Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.324.2018.1.MM
z 18 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawieranymi umowami zlecenia z obywatelami Ukrainy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który zamierza świadczyć usługi w przedmiocie pracy tymczasowej lub outsourcingu usług, w tym w formie agencji pracy tymczasowej. Z uwagi na sytuację na rynku pracy, Wnioskodawca zamierza rekrutować i zatrudniać również osoby będące obywatelami Ukrainy (dalej również: „Zleceniobiorcy”). Celem Wnioskodawcy jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami Ukrainy - osobami fizycznymi, nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Umowy zlecenia łączące Wnioskodawcę z obywatelami Ukrainy będą spełniały następujące warunki:

1. zawierane będą w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę;
2. obywatele Ukrainy będą zawierać umowy zlecenia, jako osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej;
3. Zleceniobiorcy będą posiadali wymagane polskimi przepisami pozwolenia na pobyt i pracę. Zleceniobiorcy będą przebywali i pracowali legalnie na terytorium Polski, tzn. będą posiadali wymagane polskimi przepisami dokumenty, takie jak wiza, pozwolenie na pobyt i/lub pracę, etc. Ponadto, w początkowym okresie współpracy niektórzy Zleceniobiorcy będą również wykonywać pracę na podstawie oświadczenia złożonego przez Wnioskodawcę i zarejestrowanego w urzędzie gminy i posiadanej wizy (a dopiero w późniejszym okresie uzyskiwane będzie zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt i pracę);
4. umowy zlecenia będą odpłatne i będą opiewać na kwoty wynagrodzenia wyższe niż 200 zł;
5. Zleceniobiorcy będą posiadać rachunki bankowe w oddziałach polskich banków;
6. Zleceniobiorcy będą posiadać polski numer identyfikacji podatkowej;
7. Zleceniobiorcy, w oparciu o cywilnoprawną umowę zlecenia (a zatem bez znamion pracowniczego podporządkowania), w miejscu uzgodnionym z Wnioskodawcą, w tym w placówkach Jego kontrahentów, wykonują samodzielnie czynności w obszarze wsparcia procesów wewnętrznych przedsiębiorców, w tym w zakresie wsparcia procesów przechowywania lub produkcji produktów przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu gospodarczego, w tym poprzez wykonywanie takich usług jak: pakowanie artykułów spożywczych i ich etykietowanie, obsługę magazynów, wsparcie w procesie produkcyjnym, np. w produkcji kosmetyków lub procesie wytwarzania rusztowań;
8. obywatele Ukrainy nie posiadają na terytorium Polski stałej placówki (zakładu), przez który całkowicie lub częściowo prowadzą swoją działalność; jak wskazano wyżej, wykonują usługi, jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.
   
   

Obywatele Ukrainy przy zawarciu umowy zlecenia będą przedkładać certyfikaty rezydencji podatkowej (w oryginale), dokumentujące dla celów podatkowych ich miejsce zamieszkania na Ukrainie (przypadek przyszły Nr 1 i Nr 2).

Przy czym, osoby te w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce 183 dni lub krócej (przypadek przyszły Nr 1), lub osoby te w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni (przypadek przyszły Nr 2).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca będący obywatelem Ukrainy przedłoży Wnioskodawcy certyfikat rezydencji podatkowej, wydany przez właściwy ukraiński urząd, dochody z wykonywania umowy zlecenia są opodatkowane tylko na Ukrainie, w przypadku gdy osoba ta w danym roku podatkowym przebywa w Polsce 183 dni lub krócej (przypadek przyszły Nr 1) oraz jakie ciążą na Wnioskodawcy w związku z tym obowiązki jako płatniku podatku dochodowego osób fizycznych?
2. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca będący obywatelem Ukrainy przedłoży Wnioskodawcy certyfikat rezydencji podatkowej, wydany przez właściwy ukraiński urząd, dochody z wykonywania umowy zlecenia są opodatkowane tylko na Ukrainie, w przypadku gdy osoba ta w danym roku podatkowym przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni (Przypadek przyszły nr 2) oraz jakie ciążą na Wnioskodawcy w związku z tym obowiązki jako płatniku podatku dochodowego osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie przypadku przyszłego Nr 1, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Co istotne, przyjmuje się, że spełnienie jednego z powyższych warunków - czyli, że Zleceniobiorca ma centrum interesów osobistych lub też, że Zleceniobiorca ma centrum interesów gospodarczych przesądza o tym, że dana osoba ma ośrodek interesów życiowych w Polsce i z tego powodu jest rezydentem podatkowym Polski. Pod pojęciem centrum interesów gospodarczych należy rozumieć terytorium tego państwa, z którym zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc Zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych z uwagi na położenie w Polsce jego głównych (a często nawet jedynych) źródeł utrzymania, to w ocenie Spółki takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski.

Jak stanowi art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita.

W związku z tym, że Wnioskodawca ma zamiar zawierać umowy zlecenia z rezydentami podatkowymi Ukrainy, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne wskazać należy, że przychód osiągany z tytułu umów zlecenia przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na Ukrainie w przypadku przedłożenia płatnikowi certyfikatu rezydencji będzie podlegał - stosownie do uregulowań art. 14 ust. 1 ww. Konwencji - opodatkowaniu tylko i wyłącznie w państwie rezydencji, tj. na Ukrainie. Jedyny obowiązek Wnioskodawcy sprowadza się zatem do przesłania we właściwym terminie odpowiedniemu urzędowi skarbowemu oraz obywatelowi Ukrainy stosownej informacji, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie przypadku przyszłego Nr 2, w związku z tym, że regulacja wskazana wyżej (przypadek przyszły Nr 1) nie przewiduje w tym zakresie żadnych wyłączeń - bez względu na czas pobytu Zleceniobiorcy w Polsce (a więc również w przypadku przekroczenia 183 dni w danym roku podatkowym) - nie ciąży na Nim obowiązek poboru podatku, o ile przez cały ten okres Zleceniobiorca będzie legitymował się ważnym certyfikatem rezydencji, wydanym przez właściwy ukraiński urząd.

Jedyny obowiązek Wnioskodawcy sprowadza się zatem do przesłania we właściwym terminie odpowiedniemu urzędowi skarbowemu oraz obywatelowi Ukrainy stosownej informacji, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanym przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W związku z tym, że Spółka zatrudnia na podstawie umowy zlecenia obywateli Ukrainy, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 tejże Umowy, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

− z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Przechodząc do kwestii prawidłowego sposobu wykonania przez Wnioskodawcę obowiązków płatnika należy wskazać, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu. Stosownie natomiast do treści art. 29 ust. 2 tejże ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Obowiązki płatników podatku dochodowego określone zostały w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z art. 41 ust. 9a ww. ustawy, jeżeli miejsce zamieszkania podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia jego wydania.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (…).

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11);
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.
   
   

Na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2 (art. 42 ust. 4 ww. ustawy).

Zaznaczyć należy, że w myśl art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Z opisu zdarzeń przyszłych wynika, że Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi w przedmiocie pracy tymczasowej lub outsourcingu usług, w tym w formie agencji pracy tymczasowej. Z uwagi na sytuację na rynku pracy, Wnioskodawca zamierza rekrutować i zatrudniać również osoby będące obywatelami Ukrainy (dalej również: „Zleceniobiorcy”). Celem Wnioskodawcy jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami Ukrainy - osobami fizycznymi, nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Obywatele Ukrainy przy zawarciu umowy zlecenia będą przedkładać certyfikaty rezydencji podatkowej (w oryginale), dokumentujące dla celów podatkowych ich miejsce zamieszkania na Ukrainie (przypadek przyszły Nr 1 i Nr 2). Przy czym, osoby te w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce 183 dni lub krócej (przypadek przyszły Nr 1), lub osoby te w danym roku podatkowym będą przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni (przypadek przyszły Nr 2).

W myśl art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie) od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania siedziby dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Jak wynika z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, Zleceniobiorcy nie będą wykonywać „wolnych zawodów”. Świadczenie opisanych prac w ramach wskazanych umów mieści się jednak w pojęciu „innej działalności o samodzielnym charakterze”. Jednocześnie – jak wskazano w złożonym wniosku – Zleceniobiorcy nie będą wykonywać czynności opisanych w umowie zlecenie za pomocą stałej placówki na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wobec tego, stosownie do treści art. 14 ust. 1 polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu opodatkowania, ich dochody z wykonywania umów zlecenia, jako dochody z „innej działalności o samodzielnym charakterze”, będą podlegać opodatkowaniu tylko na Ukrainie. W Polsce będą zwolnione od opodatkowania.

W odniesieniu do wypłacanych lub stawianych do dyspozycji podatnika należności z tytułu opisanych umów zlecenia Wnioskodawca, jako płatnik, o którym mowa w art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie powinien więc pobierać zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 29 ust. 2 ww. ustawy w zw. z art. 14 ust. 1 polsko-ukraińskiej Umowy o unikaniu opodatkowania.

Należy jednak podkreślić, że na Wnioskodawcy ciąży obowiązek o charakterze informacyjnym, tj. obowiązek przesłania podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania:

• imiennych informacji sporządzonych według ustalonego wzoru (IFT-1R) w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4 (art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy);
  

• imiennych informacji sporządzonych według ustalonego wzoru (IFT-1) na pisemny wniosek podatnika – w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 42 ust. 4 ustawy).
  
  

Co istotne, ww. informacje sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29 (art. 42 ust. 6 ustawy).

Biorąc pod uwagę powyższe w odniesieniu do dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez Zleceniobiorców mających miejsce zamieszkania na Ukrainie, dokumentujących ten fakt ukraińskimi certyfikatami rezydencji podatkowej (przypadek Nr 1 i Nr 2) – niezależnie od długości ich pobytu w Polsce w roku podatkowym – podlegają one opodatkowaniu tylko na Ukrainie, zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji. Wobec tego, Wnioskodawca nie jest obowiązany do poboru podatku, jednak ciążą na Nim ww. obowiązki o charakterze informacyjnym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Jego obowiązków jako płatnika uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.