Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPB2/4511-345/15-6/18-S/IL
z 19 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Sz 1062/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 5 kwietnia 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2015 r. (data wpływu 3 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 2 czerwca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawczyni indywidualną interpretację znak: ITPB2/4511-345/15/RH, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe. Stwierdził, że planowana sprzedaż nieruchomości w części nabytej w 2012 r. w drodze spadku po zmarłym mężu, dokonana przed dniem 1 stycznia 2018 r., stanowić będzie źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym, a uzyskany z tego tytułu dochód podlegać będzie opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym, chyba że spełnione zostaną warunki zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 czerwca 2015 r. znak: ITPB2/4511-345/15/RH wniosła pismem z dnia 2 lipca 2015 r. (data wpływu 3 lipca 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 3 sierpnia 2015 r. znak: ITPB2/4511-1-60/15/BK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawczyni na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 czerwca 2015 r. znak: ITPB2/4511-345/15/RH złożyła skargę z dnia 11 sierpnia 2015 r. (data wpływu 12 sierpnia 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 18 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Sz 1062/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 2 czerwca 2015 r. znak: ITPB2/4511-345/15/RH.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Sz 1062/15 Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy złożył skargę kasacyjną z dnia 20 stycznia 2016 r. znak: ITPB2/4511-3-42/15/IL/191/15/DO do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Pismem z dnia 31 stycznia 2018 r. pełnomocnik organu podatkowego cofnął wniesioną skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2018 r. sygn. akt II FSK 330/16 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest właścicielką lokalu mieszkalnego. W dniu 20 maja 2004 r. nabyła wraz z mężem, do majątku wspólnego, spółdzielcze własnościowe prawo lokalu mieszkalnego. Nabycie nastąpiło z majątku dorobkowego małżonków. Wnioskodawczyni i małżonek nie zawierali umów majątkowych małżeńskich. Nabycie ww. mieszkania nie nastąpiło w ramach działalności gospodarczej. W dniu 11 lipca 2008 r. ustanowiono odrębną własność ww. lokalu mieszkalnego.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż w 2010 r. nabyła z mężem prawo do sprzedaży ww. mieszkania bez obowiązku odprowadzenia podatku od transakcji sprzedaży. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 8 maja 2012 r. Po przeprowadzeniu spraw spadkowych, w dniu 4 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni stała się jedyną właścicielką wyżej wymienionego lokalu mieszkalnego. Wpis do Księgi Wieczystej nastąpił w dniu 25 lutego 2013 r. Wnioskodawczyni wskazuje, iż jest emerytką-rencistką, osobą samotną, niezdolną do pracy. Wnioskodawczyni, z uwagi na swoją sytuację materialną planuje zbyć ww. lokal mieszkalny przed rokiem 2019.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawczynię przedmiotowego lokalu mieszkalnego, nabytego wraz z mężem w 2004 r. do majątku wspólnego, przed początkiem 2019 Wnioskodawczyni musi zapłacić podatek dochodowy od połowy kwoty ze sprzedaży przedmiotowego mieszkania?
2. Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo do zwolnienia od podatku dochodowego, w przypadku sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedmiotowe mieszkanie nabyła wraz z mężem w 2004 r., zatem upłynął okres 5-lat, jaki jest wymagany do prawa zbycia mieszkania bez podatku dochodowego. Ewentualne zbycie mieszkania nie będzie stanowiło dla niej przychodu. Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego, ponieważ nabyła mieszkanie z mężem na współwłasność w 2004 r. Z uwagi zaś na brzmienie art. 196 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, w związku z art. 31 § 1, art. 35 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, była to współwłasność łączna (wspólność majątkowa małżeńska), a w trakcie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni nie zawierała z mężem żadnych umów majątkowych wyłączających ustawową wspólność majątkową.

Skoro zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), art. 19 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął wymagany okres 5-letni, licząc od końca roku od momentu jego nabycia, a nabycie to nie nastąpiło w ramach działalności gospodarczej, to odpłatne zbycie przedmiotowego mieszkania nie stanowi źródła przychodów, zatem nie podlega opodatkowaniu.

Przeciwne stwierdzenie stałoby w sprzeczności z charakterem prawnym współwłasności łącznej, jaką jest wspólność majątkowa małżeńska, która w czasie trwania małżeństwa jest niepodzielna, nie można określić ilości udziałów każdego współwłaściciela. Obu współwłaścicielom przysługuje zatem pełne prawo do całej masy majątkowej w niej zawartej, natomiast żaden ze współwłaścicieli nie może samodzielnie korzystać i samodzielnie rozporządzać prawem własności do nieruchomości przez cały czas trwania współwłasności łącznej, ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. W wyniku dziedziczenia po śmierci męża – ponownie nie ma możliwości określenia udziałów Wnioskodawczyni, gdyż już wcześniej była ona współwłaścicielem całej masy majątkowej.

Skoro, z uwagi na wspólność majątkową małżeńską nie można wyodrębnić udziałów, które zmarły mąż oraz odrębnie Wnioskodawczyni, jako jego żona, posiadali w chwili nabycia nieruchomości w 2004 r. w trakcie trwania małżeństwa, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku.

Na poparcie stanowiska Wnioskodawczyni powołuje wyrok z dnia 7 listopada 2013 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1177/13, jak również wyrok z dnia 8 grudnia 2011 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt II FSK 1101/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawczyni jest właścicielką lokalu mieszkalnego. W dniu 20 maja 2004 r. nabyła wraz z mężem, do majątku wspólnego, spółdzielcze własnościowe prawo lokalu mieszkalnego. Nabycie nastąpiło z majątku dorobkowego małżonków. Wnioskodawczyni i małżonek nie zawierali umów majątkowych małżeńskich. Nabycie ww. mieszkania nie nastąpiło w ramach działalności gospodarczej. W dniu 11 lipca 2008 r. ustanowiono odrębną własność ww. lokalu mieszkalnego. Wnioskodawczyni wskazuje, iż w 2010 r. nabyła z mężem prawo do sprzedaży ww. mieszkania bez obowiązku odprowadzenia podatku od transakcji sprzedaży. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 8 maja 2012 r. Po przeprowadzeniu spraw spadkowych, w dniu 4 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni stała się jedyną właścicielką wyżej wymienionego lokalu mieszkalnego. Wpis do Księgi Wieczystej nastąpił w dniu 25 lutego 2013 r. Wnioskodawczyni wskazuje, iż jest emerytką-rencistką, osobą samotną, niezdolną do pracy. Wnioskodawczyni, z uwagi na swoją sytuację materialną planuje zbyć ww. lokal mieszkalny przed rokiem 2019.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 1062/15 uznał, iż istotne wątpliwości interpretacyjne w sprawie dotyczyły użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotu „nabycie”. Wskazał, iż organ stanął na stanowisku, że nabycie przedmiotowej nieruchomości w części wchodzącej w skład spadku po mężu (½ udziału we własności nieruchomości) należy łączyć z otwarciem spadku (chwilą śmierci męża Skarżącej), a Skarżąca stała na stanowisku, że nieruchomość w całości została przez nią nabyta w 2004 r.

Zdaniem Sądu rozważając zbycie nieruchomości, która nabyta została uprzednio do majątku wspólnego małżonków, należy uwzględnić kontekst systemowy i celowościowy interpretowanego przepisu zawierającego pojęcie „nabycia”, szczególnie, że wywołuje on wątpliwości w zakresie jego wykładni i stosowania.

W sytuacji prawnej małżonków, których ustrój majątkowy objęty został wspólnością ustawową, trzeba szczególnie podkreślić, że zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe, zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Podkreślić należy, że wspólność małżeńska ma specyficzny charakter – została ukształtowana jako wspólność łączna, którą charakteryzuje to, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową.

Natomiast współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Każdemu ze współuprawnionych przysługuje to samo prawo, którego zakres jest zależny od wielkości udziałów w nim. Istotę prawa współwłasności charakteryzują trzy cechy:

1. jedność przedmiotu, co polega na tym, że jest nim ta sama konkretna rzecz; taką jednością podmiotu jest również mienie (jak np. spadek czy majątek wspólny małżonków),
2. wielość podmiotów, co polega na tym, że wspólne prawo należy do kilku osób (co najmniej dwóch),
3. niepodzielność wspólnego prawa, co polega na tym, że każdy ze współuprawnionych ma prawo do całej rzeczy, a żaden nie ma prawa do jej wyodrębnionej części.

Wspólność trwa dopóty, dopóki istnieje stosunek współwłasności. Współwłaściciele zatem mogą układać się między sobą co do sposobu korzystania i używania wspólnego prawa w granicach określonych niepodzielnością tego prawa. Wzajemne stosunki między współwłaścicielami są stosunkami prawno-rzeczowymi, z których wynikają także stosunki o charakterze obligacyjnym. Przykładem jest korzystanie z rzeczy i zarząd wspólnym prawem. Źródłem współwłasności może być czynność prawna (np. sprzedaż udziału przez właściciela całości), jak również zdarzenia prawne (np. otwarcie spadku, zawarcie małżeństwa lub jego ustanie). Współwłasność ułamkowa polega na tym, że udział każdego współwłaściciela we wspólnym prawie jest określony kwotowo ułamkiem, który określa zakres uprawnień współwłaściciela w stosunkach zewnętrznych i wewnętrznych wobec innych współwłaścicieli. Wielkość udziałów wynika z umowy, czynności prawnej jednostronnej (testament), zdarzeń prawnych (śmierć osoby – otwarcie spadku). Współwłasność łączna może powstać tylko z określonych stosunków prawnych na podstawie przepisów regulujących te stosunki. Jej istotą jest bezudziałowy charakter i dlatego współwłaściciel nie może rozporządzać swoim prawem dopóty, dopóki trwa współwłasność łączna. W odróżnieniu od współwłasności w częściach ułamkowych, współwłasność łączna nie jest samoistnym stosunkiem prawnym, zawsze bowiem jest nierozerwalnie związana z podstawowym stosunkiem prawnym o charakterze osobistym, bez którego nie może ani powstać ani istnieć, np. małżeństwo albo stosunek spółki cywilnej, jawnej lub komandytowej.

Niewątpliwie, w ocenie Sądu, sytuacja prawna małżonków objętych wspólnością ustawową jest szczególna. Oznacza bowiem, według wskazanych wyżej regulacji, że nabycie w czasie jej trwania nieruchomości, wiąże się z nabyciem przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwencją takiego rozwiązania, w przypadku sprzedaży tego prawa, jest uznanie, że każdy z małżonków zbywałby to prawo w całości, skoro nie w określonym udziale.

Odnosząc specyficzne zasady obowiązujące na gruncie prawa rodzinnego oraz skutki prawne, jakie wywołują czynności małżonków objętych wspólnością ustawową, do będącego przedmiotem sporu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy trudno funkcjonalnie obronić tezy, że nabycie własności nieruchomości w warunkach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, skuteczne wobec całej nieruchomości na gruncie prawa rodzinnego i cywilnego, dla potrzeb podatku dochodowego powinno być ustalane powtórnie, w kontekście śmierci małżonka i zbycia nieruchomości. Oceny tej nie zmienia konieczność opodatkowania nabycia spadku podatkiem od spadków i darowizn, która to danina publicznoprawna jest przedmiotem odrębnej regulacji, według określonych w niej kryteriów i zasad.

Zdaniem Sądu nade wszystko należy mieć na uwadze funkcję i cel, jaki art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy pełni w systemie prawa podatkowego. Jego wprowadzenie miało przeciwdziałać pozostawieniu poza opodatkowaniem obrotu przedmiotami i prawami w nim wymienionymi. Według Sądu, tych mających swoje uzasadnienie w realiach gospodarczych założeń prawodawcy, nie narusza zbycie nieruchomości przez współmałżonka, nabytej do wspólnego majątku w 2004 r.

Według Sądu, wywodzenie przedmiotu opodatkowania w sposób pośredni, rozszerzający przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym, prowadzi do objęcia obowiązkiem podatkowym stanów faktycznych, które nie zostały w ustawie podatkowej wyraźnie i jednoznacznie przez prawodawcę wskazane. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że sporna w tej sprawie kwestia prawna mająca swoje źródło w prawie cywilnym, rodzinnym i podatkowym, przy występujących problemach interpretacyjnych, powinna być rozstrzygana na korzyść podatnika. Zwłaszcza, że w szeregu przypadkach, stosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w drodze budzącej wątpliwości w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wykładni dokonywanej przez organy podatkowe, dotyczy osób zbywających majątek nabyty wiele lat wcześniej do majątku wspólnego, które następnie „nabywają” go w wyniku nie swoich działań, lecz losowego zdarzenia, jakim jest np. śmierć współmałżonka i pozostają w przekonaniu, że z tego tytułu nie muszą uiszczać podatku dochodowego.

Końcowo WSA w Szczecinie stwierdził, że nie stanowi „nabycia” w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabycie w drodze spadku po współmałżonku, zakupionej w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej do majątku wspólnego nieruchomości. W związku z tym, zdaniem Sądu, nie można przyjąć, że pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze otwarcia spadku.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz uwzględniając stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 1062/15, dotyczące wykładni art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpłatne zbycie przed 2019 r. przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego nabytego do majątku wspólnego w 2004 r. nie będzie stanowić dla niej źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy i w związku z tym nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od połowy kwoty ze sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego. Ponadto wskazać należy, iż brak źródła przychodu z ww. sprzedaży wyklucza możliwość zastosowania przez Wnioskodawczynię zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.