Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.180.2018.1.MN
z 18 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 19 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Podatnik świadczy usługi podlegające pod punkt PKD „9321Z DZIAŁALNOŚĆ WESOŁYCH MIASTECZEK I PARKÓW ROZRYWKI”. Usługi polegają na wypożyczaniu oraz udostępnianiu na różnego typu imprezach plenerowych, urządzeń rozrywkowych takich jak: zjeżdżalnia dmuchana, zamek dmuchany, trampoliny, eurobungee. Opłata za użytkowanie sprzętu pobierana jest z góry przed wejściem na dany sprzęt rozrywkowy. Na przykład za zjeżdżalnie dmuchaną czy skorzystanie z innych sprzętów będących na wyposażeniu Podatnika, jedna osoba płaci określoną kwotę za z góry określony czas użytkowania. Urządzenia umiejscowione są często w dużej odległości od siebie. Podatnik nie dysponuje zamkniętym terenem, na który za opłatą byliby wpuszczani klienci. Nie sprzedaje biletów wstępu tak jak robią to duże Parki Rozrywki. Podatnik posiada na wyposażeniu klika małych urządzeń takich jak, dmuchany zamek, dmuchaną zjeżdżalnię, trampolinę i pobiera opłaty za skorzystanie z konkretnych urządzeń przez Klientów.

Do tej pory Podatnik korzystał ze zwolnienia wynikającego z przepisu § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących tj. § 3 ust. 1, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W związku z pojawieniem od 2018 roku się przepisu § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l) rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących tj. § 4 ust. 1, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne, u Podatnika pojawiła się wątpliwość czy nie powinien zastosować kasy fiskalnej mimo nie przekroczenia 20 000 zł obrotu zrealizowanego na rzecz osób fizycznych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Według podatnika przepis § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, ma zastosowanie do wesołych miasteczek będących zamkniętą całością gdzie po zakupie biletu wstępu można korzystać ze wszystkich urządzeń i atrakcji będących na terenie wesołego miasteczka bez ograniczeń czasowych i ilościowych.

W związku z tym przepis § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, nie dotyczy Podatnika gdyż u Podatnika opłata jest pobierana każdorazowo za skorzystanie z konkretnego urządzenia i osoba, która chce skorzystać np. ze zjeżdżalni dwukrotnie musi zapłacić dwukrotnie. Biorąc pod uwagę fizyczne wprowadzanie tych niewielkich kwot na kasę i ich częstotliwość, wprowadzenie ewidencjonowania na kasę fiskalną bardzo utrudniłoby wykonywanie działalności.

Tak więc według podatnika w roku 2018 nadal dotyczyć go będzie zwolnienie przewidziane w § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Stosownie do art. 111 ust. 1a ustawy, do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2018 r. reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r., poz. 2454, z późn. zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Według § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2017 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Powyższe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu.

Z kolei, stosownie do zapisu § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tzn. że dotyczy konkretnych czynności.

Jak już wcześniej wspomniano – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

W myśl § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
   
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami,
   
3. naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów (w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania),
   
4. w zakresie wymiany opon lub kół dla pojazdów silnikowych oraz motorowerów,
   
5. w zakresie badań i przeglądów technicznych pojazdów,
   
6. w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów, z wyłączeniem usług świadczonych przez osoby wymienione w poz. 51 załącznika do rozporządzenia,
   
7. prawniczych, z wyłączeniem usług określonych w poz. 28 załącznika do rozporządzenia,
   
8. doradztwa podatkowego,
   
9. związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:
   
   • świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
   • usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),
10. fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych,
    
11. kulturalnych i rozrywkowych – wyłącznie w zakresie wstępu na przedstawienia cyrkowe,
    
12. związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne,
    
13. (uchylona).
    
    

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi podlegające na udostępnianiu na różnego typu imprezach plenerowych, urządzeń rozrywkowych takich jak: zjeżdżalnia dmuchana, zamek dmuchany, trampoliny, eurobungee. Opłata za użytkowanie sprzętu pobierana jest z góry przed wejściem na dany sprzęt rozrywkowy. Na przykład za zjeżdżalnie dmuchaną czy skorzystanie z innych sprzętów będących na wyposażeniu Podatnika, jedna osoba płaci określoną kwotę za z góry określony czas użytkowania. Urządzenia umiejscowione są często w dużej odległości od siebie. Podatnik nie dysponuje zamkniętym terenem, na który za opłatą byliby wpuszczani klienci. Nie sprzedaje biletów wstępu tak jak robią to duże Parki Rozrywki. Podatnik posiada na wyposażeniu klika małych urządzeń takich jak, dmuchany zamek, dmuchaną zjeżdżalnię, trampolinę i pobiera opłaty za skorzystanie z konkretnych urządzeń przez Klientów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości korzystania ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kasy rejestrującej prowadzonej sprzedaży w związku z nieprzekroczeniem obrotu zrealizowanego na rzecz osób fizycznych.

Zauważyć należy, że ustawodawca w ww. § 4 rozporządzenia wskazał wyłączenia ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania dla konkretnych czynności. I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Należy jednak zwrócić uwagę, że w ww. rozporządzeniu przy identyfikowaniu usług, które nie są zwolnione z ewidencjonowania na kasie rejestrującej bez względu na osiągane obroty, nie ma odwołania do klasyfikacji statystycznych. Należy zatem dokonać wykładni językowej terminów wyżej przytoczonych.

Słownik Języka Polskiego definiuje rekreację jako „aktywny wypoczynek na świeżym powietrzu”, zaś Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.wsjp.pl/) za rekreację uznaje „ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu”. Brak jest też jednoznacznej definicji „parku rozrywki”, jak również wesołego miasteczka. W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się, że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje.

Tak więc pojęcie „park rozrywki” trzeba rozumieć jako miejsce zarówno otwarte jak i zamknięte, które służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

Mając na uwadze powyższe definicje, należy uznać za rekreację różne formy aktywności mające służyć wypoczynkowi i zdrowiu.

Natomiast definicja „rozrywki” zawarta w Słowniku Języka Polskiego, brzmi „to, co służy odprężeniu, wypoczynkowi”.

Słownik Języka Polskiego definiuje również pojęcie „wstępu” wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”.

Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty), tzn. czy jest to jednorazowy bilet, czy też karnet upoważniający do kilku wejść. Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.

Skoro w § 4 ust. 1 pkt 2 lit l ww. rozporządzenia zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, zostały wymienione świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne, to biorąc pod uwagę charakter rozrywek w wesołych miasteczkach i parkach rozrywki należy uznać, że „wstęp” do tego typu obiektów obejmuje również aktywne korzystanie ze znajdujących się tam urządzeń.

W ocenie Organu, charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług, wymienionych w opisie sprawy, wskazuje, że usługi te można sklasyfikować jako „usługi związane z rozrywką i rekreacją”. Za skorzystanie z urządzeń (dmuchany zamek, dmuchana zjeżdżalnia, trampolina, eurobangee) są pobierane opłaty, które są tożsame z „opłatą w zakresie wstępu”. Ponoszone ww. opłaty za korzystanie z danych atrakcji powodują, że usługobiorca nabywa „prawo wstępu” i w zamian za wskazaną opłatę ma prawo do skorzystania z określonych atrakcji. W tym przypadku usługa wstępu obejmuje czynne korzystanie z poszczególnych urządzeń. Usługobiorca tym samym ma prawo do korzystania z określonych atrakcji, które są związane z normalnym typowym użytkowaniem tego obiektu.

Zatem w ocenie organu powyższe okoliczności sprawy wskazują, że w związku z udostępnianiem za opłatą na imprezach plenerowych ww. urządzeń rozrywkowych, Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie sprzedaży biletów wstępu do parku rozrywki.

W związku z powyższym wskazać należy, że w przypadku świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – zastosowanie znajdzie przepis § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia zgodnie z którym, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany ewidencjonować ww. sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej, ponieważ w związku ze zmianą przepisu § 4 rozporządzenia nie może w stosunku do wykonywanych czynności korzystać ze zwolnienia podmiotowego.

Jednocześnie należy wskazać na przepis § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zgodnie z którym w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, którzy po dniu 31 grudnia 2017 r. do dnia 31 marca 2018 r. kontynuują lub rozpoczynają świadczenie usług, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. k lub l świadczenie tych usług jest zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 marca 2018 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.