Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.228.2018.2.TR
z 19 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2018 r. (data wpływu 15 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 lipca 2018 r. (data wpływu 12 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 26 czerwca 2018 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.228.2018.1.TR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 26 czerwca 2018 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 3 lipca 2018 r.), zaś w dniu 12 lipca 2018 r. (data nadania 5 lipca 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z powodu choroby psychicznej. Objawy chorobowe występują z dużym nasileniem i częstotliwością, co ma wpływ na codzienne funkcjonowanie Zainteresowanej. Wnioskodawczy posiada orzeczenie od 2017 r. W orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności zawarto wskazania pracy w warunkach pracy chronionej oraz zalecenia „Korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki”.

Z uwagi na to, że samo leczenie farmakologiczne nie przyniosło Zainteresowanej „pełnej sprawności psychicznej”, lekarz psychiatra zlecił psychoterapię, mówiąc, że jest to podstawa do uzyskania poprawy stanu jej zdrowia. Zainteresowana rozpoczęła terapię poznawczo-behawioralną. Na sesje psychoterapii indywidualnej Wnioskodawczyni uczęszcza od maja 2018 r. Co tydzień korzysta z takiej formy psychoterapii, która trwa 45-50 minut i ponosi z tego tytułu wydatki w kwocie 100,00 zł za sesję.

Wydatki nie zostały sfinansowane ani dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, ani nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Poniesione wydatki Zainteresowana chciałaby odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w rozliczeniu rocznym za rok 2018.

Odnośnie do określenia, czy sesje terapii indywidualnej są zabiegiem rehabilitacyjnym, Wnioskodawczyni podała, że osobiście uważa, że tak. Zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, art. 7 ust. 1, rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągniecia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej. Niepełnosprawność Zainteresowanej nie jest wynikiem powstałego urazu czy choroby neurologicznej, ale powstała z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej, inaczej nazywaną chorobą „duszy” oraz zaburzeniami nawyków i popędów (impulsów). Tylko odpowiednia farmakoterapia i wdrożona do leczenia psychoterapia mogą przywrócić Wnioskodawczyni sprawność psychiczną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z ustawą Wnioskodawczyni może odliczyć wydatki poniesione za psychoterapię indywidualną w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, psychoterapia jest zabiegiem rehabilitacyjnym (formą rehabilitacji), gdyż pozwala wrócić jej do zdrowia. W przypadku Zainteresowanej, rozpoczęta terapia poznawczo-behawioralna ma na celu doprowadzić do „wyleczenia”, lepszego i bardziej efektywnego funkcjonowania, a także wypracowania sposobów radzenia sobie z problemami.

Są tego już pierwsze efekty – poprawia się sprawność psychiczna, Wnioskodawczyni staje się zdolna do pracy i zaczyna brać udział w życiu społecznym. Zachowania obsesyjno-kompulsyjne o dużym nasileniu i częstotliwości, które tak utrudniały Zainteresowanej życie, zaczynają pomału słabnąć. Zalecane są dalsze sesje terapii indywidualnej. Bez nich sama farmakoterapia nic nie znaczy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Zainteresowana powinna mieć możliwość odliczenia faktur za sesje terapii indywidualnej.

Z uwagi na brak uregulowania przedmiotowej sprawy wprost w przepisach prawa, Zainteresowana poprosiła zatem o wydanie opinii, czy psychoterapia indywidualna jest zabiegiem rehabilitacyjnym, pomagającym w powrocie do zdrowia osoby chorej psychicznie i czy może odliczyć psychoterapię jako zabieg rehabilitacyjny od podatku rocznego za 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Jak stanowi art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku i jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z powodu choroby psychicznej (02P). Przedmiotowe orzeczenie posiada od roku 2017. Lekarz psychiatra zlecił jej psychoterapię, na której sesje uczęszcza od maja 2018 r., i na którą ponosi wydatki. Wydatki te nie zostały sfinansowane ani zwrócone Zainteresowanej w żadnej formie. W odpowiedzi na wezwanie m.in. o doprecyzowanie opisanego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawczyni podała, że osobiście uważa, że psychoterapia jest zabiegiem rehabilitacyjnym.

Katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cytowanej ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc, przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zatem, nie wszystkie wydatki, które ponosi osoba niepełnosprawna będą podlegały odliczeniu w ramach przywołanego przepisu a tylko te, które są w nim wymienione. Odliczenie od dochodu wydatków możliwe będzie tylko wówczas, gdy mieszczą się one w katalogu art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na psychoterapię, które nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w jakiejkolwiek formie, są odpowiednio udokumentowane i były zalecone przez lekarza psychiatrę należy wskazać, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi, są wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg” i „rehabilitacja”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Z całokształtu sprawy zaprezentowanej przez Wnioskodawczynię oraz przywołanych wyżej przepisów prawa wynika, że odbywane przez Wnioskodawczynię zabiegi psychoterapii indywidualnej wypełniają przesłanki do uznania ich za zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy podatkowej.

Wobec powyższego, skoro odbywane świadczenia stanowią zabiegi rehabilitacyjne, należy stwierdzić, że poniesiona przez Wnioskodawczynię odpłatność na ww. zabiegi stanowi tytuł do odliczenia poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, przy spełnieniu warunku posiadania przez Wnioskodawczynię dokumentów stwierdzających poniesienie tych wydatków.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni przysługuje na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do odliczenia od dochodu za 2018 r. udokumentowanych wydatków poniesionych w tym okresie na zabiegi rehabilitacyjne, tj. na psychoterapię.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.