Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.361.2018.3.WN
z 13 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 29 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy fiskalnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy fiskalnej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 29 czerwca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 21 czerwca 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.361.2017.2.WN, 0113-KDIPT2-1.4011.294.2018.4.DJD.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni na okres letni (5 m-cy) planuje otworzyć ruchomą lodziarnię. Pięć miesięcy w roku będzie ona czynna (maj-wrzesień), natomiast na pozostałe miesiące planuje zawiesić działalność. Sprzedawane będą lody gałkowe oraz zimne napoje z kega (poj. 0,5 l.) (Pepsi, woda naturalna). Sprzedaż lodów ma odbywać się z tak zwanej „rikszy” (niestacjonarny wózek przemieszczający się, bez miejsca stałego). Nie będzie świadczona usługa polegająca na i obsłudze kelnerskiej, jak również nie będzie przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych, nie będzie cateringu. Klient nie będzie mieć możliwości wejść do lokal, gdyż będzie to riksza gastronomiczna, nie będzie też mieć możliwości skonsumowania lodów ani napojów na miejscu, gdyż nie ma lokalu, a riksza, jako że nie posiada stałego miejsca, nie będzie też miała stosików ani krzeseł dla klientów. Sprzedaży lodów i napojów będzie towarzyszyć obsługa zamrażalki do lodów oraz kegów z napojami. Lody będą wydawane klientowi z rożka, a napoje do kubka, klient nie ma możliwości spożyć ich na miejscu.

Działalność gospodarcza będzie się nazywała (…), planowo Wnioskodawczyni będzie jej jedynym pracownikiem, nie będzie nikogo zatrudniać. Działalność będzie prowadzona w formie opodatkowania: ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Wnioskodawczyni nie będzie zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Łączna kwota z planowanej działalności z tytułu świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych (zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054, z późn.zm.) nie przekroczy 20.000 zł. Będzie to pierwsza działalność gospodarcza Wnioskodawczyni, nigdy też nie była obowiązana do ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. Wnioskodawczyni nie będzie również świadczyć usług wymienionych w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 roku w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544).

Sprzedaż lodów i napojów z rikszy będzie sklasyfikowana według PKD jako symbole: 56.10B, 56.30.Z.

Wnioskodawczyni w zakresie podatku od towarów i usług uzupełniła opis sprawy wskazując symbol PKWiU dla czynności opisanych we wniosku: 10.52.10.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni ma obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy fiskalnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, § 4 pkt 2 lit. i Rozporządzenia Ministra Finansów nie znajduje zastosowania w planowanej przez nią działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawczyni nie będzie świadczyć usługi gastronomiczne, tylko będzie dokonywać dostawy towarów, czyli zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku, będzie to przeniesienie prawa do rozporządzania towarem (lodami i napojami) jak właściciel.

Wnioskodawczyni uważa, że jako podatnik będzie mogła korzystać ze zwolnień wynikających z § 2 oraz § 3 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 roku, ponieważ jej działalność gospodarcza nie będzie stacjonarna tylko będzie prowadzona w formie niestacjonarnej rikszy, nie będzie obsługi kelnerskiej, nie będzie żadnej zastawy stołowej ani sztućców, tylko jednorazowe kubki i łyżeczki lodów. Wnioskodawczyni nie będzie posiadać również infrastruktury umożliwiającej świadczenie usługi kelnerskiej oraz umożliwiającej klientowi spożycie lodów i napojów na miejscu (nie będzie ani stolików ani krzeseł). Klient nie będzie również nieć możliwości wejść do środka lokalu (gdyż nie będzie lokalu tylko riksza), a planowany przychód nie powinien przekroczyć 20.000 zł.

Według Wnioskodawczyni planowanej przez nią działalności polegającej na sprzedaży lodów i napojów z rikszy zachodzi prawo do zastosowania zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży lodów przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Natomiast kwestie dotyczące kas rejestrujących, w tym między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń.

W obecnie obowiązującym stanie prawnym, od 1 stycznia 2018 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r., poz. 2454), zwane dalej rozporządzeniem.

Stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Natomiast zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2017 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się do podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania (§ 3 ust. 2 rozporządzenia).

W przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20 000 zł (§ 5 ust. 1 rozporządzenia).

Jak wynika z zapisu § 4 pkt 2 lit. i) ww. rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:

• świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
• usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering).
  
  

Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się – stosownie do treści § 4 ust. 3 – do świadczenia usług:

1. zgodnie z warunkami określonymi w poz. 36 załącznika do rozporządzenia przez podatnika, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy;
2. o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. f-h, jeżeli świadczenie tych usług zgodnie z warunkami określonymi w poz. 39 załącznika do rozporządzenia ma miejsce wyłącznie przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, lub których rezultat jest przekazywany wyłącznie przy wykorzystaniu tych środków;
3. o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. f, zgodnie z warunkami określonymi w poz. 51 załącznika do rozporządzenia;
4. o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. i, na pokładach samolotów lub w sposób określony w poz. 46 załącznika do rozporządzenia
   
   

Na podstawie § 5 ust. 7 ww. rozporządzenia, w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, zwolnienie to traci moc z chwilą wykonania czynności, o której mowa w § 4.

Wyłączenie ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie powołanego § 4 pkt 2 lit. i) ma zatem zastosowanie przy łącznym spełnieniu zawartych w nim przesłanek, tj. usługi muszą być związane z wyżywieniem (PKWiU 56) oraz:

• muszą być świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne lub
• stanowić usługę przygotowania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering).
  
  

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej usług restauracyjnych/gastronomicznych czy też usług związanych z wyżywieniem. Definicję usług restauracyjnych i cateringowych zawiera natomiast rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23 marca 2011), którego przepisy wiążą w całości i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej (art. 65 rozporządzenia wykonawczego Rady).

W myśl art. 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

Stosownie natomiast do ust. 2 art. 6 rozporządzenia wykonawczego Rady za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem gastronomii rozumie się „działalność produkcyjno-usługową obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp.” oraz „sztukę przyrządzania potraw”.

Natomiast catering to „usługa polegającą na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć”. W konsekwencji catering ma charakter dostarczenia na zamówienie gotowej potrawy do lokalizacji wskazanej przez zlecającego.

W świetle powołanych przepisów, mając na uwadze powyższe rozważania na tle przedstawionego opisu sprawy, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie dotyczy wynikające z zapisu § 4 pkt 2 lit. i) powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. wyłączenie ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W opisie sprawy Wnioskodawczyni jednoznacznie wskazała, że nie posiada stałego miejsca sprzedaży – stacjonarnej placówki gastronomicznej. Działalność w zakresie sprzedaży lodów i napojów ma odbywać się z tak zwanej „rikszy” tj. niestacjonarnego wózka przemieszczającego się, bez miejsca stałego. Czynności opisanych we wniosku zostały sklasyfikowane przez Wnioskodawczynię wg symbolu PKWiU 10.52.10.

Odnosząc powołany stan prawny do przedstawionego opisu sprawy należy zauważyć, że w stosunku do sprzedaży lodów i napojów z tak zwanej „rikszy” obowiązują zasady ogólne. Wnioskodawczyni będzie korzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej do momentu przekroczenia kwoty 20.000 zł w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2018 r.– zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie, stosownie do § 5 ust. 2 rozporządzenia, traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym Wnioskodawczyni przekroczy obrót w kwocie 20.000 zł z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w tym zakresie jest prawidłowe.

Ponadto w piśmie z dnia 27 czerwca 2018 r. będącym uzupełnieniem ww. wniosku ORD-IN Wnioskodawczyni podniosła kwestię terminowości rozpatrywania spraw w ramach przepisów Kodeksu Postępowania Administracyjnego.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, iż art. 3 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017r., poz. 1257 z późn. zm.) stanowi, że przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się do spraw regulowanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (...), z wyjątkiem przepisów działów IV, V i VIII.

Należy poinformować, że interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego wydawane są w oparciu o przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacje indywidualne wydaje się w terminie wynikającym z art. 14d Ordynacji podatkowej, który stanowi, że interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku. Do tego terminu nie wlicza się terminów i okresów, o których mowa w art. 139 § 4 ww. ustawy, innymi słowy termin 3-miesięczny może zostać wydłużony o czas oczekiwania pomiędzy ewentualnym wezwaniem wnioskodawcy do uzupełnienia wniosku, a wpływem odpowiedzi na to wezwanie.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatków bezpośrednich (podatku dochodowego od osób fizycznych lub zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych) w zakresie rodzaju prowadzonej ewidencji, zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – dalej jako „PKWiU” – zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Klasyfikacja dokonana przez producenta (usługodawcę) nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności w zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Organ interpretacyjny nie jest uprawniony do formalnego przyporządkowywania towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się bowiem w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stąd też informację, o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku, przyjęto jako element zdarzenia przyszłego bez dokonywania jej oceny.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.