 września 2017 r. umowę o pracę na czas nieokreślony (w dalszej treści: „Umowa”), z osobą posiadającą polskie obywatelstwo, zamieszkującą na stałe na terenie Holandii (w dalszej treści: „pracownik”). Umowa o pracę obowiązuje od dnia 1 stycznia 2018 r., natomiast pracownik przystąpił do realizacji obowiązków wynikających z Umowy w dniu 2 stycznia 2018 r. Centrum interesów życiowych pracownika znajduje się w Holandii, tam też pracownik przebywa przez okresy dłuższe niż 183 dni w danym roku. Pracownik posiada zaświadczenie o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej w Holandii. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką, a pracownikiem, potwierdzonymi zapisami Umowy, miejscem wykonywania pracy jest miasto położone na terytorium Holandii. W związku z realizacją obowiązków służbowych pracownik może odbywać podróże służbowe na terenie Europy. Z uwagi na siedzibę Spółki pełniącej funkcję pracodawcy, podróże określone w zdaniu poprzedzającym będą realizowane także do Warszawy. Wynagrodzenia za pracę, które na rzecz pracownika wypłaca Spółka, zostało określone w Umowie stałą, miesięczną kwotą brutto. Nadto pracownik został objęty prywatną opieką medyczną, której koszt ponosi Spółka. Z uwagi na realizację podróży służbowych, pracownik będzie uprawniony do otrzymania świadczeń przewidzianych dla osób realizujących podróże służbowe, takich jak diety oraz zwrot kosztów przejazdów, noclegów, według reguł określonych stosownymi przepisami prawa polskiego. Pracownik tytułem podróży służbowych nie będzie uprawniony do dodatkowego wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy tytułem wypłacanych przez Spółkę na rzecz pracownika wynagrodzeń oraz innych świadczeń, w związku z realizacją obowiązków wynikających z umowy o pracę na terenie Holandii, spółka będzie pełniła funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym będzie obowiązana do obliczenia, poboru oraz wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i realizacji obowiązków informacyjnych, tj. wystawienia deklaracji PIT-11 po zakończeniu roku podatkowego?
2. Czy tytułem wypłacanych przez Spółkę na rzecz pracownika świadczeń, w związku z realizacją podróży służbowych do Polski oraz wypłatą wynagrodzenia za pracę, w części przypadającej na okres przebywania w Polsce, Spółka będzie pełniła funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym będzie zobowiązana do obliczenia, poboru oraz wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i realizacji obowiązków informacyjnych, tj. wystawienia deklaracji PIT-11, po zakończeniu roku podatkowego?
3. Czy w przypadku uznania, że na Spółce spoczywają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tytułem wypłacanych przez Spółkę na rzecz pracowników świadczeń, w związku z realizacją podróży służbowych do Polski oraz wypłaty wynagrodzenia za pracę, w części przypadającej na okres przebywania w Polsce, Spółka powinna zastosować zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, do wartości świadczeń przyznanych w związku z realizacją podróży służbowych do Polski, w wysokości przewidzianej dla podróży zagranicznej, o ile zostały spełnione wszystkie warunki do zwolnienia określone w treści rozporządzenia, do którego wyżej wymienione przepisy odwołują się?
4. W przypadku uznania, że na Spółce spoczywają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tytułem wypłacanych przez spółkę na rzecz pracownika świadczeń, w związku z realizacją podróży służbowych do Polski oraz wypłaty wynagrodzenia za pracę, w części przypadającej na okres przebywania w Polsce, w jaki sposób Spółka ma określać wartość dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania Nr 1-3, natomiast w zakresie pytania Nr 4 zostanie wydane postanowienie odmowa wszczęcia postępowania.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Tytułem wypłacanych przez Spółkę na rzecz pracownika wynagrodzeń oraz pokrycia kosztów prywatnej opieki medycznej, w związku z realizacją obowiązków wynikających z umowy o pracę na terenie Holandii, Spółka nie będzie pełniła funkcji płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie będzie obowiązana do obliczenia, poboru oraz wypłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i realizacji obowiązków informacyjnych tj. wystawieniu deklaracji PIT-11, po zakończeniu roku podatkowego.

Ad. 2

Tytułem wypłacanych przez Spółkę na rzecz pracownika wynagrodzeń oraz innych świadczeń, w związku z realizacją obowiązków wynikających z umowy o pracę na terenie Polski w ramach podróży służbowej, Spółka będzie pełniła funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych i tym samym będzie obowiązania do obliczenia, poboru oraz wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i realizacji obowiązków informacyjnych, tj. wystawienia deklaracji PIT-11, po zakończeniu roku podatkowego.

Ad. 3

W przypadku uznania, że na Spółce spoczywają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tytułem wypłacanych przez Spółkę na rzecz pracownika świadczeń, w związku z realizacją podróży służbowej do Polski oraz wypłaty wynagrodzenia za pracę, w części przypadającej na okres przebywania w Polsce, Spółka powinna zastosować zwolnienie określone w treści art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, do wartości świadczeń przyznanych w związku z realizacją podróży służbowych do Polski, w wysokości przewidzianej dla podróży zagranicznej, o ile zostały spełnione wszystkie warunki do zwolnienia określone w treści ww. rozporządzenia, do którego wyżej wymienione przepisy odwołują się.

Uzasadniając powyższe, wskazano, że:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lica 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 – w dalszej treści updof), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a updof).
   
   

W myśl przepisów art. 3 ust. 2a updof, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2b pkt 1 updof, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Stosownie do art. 4a updof, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Mając na uwadze, że Spółka zatrudnia pracownika do wykonywania pracy na terytorium Holandii, zastosowanie będą miały postanowienia Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (w dalszej treści: UPO).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPO, uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do treści art. 15 ust. 2 UPO, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 UPO, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Holandii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Holandii. Wynagrodzenie to może jednak podlegać opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie, tj. w Polsce, jeżeli w tym Państwie jest wykonywana praca.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Holandii, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 UPO, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Pracownik nie posiada na terytorium Polski centrum interesów życiowych oraz nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Tym samym, pracownik podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Miejscem pracy określonym w Umowie jest Amsterdam, tak więc praca jest wykonywana poza terytorium Polski. W przedstawionym stanie faktycznym pracownik osiąga dochody (przychody) z pracy wykonywanej poza terytorium Polski. Tym samym, mając na uwadze powyżej przytoczone przepisy UPO wynagrodzenie za pracę wykonywaną na terenie Holandii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Holandii. Według przepisów art. 32 ust. 6 updof, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W odniesieniu do wypłacanych przez Spółkę na rzecz pracownika wynagrodzeń oraz innych świadczeń, w związku z realizacją obowiązków wynikających z umowy o pracę na terenie Polski, w ramach podróży służbowej, mając na uwadze przepis art. 3 ust. 2b pkt 1, Spółka będzie pełniła funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym będzie obowiązana do obliczenia, poboru oraz wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i realizacji obowiązków informacyjnych po zakończeniu roku podatkowego. Wskazanej powyżej oceny prawno – podatkowej nie zmieniają postanowienia UPO, gdyż nie będzie miał zastosowania przepis art. 15 ust. 2; wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę, który ma siedzibę w Polsce, a więc w kraju, który nie jest miejscem zamieszkania pracownika.

Ad. pytanie Nr 1:

Tytułem wypłacanych przez Spółkę, na rzecz pracownika wynagrodzeń oraz innych świadczeń m.in. pokrycie kosztów prywatnej opieki medycznej, w związku z realizacją obowiązków wynikających z umowy o pracę na terenie Holandii, Spółka nie będzie pełniła funkcji płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie będzie obowiązana do obliczenia, poboru oraz wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i realizacji obowiązków informacyjnych po zakończeniu roku podatkowego.

Ad. pytanie Nr 2:

Tytułem wypłacanych przez Spółkę na rzecz wynagrodzeń oraz innych świadczeń, w związku z realizacją obowiązków wynikających z umowy o pracę na terenie Polski w ramach podróży służbowej, Spółka będzie pełniła funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i realizacji obowiązków informacyjnych po zakończeniu roku podatkowego.

Ad. pytanie Nr 3:

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 updof, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem,

- do wysokości określone w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Na podstawie przywołanego przepisu przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, nocleg, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wysokość, do której ww. diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, wolne są od podatku dochodowego określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Mając na uwadze powyższe, diety i inne należności za czas podróży służbowej w Polsce otrzymane przez pracownika, w wysokości przewidzianej dla podróży zagranicznej, są zwolnione z opodatkowania w Polsce na warunkach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 updof oraz wyżej wymienionych przepisów wykonawczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania świadczeń w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej na terytorium Polski oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   
   

Z art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy wynika, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Opodatkowanie ww. dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów/konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – spółka prawa handlowego, zawarła w dniu 25 września 2017 r. umowę o pracę z osobą posiadającą polskie obywatelstwo, zamieszkującą na stałe na terenie Holandii. Centrum interesów życiowych pracownika znajduje się w Holandii, tam też pracownik przebywa przez okresy dłuższe niż 183 dni w danym roku. Pracownik posiada zaświadczenie o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej w Holandii. Miejscem wykonywania pracy jest Holandia. W związku z realizacją obowiązków służbowych pracownik może odbywać podróże służbowe na terenie Europy. Z uwagi na siedzibę Spółki pełniącej funkcję pracodawcy, podróże określone w zdaniu poprzedzającym będą realizowane także do Polski. Pracownik otrzymuje wynagrodzenie oraz dodatkowe świadczenia z tytułu podróży służbowej takiej jak diety oraz zwrot kosztów przejazdów, noclegów, według reguł określonych stosownymi przepisami prawa polskiego. Ponadto pracownik został objęty prywatną opieką medyczną, której koszt ponosi Spółka.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 tej Konwencji określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Holandii podlega opodatkowaniu tylko w Holandii, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Polski. Natomiast art. 15 ust. 2 Konwencji, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Holandii, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie zamieszkania.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów ww. Konwencji stwierdzić należy, że skoro zatrudniony przez Wnioskodawcę pracownik ma miejsce zamieszkania na terenie Holandii, to obowiązek podatkowy od tych dochodów nie powstaje w Polsce, jeżeli pracownik świadczy pracę w Holandii. Wtedy dochody pracownika z Holandii wykonującego pracę w Holandii, zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w kraju zamieszkania, tj. w Holandii.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 15 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Przy czym, za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Zatem, jeżeli pracownik mający miejsce zamieszkania w Holandii wykonuje pracę w Holandii, to na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika i informacyjny z tytułu wypłacanych na jego rzecz świadczeń w związku z pracą wykonywaną w Holandii, gdyż dochód ten zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania pracownika, tj. w Holandii.

Natomiast, jeżeli pracownik mający miejsce zamieszkania w Holandii wykonuje pracę również w Polsce, to wypłacane i ponoszone przez Wnioskodawcę (podmiot mający siedzibę w Polsce) na jego rzecz wynagrodzenia i inne świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w Polsce będą podlegały opodatkowaniu zarówno w państwie miejsca zamieszkania pracownika, tj. w Holandii oraz w państwie miejsca wykonywania pracy, tj. w Polsce, z uwagi na niespełnienie warunku określonego w art. 15 ust. 2 lit. b) i c) ww. Konwencji.

W Polsce świadczenia wypłacone pracownikowi podlegają opodatkowaniu na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku pieniędzy i wartości pieniężnych przychód powstaje w momencie ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, natomiast w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń w momencie ich otrzymania. Powyższe oznacza, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane, jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany realny charakter tego rodzaju świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania, jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W pozostałych przypadkach wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2a-2c dotyczącego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 12 ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę, bowiem na podstawie tego stosunku pracownik będzie wykonywał pracę na terytorium Polski. Należności te winny być więc w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane.

W konsekwencji, w sytuacji, gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy – zapewni pracownikowi dodatkowe świadczenie w ramach wykonywanej przez niego podróży służbowej np. w postaci diet oraz zwrotu kosztów przejazdów, noclegów, oraz prywatnej opieki medycznej to wartość tego świadczenia stanowi dla pracownika przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym lub okazjonalnym, lecz jest związane z wykonywaniem zadań służbowych w miejscu wykonywania pracy. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy, pracownik musiałby ponieść przedmiotowy wydatek. Zatem przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ponieść dla wykonania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.

Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Podstawowym warunkiem zwolnienia z opodatkowania ww. świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niewątpliwie odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy odwołać się do przepisów prawa pracy.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108, z późn. zm.), który stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Ze świadczeniem otrzymanym w związku z podróżą służbową niewątpliwie możemy mieć do czynienia w sytuacji, gdy osoba otrzymuje takie świadczenie jako diety bądź zwrot wydatków lub też następuje sfinansowanie tej osobie określonych wydatków związanych z podróżą bez konieczności uprzedniego ponoszenia przez nią tych wydatków.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje diety i inne należności otrzymane przez pracowników, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Według polskiego porządku prawnego przepisami tymi jest w szczególności akt wykonawczy wydany na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy Kodeks pracy, tj. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Należy mieć jednak na uwadze, że ww. rozporządzenie określa wysokość diet i innych należności za czas krajowej podróży służbowej odbywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zagranicznej podróży służbowej odbywanej poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (np. z Polski do Holandii). Tym samym, nie ma zastosowania do krajowej podróży służbowej odbywanej na terytorium kraju delegowania innym niż Rzeczypospolita Polska, jak również do zagranicznej podróży służbowej odbywanej poza krajem delegowania innym niż Rzeczypospolita Polska (np. z Holandii do Polski).

W przypadku podróży służbowych odbywanych na terytorium kraju delegowania innym niż Rzeczypospolita Polska (podróż krajowa), bądź też poza krajem delegowania innym niż Rzeczypospolita Polska (podróż zagraniczna), są wewnętrzne przepisy obowiązujące w kraju delegowania (w tym przypadku w Holandii) określające w drodze ustawy lub rozporządzenia właściwego ministra wysokość diet i zwrot kosztów z tytułu podróży służbowych przysługujące pracownikom.

W tej sytuacji uznać należy, że do diet oraz zwrotu kosztów z tytułu podróży służbowych z Holandii do Polski (zwrot kosztów przejazdów i noclegów) oraz kosztu prywatnej opieki medycznej nie ma zastosowania rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zatem wypłacane przez Wnioskodawcę diety oraz koszty w związku z odbywaniem przez pracownika podróży zagranicznej, a także sfinansowana prywatna opieka medyczna na podstawie przepisów prawa polskiego będzie skutkować powstaniem po stronie pracownika przychodu z nieodpłatnych świadczeń, który należy zakwalifikować do przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyżej wymieniony przychód nie podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 16 cytowanej ustawy. Od powyższych świadczeń Spółka jako płatnik jest obowiązana do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują z kolei m.in. przepisy art. 31, 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że:

Ad. 1. W związku z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia i innych świadczeń pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Holandii i świadczącemu w tym państwie na Jego rzecz pracę, stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 w zw. z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ust. 1 Konwencji, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do potrącania i odprowadzania do polskiego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłaconych pracownikowi, pomimo, że wypłaty dokonuje podmiot mający siedzibę na terenie Polski. Z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyć również obowiązki informacyjne. Jednakże, jeżeli pracownik złoży Wnioskodawcy stosowny wniosek o pobór podatku, to na Wnioskodawcy (płatniku) będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłacanych pracownikowi z tytułu pracy wykonywanej w Holandii. Zaliczki na podatek winny być pobierane z uwzględnieniem reguł określonych w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2 i 3. W związku z wypłatą przez Wnioskodawcę świadczeń w związku z realizacją podróży służbowych do Polski oraz wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Holandii, Wnioskodawca będzie pełnił rolę płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym, Spółka będzie zobowiązana do obliczenia, poboru oraz odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy do właściwego urzędu skarbowego w odniesieniu do wynagrodzenia za pracę w Polsce oraz świadczeń z tytułu podróży służbowej. Do świadczeń z tytułu podróży służbowych z Holandii do Polski, tj. diety, zwrot kosztów przejazdów i noclegów, a także sfinansowanie prywatnej opieki medycznej nie ma zastosowania rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Zatem świadczenia wypłacone, sfinansowane na podstawie ww. rozporządzenia nie podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy będzie ciążył również obowiązek informacyjny, tj. wystawienia informacji PIT-11, w której wykaże wynagrodzenie wraz z innymi świadczeniami z tytułu podróży służbowej oraz pobraną od tych świadczeń zaliczkę na podatek dochodowy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika jest nieprawidłowe – w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania świadczeń w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej na terytorium Polski, oraz prawidłowe – w pozostałym zakresie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest, bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionych stanach faktycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.