2018.07.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.183.2018.3.MD
z 6 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Komornika przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2018 r. (data wpływu 16 kwietnia 2018 r.), uzupełnionego w dniach 8 oraz 28 czerwca 2018 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży działek gruntu, która ma mieć miejsce w ramach komorniczego postępowania egzekucyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 8 oraz 28 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży działek gruntu, która ma mieć miejsce w ramach komorniczego postępowania egzekucyjnego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W toku postępowania egzekucyjnego toczącego się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w … (dalej jako „Komornik”) sygn. akt … …w trybie przetargu (licytacji), o której mowa w art. 972 i n. K.p.c., będzie sprzedawana nieruchomość gruntowa o pow. 2 ha, składająca się z działki nr 2/68 położonej w …, obręb …, gmina …, nr …, opis użytku: R IIIb -1,7895 ha, RIVa-0,2105 – dalej jako „Nieruchomość”.

Dłużnik nie jest osobą fizyczną. Dłużnikiem jest … sp. z o.o. z siedzibą w …, KRS: …, REGON: … (poprzednia nazwa: … sp. z o.o. z siedzibą w …) – dalej jako „Dłużnik”. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT od chwili powołania, tj. od 2008 r.

Dłużnik nabył Nieruchomość w dniu … 2015 r. w drodze umowy przeniesienia prawa tytułem aportu do sp. z o.o. Aport nie został udokumentowany fakturą VAT z wykazanym podatkiem od towarów i usług.

W momencie jej nabycia przez Dłużnika Nieruchomość nie była zabudowana. Z tytułu jej nabycia Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wykorzystywana była przez Dłużnika na cele działalności zwolnionej od VAT (przed rozpoczęciem inwestycji wykorzystywana była przez Dłużnika na cele rolne).

Na Nieruchomości rozpoczęto budowę hali produkcyjnej oraz trzech hal magazynowych na podstawie decyzji nr …/… z dnia … 2011 r. Wojewody … zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę zakładu ....

W ramach rozpoczętej zabudowy na nieruchomości w zakresie realizacji:

hali produkcyjnej wykonano: roboty ziemne (100% stopnia wykonania), posadowiono konstrukcję stalową nośną (100% stopnia wykonania) oraz wykonano: ściany nadziemia i ścianki działowe – 20% stopnia wykonania, stropy i schody – 50% stopnia wykonania. Nie wykonano obudowy dachu i ścian, nie wykonano konstrukcji i pokrycia dachu oraz dalszych prac typu stolarka, ślusarka, itp.;
hal magazynowych wykonano roboty ziemne (100% stopnia wykonania), posadowiono konstrukcję stalową nośną (100% stopnia wykonania) oraz wykonano: ściany nadziemia i ścianki działowe – 10% stopnia wykonania. Nie wykonano obudowy dachu i ścian, nie wykonano dalszych prac typu stolarka, ślusarka, itp.

W art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), ustawodawca wskazał, że jako budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Ponieważ w ramach realizacji hali produkcyjnej oraz w ramach realizacji hal magazynowych wykonano jedynie konstrukcje stalowe nośne (tzw. szkielety), nie wykonano zaś dachów i ścian w całości, to należy stwierdzić, że obiekty znajdujące się na nieruchomości nie odpowiadają określonym w tym przepisie warunkom, w związku z tym nie mogą być uznane za budynek.

Z kolei budowlą – w rozumieniu przepisów prawa budowlanego (art. 3 pkt 3) – jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Ustawodawca wymienia w tym przepisie takie budowle jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące, instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Mając na uwadze powyższe, obiekty znajdujące się na nieruchomości będącej przedmiotem interpretacji nie mogą być uznawane za budowle.

W przypadku hal posadowionych na nieruchomości aktualnie możliwe jest mówienie wyłącznie o budowie, czyli sytuacji wykonywania obiektu budowlanego w określonym miejscu (art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane).

Zgodnie z obowiązującą uchwałą nr … Rady Gminy … z dnia … 2005 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy … (dalej jako „MPZP”), działka nr 2/68, obręb …, położona jest na obszarze oznaczonym symbolem „R – grunty rolne”.

Według MPZP symbol R oznacza tereny rolnicze, dla których ustalono przeznaczenie podstawowe uprawy rolne, stanowiące dotychczasowy sposób użytkowania.

Jako przeznaczenie uzupełniające (rozumiane w tym planie jako dopuszczalne na określonym obszarze funkcje o znaczeniu drugorzędnym, będące uzupełnieniem przeznaczenia podstawowego) ustalono:

inwestycje oraz urządzenia związane bezpośrednio z produkcją rolną oraz jej obsługą i przetwórstwem płodów rolnych;
zabudowę zagrodową na terenie będącym własnością inwestora;
zabudowę związaną rekreacją, sportem i wypoczynkiem;
lokalizację sieci infrastruktury technicznej oraz inwestycji liniowych;
dokonywanie zalesień i zadrzewień terenu zgodnie z przepisami szczególnymi.

„Przeznaczony pod zabudowę” (sformułowanie zawarte w pytaniu nr 3) Komornik rozumie jako część gruntu odpowiadająca powierzchni określonej w odpowiednich jednostkach miary, która zaczęła być zabudowywana przez Dłużnika (tj. grunt znajdujący się pod obiektami, od wielkości którego powinien ewentualne naliczyć VAT), nie zaś jako odmienne przeznaczenie tej części działki w MPZP.

Aktualnie ustalono, że Nieruchomość (stanowiącą działkę nr 2/68), na której rozpoczęto budowę hali produkcyjnej oraz trzech hal magazynowych, podzielono geodezyjnie na trzy działki nr: 2/72, 2/73 i 2/74. Podziału nie uwidoczniono jeszcze w księdze wieczystej Nieruchomości. Teren podzielono geodezyjnie w ten sposób, że każda z budowanych hal znajduje się na osobnej działce. Jednakże pod względem przeznaczenia wszystkich działek, określonym w MPZP, cały obszar Nieruchomości (zarówno tereny na którym rozpoczęto budowę, jak i tereny znajdujące się wokół rozpoczętej budowy) ma takie samo przeznaczenie, tj. oznaczone symbolem „R – grunty rolne”.

MPZP nie przewiduje linii rozgraniczających między obszarem o przeznaczeniu podstawowym a obszarem o przeznaczeniu uzupełniającym w obrębie jednej działki, w przypadku objęcia jej w całości jednym rodzajem przeznaczenia (np. oznaczonego symbolem „R”). Dotyczy to również dotychczasowej działki o nr 2/68 oraz nowo wydzielonych działek.

W ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego sygn. akt KM … będą sprzedawane wszystkie nowo wydzielone działki jako jedna nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Komornik powinien naliczyć podatek od towarów i usług w wysokości 23% od sprzedaży gruntu, wymienionego w polu „stanu faktycznego” przedstawionego we wniosku?
Czy sprzedaż gruntu oznaczonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem R, wymienionego w opisie „stanu faktycznego” przedstawionego w zapytaniu podlega zwolnieniu od VAT?
Czy Komornik powinien naliczyć proporcjonalnie podatek od towarów i usług w wysokości 23% od sprzedaży gruntu wymienionego w opisie „stanu faktycznego” przedstawionego w zapytaniu, tylko w stosunku do jego części przeznaczonej pod zabudowę, a oznaczonej symbolem R?

Zdaniem Komornika:

Sprzedaż licytacyjna gruntu wymienionego w opisie „stanu faktycznego” będzie całkowicie zwolniona od VAT, a Komornik nie powinien naliczyć podatku od towarów i usług w wysokości 23% od sprzedaży tego rodzaju gruntu.

Z art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, przewidziane jest zwolnienie od 23% VAT dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Pojęcie terenów budowlanych zdefiniowano w art. 2 pkt 33 tej ustawy, który stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o terenach budowlanych – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

O przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Przy ocenie, czy w realiach niniejszej sprawy działka lub jej część jest terenem budowlanym, wiążąca jest analiza przeznaczenia działki określonego w obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, o charakterze terenu jako terenu budowlanego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu (zob. wyrok NSA z dnia 15 października 2014 r. o sygn. akt I FSK 1115/13, wyrok NSA z dnia 9 czerwca 2017 r. sygn. akt I FSK 1650/15 –www.orzeczeniansa.gov.pl).

Ponieważ na przedmiotowym gruncie rozpoczęto zabudowę, to w niniejszej sprawie należy dodatkowo przeanalizować czy grunt stanowi grunt zabudowany, tj. czy są na nim posadowione budynki lub budowle rozumiane jako budynki według właściwych przepisów prawa.

W ustawie o VAT nie zostało zdefiniowane pojęcie budynku, dlatego też należy szukać jego znaczenia w innych dziedzinach prawa, a mianowicie w regulacjach zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.).

W art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego ustawodawca wskazał, że jako budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Powyższe prowadzi do wniosku, że (a contrario) obiekt budowlany wykonany bez przegród zewnętrznych, fundamentów bądź bez dachu, nie odpowiada określonym w tym przepisie warunkom i w związku z tym nie może być uznawany za budynek (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 marca 2009 r., sygn. akt II SA/Po 924/08).

W „stanie faktycznym” sprawy, na gruncie mającym być przedmiotem licytacji, posadowiono jedynie konstrukcje nośne projektowanych hal – bez ścian i dachów – w związku z czym należy stwierdzić, że nie znajdują się tam budynki w rozumieniu właściwych przepisów. Tym samym należy wysnuć wniosek, że grunt, na którym znajdują się obiekty niespełniające definicji budynku w powyższym rozumieniu, stanowi grunt niezabudowany.

Reasumując, ponieważ działka opisana w „stanie faktycznym” wniosku nie jest – z uwagi na stan istniejących już budowli – działką zabudowaną oraz nie jest – ze względu na zapisy MPZP – terenem budowlanym sprzedaż licytacyjna gruntu wymienionego w opisie „stanu faktycznego” będzie zwolniona od VAT, a Komornik nie powinien naliczyć podatku od towarów i usług w wysokości 23% od sprzedaży tego rodzaju gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (….).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane − na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy − rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu − zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W art. 4 ust. 2 cyt. ustawy postanowiono, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”. Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 odpowiada zatem tezie z ww. orzeczenia, gdyż status przeznaczenia pod zabudowę ustalać należy na podstawie aktów prawa miejscowego określonych wprost w ustawie.

Oznacza to, że generalnie opodatkowane VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od VAT.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w toku postępowania egzekucyjnego ma być sprzedana nieruchomość, na którą składają się działki nr 2/72, 2/73 i 2/74 (powstałe w wyniku podziału działki nr 2/68). Dłużnik (właściciel) to spółka prawa handlowego. Od 2008 r. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Dłużnik nabył Nieruchomość w 2015 r. w drodze aportu. Aport nie został udokumentowany fakturą VAT z wykazanym podatkiem od towarów i usług. W momencie nabycia jej przez Dłużnika Nieruchomość nie była zabudowana. Z tytułu jej nabycia Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wykorzystywana była przez Dłużnika na cele działalności zwolnionej od VAT (przed rozpoczęciem inwestycji wykorzystywana była przez Dłużnika na cele rolne).

Na Nieruchomości rozpoczęto (na podstawie decyzji wojewody zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę zakładu ...) budowę hali produkcyjnej oraz trzech hal magazynowych. Aktualnie teren podzielono geodezyjnie (powierzchnia przed podziałem to 2 ha) w ten sposób, że każda z budowanych hal znajduje się na osobnej działce. Ww. obiekty ze względy na stan robót nie są ani budynkami, ani budowlami w rozumieniu prawa budowlanego. Zgodnie z obowiązującym MPZP działka nr 2/68 położona była na obszarze oznaczonym symbolem „R – grunty rolne”. Jako przeznaczenie uzupełniające ustalono:

inwestycje oraz urządzenia związane bezpośrednio z produkcją rolną oraz jej obsługą i przetwórstwem płodów rolnych;
zabudowę zagrodową na terenie będącym własnością inwestora;
zabudowę związaną rekreacją, sportem i wypoczynkiem;
lokalizację sieci infrastruktury technicznej oraz inwestycji liniowych;
dokonywanie zalesień i zadrzewień terenu zgodnie z przepisami szczególnymi.

Na tym tle Komornik powziął wątpliwość dotyczącą zasadności zastosowania zwolnienia do sprzedaży ww. działek gruntu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług oraz przepisy odrębne organ interpretacyjny potwierdza pogląd Komornika, że przedmiotem planowanej sprzedaży licytacyjnej będzie grunt niezabudowany (pierwotnie miała to być działka nr 2/68, jednak Komornik ostatecznie podał, że będą to działki o nr 2/72, 2/73 i 2/74, które powstały z podziału działki nr 2/68). Mimo, że na tych działkach są posadowione niedokończone konstrukcje budowalne działki te należało uznać za niezabudowane, skoro konstrukcje te nie są – jak zadeklarował Komornik – ani budowlami, ani budynkami w rozumieniu Prawa budowlanego.

Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem Komornika, że ww. działki nie są gruntami przeznaczonymi pod zabudowę. W świetle bowiem zapisów obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dopuszczalna jest ich zabudowa. Przy czym okoliczność, że nie jest to przeznaczenie podstawowe nie ma znaczenia w sprawie, skoro ustawodawca nie wprowadził – na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – w tym zakresie żadnych zastrzeżeń.

Warto przy tym zwrócić uwagę, że Dłużnik zabudowę na działce nr 2/68 podjął na podstawie pozwolenia na budowę zakładu ... i rozpoczął budowę (na dzień dzisiejszy niezakończoną) hali produkcyjnej oraz trzech hal magazynowych.

Ponadto, jak wyjaśnił Komornik w drugim uzupełnieniu do wniosku, działka nr 2/68 (o pow. 2 ha) została podzielona w ten sposób, że każda z budowanych hal znalazła się docelowo na osobnej działce. Taki kierunek podziału może wskazywać na to, że wbrew zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie budowlane działek jest dominujące z punktu widzenia Dłużnika. Rozpoczęte budowy hal magazynowych zostały bowiem „rozdzielone” między nowopowstałe działki, a nie „skomasowane” na jednej. Gdyby podział działki nr 2/68 poszedł w tym kierunku („komasacji”) funkcje rolne (w sensie uprawy) zostałby jednoznacznie oddzielone od nierolnych (zabudowa produkcyjna).

Ze złożonego wniosku wynika również, że na działkach nr 2/72, 2/73 i 2/74 nie ma obszarów, które byłyby wyznaczone liniami rozgraniczającymi (oddzielającymi) przeznaczenie podstawowe od uzupełniającego. Oznacza to, że Dłużnik mógł podjąć zabudowę na działce nr 2/68 w dowolnym jej punkcie (abstrahując od innych czynników, tj. ukształtowania terenu, rodzaju podłoża, dojazdu, itd.). To samo dotyczy potencjalnego nabywcy (nabywców) działek nr 2/72, 2/73 i 2/74.

Dłużnik to spółka prawa handlowego. Zatem już tylko ten fakt przesądza, że każda sprzedaż obejmująca jej majątek jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Wobec tego dostawa działek nr 2/72, 2/73 i 2/74 nie może być – jak błędnie ocenił Komornik w swoim stanowisku – zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż jej przedmiotem będzie grunt niezabudowany, ale przeznaczony pod zabudowę.

Dostawa ww. działek nie będzie również zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wprawdzie Komornik zadeklarował, że działka nr 2/68 wykorzystywana była przez Dłużnika na cele działalności zwolnionej od VAT, to jednak jej nabycie przez Dłużnika (w drodze aportu) nie zostało udokumentowane fakturą VAT z wykazanym podatkiem naliczonym. Zatem Dłużnik nie mógł odliczyć podatku naliczonego tylko dlatego, że w ramach transakcji sprzedaży (nabycia z punktu widzenia Dłużnika) nie został on wygenerowany, a nie dlatego, że wprawdzie podatek naliczono, ale miał on związek tylko z czynnościami zwolnionymi od podatku (por. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy).

Skoro do planowanej sprzedaży nie można zastosować żadnego zwolnienia przewidzianego dla zbycia nieruchomości, Komornik będzie zobowiązany do zastosowania w tym przypadku, podstawowej stawki VAT, która aktualnie wynosi 23%. Dotyczy to całej powierzchni działek planowanych do sprzedaży (por. pytanie nr 3).

Tym samym, stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Orzecznictwo powołane przez Komornika w jego stanowisku w sprawie jest o tyle odmienne, że dotyczy – inaczej niż analizowana sprawa – gruntów, na których nie podjęto żadnych czynności budowlanych. Zatem trudno jest je odnieść do niniejszej sprawy.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Oznacza to, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin