Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.209.2018.2.JŁ
z 27 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2018 r. (data wpływu 13 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 25 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Stosownie do zapisów art. 5a ust. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.) jest również małym podatnikiem.

Wnioskodawca zakupił w listopadzie 2017 r. do celów prowadzonej działalności gospodarczej minikoparkę wraz z przyczepą do jej przewozu. Z uwagi na warunki techniczne, które umożliwiają ciągnięcie załadowanej przyczepy o masie 2.600 kg, żaden z posiadanych przez Niego pojazdów nie spełniał wymaganych kryteriów. Wobec powyższego, Wnioskodawca zakupił pojazd, którego dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów będzie wyższa niż 5.500 kg, zaś dopuszczalny nacisk osi wyższy niż 22 kN. Wnioskodawca nabył w grudniu 2017 r. samochód Volkswagen Crafter. Z posiadanych przez Niego dokumentów (tj. faktury VAT oraz dowodu rejestracyjnego) wynika, iż jest to samochód ciężarowy.

Samochód, o którym mowa we wniosku ma następujące parametry: dwa rzędy siedzeń, oddzielone od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą, 5 miejsc, masa własna 2.065 kg, dopuszczalna masa całkowita 3.500 kg, dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów 6.300 kg, dopuszczalna ładowność 1.435 kg, największy dopuszczalny nacisk osi 22,05 kN. Pojazd posiada również hak.

Opisany we wniosku samochód nie jest pojazdem specjalnym. Z uwagi na warunki techniczne, którym odpowiada można by uznać, że jest to pojazd wielozadaniowy typu van. Przesłanką, która powoduje jednak, że nie można go zakwalifikować do pojazdów określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług jest fakt, że jest on zarejestrowany na 5 osób i posiada dwa rzędy siedzeń, które odgrodzone są trwałą przegrodą od części ładownej. Pojazd ten jest zatem tzw. „brygadówką”, służącą do przewozu brygady pracowników wraz z materiałami. Z uwagi na gabaryty omawianego pojazdu korzystanie z niego do celów innych niż związanych z prowadzoną działalnością jest prawie niemożliwe.

Wnioskodawca zaznacza, iż nie zostało przeprowadzone dodatkowe badanie techniczne przez okręgową stację kontroli pojazdów, więc nie posiada On zaświadczenia zawierającego adnotację o spełnieniu, czy też niespełnieniu wymagań pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych.

Wartość początkowa samochodu zakupionego przez Wnioskodawcę wynosi 31.500,00 zł. Został wprowadzony do ewidencji środków trwałych dnia 6 grudnia 2017 r.

Łączna wartość odpisów amortyzacyjnych w roku podatkowym, w którym dokonany został jednorazowy odpis amortyzacyjny nie przekracza równowartości kwoty 50.000 euro, przeliczonej na złote, zgodnie z art. 22k ust. 12, z uwzględnieniem przepisu art. 22k ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku opisanego we wniosku samochodu Volkswagen Crafter można zastosować przepis art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dokonać jednorazowej amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości 50.000,00 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W art. 5a pkt 19 (winno być: art. 5a ust. 19a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zawarta definicja samochodu osobowego, nie ma natomiast definicji samochodu ciężarowego. Według dokumentów, które Wnioskodawca otrzymał przy zakupie i rejestracji pojazdu samochód, jaki zakupił jest samochodem ciężarowym, a nie samochodem osobowym z homologacją ciężarową.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, iż ma prawo do skorzystania z jednorazowej amortyzacji zakupionego samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia;

Kosztami uzyskania przychodu są jednak odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 tej ustawy, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22k ust. 9, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10.000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym, oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   
   
   
   1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
      
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
      
      
      
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   
   
   
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
      
   2. do prac wiertniczych,
      
   3. koparka, koparko-spycharka,
      
   4. ładowarka,
      
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
      
   6. żuraw samochodowy,
      
      
      
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług;

Zgodnie natomiast z art. 5d cyt. ustawy spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:

1. art. 5a pkt 19a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. art. 5a pkt 19a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1260 ze zm.) pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. W myśl art. 5a ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest małym podatnikiem. Wnioskodawca nabył w grudniu 2017 r. samochód Volkswagen Crafter. Z posiadanych przez Niego dokumentów (tj. faktury VAT oraz dowodu rejestracyjnego) wynika, iż jest to samochód ciężarowy. Pojazd ten ma następujące parametry: dwa rzędy siedzeń, oddzielone od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą, 5 miejsc, masa własna 2.065 kg, dopuszczalna masa całkowita 3.500 kg, dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów 6.300 kg, dopuszczalna ładowność 1.435 kg, największy dopuszczalny nacisk osi 22,05 kN. Pojazd posiada również hak. Nie jest pojazdem specjalnym i nie można go zakwalifikować do pojazdów określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług. Pojazd ten jest tzw. „brygadówką”, służącą do przewozu brygady pracowników wraz z materiałami. Nie zostało przeprowadzone dodatkowe badanie techniczne przez okręgową stację kontroli pojazdów, więc Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia zawierającego adnotację o spełnieniu, czy też niespełnieniu wymagań pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych. Wartość początkowa samochodu zakupionego przez Wnioskodawcę wynosi 31.500,00 zł. Został wprowadzony do ewidencji środków trwałych dnia 6 grudnia 2017 r. Łączna wartość odpisów amortyzacyjnych w roku podatkowym, w którym dokonany został jednorazowy odpis amortyzacyjny nie przekracza równowartości kwoty 50.000 euro, przeliczonej na złote, zgodnie z art. 22k ust. 12, z uwzględnieniem przepisu art. 22k ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca zakupił samochód spełniający warunki, kwalifikujące go jako samochód osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to bowiem pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Samochód ten nie mieści się przy tym w zakresie wyjątków ujętych w definicji zawartej w ww. przepisie. W takiej sytuacji, skoro możliwość dokonania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dotyczy samochodów osobowych, Wnioskodawca nie ma prawa do dokonania jednorazowej amortyzacji ww. pojazdu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.