Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.208.2018.1.MD
z 19 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2018 r. (data wpływu 24 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 8 czerwca 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia od podatku do zbycia lokalu niemieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 8 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia od podatku do zbycia lokalu niemieszkalnego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Skarb Państwa reprezentowany przez Starostę … (dalej jako „Skarb Państwa”) jest właścicielem lokalu niemieszkalnego (lokal użytkowy nr 5 zlokalizowany w budynku przy ul. … 1 w …), do którego przynależy udział w gruncie oraz w częściach wspólnych budynku. Lokal stał się własnością Skarbu Państwa przed dniem 1 marca 1993 r.

Do grudnia 2016 r., tj. do czasu protokolarnego przejęcia nieruchomości do niewykorzystanych nieruchomości Skarbu Państwa, lokal był użytkowany przez jednostkę organizacyjną, tj. Powiatowy … (dalej jako „Inspektorat)”, któremu w stosunku do lokalu przysługiwało prawo trwałego zarządu.

Oddanie Inspektoratowi lokalu w trwały zarząd nastąpiło decyzją Starosty … (dalej jako „Starosta”) z dnia … 2000 r. nr …. Decyzja ta stała się ostateczna z dniem … 2000 r. Lokal oddany został na realizację celów statutowych jednostki organizacyjnej, a wykorzystywany był przez jednostkę jako magazyn, archiwum, laboratorium (pracownia badania mięsa) oraz sanitariaty.

Wygaszenie trwałego zarządu nastąpiło decyzją Starosty z dnia … 2016 r., ostateczną …2016 r.

Lokal jest w bardzo złym stanie technicznym. Jednak w ostatnich latach nie ponoszono nakładów na jego ulepszenie. W czasie sprawowania trwałego zarządu nad lokalem użytkowym trwały zarządca poczynił w grudniu 2009 r. nakłady na jego remont (zgodnie z definicją wynikającą z treści art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane – Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.). Na remont dwóch pomieszczeń w lokalu, tj. łazienki oraz pomieszczenia biurowego (malowanie ścian, malowanie krat okiennych i stolarki drzwiowej, wymiana zniszczonych posadzek, wymiana zniszczonych okien, wymiana sedesu) trwały zarządca przeznaczył kwotę … zł. Od czasu wygaszenia prawa trwałego zarządu, Starosta jako dysponent nieruchomości nie poczynił żadnych nakładów na nieruchomość, jak również nie planuje ich dokonywać do czasu sprzedaży.

Teren, na którym położony jest budynek, w którym znajduje się lokal, położony jest w części na terenie elementarnym 06.03.UG o dominującej funkcji komercyjnej oraz w części na terenie elementarnym … – ulica lokalna.

Od wygaszenia prawa trwałego zarządu lokal nie jest użytkowany i zostanie przeznaczony do zbycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcja sprzedaży lokalu niemieszkalnego wraz z udziałem w gruncie oraz częściach wspólnych budynku, w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, podlegać będzie zwolnieniu od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków lub ich części z wyjątkiem gdy: dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, bądź między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W opisywanym przypadku między pierwszym zasiedleniem a dostawą lokalu upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Zatem dostawa lokalu będzie spełniała przesłanki wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, uprawniające Skarb Państwa do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli (lub ich części) trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Wobec czego przy sprzedaży lokalu wraz z gruntem, na którym jest posadowiony, grunt dzieli byt prawny lokalu w zakresie opodatkowania VAT. Dlatego jeżeli dostawa lokalu korzystać będzie ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzystał będzie również dostawa gruntu, na którym jest posadowiony.

Biorąc powyższe pod uwagę – zdaniem Wnioskodawcy – sprzedaż lokalu niemieszkalnego wraz z udziałem w gruncie oraz częściach wspólnych budynku w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (….).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy).

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca zdefiniował pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przy czym, według art. 16g ust. 13 zd. ostatnie ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r.) o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.), środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Oznacza to, że remont, a ściślej rzecz biorąc wydatki na remont, nie wchodzą w zakres pojęcia „ulepszenie” stosowanego dla potrzeb podatku od towarów i usług.

Trzeba jednak zaznaczyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęć „remont”, „modernizacja”, czy „przebudowa”, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do przepisów z zakresu prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 7a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.) – dalej jako „Prawo budowlane” – przez przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji (…).

Definicję remontu zawarto natomiast w pkt 8 ww. artykułu. Zgodnie z jego brzmieniem przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Z kolei zgodnie z definicją słownikową, modernizacja to unowocześnienie i usprawnienie czegoś (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN).

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej „Dyrektywą” – posługują się zwrotem „pierwsze zasiedlenie”, jednakże go nie definiują oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Skarb Państwa jest właścicielem lokalu niemieszkalnego, do którego przynależy udział w gruncie oraz w częściach wspólnych budynku. Lokal stał się własnością Skarbu Państwa przed dniem 1 marca 1993 r. Do grudnia 2016 r. lokal był użytkowany przez Inspektorat w ramach trwałego zarządu. Oddanie Inspektoratowi lokalu w trwały zarząd nastąpiło w 2000 r. Lokal oddany został na realizację celów statutowych Inspektoratu, a wykorzystywany był jako magazyn, archiwum, laboratorium (pracownia badania mięsa) oraz sanitariaty. Lokal jest w bardzo złym stanie technicznym. Jednak w ostatnich latach nie ponoszono nakładów na jego ulepszenie, jedynie na remont (Inspektorat). Od czasu wygaszenia prawa trwałego zarządu, Starosta jako dysponent nieruchomości nie poczynił żadnych nakładów na nieruchomość, jak również nie planuje ich dokonywać do czasu sprzedaży. Od wygaszenia prawa trwałego zarządu lokal nie jest użytkowany i zostanie przeznaczony do zbycia.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą zasadności zastosowania zwolnienia od podatku do zbycia ww. lokalu.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny potwierdza stanowisko Skarbu Państwa, że sprzedaż lokalu niemieszkalnego, o którym mowa we wniosku, będzie zwolniona od podatku. Podstawą tego zwolnienia będzie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy (jeżeli stan prawny i faktyczny dotyczący tego lokalu nie ulegnie zmianie do momentu jego zbycia). Ma on bowiem status zasiedlonego w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Status taki uzyskał z tytułu użytkowania go przez Inspektorat w ramach trwałego zarządu w latach 2000-2016. Status ten nie został zniesiony w związku z nakładami na remont lokalu poniesionymi przez Inspektorat (Starosta jako dysponent nieruchomości nie poczynił żadnych nakładów na nieruchomość, jak również nie planuje ich dokonywać do czasu sprzedaży). Przy czym od tego zasiedlenia bez wątpienia minął okres, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy (tj. dwa lata).

Na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy, ww. zwolnienie będzie również dotyczyło dostawy gruntu związanego z ww. lokalem.

Tym samym, stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Oznacza to, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.