Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.214.2018.1.DS
z 29 czerwca 2018 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 29 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 29 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca pozostaje przedsiębiorcą, którego jednym z przedmiotów działalności jest wynajem własnych nieruchomości. Wnioskodawca wraz z małżonką nabył w postępowaniu egzekucyjnym na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w P i Wydziału Cywilnego z dnia 11 lipca 2016 r. prawo użytkowania wieczystego działki gruntu nr xxx stanowiącej własność gminy P wraz z odrębną własnością budynku biurowo-garażowego na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej.
Zakup nieruchomości został dokonany poza prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Następnie Wnioskodawca postanowił wykorzystywać wskazaną nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej i z dniem 1 stycznia 2017 r. wprowadził tę nieruchomość do ewidencji środków trwałych swojego przedsiębiorstwa i amortyzuje ją jako budynek niemieszkalny zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych.
Ponieważ opisana nieruchomość była oddana po raz pierwszy do używania w miesiącu czerwcu 2010 r. Wnioskodawca zastosował stawkę amortyzacyjną ustalaną indywidulanie na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która wynosi 2,94%.
Wnioskodawca podjął decyzję o zmianie sposobu wykorzystywania wskazanej nieruchomości przeznaczając ją w 90,04% całkowitej powierzchni użytkowej do wykorzystania na cele mieszkalne, co w konsekwencji spowoduje przekwalifikowanie opisanej nieruchomości z niemieszkalnej na budynek mieszkalny.
Wnioskodawca poczynił nakłady na zmianę sposobu użytkowania wskazanej nieruchomości z niemieszkalnej na mieszkalną, a starosta pilski nie wniósł sprzeciwu do zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania nieruchomości. W chwili obecnej trwają prace wykończeniowe w celu oddania nieruchomości do używania zgodnie ze zmienionym sposobem użytkowania.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Wobec powyższego powstaje pytanie, czy po zmianie przeznaczenia wskazanej nieruchomości z niemieszkalnej na budynek mieszkalny (90,04% całkowitej powierzchni użytkowej budynku będzie przeznaczona do celów mieszkalnych) konieczna będzie zmiana dotychczasowej, indywidualnie ustalonej przez podatnika stawki amortyzacji, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na stawkę indywidulanie ustaloną przez podatnika, o której mowa w treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Zdaniem Wnioskodawcy taka zmiana stawki amortyzacji będzie konieczna i dopuszczalna.
Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864) podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny.
Wobec powyższego po zmianie przeznaczenia budynku z niemieszkalnego na mieszkalny należy zmienić indywidulaną stawkę amortyzacyjną na określoną dla budynków mieszkalnych, stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonując odpisów amortyzacyjnych należy uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane.
Za dopuszczalnością zmiany dotychczas stosowanej indywidulanej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i zastosowanie po zmianie przeznaczenia budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przewidzianej dla budynków mieszkalnych, określonej w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynoszącej 10%, przemawia również to, iż przedmiotowy budynek był wykorzystywany przed nabyciem przez podatnika przez co najmniej okres 60 miesięcy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
W świetle art. 22a ust. 1 tej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. W przypadku budynków sprowadza się to do ustalenia, czy zgodnie z Klasyfikacją budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których obowiązuje stawka z wykazu 1,5%, czy też do budynków niemieszkalnych (stawka 2,5%).
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści art. 22j ust. 1 ww. ustawy wynika, że zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest możliwe, jednak pod warunkiem, że używane lub ulepszone środki trwałe muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji podatnika.
Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata;
- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Ponadto należy mieć na uwadze, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).
Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.
Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.
Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu własnych nieruchomości. Wnioskodawca wraz z małżonką w lipcu 2016 r. nabył prawo użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z odrębną własnością budynku biurowo-garażowego na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Zakup nieruchomości został dokonany poza prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Następnie Wnioskodawca postanowił wykorzystywać wskazaną nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej i 1 stycznia 2017 r. wprowadził tę nieruchomość do ewidencji środków trwałych swojego przedsiębiorstwa i amortyzuje ją jako budynek niemieszkalny zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych. Opisana nieruchomość była oddana po raz pierwszy do używania w czerwcu 2010 r., więc Wnioskodawca zastosował stawkę amortyzacyjną ustalaną indywidulanie, która wynosi 2,94%. Wnioskodawca podjął decyzję o zmianie sposobu wykorzystywania wskazanej nieruchomości przeznaczając ją w 90,04% całkowitej powierzchni użytkowej do wykorzystania na cele mieszkalne, co w konsekwencji spowoduje przekwalifikowanie opisanej nieruchomości z niemieszkalnej na budynek mieszkalny. Wnioskodawca poczynił nakłady na zmianę sposobu użytkowania wskazanej nieruchomości z niemieszkalnej na mieszkalną. W chwili obecnej trwają prace wykończeniowe w celu oddania nieruchomości do używania zgodnie ze zmienionym sposobem użytkowania.
Wobec tego po zmianie przeznaczenia budynku z niemieszkalnego na mieszkalny nie jest możliwe dalsze kontynuowanie amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, określonej dla budynków niemieszkalnych – zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji po dokonaniu zmiany sposobu użytkowania, należy zmienić indywidualną stawkę amortyzacyjną na określoną dla budynków mieszkalnych, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy.
Ponadto należy zauważyć, że dokonując dalszych odpisów amortyzacyjnych należy uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane.
Reasumując – po zmianie przeznaczenia wskazanej nieruchomości z niemieszkalnej na budynek mieszkalny (90,04% całkowitej powierzchni użytkowej budynku będzie przeznaczona do celów mieszkalnych) konieczna będzie zmiana dotychczasowej, indywidualnie ustalonej przez podatnika stawki amortyzacji, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na stawkę indywidulanie ustaloną przez podatnika, o której mowa w treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.