2018.08.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.322.2018.1.AW
z 13 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 25 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy nakłady ponoszone na budowę 30 metrowego zjazdu będą stanowiły koszty inne niż koszty bezpośrednie i będą potrącalne w dacie ich poniesienia, czy też winny być uznane za poniesione w celu wytworzenia środka trwałego i być rozpoznawalne w kosztach uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – jest nieprawidłowe;
czy nakłady ponoszone na budowę 300 metrowej zakładowej drogi wewnętrznej położonej na gruntach Spółki będą stanowić w całości środek trwały, a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne – jest prawidłowe

(pytanie oznaczone we wniosku numerem 4).

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy nakłady ponoszone na budowę 30 metrowego zjazdu będą stanowiły koszty inne niż koszty bezpośrednie i będą potrącalne w dacie ich poniesienia, czy też winny być uznane za poniesione w celu wytworzenia środka trwałego i być rozpoznawalne w kosztach uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne;
czy nakłady ponoszone na budowę 300 metrowej zakładowej drogi wewnętrznej położonej w części na gruntach gminy, a w części na gruntach Spółki będą stanowić w całości środek trwały, a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne

(pytanie oznaczone we wniosku numerem 4).

Wniosek uzupełniono pismem z 25 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 17 lipca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.238.2018.1.AW.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka zajmuje się wydobywaniem i produkcją kruszyw dolomitowych. Od 10 lat prowadzi budowę nowej kopalni na terenie oddalonym od obecnej kopalni o około 5 km. Na terenie nowej kopalni powstaje cała infrastruktura niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej m.in. zaplecze techniczno-biurowe, na które składają się kontenery biurowe, wagi samochodowe, budynek warsztatowo-magazynowy, przejazdowa instalacja do mycia samochodów. Ponoszone nakłady na budowę poszczególnych elementów opisanego zaplecza Spółka kwalifikuje jako koszty wytworzenia budowanych środków trwałych, powiększając tym samym ich wartość początkową. Spółka ponosi również inne koszty, które nie biorą udziału w procesie budowy środków trwałych, a które odnoszone są na rozliczenia międzyokresowe kosztów, które z chwilą uzyskania pierwszych przychodów ze sprzedaży kruszyw z nowej kopalni będą odnoszone w koszty przez okres uzyskanej koncesji tj. do 2032 r. Kwalifikacji takiego postępowania Spółka dokonała w oparciu o art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przyjętej polityce rachunkowości. Postawę Spółki poparła wydana interpretacja indywidualna nr IBPB-1-2/4510-631/15/AP, na podstawie której Spółka wzoruje się przy ustalaniu kosztów podatkowych.

Spółka buduje drogę dojazdową do terenu powstającej kopalni. Składa się ona z 2 etapów:

Pierwszy etap to 30 metrowy zjazd (powstający na gruncie gminy) łączący drogę gminną z drogą wojewódzką. Koszty tego zjazdu w całości pokrywa Spółka.
Drugi etap to 300 metrowy odcinek zakładowej drogi wewnętrznej (położony na gruntach Spółki i gminy) łączący się ze zjazdem opisanym powyżej. Koszty tej budowy również w całości pokrywa Spółka.

Wnioskodawca nadmienił, że 300 metrowy odcinek drogi powstaje w celu odciążenia ruchu drogowego na drodze gminnej, która przebiega w bliskiej lokalizacji gospodarstw domowych. Jest on ogniwem łączącym 30 metrowy zjazd z drogi wojewódzkiej z drogą gminną przebiegającą w pobliżu terenu zakładu Spółki.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że na podstawie zawartej w dniu 8 grudnia 2017 r. z gminą umowy partnerstwa publiczno-prywatnego obowiązującej do dnia 31 grudnia 2032 r. Wnioskodawca pełni funkcję inwestora prywatnego w zakresie budowy drogi gminnej (30 metrowej) i drogi wewnętrznej (300 metrowej).

Na mocy powyższego porozumienia Spółka do 31 grudnia 2032 r. (tj. do czasu trwania koncesji na eksploatację złoża) dzierżawi od gminy grunty, na których powstaje opisana inwestycja. Pierwszy etap inwestycji, tj. budowa 30 m odcinka drogi gminnej, w całości odbywa się na gruncie gminy, który Wnioskodawca dzierżawi w ramach umowy. Etap drugi, obejmujący budowę 300 m drogi wewnętrznej, odbywa się w większej części na gruntach należących do Spółki, jak również w niewielkim zakresie terytorialnym na gruntach będących własnością gminy, które Wnioskodawca dzierżawi na podstawie powyżej umowy. W myśl postanowień umowy po okresie jej obowiązywania inwestycja w całości staje się własnością gminy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem 4):

Czy nakłady ponoszone na budowę:

30 metrowego zjazdu, położonego na gruntach gminy, będą stanowić odrębny środek trwały, którego koszt podatkowy będą stanowić odpisy amortyzacyjne;
30 metrowego zjazdu będą stanowić koszty inne niż bezpośrednie i będzie można rozliczyć je w czasie (na czas trwania koncesji tj. do 2032 r.) po rozpoczęciu sprzedaży w momencie uzyskiwania przychodów z działalności;
300 metrowej drogi, której właścicielem gruntów w przeważającej części ok. 90% jest Spółka, a pozostałą część stanowią grunty gminy, będą stanowić odrębny środek trwały, a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. a) i b).

Nakłady na budowę 30 metrowego zjazdu będą stanowiły koszty inne niż koszty bezpośrednie i będą odnoszone poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe w koszty uzyskania przychodów przez okres otrzymanej koncesji tj. do 2032 r. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania dochodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Ad. c).

Nakłady na budowę 300 metrowej wewnętrznej zakładowej drogi będą stanowić w całości środek trwały a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepisy updop, dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e updop. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4 tej ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c;
zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e cyt. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na mocy art. 16a ust. 2 updop amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Jak wynika zatem z art. 16a ust. 1 ustawy, aby składniki majątku, mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy;
przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających;
muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie umowy leasingu (tzw. operacyjnego) najmu lub dzierżawy.

Natomiast stosownie do art. 16a ust. 2 updop warunkami uznania składników majątku za środki trwałe są (niezależnie od przewidywanego okresu używania):

inwestycje w obcych środkach trwałych,
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w art. 16a ust. 1 updop, z których podatnik korzysta na podstawie umowy leasingu.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 updop odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1, 1a i 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia;
1a. w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a;
w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zajmuje się wydobywaniem i produkcją kruszyw dolomitowych. Od 10 lat prowadzi budowę nowej kopalni na terenie oddalonym od obecnej kopalni o około 5 km. Na terenie nowej kopalni powstaje cała infrastruktura niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej m.in. zaplecze techniczno-biurowe, na które składają się kontenery biurowe, wagi samochodowe, budynek warsztatowo-magazynowy, przejazdowa instalacja do mycia samochodów. Ponoszone nakłady na budowę poszczególnych elementów opisanego zaplecza Spółka kwalifikuje jako koszty wytworzenia budowanych środków trwałych, powiększając tym samym ich wartość początkową. Spółka ponosi również inne koszty, które nie biorą udziału w procesie budowy środków trwałych, a które odnoszone są na rozliczenia międzyokresowe kosztów, które z chwilą uzyskania pierwszych przychodów ze sprzedaży kruszyw z nowej kopalni będą odnoszone w koszty przez okres uzyskanej koncesji tj. do 2032 r.

Spółka buduje drogę dojazdową do terenu powstającej kopalni. Inwestycja składa się z 2 etapów:

Pierwszy etap to 30 metrowy zjazd (powstający na gruncie gminy) łączący drogę gminną z drogą wojewódzką. Koszty tego zjazdu w całości pokrywa Spółka.
Drugi etap to 300 metrowy odcinek zakładowej drogi wewnętrznej (położony na gruntach Spółki i gminy) łączący się ze zjazdem opisanym powyżej. Koszty tej budowy również w całości pokrywa Spółka.

Na podstawie zawartej w dniu 8 grudnia 2017 r. z gminą umowy partnerstwa publiczno-prywatnego obowiązującej do dnia 31 grudnia 2032 r. Wnioskodawca pełni funkcję inwestora prywatnego w zakresie budowy drogi gminnej (30 metrowej) i drogi wewnętrznej (300 metrowej).

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że wydatki na nabycie (wytworzenie) składnika majątku, który spełnia kryteria środka trwałego, powinny być rozliczone poprzez amortyzację. Zaliczenie odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od wprowadzenia składnika majątku do ewidencji, co zasadniczo powinno nastąpić najpóźniej w miesiącu oddania go do używania.

Niezależnie od okresu używania za środki trwałe uznano budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Ma to przede wszystkim miejsce w sytuacji gdy przepisy prawa przewidują, że obiekty trwale połączone z gruntem nie stają się jego częściami składowymi i traktowane są jako odrębne rzeczy, mogące stanowić własność podmiotu, które je wybudował, a nie właściciela gruntu. Z uwagi na wyodrębnienie w ramach art. 16a ust. 2 updop m.in. budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie obok inwestycji w obcym środku trwałym, obie te kategorie środków trwałych należy traktować oddzielnie.

Art. 16a ust. 2 pkt 2 updop ma zastosowanie również gdy podatnik niebędący właścicielem gruntu, obejmując go na określony czas we władanie na podstawie, np. umowy dzierżawy lub najmu, przewidującej zgodę właściciela na wybudowanie na nim budynku lub budowli, realizuje taką budowę dla celów swojej działalności. W tym przypadku budynki i budowle wybudowane oraz wykorzystywane przez podatnika stanowią jego środek trwały podlegający amortyzacji na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 updop.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Organ nie podziela stanowiska Wnioskodawcy, iż nakłady na budowę 30 metrowego zjazdu będą stanowiły koszty inne niż koszty bezpośrednie i będą odnoszone poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe w koszty uzyskania przychodów przez okres otrzymanej koncesji tj. do 2032 r. zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy na podstawie zawartej w dniu 8 grudnia 2017 r. z gminą umowy partnerstwa publiczno-prywatnego obowiązującej do dnia 31 grudnia 2032 r. Wnioskodawca pełni funkcję inwestora prywatnego w zakresie budowy drogi gminnej (30 metrowej) i drogi wewnętrznej (300 metrowej). Na mocy powyższego porozumienia Spółka do 31 grudnia 2032 r. (tj. do czasu trwania koncesji na eksploatację złoża) dzierżawi od gminy grunty, na których powstaje opisana inwestycja. Pierwszy etap inwestycji, tj. budowa 30 m odcinka drogi gminnej, w całości odbywa się na gruncie gminy, który Wnioskodawca dzierżawi w ramach umowy. Etap drugi, obejmujący budowę 300 m drogi wewnętrznej, odbywa się w większej części na gruntach należących do Spółki, jak również w niewielkim zakresie terytorialnym na gruntach będących własnością gminy, które Wnioskodawca dzierżawi na podstawie powyżej umowy. W myśl postanowień umowy po okresie jej obowiązywania inwestycja w całości staje się własnością gminy.

Wobec przedstawionych okoliczności nakłady ponoszone zarówno na gruntach gminy, jak i na gruntach należących do Wnioskodawcy będą wydatkami poniesionymi na składnik majątku podlegający amortyzacji.

Reasumując stwierdzić należy, że nakłady ponoszone na budowę przedmiotowych obiektów będą stanowiły środki trwałe, a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że:

nakłady na budowę 30 metrowego zjazdu będą stanowiły koszty inne niż koszty bezpośrednie i będą odnoszone poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe w koszty uzyskania przychodów przez okres otrzymanej koncesji tj. do 2032 r. zgodnie z art. 15 ust. 4d updop – jest nieprawidłowe;
nakłady na budowę 300 metrowej wewnętrznej zakładowej drogi będą stanowić w całości środek trwały a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne – jest prawidłowe.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin