Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.252.2018.4.MD
z 6 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. z,) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2018 r. (data wpływu 14 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniu 22 czerwca 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku uznania sprzedaży działek gruntu za czynności podlegające opodatkowaniu VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 22 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku uznania sprzedaży działek gruntu za czynności podlegające opodatkowaniu VAT

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

W dniu … 2000 r. Wnioskodawca kupił wspólnie z żoną działkę gruntu nr 31 w miejscowości …, przy ul. …, w gminie …. Działka była nieuzbrojona i przeznaczona do użytkowania rolniczego. Sprzedający oświadczył, że prowadzone jest postępowanie w celu przekształcenia sposobu użytkowania działki na budowlany. Wnioskodawca i jego żona działkę kupili dla własnych celów mieszkalno-rekreacyjnych, gdyż jest położona w pobliżu lasu. Na działce wybudowali dom murowany o pow. użytkowej 73 m2. Do czasu przejścia na emeryturę spędzali na niej weekendy i urlopy. Obecnie – jako emeryci – na działce spędzają dużo więcej czasu. Na terenie działki nie prowadzili działalności rolniczej ani pozarolniczej.

W 2003 r. Rada Gminy … uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (uchwała nr … Rady Gminy w … z dnia … czerwca 2003 r.). Działka nr 31 została objęta tym planem w jego części do wsi … . Plan zakładał podział działki nr 31 na 6 działek i wydzielenie gruntu na poszerzenie dróg lokalnych o drogę wewnętrzną. Przez 17 lat Wnioskodawca i jego żona nie planowali podziału działki i sprzedaży ich ziemi.

W dniu 1 marca 2017 r. na zaproszenia Wójta Gminy … odbyło się spotkanie się w Urzędzie Gminy …. Przedmiotem spotkania było ustalenie warunków wydzielenia i przejęcia przez Gminę … części działki nr 31 celem poszerzenia dróg lokalnych w związku z intensyfikacją gospodarki leśnej i wywozu z lasu dużej ilości drewna. Na tym spotkaniu ustalono, że należy to wykonać zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 31. Po spotkaniu strony sporządziły protokół.

Wobec powyższego po 17 latach władania działką Wnioskodawca i jego żona musieli wspólnie z Urzędem Gminy … przeprowadzić jej podział geodezyjny. W dniu … 2017 r. Wójt Gminy … wydał decyzję podziałową nr …, która stała się ostateczna w dniu … 2017 r.

Gmina z mocy prawa przejęła 1.378 m2 gruntów wydzielonych na poszerzenia dróg lokalnych i drogę wewnętrzną. Urząd Gminy wypłacił odszkodowanie w wysokości … zł, po 10,88 zł za 1 m2. Ponadto zostało wydzielonych 6 działek o przeznaczeniu pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną. Na jednej działce o nr 31/2 znajduje się dom Wnioskodawcy i jego żony. Pozostałe 5 działek Wnioskodawca i jego żona przeznaczyli do zbycia. W dniu … 2018 r. Wójt Gminy … wydał decyzję w sprawie opłaty adiacenckiej nr …, w której ustalił ją w wysokości … zł. Opłata została zapłacona w dniu …2018 r.

W związku z podeszłym wiekiem Wnioskodawca i jego żona uznali, że posiadanie działek przedzielonych drogą stało się dla nich bezużyteczne. Przez cały czas władania nieruchomością nie prowadzili czynności mających zwiększyć wartość kupionej nieruchomości. Nie prowadzili i nie prowadzą działalności gospodarczej. Nie byli i nie są „płatnikami” podatku od towarów i usług. W dniu …2017 r. sprzedali jedną działkę nr 31/4 o pow. 1330 m2 za … zł. Notariusz pobrał 2% podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1750), tj. kwotę … zł. Nabywcami zostali krewni najbliższego ich sąsiada w … . Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług.

Po podziale działki nr 31, na wydzielonych działkach przeznaczonych do sprzedaży Wnioskodawca nie prowadził działalności rolniczej. Do sprzedaży są planowane następujące działki:

• nr 31/3 o pow. 0,1189 ha;
• nr 31/6 o pow. 0,1119 ha;
• nr 31/7 o pow. 0,1143 ha;
• nr 31/8 o pow. 0,1171 ha;

położone w miejscowości ….

Wnioskodawca nie podejmował i nie podejmuje żadnych czynności zmierzających do przygotowania do sprzedaży tych działek. Nie uzbroił, ani nie będzie uzbrajał ich w przyszłości.

W 2012 r. Wnioskodawca i jego żona zawarli umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i umowę przeniesienia własności lokalu na rzecz członka spółdzielni (akt notarialny z dnia … 2012 r. Repertorium A nr …). Została ustanowiona odrębna własność lokalu mieszkalnego w budynku przy ul. …, …, o pow. użytkowej 55,40 m2 i przeniesiona na rzecz Wnioskodawcy i jego żony. Mieszkanie otrzymali z … Spółdzielni Mieszkaniowej decyzją przydziału nr … z dnia … 1981 r.

Żona Wnioskodawcy po śmierci jej mamy …, jako jedyny spadkobierca, otrzymała lokal mieszkalny o pow. 38 m2 w …, przy ul. …. W 2008 r. lokal ten żona Wnioskodawcy darowała synowi …, który mieszka w nim ze swoją rodziną.

Innych nieruchomości Wnioskodawca nie nabywał. W przeszłości nie dokonywał transakcji sprzedaży nieruchomości. Nie posiada nieruchomości innych niż ww. działki gruntu. Na moment sprzedaży działki wydzielone z działki nr 31 będą niezabudowane. Wnioskodawca nie zamierza oferować sprzedaży działek przez ogłoszenia w mediach tradycyjnych i elektronicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od transakcji sprzedaży w dniu … 2017 r. działki nr 31/4 należy uiścić inny podatek niż zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych?
2. Czy od sprzedaży pozostałych 4 działek będzie należało uiścić inny podatek niż podatek od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Podatek od towarów i usług nie ma zastosowania w tej sprawie. Podatek od czynności cywilnoprawnych wypełnia zobowiązanie wobec organu podatkowego.

Działka nr 31/4 została sprzedana, pozostałe 4 działki zostaną sprzedane w ramach majątku osobistego po upływie 17 lat od daty nabycia działki nr 31 w miejscowości …, ul. … w gminie ….

Wnioskodawca i jego żona nie są „płatnikami” podatku od towarów i usług i nie prowadzili i nie prowadzą działalności gospodarczej. Działki były i będą sprzedawane okazjonalnie. Nie wykonywali czynności zmierzających do wzrostu wartości nieruchomości. Wyprzedają część majątku prywatnego przez okazjonalne transakcje sprzedaży własnych nieruchomości gruntowych. Ważnym czynnikiem decydującym również o zbyciu części majątku prywatnego jest podeszły wiek. Żona Wnioskodawcy ma 67 lat, a Wnioskodawca ma 69 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwana dalej „Dyrektywą” – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to TSUE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w 2000 r. Wnioskodawca kupił wspólnie z żoną działkę nr 31 dla własnych celów mieszkalno-rekreacyjnych. Na działce wybudowali dom murowany. Na działce nie prowadzili działalności rolniczej ani pozarolniczej. W 2003 r. został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który objął również działkę nr 31. Plan zakładał jej podział na 6 działek i wydzielenie gruntu na poszerzenie dróg lokalnych o drogę wewnętrzną. W 2017 r. Wnioskodawca i jego żona w porozumieniu z Gminą przeprowadzili jej podział geodezyjny. M.in. wydzielono 6 działek pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną. Na jednej działce o nr 31/2 znajduje się dom Wnioskodawcy i jego żony. Pozostałe 5 działek Wnioskodawca i jego żona przeznaczyli do zbycia. Przez cały czas władania nieruchomością nie prowadzili czynności mających zwiększyć wartość kupionej nieruchomości. Nie prowadzili i nie prowadzą działalności gospodarczej. Nie byli i nie są podatnikami podatku od towarów i usług. W 2017 r. sprzedali jedną działkę nr 31/4 (pozostałe 4, tj. nr 31/3, 31/6, 31/7, 31/8 zamierzają sprzedać). Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Po podziale działki nr 31, na wydzielonych działkach przeznaczonych do sprzedaży, nie prowadził działalności rolniczej. Nie podejmował i nie podejmuje żadnych czynności zmierzających do przygotowania do sprzedaży tych działek. Nie uzbroił, ani nie będzie uzbrajał ich w przyszłości. Innych nieruchomości Wnioskodawca nie nabywał. W przeszłości nie dokonywał transakcji sprzedaży nieruchomości. Nie posiada nieruchomości innych niż ww. działki gruntu. Na moment sprzedaży działki wydzielone z działki nr 31 będą niezabudowane. Wnioskodawca nie zamierza oferować sprzedaży działek przez ogłoszenia w mediach tradycyjnych i elektronicznych.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą obowiązku uznania sprzedaży ww. działek za czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), prowadzi do stwierdzenia, że trudno uznać aby sprzedaż niezabudowanych działek opisanych we wniosku (tj. nr 31/4 – działka sprzedana oraz nr 31/3, 31/6, 31/7, 31/8 – działki planowane do sprzedaży) miała miejsce w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawca podejmował lub zamierzał podejmować aktywne działania zmierzające do przygotowania tych gruntów do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np.: przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, działania marketingowe, itp.). Ponadto, na terenie działki nie prowadził działalności rolniczej, ani pozarolniczej. Wszystko to zatem wyklucza handlowy cel dokonanej (w 2017 r.) i planowanych transakcji sprzedaży działek gruntu. W tej konkretnej sprawie aktywność Wnioskodawcy (mimo, że sprzedaż działek może mieć charakter częstotliwy) nie będzie porównywalna do działań handlowców wykonywanych w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem w odniesieniu do tych czynności Wnioskodawca nie wystąpił i nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynności sprzedaży – jak słusznie ocenił Wnioskodawca – mieszczą się i będą się mieściły w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.

Tym samym, stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że:

• skoro stroną wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, jako współwłaściciel ww. działek, niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie tylko w jego indywidualnej sprawie. Nie rozstrzyga natomiast w przedmiocie skutków podatkowych czynności sprzedaży ww. działek, które mogą się pojawić po stronie żony Wnioskodawcy, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem;
• niniejsza interpretacja została wydana na podstawie stanu faktycznego (opisu zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku. Oznacza, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych;
• interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.