Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.263.2018.2.AK
z 27 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2018 r. (data wpływu 19 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania uzyskanego świadczenia pieniężnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania uzyskanego świadczenia pieniężnego.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 6 lipca 2018 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.263.2018.1.AK Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 6 lipca 2018 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 9 lipca 2018 r.), zaś w dniu 20 lipca 2018 r. (data nadania 16 lipca 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2017 roku Wnioskodawczyni podpisała porozumienie polegające na dobrowolnym opuszczeniu lokalu mieszkalnego za odszkodowanie, otrzymała pierwszą ratę w kwocie 55 000,00 zł. Kwotę tę wykazała w zeznaniu podatkowym za 2017 rok PIT-37 i zapłaciła podatek.

Lokal mieszkalny został przydzielony mężowi Zainteresowanej - pracownikowi X w budynku inspektoratu.

Po śmierci męża w 2001 roku Wnioskodawczyni wstąpiła w istniejący stosunek prawny najmu trwający nieprzerwanie od 1972 roku.

Przez ponad 45 lat Wnioskodawczyni mieszkała w tym lokalu i za zgodą właściciela dokonywała nakładów na modernizację i przebudowę, przystosowując lokal na cele potrzeb mieszkalnych. Zmiany te polegały między innymi na zainstalowaniu łazienki i wc poprzez podział pomieszczeń, zmiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, gazowej i elektrycznej.

Lokale mieszkalne przydzielane w latach siedemdziesiątych poprzedniego stulecia przez instytucje państwowe dały lokatorom prawo pierwokupu za preferencyjne kwoty.

Wnioskodawczyni takiej propozycji nie otrzymała.

Drugą część odszkodowania Zainteresowana otrzymała w styczniu 2018 roku. Otrzymane pieniądze przeznaczyła na zakup lokalu mieszkalnego.

Zainteresowana nadmienia, że przydział mieszkania w budynku inspektoratu wiązał się z rezygnacją i przekazaniem posiadanego przez lokatorów mieszkania z zasobów mieszkalnych A.(…) (Administracja (…)) na rzecz wskazanych przez Prezydium (…).

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że porozumienie zostało zawarte w formie umowy, nie zostało zawarte na podstawie wyroku sądowego ani ugody sądowej.

Porozumienie do umowy najmu lokalu mieszkalnego w § 1 ust. 1 określa że: strony zgodnie oświadczają, że rozwiązują umowę najmu lokalu mieszkalnego z dnia (…).

Ponadto Zainteresowana dodała, że ust. 2 tego paragrafu brzmi: w zamian za rozwiązanie umowy najmu lokalu, wynajmujący zobowiązuje się zapłacić najemcy kwotę 110 000,00 zł brutto (sto dziesięć tysięcy złotych) tytułem rekompensaty za wyrażenie przez najemcę zgody za rozwiązanie umowy na zasadach opisanych w porozumieniu.

Zapłata wymienionej w zdaniu poprzednim kwoty nastąpi na rachunek bankowy najemcy(…) w dwóch częściach płatnych każda po 55 000,00 zł brutto. Pierwsza część zostanie wypłacona w terminie 7 dni od daty dostarczenia przez najemcę aktu notarialnego o którym mowa: w § 2 porozumienia.

Z zastrzeżeniem uprzedniego wykonania przez najemcę obowiązku opisanego w § 2, druga część kwoty rekompensaty zostanie wypłacona w terminie do dnia 20 stycznia 2018 r. Jednak nie wcześniej niż przed dniem 1 stycznia 1018 r.

Akt notarialny, o którym mowa wyżej dotyczy poddania się rygorowi egzekucji z art. 777 § 1 pkt 4 Kpc, co do obowiązku dobrowolnego opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu w czasie 90 dni od dnia otrzymania pierwszej części rekompensaty.

Tym porozumieniem zobowiązano Wnioskodawczynię do zrzeczenia się wszelkich roszczeń finansowych i prawnych, mogących wyniknąć z łączącego dotychczas strony stosunku najmu lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek dochodowy o wypłaconej kwoty odszkodowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymana kwota odszkodowania nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym, gdyż stanowi ona zwrot nakładów własnych w okresie ponad 45 lat zamieszkiwania w lokalu najmowanym, bez prawa pierwokupu.

Przydziały mieszkań kończyły się możliwością wykupu po cenach preferencyjnych przez najemców. Zainteresowana z takiego prawa nie mogła skorzystać i dlatego właściciel podpisał z Zainteresowaną umowę o dobrowolne rozwiązanie umowy najmu wypłacając odszkodowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zwrócić uwagę, że w związku ze wskazanym wyżej wezwaniem dotyczącym doprecyzowania stanu faktycznego, poprzez doprecyzowanie czy Wnioskodawczyni otrzymała odszkodowanie, czy zwrot nakładów poniesionych w związku z remontem i adaptacją wynajmowanego lokalu mieszkalnego Zainteresowana podała, że otrzymała rekompensatę tytułem wyrażenia zgody za rozwiązanie umowy najmu lokalu na zasadach porozumienia.

Ponadto należy zaznaczyć, że w złożonym wniosku w części E. (przedmiot wniosku) w poz. 69 (przepisy prawa podatkowego) Wnioskodawczyni jako przepisy prawne dotyczące zaistniałego stanu faktycznego wskazała art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że na etapie wezwania Wnioskodawczyni określiła, iż otrzymane świadczenie pieniężne stanowi rekompensatę za rozwiązanie umowy najmu, rozstrzygnięcie analizowanej sprawy dotyczy przedmiotowej rekompensaty.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie w pkt 8 wymieniono przychody z odpłatnego zbycia między innymi nieruchomości, a w pkt 9 – inne źródła.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała rekompensatę pieniężną, w związku z podpisaniem porozumienia, które dotyczyło dobrowolnego opuszczenia lokalu mieszkalnego. Porozumienie to nie było zawierane w ramach wyroku sądowego czy też ugody sądowej.

Zawarte pomiędzy Wnioskodawczynią, a właścicielem lokalu porozumienie stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.).

Zgodnie bowiem z art. 917 ustawy Kodeks cywilny przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że w sytuacji, gdy wypłata świadczenia następuje na podstawie zawartego przez strony porozumienia, a więc wyrażonej w ten sposób woli takiego ułożenia wzajemnych relacji prawnych, nie może być mowy ani o bezprawności działania wynajmującego ani też o poniesieniu jakiejkolwiek szkody, czy krzywdy wobec wynajmującego lokal.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania, tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle. Niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca, której dopuściłby się Organ zgadzając się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni. Skoro przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób precyzyjny określają, że zwolnienie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje wyłącznie w związku z otrzymaniem odszkodowania lub zadośćuczynienia, to jeżeli Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnego z tych świadczeń – nie może twierdzić, że takie zwolnienie jej przysługuje.

Kwota otrzymanego świadczenia wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. W związku z tym należy uznać, iż przedmiotowe świadczenie nie jest innym odszkodowaniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b) ww. ustawy. Z wniosku wynika, bowiem że świadczenie to nie zostało otrzymane na podstawie ugody sądowej.

Dodatkowo wskazać należy, że już sama okoliczność zawarcia ugody pozasądowej – bez analizowania czy omawiane świadczenie mieści się w kategorii odszkodowań, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wyklucza zwolnienie z opodatkowania otrzymanej kwoty.

Wobec powyższego przedmiotowa rekompensata za rozwiązanie umowy najmu, zrzeczenia się wszelkich praw do użytkowania lokalu, rezygnacji z użytkowania i opuszczenia przedmiotowego lokalu jest przychodem z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Katalog zwolnień przedmiotowych określony w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera zwolnienia od podatku, kwoty rekompensaty otrzymanej przez Wnioskodawczynię, zatem należy wykluczyć możliwość zwolnienia w tym zakresie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i przytoczone przepisy prawne stwierdzić należy, iż otrzymana przez Wnioskodawczynię rekompensata stanowi przysporzenie majątkowe, i jako niespełniająca przesłanek zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym, mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz zaprezentowany we wniosku stan faktyczny, kwota wypłaconej rekompensaty, którą Wnioskodawczyni otrzymała w związku z dobrowolnym opuszczeniem wynajmowanego lokalu mieszkalnego, stanowi przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przychód ten należy potraktować jako przychód z tzw. „innych źródeł”, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Stwierdzić zatem należy, że nie podlega on zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy więc wykazać ten przychód w zeznaniu podatkowym za rok, w którym rekompensata została wypłacona.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.