Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.258.2018.1.MR
z 19 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2018 r. (data wpływu 19 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest użytkownikiem wieczystym zabudowanej działki gruntu, stanowiącej własność Skarbu Państwa, a także właścicielem posadowionych na tej nieruchomości budynków i budowli, tj. budynku dworca o powierzchni 167 m², budynku kiosku handlowego o powierzchni 6 m² oraz budowli – wiaty peronowej o powierzchni 195 m². Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Budynek dworca został wybudowany w 1966 r., z kolei wiata peronowa została wybudowana w 1977 r.

Cała opisana nieruchomość jest wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w charakterze dworca autobusowego i w takim celu była wykorzystywana od początku funkcjonowania Spółki.

Decyzją z dnia 20 października 1994 r. Wojewoda, na podstawie art. 2 ust. 1-3 i 9 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, par. 10 ust. 1-2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 marca 1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu, stwierdził nabycie z dniem 5 grudnia 1990 r. przez Przedsiębiorstwo (…) (przedsiębiorstwo państwowe), opisanego powyżej prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, a także prawa własności posadowionych na niej budynków i budowli.

Umowa Spółki z o.o. została zawarta w dniu 6 grudnia 2000 r., natomiast Spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 15 lutego 2001 r. Przy zawarciu umowy Spółki Skarb Państwa wniósł do niej aport w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego, w skład którego wchodziły m.in. opisane wyżej nieruchomości. Przy nabyciu tych nieruchomości przez Spółkę (wniesieniu aportu), nie został naliczony podatek VAT przez podmiot wnoszący aport, tak więc Spółka nie dokonała obniżenia wartości podatku VAT należnego o wartość podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości. Spółka została zarejestrowana jako podatnik podatku VAT czynny w dniu 29 marca 2001 r. i posiada taki status do chwili obecnej.

Po nabyciu przez Spółkę ww. nieruchomości (wniesieniu aportu) nie zostały na niej wybudowane żadne nowe budynki, ani budowle, natomiast w dacie nabycia, na nieruchomości znajdowały się już opisane powyżej budynki, tj. budynek dworca, budynek kiosku handlowego oraz budowla – wiata peronowa. Poza nakładami na drobne prace remontowe tych budynków i budowli, Spółka nie ponosiła istotnych wydatków na ich ulepszenie, z całą pewnością wydatki tego rodzaju nie przekraczały 30% wartości początkowej tych obiektów, przy czym obiekty te były wykorzystywane przez Spółkę po ich ulepszeniu do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Spółka zamierza dokonać sprzedaży prawa użytkowania wieczystego opisanej wyżej nieruchomości, wraz z prawem własności posadowionych na niej budynków i budowli.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym zamierzona sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, wraz z prawem własności posadowionych na tej nieruchomości budynków i budowli, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, czy też podlega opodatkowaniu tym podatkiem?

Zdaniem Wnioskodawcy, zamierzona sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, wraz z prawem własności posadowionych na tej nieruchomości budynków i budowli, korzysta w całości ze zwolnienia od podatku od towarów usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w przypadku gdy takie zwolnienie nie przysługuje, korzysta w całości ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 tej ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Z kolei według art. 29a ust. 8 tej ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Przez dostawę towarów należy rozumieć nie tylko oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste ale również zbycie tego prawa. Zatem zasadne jest rozumienie przepisu art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w ten sposób że grunt jako towar przyjmuje stawkę podatku obowiązującą dla budynku, bez względu na to czy sprzedaż dotyczy prawa własności tego gruntu, czy też prawa użytkowania wieczystego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 555/17, LEX nr 2332770).

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy ze zwolnienia od podatku będzie korzystała odpłatna dostawa opisanych wyżej budynków i budowli, wówczas ze zwolnienia będzie korzystała również odpłatna dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym zostały one posadowione.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Definicja pojęcia „pierwszego zasiedlenia” zawarta jest w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, zgodnie z którym, przez pojęcie to należy rozumieć oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 30 października 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 1273/15, LEX nr 1959123 wskazać należy, że art. 2 pkt 14 lit. a ustawy VAT stanowi wadliwą implementację art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 2006/112/WE w zakresie, w jakim definiując pojęcie pierwszego zasiedlenia wprowadza warunek „w wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. W ocenie tego Sądu, mając na uwadze prounijną wykładnię art. 2 pkt 14 lit. a ustawy VAT pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumieć należy użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. A zatem również użytkowanie budynków, budowli lub ich części przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, w okolicznościach opisywanej sprawy, Spółka stoi na stanowisku, że poprzez użytkowanie opisanych powyżej budynków i budowli przez Spółkę na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, doszło do ich „zasiedlenia” przez Spółkę w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, z kolei od chwili tego „zasiedlenia” upłynął już okres przekraczający 2 lata. Z tego względu zamierzona przez Spółkę dostawa tych budynków i budowli, korzysta ze zwolnienie od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W przypadku wydania interpretacji, uznającej powyższe stanowisko za nieprawidłowe, Spółka wskazuje, że w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 312/16, LEX nr 2417879 wskazano, że w stosunku do budynków/budowli nabytych/wytworzonych przed wejściem w życie ustawy z 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym przesłanka, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit a u.p.t.u., nie jest spełniona.

Spółka stoi jednak na stanowisku, że w okolicznościach opisywanej sprawy, nabyła opisane wyżej budynki i budowle, wraz z prawem użytkowania wieczystego nieruchomości, z chwilą wniesienia przez Skarb Państwa aportu do Spółki, co miało miejsce już pod wejściu w życie ustawy z 1993 r. o podatku od towarów i usług.

Tym samym, wobec faktu, że w związku z nabyciem tych budynków i budowli, w stosunku do przedmiotowych obiektów, Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z kolie Spółka nie ponosiła wydatków na ich ulepszenie, z całą pewnością wydatki tego rodzaju nie przekraczały 30% wartości początkowej tych obiektów, przy czym obiekty te były wykorzystywane przez Spółkę po ich ulepszeniu do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat, dostawa tych budynków budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Należy zauważyć, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Jak wynika z powyższego, zarówno sprzedaż prawa użytkowania wieczystego, jak również oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług jest użytkownikiem wieczystym zabudowanej działki gruntu, stanowiącej własność Skarbu Państwa, a także właścicielem posadowionych na tej nieruchomości budynków i budowli, tj. budynku dworca, budynku kiosku handlowego oraz budowli – wiaty peronowej. Cała opisana nieruchomość jest wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w charakterze dworca autobusowego i w takim celu była wykorzystywana od początku funkcjonowania Spółki. Umowa Sp. z o.o. została zawarta w dniu 6 grudnia 2000 r., z kolei Spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 15 lutego 2001 r. Przy zawarciu umowy Spółki Skarb Państwa wniósł do niej aport w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 (1) Kodeksu cywilnego, w skład którego wchodziły m.in. opisane wyżej nieruchomości. Po nabyciu przez Spółkę ww. nieruchomości (wniesieniu aportu) nie zostały na niej wybudowane żadne nowe budynki, ani budowle, natomiast w dacie nabycia, na nieruchomości znajdowały się już opisane powyżej budynki, tj. budynek dworca, budynek kiosku handlowego oraz budowla – wiata peronowa. Poza nakładami na drobne prace remontowe tych budynków i budowli, Spółka nie ponosiła istotnych wydatków na ich ulepszenie, z całą pewnością wydatki tego rodzaju nie przekraczały 30% wartości początkowej tych obiektów, przy czym obiekty te były wykorzystywane przez Spółkę po ich ulepszeniu do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Spółka zamierza dokonać sprzedaży prawa użytkowania wieczystego opisanej wyżej nieruchomości, wraz z prawem własności posadowionych na niej budynków i budowli.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, wraz z prawem własności posadowionych na tej nieruchomości budynków i budowli, będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w świetle art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14. Z uzasadnienia przedstawionego przez Sąd w ww. wyroku wynika, że „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Takie rozumienie pojęcia „pierwszego zasiedlenia” odnosi się do art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT, tj. do użytkowania przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Dodatkowo wskazać należy, że w dniu 16 listopada 2017 r. zapadł wyrok w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie, zgodnie z którym Wnioskodawca ma prawo do zastosowania obowiązujących norm prawa krajowego albo może bezpośrednio zastosować przepisy Dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w orzecznictwie sądowym, w tym wyroku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Ponadto w przypadku towarów (do których zaliczają się również nieruchomości) może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, o ile zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Po przeprowadzeniu analizy przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego na tle przywołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości zabudowanej budynkiem dworca, budynkiem kiosku handlowego oraz budowlą w postaci wiaty peronowej będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż spełnione zostaną warunki wymienione w tym przepisie. Przedstawione okoliczności wskazują, że dostawa ww. budynków i budowli, w odniesieniu do których Spółka nie ponosiła wydatków na ulepszenie przekraczających 30% ich wartości początkowej, nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków upłyną co najmniej 2 lata.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w 2001 r. Przy zawarciu umowy Spółki Skarb Państwa wniósł do niej aport w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 (1) Kodeksu cywilnego, w skład którego wchodziły m.in. opisane wyżej nieruchomości. Czynność wniesienia aportem przedmiotowej nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednakże – jak wskazał Wnioskodawca – cała opisana nieruchomość jest wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w charakterze dworca autobusowego i w takim celu była wykorzystywana od początku funkcjonowania Spółki, tj. od 2001 r. Tym samym do pierwszego zasiedlenia przedmiotowej nieruchomości doszło najpóźniej w 2001 r., tj. w momencie, w którym Spółka nabyła przedmiotową nieruchomość i zaczęła wykorzystywać na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

Zatem – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również w przypadku zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowione są wymienione we wniosku budynki i budowla, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości wraz z budynkami i budowlą będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również w przypadku dostawy gruntu, na którym posadowione są przedmiotowe budynki, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Wobec zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, w związku ze sprzedażą ww. budynków bezzasadne jest badanie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a i pkt 2 ustawy, gdyż zwolnienia te mają zastosowanie do dostawy budynków budowli lub ich części nieobjętej zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę posiadanej przez niego nieruchomości obejmującej grunt wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym jest posadowiony budynek dworca, budynek kiosku handlowego oraz budowla w postaci wiaty peronowej będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.