Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.156.2018.1.APA
z 9 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie określenia statusu małego podatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie określenia statusu małego podatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest spółką z o.o. mającą siedzibę i zarząd na terytorium Polski. Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych oraz jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie realizacji projektów deweloperskich, tj. budowy, a następnie sprzedaży lokali mieszkalnych i usługowych. Spółka jest tzw. spółką celową, która została utworzona w 2015 r. dla celów konkretnej inwestycji – budowy apartamentowca z lokalami mieszkalnymi i usługowymi (dalej: Lokale) na gruncie stanowiącym własność Spółki. Po sprzedaży wszystkich Lokali oraz ewentualnie upływie terminów gwarancji i rękojmi, planowana jest likwidacja Spółki.

Realizacja inwestycji rozpoczęła się w 2016 r. i obecnie jest na ukończeniu. Zasadniczo wszelkie prace budowlane zostały już zakończone i Spółka oczekuje na wydanie pozwolenia na użytkowanie. Wydanie Lokali oraz podpisanie aktów notarialnych przenoszących własność Lokali na nabywców planowane jest na drugą połowę 2018 r., po całościowym zakończeniu prac i uzyskaniu przez Spółkę pozwolenia na użytkowanie.

W trakcie realizowania inwestycji w 2016 r. i 2017 r. – Spółka otrzymywała od osób, z którymi zawarła umowy deweloperskie (w przypadku lokali mieszkalnych) lub przedwstępne (w przypadku lokali usługowych) zaliczki na poczet ceny zakupu lokali. Zaliczki od przyszłych nabywców Lokali mieszkalnych trafiały na otwarty mieszkaniowy rachunek powierniczy w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego, natomiast zaliczki od przyszłych nabywców Lokali usługowych wpływały na zwykły rachunek bankowy Spółki. Otrzymane przez Spółkę w 2016 r. i 2017 r. zaliczki na Lokale (niezależnie od tego czy dotyczą lokali mieszkalnych, czy usługowych) miały charakter warunkowy i nie wynikają z definitywnego charakteru czynności skutkującej powiększeniem majątku Spółki w sposób trwały i nieodwracalny. Stanowią one płatności na poczet dostaw, które zostaną zrealizowane w następnych okresach sprawozdawczych. W określonych przez prawo przypadkach, zaliczki na Lokale mogą bowiem podlegać zwrotowi na rzecz Klienta.

W związku z otrzymanymi zaliczkami na Lokale, Spółka wystawiała faktury VAT. Ostateczne rozliczenie wartości sprzedaży Lokali nastąpi w fakturach końcowych po przeniesieniu własności Lokali na Nabywców.

Rok podatkowy Spółki jest tożsamy z rokiem kalendarzowym. W poprzednim roku podatkowym, tj. zakończonym z dniem 31 grudnia 2017 r., wartość przychodów Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług (bez uwzględnienia kwot zaliczek na Lokale) nie przekroczyła kwoty 5.176.000,00 zł. (tj. kwoty 1.200.000 Euro wg kursu na dzień 2 października 2017 r.). Spółka nie tworzy również podatkowej grupy kapitałowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że na potrzeby ustalenia statusu „małego podatnika” zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOPu) do wartości przychodów ze sprzedaży uzyskanych przez Spółkę w poprzednim roku podatkowym (tj. w roku podatkowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2017 r.) nie należy wliczać otrzymanych przez Spółkę w 2017 r. zaliczek na lokale, wydanie których to lokali nastąpi w 2018 r., a w związku z tym Spółka w roku podatkowym trwającym od dnia 1 stycznia 2018 r. posiada status „małego podatnika”?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ otrzymane przez Spółkę w 2017 r. zaliczki na poczet ceny zakupu Lokali nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: podatkiem CIT) w momencie ich otrzymania stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPu, to nie należy ich wliczać do wartości przychodów ze sprzedaży uzyskanych przez Spółkę w poprzednim roku podatkowym (tj. w roku podatkowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2017 r.), a w związku z tym Spółka w roku podatkowym trwającym od dnia 1 stycznia 2018 r. posiada status „małego podatnika” w rozumieniu art. 4a pkt 10 PDOPu.

Zgodnie z art. 4a pkt 10 PDOPu „ilekroć w ustawie jest mowa o „małym podatniku” – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł”.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 PDOPu przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 (...) są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 PDOPu za przychody związane z działalnością gospodarczą (...), osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W myśl art. 12 ust. 3a PDOPu za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust 3, uważa się (...) dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Powstanie przychodu należnego w podatku CIT, w przypadku sprzedaży rzeczy, ustawodawca uzależnia od „wydania rzeczy”, które należy rozumieć jako czynność związaną z przeniesieniem prawa własności. Moment przeniesienia własności nieruchomości został natomiast określony w art. 155 § 1 Kodeksu Cywilnego, zgodnie z którym umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Stosownie do art. 158 Kodeksu Cywilnego umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości (...). Zatem za datę powstania przychodu należnego z tytułu sprzedaży Lokali należy uznać datę przeniesienia własności wynikającą z aktu notarialnego. Stanowisko to potwierdzają liczne interpretacje wydane przez organy podatkowe (por. interpretacje indywidualne: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 maja 2014 r. Znak: ILPB1/415-156/14-2/TW, czy z 22 stycznia 2014 r. Znak: ILPB3/423-516/13-2/PR, czy Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 maja 2015 r. Znak: IPPB5/4510-261/15-2/MW).

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPu do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (...). Sformułowanie „pobrane wpłaty lub zarachowane należności” należy odnosić przede wszystkim do pobranych przez podatnika przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie (tj. nastąpi w innym okresie rozliczeniowym, tj. w innym miesiącu). Jeżeli otrzymane wpłaty nie są zapłatą za wykonane świadczenie, lecz jedynie stanowią przedpłatę lub zaliczkę na poczet przyszłej dostawy towarów i usług to wówczas ich otrzymanie jest dla podatnika podatku CIT całkowicie neutralne. W takim przypadku przychód należny w podatku CIT powstanie bowiem dopiero w dacie wykonania albo częściowego wykonania dostawy towarów i usług. Odnosi się to również do sytuacji, w której częściowa płatność została udokumentowana fakturą zaliczkową – wystawienie takiej faktury nie zmienia faktu, że przychód w podatku CIT nie powstanie z momentem otrzymania takiej zaliczkowej płatności.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że przysporzenie uważane za przychód w podatku CIT musi mieć każdorazowo charakter definitywny, tymczasem kwoty niestanowiące – na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPu – przychodu w podatku CIT, nie mają takiego charakteru w momencie ich otrzymania, ze względu na możliwość ich zwrotu przed terminem dostawy towaru czy wykonania usług, na poczet których zostały wpłacone – w razie nie zrealizowania celu, dla którego te płatności zostały dokonane.

W konsekwencji należy uznać, że wpłacane przez nabywców należności na poczet ceny zakupu Lokali, w odniesieniu do których ich wydanie (przeniesienie własności) nastąpi w drugiej połowie 2018 r., do tego czasu powinny być traktowane jako przedpłaty (zaliczki) na poczet przyszłego świadczenia i tym samym nie stanowią przychodu podatkowego Spółki, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPu.

Skoro powyższe kwoty nie stanowią przychodu podatkowego, to tym samym nie powinny one być brane pod uwagę przy ustalaniu limitu przychodów na potrzeby ustalania statusu „małego podatnika” stosownie do art. 4a pkt 10 PDOPu. Na gruncie tego przepisu status „małego podatnika” jest określany przez wartość przychodu ze sprzedaży łącznie z kwotą należnego podatku od towarów i usług. Jakkolwiek PDOPu nie definiuje pojęcia „przychodu ze sprzedaży”, to zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „przychodu ze sprzedaży” winno być zdefiniowane z uwzględnieniem przepisów art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPu. W tym kontekście należy mieć na uwadze, że jakkolwiek ustawodawca na gruncie PDOPu nie zdefiniował terminu „przychód ze sprzedaży”, to w art. 12 PDOPu „zdefiniował pojęcie przychodu dla celów podatkowych, wskazując przy tym wprost których przysporzeń do przychodów podatkowych się nie zalicza. W konsekwencji niż sposób uznać za „przychód ze sprzedaży” kwot takich przysporzeń, które wolą ustawodawcy zostały wprost wyłączone z przychodów podatkowych. Takie podejście pozostawałoby bowiem w sprzeczności z jedną z podstawowych dyrektyw wykładni językowej, zgodnie z którą bez umotywowanych racji nie należy identycznym sformułowaniom (w tym przypadku chodzi o przychód) w tym samym akcie prawnym nadawać różnych znaczeń. Skoro ustawodawca uznaje, że zaliczek nie zalicza się do przychodów, to nie można przyjąć, że na potrzeby ustalenia statusu małego podatnika, te przysporzenia w przychodzie się zawierają.

W konsekwencji, Wnioskodawca uważa, że pojęcie „przychód ze sprzedaży”, o którym mowa w art. 4a pkt 10 PDOPu, nie może obejmować swym zakresem wartości otrzymanych zaliczek na poczet sprzedaży Lokali, które nie zostały zrealizowane w danym roku podatkowym, ponieważ takie zaliczki nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem CIT w momencie ich otrzymania, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPu.

Reasumując, na gruncie przepisu art. 4a pkt 10 PDOPu, przy ustalaniu limitu przychodów ze sprzedaży uprawniającego do posiadania statusu „małego podatnika” w 2018 r., do wartości przychodów ze sprzedaży uzyskanych przez Spółkę w poprzednim roku podatkowym (tj. zakończonym z dniem 31 grudnia 2017 r.) nie należy wliczać się otrzymanych przez Spółkę w 2017 r. kwot zaliczek na poczet ceny sprzedaży Lokali, których wydanie (przeniesienie własności) nastąpi w 2018 r., a w związku z tym Spółka w roku podatkowym trwającym od dnia 1 stycznia 2018 r. posiada status „małego podatnika” w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 stycznia 2018 r. Znak: 0114-KDIP2-3.4010.333.2017.1.PS, zapadła na tle analogicznego stanu faktycznego, jak w niniejszej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: ustawa CIT) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Art. 12 ust. 3 ww. ustawy wskazuje, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 12 ust. 3a ustawy CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

W art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT sformułowanie „pobrane wpłaty lub zarachowane należności” odnosi się do pobranych przez podatnika przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie (tj. nastąpi w innym okresie rozliczeniowym, tj. w innym miesiącu) oraz dopiero po realizacji łączącej strony umowy występuje u takiego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Oznacza to, że nie każde otrzymane przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych pieniądze są przychodami w podatku dochodowym od osób prawnych w momencie ich otrzymania. Zatem pobrane przez podatnika zaliczki są neutralne na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, jeżeli dotyczą dostaw towarów, które zostaną wykonane w przyszłych okresach rozliczeniowych.

Oznacza to, że obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych nie powstaje, mimo wystawienia zaliczkowej faktury VAT stosownie do przepisów ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.).

Stosownie do art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Dyspozycja tego przepisu wskazuje, iż umowa sprzedaży jest umową dwustronnie zobowiązującą.

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 158 wyżej powołanej ustawy, Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Zatem, za datę powstania przychodu należnego z tytułu budowy i sprzedaży lokali należy uznać datę przeniesienia własności wynikającą z aktu notarialnego. Nie ulega zatem wątpliwości, że umowa sprzedaży przenosi własność na nabywcę, a transakcję uznaje się za zrealizowaną z datą podpisania umowy notarialnej, na mocy której dochodzi do przeniesienia prawa własności.

Zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy CIT ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Na gruncie ustawy o CIT status „małego podatnika” jest określany przez wartość przychodu ze sprzedaży łącznie z kwotą należnego podatku od towarów i usług. Ustawa CIT nie definiuje jednak pojęcia „przychodu ze sprzedaży”. Niemniej jednak, pojęcie „przychodu ze sprzedaży” winno być zdefiniowane z uwzględnieniem przepisów art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT. Tym samym „przychód ze sprzedaży” nie obejmuje swym zakresem wartości otrzymanych zaliczek na poczet dostaw, które nie zostały zrealizowane w danym roku podatkowym, ponieważ takie zaliczki nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie ich otrzymania, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT. W związku z tym przy ustalaniu limitu przychodów ze sprzedaży uprawniającego do posiadania statusu „małego podatnika” w 2018 r. nie wlicza się otrzymanych w 2017 r. zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (następnych miesiącach).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w zaistniałym stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, do wartości przychodów ze sprzedaży uzyskanych przez Spółkę w poprzednim roku podatkowym nie wlicza się otrzymanych przez Spółkę w 2017 r. zaliczek na lokale.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.