Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.375.2018.1.PG
z 8 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2018 r. (data wpływu 7 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 sierpnia 2018 r. (data wpływu 3 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazania nieruchomości na potrzeby własne za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazania nieruchomości na potrzeby własne za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wniosek został uzupełniony w dniu 3 sierpnia 2018 r. o wskazanie sposobu przesyłania korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Firma jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzi sprzedaż mieszaną, zarówno opodatkowaną, jak i zwolnioną.

Przedmiotem dostawy jest nieruchomość zabudowana wraz z placem parkingowym. Przedmiotowa nieruchomość obejmuje tylko budynek i plac parkingowy (budowlę). W latach 2006-2011 w przedmiotowym lokalu i na placu prowadzona była działalność gospodarcza Wnioskodawcy polegająca na sprzedaży samochodów oraz pośrednictwie finansowym w udzielaniu kredytów oraz zawieraniu umów leasingowych. Od dnia 1 stycznia 2012 r. nieruchomość wraz z placem jest przedmiotem najmu. Ostatnia umowa najmu została zawarta dnia 31 grudnia 2014 r. i trwa do dnia dzisiejszego.

Budynek (w świetle przepisów ustawy Prawo budowlane) został wybudowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i oddany do użytkowania 31 lipca 2006 r.

Podatnik korzystał z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od dokonanych zakupów dotyczących budowy budynku. Było to odliczenie proporcjonalne w związku z występowaniem sprzedaży mieszanej. W budynku do 2011 r. prowadzona była działalność gospodarcza Wnioskodawcy, zarówno opodatkowana, jak i zwolniona. Począwszy od 2012 r. budynek jest wynajmowany dla przedszkola. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku.

Po wycofaniu budynku z działalności gospodarczej będzie on nadal przedmiotem najmu. Plac parkingowy został utwardzony i oddany do użytkowania 31 grudnia 2009 r. Plac parkingowy posadowiony na przedmiotowej nieruchomości stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Plac parkingowy stanowi odrębny środek trwały w działalności Wnioskodawcy, a jego wartość początkowa przekracza 15.000 zł. W związku z utwardzeniem placu Wnioskodawcy przysługiwało prawo do proporcjonalnego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od poniesionych wydatków. Do 2011 r. plac służył, jako miejsce parkingowe do prezentacji sprzedawanych samochodów oraz jako parking dla klientów firmy. W tym okresie plac wykorzystywany był na cele działalności opodatkowanej oraz zwolnionej. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie placu. Po wycofaniu placu z działalności gospodarczej będzie on nadal przedmiotem najmu. Od 2012 r. plac jest wynajmowany łącznie z budynkiem dla przedszkola i stanowi parking dla osób przywożących i odbierających dzieci z przedszkola.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przekazanie nieruchomości na potrzeby własne podatnika może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT?
2. Czy podstawą opodatkowania VAT będzie wartość rynkowa nieruchomości ustalona na dzień przekazania na potrzeby osobiste?
3. Czy w odniesieniu do placu parkingowego należy dokonać korekty podatku VAT odliczonego od wydatków na budowlę, gdy nastąpi to w 10-letnim okresie korekty?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Dostawa nieruchomości zabudowanej wraz z placem parkingowym będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT.

Przekazanie towarów na potrzeby osobiste podatnika stanowi dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 2 ustawy, ponieważ podatnikowi przysługiwało w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia materiałów i robót budowlanych.

Przywołany przepis odnosi się nie tylko do „nabycia” towaru, ale także do jego „wytworzenia”.

Wytworzenie nieruchomości określa art. 2 pkt 14a ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez wytworzenie nieruchomości rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Ponadto należy zaznaczyć, że podatnik nie ponosił wydatków na jego ulepszenie w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej tego obiektu. Pomimo, że wycofanie nieruchomości z działalności gospodarczej jest opodatkowane, to można tutaj zastosować ustawowe zwolnienie z VAT przysługujące przy dostawie budynków czy budowli.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, dostawa budynków, budowli lub ich części jest zwolniona z VAT, jeżeli następuje po 2 latach od tzw. pierwszego zasiedlenia. Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Dostawa przedmiotowej nieruchomości nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż pierwsze zasiedlenie miało miejsce 1 stycznia 2012 r. i od tego czasu nieruchomość była stale wynajmowana. Ostatnia umowa najmu całej nieruchomości wraz z placem parkingowym została zawarta od dnia 1 stycznia 2014 r. i trwa do dnia dzisiejszego, a więc przekracza okres 2 lat.

Reasumując, czynność wycofania budynku z działalności gospodarczej na cele osobiste będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Dalszy najem prywatny przedmiotowej nieruchomości będzie nadal opodatkowany podatkiem VAT wg stawki 23%.

Ad. 2.

Przy wycofaniu nieruchomości z działalności gospodarczej, podstawę opodatkowania VAT należy ustalić zgodnie z art. 29a ust. 2 ustawy o VAT, tj. w oparciu o bieżącą wartość rynkową z dnia przekazania na cele osobiste.

Ad. 3.

Wycofanie nieruchomości z działalności gospodarczej, która to czynność korzysta ze zwolnienia z VAT, zobowiązuje podatnika do skorygowania VAT odliczonego na tę nieruchomość.

Korekta jest konieczna, jeżeli wycofanie nieruchomości z firmy nastąpi w tzw. okresie korekty. 10-letni okres korekty dla budynku już minął. Dla budowli w postaci placu parkingowego okres korekty obejmuje lata 2009-2018. Należy więc dokonać korekty VAT odliczonego od wydatków na budowę za okres 1 roku, zakładając, że przekazanie nastąpi w bieżącym roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Natomiast, przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, (…).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Firma jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzi sprzedaż mieszaną, zarówno opodatkowaną, jak i zwolnioną. Zainteresowany jest w posiadaniu nieruchomości zabudowanej wraz z placem parkingowym. Przedmiotowa nieruchomość obejmuje tylko budynek i plac parkingowy (budowlę). W latach 2006-2011 w przedmiotowym lokalu i na placu prowadzona była działalność gospodarcza Wnioskodawcy polegająca na sprzedaży samochodów oraz pośrednictwie finansowym w udzielaniu kredytów oraz zawieraniu umów leasingowych. Od dnia 1 stycznia 2012 r. nieruchomość wraz z placem jest przedmiotem najmu. Ostatnia umowa najmu została zawarta dnia 31 grudnia 2014 r. i trwa do dnia dzisiejszego.

Wnioskodawca zamierza kontynuować usługę najmu wyżej opisanej nieruchomości w ramach najmu prywatnego. Dalszy najem prywatny przedmiotowej nieruchomości będzie nadal opodatkowany podatkiem VAT wg stawki 23%.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy do czynności przekazania nieruchomości na potrzeby własne podatnika, ustalenia podstawy opodatkowania tej czynności oraz korekty podatku VAT odliczonego od wydatków na budowlę.

W celu rozwiania powyższych wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy przeanalizować skutki podatkowe czynności polegającej na przekazaniu na cele najmu prywatnego zabudowanej nieruchomości opisanej we wniosku.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Jak wynika z powyższego przepisu, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, w tym także wszelkie inne darowizny, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia, w całości lub części, kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana chociażby w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca zamierza on „wycofać z działalności gospodarczej” i przekazać na własne potrzeby zabudowaną nieruchomość w postaci budynku i budowli jaką jest plac parkingowy. Przedmiotowe budynki i budowle są przedmiotem najmu i „po wycofaniu z działalności gospodarczej” będą one nadal przedmiotem najmu. Dalszy najem prywatny przedmiotowej nieruchomości będzie nadal opodatkowany podatkiem VAT wg stawki 23%.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe należy wskazać, że w rozpoznawanej sprawie w odniesieniu do nieruchomości opisanej we wniosku, którą Wnioskodawca ma zamiar dalej wynajmować, nie będzie miał zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy. Bowiem przedmiotowa nieruchomość zabudowana budynkiem i budowlą w postaci placu parkingowego – jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego nie będzie przekazana do majątku osobistego Wnioskodawcy i nie będzie wykorzystywana na cele prywatne, lecz w związku z przeznaczeniem ich do wynajmu, będzie nadal przez Wnioskodawcę wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (w postaci najmu opodatkowanego wg 23% stawki podatku VAT).

W konsekwencji wykorzystywanie wskazanych we wniosku budynków i budowli na cele najmu stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem Wnioskodawca nadal będzie prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i nie utraci statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Wynika to z faktu, że oddanie przedmiotowej nieruchomości zabudowanej w najem poza dotychczasową działalność gospodarczą – na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług – skutkować będzie wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na najmie), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy oraz dokonywaniem czynności opodatkowanych, określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jak bowiem wskazano wyżej, świadczenie usług najmu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, przekazanie na potrzeby własne przez Wnioskodawcę opisanej we wniosku nieruchomości zabudowanej budynkiem i budowlą w postaci placu parkingowego, w celu ich dalszego wykorzystywania przez Wnioskodawcę na potrzeby najmu prywatnego podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a więc przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy nie znajdzie zastosowania.

Przechodząc z kolei do zagadnienia objętego pytaniem nr 2 a mianowicie do ustalenia podstawy opodatkowania, to należy wskazać, że na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Skoro – jak już wyżej rozstrzygnięto – przekazanie na potrzeby własne przez Wnioskodawcę opisanej we wniosku nieruchomości zabudowanej, w celu jej dalszego wykorzystywania na potrzeby najmu prywatnego nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania także powołany wyżej przepis art. 29a ustawy dotyczący ustalenia podstawy opodatkowania.

Natomiast w kwestii korekty podatku naliczonego, o której mowa w pytaniu nr 3 w odniesieniu do placu parkingowego, to należy wskazać jak niżej.

Stosownie do dyspozycji art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 – art. 90 ust. 2 ustawy.

Kwestie korekty podatku naliczonego reguluje art. 91 ustawy.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Natomiast w myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Powyższe uregulowania zobowiązują podatnika, któremu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, do dokonania korekty odliczonego podatku w sytuacji zmiany przeznaczenia towaru. W odniesieniu do nieruchomości, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych obowiązek korekty podatku naliczonego następuje w ciągu 10 kolejnych lat licząc od roku, w którym towary zostały oddane do użytkowania. Przy czym przepis wskazuje na generalną zasadę dotyczącą prawa do odliczenia.

W przedmiotowej sprawie wskazane wyżej przepisy art. 90 i 91 ustawy – dotyczące korekty podatku naliczonego – nie będą miały zastosowania ponieważ „wycofanie nieruchomości z działalności gospodarczej” do majątku prywatnego celem ich wynajmu nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT oraz nieruchomości te nadal będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. najmu. Zatem nie dochodzi tutaj do zmiany przeznaczenia tych nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.