Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.215.2018.1.KP
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w oparciu o CEIDG. Jednocześnie jest członkiem zarządu komplementariusza w spółce osobowej, tj. Sp. z o.o. Spółka komandytowa. Zgodnie z umową Spółki oraz danymi Krajowego Rejestru Sądowego Wnioskodawca jest upoważniony do reprezentacji Spółki. Spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych bądź podatku dochodowego od osób fizycznych. Podatnikami ww. spółki są wspólnicy. Osobiście Wnioskodawca nie jestem wspólnikiem ww. Spółki.

W 2017 r. ww. Spółka wygenerowała obrót przekraczający 20 mln EURO, ale poniżej 100 mln EURO. Pomiędzy Sp. z o.o. Sp.k. a osobą Wnioskodawcy (osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą) w 2017 r. doszło do transakcji o obrotach przewyższających 140 tys. EURO w trakcie roku podatkowego, ale poniżej 2 mln EURO. W ramach ww. transakcji firma Wnioskodawcy świadczyła na rzecz Spółki dostawy najmu nieruchomości. Sp. z o.o. Sp.k., bezpośrednio nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Podatek dochodowy rozliczają wspólnicy (we właściwej proporcji przewidzianej w umowie spółki). Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą nie prowadzi ksiąg rachunkowych w rozumieniu ustawy o rachunkowości (z uwagi na obrót nie przekraczający 2 mln EURO). Taki stan faktyczny przesądza o zaistnieniu powiązań, o których mowa w art. 25 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając na uwadze wyżej przedstawiony stan faktyczny, Wnioskodawca składa wniosek o wydanie interpretacji w przedmiocie swojego obowiązku sprawozdawczego w zakresie dokumentacji cen transakcyjnych, o których mowa w art. 25a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu ww. stanu faktycznego Wnioskodawca dodaje, że wszystkie podmioty biorące udział w opisanym związku gospodarczym są polskimi rezydentami podatkowymi. Żaden z podmiotów nie korzysta z jakichkolwiek zwolnień podatkowych czy ze specjalnych stref ekonomicznych. W opisywanych transakcjach nie uczestniczą podmioty, o których mowa w art. 25a ust.1 pkt 2 ustawy updof (podmioty z rajów podatkowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny Wnioskodawca będzie zobowiązany do sporządzenia dokumentacji, o której mowa w art. 25a ustawy (updof – dokumentacja cen transferowych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako członek zarządu komplementariusza spółki osobowej, a zarazem osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia dokumentacji, o której mowa w art. 25a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie.

Zajmując stanowisko w powyższej kwestii, w swej treści idącej ku zwolnieniu z obowiązku sporządzenia dokumentacji, Wnioskodawca wskazuje, że nie prowadzi ksiąg rachunkowych w myśl ustawy o rachunkowości. W 2017 r. Wnioskodawca, jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, wygenerował obrót poniżej 2 mln EURO. W świetle powyższego bezprzedmiotowy wydaje się obowiązek sporządzenia takowej dokumentacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) – jeżeli:

1. osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, mająca miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwana dalej „podmiotem krajowym”, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu przedsiębiorstwem położonym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego przedsiębiorstwa, albo
2. osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, mająca miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwana dalej „podmiotem zagranicznym”, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego podmiotu krajowego, albo
3. ta sama osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej równocześnie bezpośrednio lub pośrednio bierze udział w zarządzaniu podmiotem krajowym i podmiotem zagranicznym lub w ich kontroli albo posiada udział w kapitale tych podmiotów – i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podatnik nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały – dochody danego podatnika oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.
   
   

Stosownie do art. 25 ust. 4 tej ustawy: przepisy ust. 1-3a stosuje się odpowiednio, gdy:

1. podmiot krajowy, z wyłączeniem Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu innym podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale innego podmiotu krajowego, albo
2. ta sama osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, z wyłączeniem Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, równocześnie bezpośrednio lub pośrednio bierze udział w zarządzaniu podmiotami krajowymi lub w ich kontroli albo posiada udział w kapitale tych podmiotów.
   
   

W myśl art. 25 ust. 5 tej ustawy: przepisy ust. 4 stosuje się również do powiązań o charakterze rodzinnym lub wynikających ze stosunku pracy albo majątkowych pomiędzy podmiotami krajowymi lub osobami pełniącymi w tych podmiotach funkcje zarządzające lub kontrolne albo nadzorcze oraz jeżeli którakolwiek osoba łączy funkcje zarządzające lub kontrolne albo nadzorcze w tych podmiotach.

Cytowany art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przepisem szczególnym i dotyczy podmiotów powiązanych osobowo lub kapitałowo. Pozostawanie w związku kapitałowym lub osobowym nie jest w jakikolwiek sposób sankcjonowane, jednak znaczenie podatkowe ma wykorzystywanie powiązań i związków do zmiany poziomu opodatkowania wbrew obowiązkowi ustawowemu. Celem tej regulacji jest zabezpieczenie interesów Skarbu Państwa przed takimi działaniami podatników, które polegają na stosowaniu we wzajemnych relacjach warunków różniących się od tych, jakie istnieją między podmiotami niepowiązanymi po to, aby osiągnąć korzystny dla siebie rezultat podatkowy. O przerzucaniu dochodu można mówić wówczas, gdy wykaże się, że podatnik miał możliwość osiągnięcia dochodu, jakiego należałoby oczekiwać. Oznacza to, że zawarte w art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych unormowania chronią interesy fiskalne wierzyciela przed erozją podstawy opodatkowania na skutek zawierania przez podmioty pozostające ze sobą w szczególnych związkach relacji, których warunki odbiegają od wolnorynkowych, tj. odbiegają od warunków, jakie ustaliłyby ze sobą podmioty niepowiązane. Przysługująca organowi podatkowemu na podstawie art. 25 ww. ustawy kompetencja do szacunkowego ustalenia dochodów podatnika stanowi odstępstwo od ogólnych zasad dotyczących ustalania podstawy opodatkowania. Jednocześnie szczegółowy sposób i tryb oszacowania przez organy podatkowego dochodów, o których mowa w tej regulacji, został uregulowany w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 10 września 2009 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób fizycznych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób fizycznych w przypadku korekty zysków podmiotów powiązanych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1176).

Na mocy art. 25a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy:

1. prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej, którzy w roku podatkowym oraz w roku poprzedzającym rok podatkowy prowadzą i prowadzili księgi rachunkowe:
   1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 25 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
   2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 25 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty)
   – których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro, lub
2. dokonujący, bezpośrednio lub pośrednio, zapłaty należności na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, wynikających z transakcji lub innego zdarzenia ujętego w księgach rachunkowych, jeżeli łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość 20 000 euro, lub
3. zawierający z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową:
   1. umowę spółki niebędącej osobą prawną, jeżeli łączna wartość wniesionych przez wspólników wkładów przekracza równowartość 20 000 euro lub
   2. umowę wspólnego przedsięwzięcia lub inną umowę o podobnym charakterze, w których wartość wspólnie realizowanego przedsięwzięcia określona w umowie, a w przypadku braku określenia w umowie tej wartości – przewidywana na dzień zawarcia umowy, przekracza równowartość 20 000 euro

– są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej „dokumentacją podatkową”.

W myśl art. 25a ust. 1d tej ustawy: za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50 000 euro, z tym że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość:

1. 2 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 20 000 000 euro – za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 50 000 euro powiększoną o 5000 euro za każdy 1 000 000 euro przychodu powyżej 2 000 000 euro;
2. 20 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 100 000 000 euro – za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 140 000 euro powiększoną o 45 000 euro za każde 10 000 000 euro przychodu powyżej 20 000 000 euro;
3. 100 000 000 euro – za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość w roku podatkowym przekracza kwotę stanowiącą równowartość kwoty 500 000 euro.
   
   

Na podstawie przytoczonych powyżej uregulowań należy m.in. stwierdzić, że konieczność sporządzenia dokumentacji, o której mowa w art. 25a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, występuje, gdy zostaną spełnione następujące warunki:

• podmiot dokonujący transakcji dla celów działalności gospodarczej prowadził w roku poprzedzającym rok podatkowy oraz prowadzi w roku podatkowym księgi rachunkowe,
• przychody lub koszty tego podmiotu, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość 2 000 000 euro,
• między ww. podmiotem a jego kontrahentem istnieją powiązania w rozumieniu art. 25 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy,
• łączna kwota transakcji w roku podatkowym między podmiotami powiązanymi przekracza kwotę 50 000 euro.
  
  

W tym miejscu należy wskazać na art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości. Do ustalenia obowiązku prowadzenia w 2018 r. pełnej księgowości trzeba więc wziąć pod uwagę przychody osiągnięte w 2017 r.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 395 ze zm.): przepisy ustawy o rachunkowości, zwanej dalej „ustawą”, stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

1. spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz spółek cywilnych, z zastrzeżeniem pkt 2, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego;
2. osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 2 000 000 euro.
   
   

W opisie stanu faktycznego wskazano, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą. Jednocześnie jest członkiem zarządu komplementariusza w spółce komandytowej (dalej: Spółka). Nie jest natomiast wspólnikiem Spółki. W 2017 r. Spółka wygenerowała obrót przekraczający 20 mln EURO. Ponadto między Wnioskodawcą a Spółką w 2017 r. doszło do transakcji o obrotach przewyższających 140 tys. EURO w trakcie roku podatkowego. Wnioskodawca wskazał także, że jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą nie prowadzi ksiąg rachunkowych w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Ponadto Wnioskodawca nie prowadzi transakcji z podmiotami mającymi miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Spółka oraz Wnioskodawca są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, a ponadto jest członkiem zarządu komplementariusza Spółki.

Należy jednak zaznaczyć, że Wnioskodawca nie prowadzi ksiąg rachunkowych w rozumieniu ustawy o rachunkowości, ponieważ nie generuje obrotów przekraczających 2 mln EURO. Tym samym nie spełnia on jednego z warunków zobowiązujących go do sporządzenia dokumentacji podatkowej. Zatem mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że na Wnioskodawcy – jako osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą – nie ciąży obowiązek sporządzenia dokumentacji, o której mowa w art. 25a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Organ zauważa, że Spółka jest spółką niebędącą osobą prawną, czyli nie podlega opodatkowaniu. Podatnikami z tytułu osiąganych przez Spółkę przychodów i kosztów ich uzyskania są jej wspólnicy (wspólnicy będący osobami fizycznymi podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, natomiast w przypadku osób prawnych będzie to podatek dochodowy od osób prawnych) proporcjonalnie do przysługującego udziału w zyskach Spółki. Zatem to ci wspólnicy (ewentualnie wyznaczony wspólnik mający siedzibę w Polsce) są zobowiązani do prowadzenia dokumentacji podatkowej z tytuły transakcji zawieranych przez Spółkę z podmiotami powiązanymi.

Zatem odpowiedź na pytanie Wnioskodawcy w kontekście Spółki, gdy Wnioskodawca jest członkiem zarządu komplementariusza Spółki, nie jest zasadne.

Reasumując – na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca – jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą – nie będzie zobowiązany do sporządzenia dokumentacji cen transferowych, o której mowa w art. 25a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.