Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.374.2018.1.DJD
z 7 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 27 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego będącego przedmiotem najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem linowym. Na potrzeby prowadzonej firmy (jednoosobowej działalności gospodarczej) chce zakupić lokal mieszkalny stanowiący odrębną własność, który będzie wykorzystywany w działalności operacyjnej firmy. Lokal będzie posiadał akt notarialny potwierdzający fakt jego nabycia oraz odpis księgi wieczystej utworzonej dla nieruchomości. Nabyta nieruchomość będzie klasyfikowana jako środek trwały firmy, co zostanie ujęte w akcie notarialnym. Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zostanie udzielone pozwolenie na użytkowanie lokalu, stąd też w chwili zakupu będzie on kompletny i zdatny do używania (co potwierdzi decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego). Będzie w nim zainstalowana toaleta, kran, umywalka/zlewozmywak, będzie dostęp do sanitariów i bieżącej wody. W obecnym stanie lokal będzie spełniał wszystkie wymagania pozwalające uznać go jako środek trwały i będzie mógł służyć do realizowania bieżących działań firmy.

Po zakupie lokalu poniesione zostaną nakłady na jego ulepszenie, celem podniesienia wartości nieruchomości, funkcjonalności oraz standardu. Dlatego też lokal z chwilą nabycia nie zostanie przyjęty do użytkowania, z uwagi na fakt, że zostanie ulepszony w stosunku do obecnego stanu, a planowane nakłady na ulepszenie przekroczą 30% wartości nieruchomości. Działalność firmy będzie prowadzona w lokalu dopiero po przeprowadzeniu ulepszenia, a roboty przeprowadzone będą w całym lokalu, gdyż cały lokal będzie wykorzystywany wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Lokal zostanie przyjęty do użytkowania oraz ujęty w ewidencji środków trwałych niezwłocznie po przeprowadzeniu ulepszeń. W wyniku powyższego zostaną spełnione wszelkie przesłanki, pozwalające na amortyzację lokalu indywidualną stawką – max. 10% w skali roku. W najbliższym czasie lokal, który będzie wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca chciałby oddać do używania na podstawie umowy najmu osobie fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej. Byłby to najem długoterminowy, wyłącznie na cele mieszkalne. Dodatkowo, dla potrzeb przystosowania lokalu pod wynajem, Wnioskodawczyni poniesie niewielkie koszty związane, np. z zakupem pralki, szafek, komody, krzeseł, dywanów itp. Każdorazowo wydatki poniesione na przystosowanie lokalu na potrzeby wynajmu nie będą przekraczały kwoty 10 000 zł, stąd też odpisów amortyzacyjnych na ww. przedmioty Wnioskodawczyni będzie dokonywać jednorazowo. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie poniesie nakładów, które będą ulepszać amortyzowany dotychczas środek trwały, stąd też jego wartość w stosunku do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pozostanie niezmieniona.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy oddanie środka trwałego firmy (amortyzowanego stawką indywidualną 10%) do używania na podstawie umowy najmu osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej wyłącznie na cele mieszkalne umożliwi w dalszym ciągu zastosowanie się do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. dalsze amortyzowanie indywidualną stawką, przyjętą w chwili ujęcia środka trwałego w ewidencji środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W związku z tym, że aktualnie amortyzowany środek trwały stanowi własność Wnioskodawczyni, w dniu przejęcia do używania był kompletny i zdatny do użytku, a przewidywany okres jego użytkowania będzie dłuższy niż rok (nawet, jeśli lokal ten zostanie oddany do używania wyłącznie na cele mieszkalne na podstawie umowy najmu osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej) umożliwi to w dalszym ciągu stosować art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozwoli na dalsze amortyzowanie indywidualną stawką, przyjętą w chwili ujęcia środka trwałego w ewidencji środków trwałych.

Zaznaczyć przy tym należy, że odpisy amortyzacyjne środka trwałego będą możliwe wyłącznie w tych miesiącach, w których lokal będzie wynajmowany (co zostanie zawarte w umowie najmu, a płatności za najem będą potwierdzane fakturami wystawianymi dla najemcy). Odpisy amortyzacyjne w miesiącach, w których lokal nie będzie wynajmowany, nie będą miały miejsca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi bowiem wartość początkowa środka trwałego i wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...).

Stosownie do art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót. Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków, tzn. musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu - przekroczyć 10 000 zł. Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu, bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania. Ponadto warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu. Powyższy przepis odnosi się do nakładów na ulepszenie o wartości przekraczającej w roku podatkowym 10 000 zł, ponoszonych po uznaniu danego składnika majątku za środek trwały i wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, wskazuje przy tym jak należy rozumieć termin „ulepszenie”.

Co do zasady lokal stanowiący środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowy m od osób fizycznych.

Na podstawie przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 wymienionej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu, a wydatki na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej środka trwałego. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni na potrzeby prowadzonej firmy (jednoosobowej działalności gospodarczej) chce zakupić lokal mieszkalny. Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zostanie udzielone pozwolenie na użytkowanie lokalu, stąd też w chwili zakupu będzie on kompletny i zdatny do używania (co potwierdzi decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego). Lokal zostanie przyjęty do użytkowania oraz ujęty w ewidencji środków trwałych niezwłocznie po przeprowadzeniu ulepszeń. W wyniku powyższego, zostaną spełnione wszelkie przesłanki, pozwalające na amortyzację lokalu indywidualną stawką – max. 10% w skali roku. W najbliższym czasie lokal, który będzie wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni chciałaby oddać do używania na podstawie umowy najmu osobie fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej. Byłby to najem długoterminowy, wyłącznie na cele mieszkalne.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne na tle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wskazać należy, że jeżeli najem przedmiotowego lokalu mieszkalnego będzie prowadzony w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz (jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego) dla lokalu tego zostaną spełnione wszelkie przesłanki, pozwalające na jego amortyzację indywidualną stawką, to oddanie środka trwałego firmy do używania na podstawie umowy najmu osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej wyłącznie na cele mieszkalne, pozwoli w dalszym ciągu stosować art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozwoli na dalsze amortyzowanie nieruchomości indywidualną stawką, przyjętą w chwili ujęcia środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Zaznaczyć zatem należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.