Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.266.2018.2.AK
z 3 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2018 r. (data wpływu 29 maja 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 3 lipca 2018 r. (data nadania 4 lipca 2018 r., data wpływu 10 lipca 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.266.2018.1.AK z dnia 22 czerwca 2018 r. (data wysłania 25 czerwca 2018 r., data doręczenia 29 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 22 czerwca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.266.2018.1.AK (data wysłania 25 czerwca 2018 r., data doręczenia 29 czerwca 2018 r.) wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 3 lipca 2018 r. (data nadania 4 lipca 2018 r., data wpływu 10 lipca 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości odnośnie złożonego rozliczenia rocznego PIT-37 za rok 2017 w zakresie odliczenia wydatków na cele związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, a dokładnie odliczonej kwoty 2.280 zł na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł, tj. potwierdzenie prawidłowości interpretacji aktualnych zapisów ustawy lub podanie podstawy wskazującej na konieczność dokonania korekty zeznania podatkowego.

Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu 25-letniego syna, który ma orzeczoną niepełnosprawność w stopniu znacznym (aktualne orzeczenie obejmuje cały rok 2017 – kserokopia w załączeniu) a jego dochód (renta socjalna – całkowita niezdolność do pracy) nie przekroczył w 2017 roku 10.080 zł. Od 2010 roku (przez cały rok 2017 i nadal) Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego (dokumenty przedstawiane były w US), który fizycznie użytkuje także w celu ułatwienia czynności życiowych, w tym rehabilitacyjnych syna (syn ma m.in. problemy neurologiczne, ruchowe, z prawidłowym widzeniem – posiada kartę parkingową). Poza dojazdami do lekarza, na badania, wyjazdy rehabilitacyjne – w dbałości o utrzymanie kontaktu ze światem zewnętrznym i możliwie najlepszą formę psychiczno-fizyczną prawie codziennie Wnioskodawczyni wraz z synem używają samochodu dla celów związanych z ułatwieniem synowi czynności życiowych. Wydatki na używanie samochodu dla ww. celów znacznie przekraczają kwotę 2.280 zł w roku.

Wnioskodawczyni oświadcza, że wydatki odliczane nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

Wnioskodawczyni nie ma pewności co do prawidłowego interpretowania przepisów. Z jednej strony przedmiotowy przypadek jednoznacznie kwalifikuje się do odliczenia całej kwoty 2.280 zł, jednak brak jednoznacznego wskazania w art. 26 ust. 7a pkt 14 w jakich przypadkach musi to być kwota niższa niż 2.280 zł – budzi wątpliwości i różnice interpretacyjne.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu sformułowano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczyć od dochodu kwotę 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego w celu m.in. ułatwienia wykonywania czynności życiowych i rehabilitacyjnych niepełnosprawnego syna i czy w związku z tym musi posiadać i przedstawiać Urzędowi Skarbowemu dokumenty potwierdzające (faktury za benzynę, paragony, zestawienia wizyt lekarskich, zaświadczenia z pobytów rehabilitacyjnych i innych form utrzymywania sprawności, itd.), ewentualnie uprawdopodobniające (oświadczenie własne, poświadczenia innych osób, itp.) taką liczbę przejechanych w roku kilometrów, by ponoszone koszty nie były niższe niż 2.280 zł (wyliczenia jak przy podróżach służbowych)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wśród możliwych odliczeń dla osób niepełnosprawnych ww. ustawa wskazuje możliwość odliczenia: używanie samochodu osobowego w celu, m.in. ułatwienia wykonywania czynności życiowych i rehabilitacyjnych – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Jednocześnie podane są warunki konieczne do skorzystania z tego odliczenia – pkt 7d – które w przypadku Wnioskodawczyni i jej syna są spełnione przez cały rok podatkowy – posiadanie odpowiedniego orzeczenia, samochód używany przez cały rok podatkowy.

Zgodnie z zapisami punktu 7c (j.n.) przy wydatkach dotyczących używania samochodu, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających wysokość ponoszonych wydatków.

Zawarte w tym punkcie sformułowanie „w szczególności” sugeruje jednakże, że mogą być wymagane inne dowody niż wskazane w podpunkcie l i 2 pkt 7c.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdzają zapisy z ustawy:

art. 26 ust. 7a pkt 14: Używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

art. 26 ust. 7c: W przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
   
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
   
3. (uchylony).
   
   
   

art. 26 ust. 7d: Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub (w przedmiotowej sprawie występuje),
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo (w przedmiotowej sprawie występuje),
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów (w przedmiotowej sprawie nie dotyczy).
   
   

art. 26 ust. 7b: Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (w przedmiotowej sprawie warunek spełniony).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

Zauważyć należy, że ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175) zmieniono m. in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, ust. 7e, w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy, w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Wydatki, o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Jak stanowi art. 26 ust. 7c, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo,
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności.
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 10.080 zł. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również podkreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu 25-letniego syna, który ma orzeczoną niepełnosprawność w stopniu znacznym (aktualne orzeczenie obejmuje cały rok 2017) a jego dochód (renta socjalna – całkowita niezdolność do pracy) nie przekroczył w 2017 roku 10.080 zł. Od 2010 roku (przez cały rok 2017 i nadal) Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego który fizycznie użytkuje także w celu ułatwienia czynności życiowych, w tym rehabilitacyjnych syna (syn ma m.in. problemy neurologiczne, ruchowe, z prawidłowym widzeniem – posiada kartę parkingową). Poza dojazdami do lekarza, na badania, wyjazdy rehabilitacyjne – w dbałości o utrzymanie kontaktu ze światem zewnętrznym i możliwie najlepszą formę psychiczno-fizyczną prawie codziennie Wnioskodawczyni wraz z synem używają samochodu dla celów związanych z ułatwieniem synowi czynności życiowych. Wydatki na używanie samochodu dla ww. celów znacznie przekraczają kwotę 2.280 zł w roku.

Jak wcześniej wskazano, z dniem 1 stycznia 2018 r. na podstawie art. 1 pkt 16 lit. b) tiret drugie ww. ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie, m.in. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca w zasadniczy sposób zmienił treść zapisów art. 26 ust. 7a pkt 14, poprzez wykreślenie z treści zwrotu: dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne rozszerzeniu uległ zakres przedmiotowy analizowanego przepisu. Stosownie do przepisów przejściowych (art. 4 ust. 1 pkt 1 ww. noweli) zapisy art. 26 ust. 7a pkt 8 i 14 oraz ust. 7c i 7e w znowelizowanym brzmieniu stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. – zatem także w sprawie Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni mająca na utrzymaniu niepełnosprawnego syna, może odliczyć od dochodu osiągniętego w 2017 r. – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego Jej własność, używanego w celu m.in. ułatwienia wykonywania czynności życiowych i rehabilitacyjnych niepełnosprawnego syna, w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł.

Odnosząc się natomiast do kwestii posiadania dokumentów stwierdzających wysokość ponoszonych wydatków, należy zauważyć, że stosownie do art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Zatem kwota odliczenia nie może przekraczać w roku podatkowym 2.280 zł.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2.280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osobę niepełnosprawną czy też dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Odrębną kwestię stanowi okoliczność udowodnienia, czy dany wydatek został poniesiony. To już organ podatkowy, prowadząc postępowanie podatkowe ocenia, czy dana okoliczność została udowodniona na podstawie całego zebranego materiału dowodowego.

W kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dowodami tymi będą, np. dowód rejestracyjny samochodu, orzeczenie o niepełnosprawności. Jeżeli przepisy prawa nie wymagają urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia, dowodem może być również odebrane od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, dotyczące, np. poniesienia wydatku.

Ponadto, w tym miejscu należy wyjaśnić, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej, czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia, lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego zdarzenia.

Dokonując oceny stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie dokumentowania należy wskazać, że w interpretacji indywidualnej nie można jednoznacznie przesądzić, co będzie zdecydowanie wystarczającym dokumentem potwierdzającym poniesienie wydatków. Ostateczna ocena, czy wydatek został prawidłowo udokumentowany i czy taki dokument należy przedłożyć, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny materiału dowodowego.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.