Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.373.2018.2.GG
z 8 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2018 r. wniesionym za pośrednictwem e-PUAPU (data wpływu 25 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 lipca 2018 r. (data wpływu 19 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla samochodu osobowego.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 13 lipca 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.373.2018.1.GG, Organ podatkowy, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1, w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 16 lipca 2018 r. (skutecznie doręczono w dniu 17 lipca 2018 r.), zaś w dniu 19 lipca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku wniesione za pośrednictwem e-PUAPU (data nadania 19 lipca 2018 r.), z zachowaniem ustawowego terminu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2018 r. Wnioskodawca kupił od X. S.A. samochód osobowy Y. Od dnia 7 stycznia 2016 r., tj. od podpisania umowy leasingowej do 30 czerwca 2018 r. był użytkownikiem ww. samochodu, ale właścicielem była X. SA. Samochód będzie w miesiącu czerwcu 2018 r. po raz pierwszy wprowadzony do firmy jako środek trwały podlegający amortyzacji. Wnioskodawca chce zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla ww. samochodu osobowego w wysokości 40% przez 30 miesięcy biorąc pod uwagę, że samochód był użytkowany minimum 6 miesięcy i po raz pierwszy zostaje wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest On osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Formę opodatkowania podatkiem dochodowym wybrał podatek według skali podatkowej. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca prowadzi książkę przychodów i rozchodów. Przeniesienie prawa własności samochodu nastąpiło z dniem 1 czerwca 2018 r. Wnioskodawca doprecyzował, że umowa leasingu operacyjnego obejmowała okres od dnia 7 stycznia 2018 r. do dnia 30 maja 2018 r. Podstawowy przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest oznaczony wg. PKD (…).

Zakup samochodu osobowego potwierdza faktura Vat nr (…) z dnia 23 maja 2018 r. wystawiona przez X. SA. Wartość samochodu przekracza (…) zł, kwota zakupu (…) zł, (…) gr.

Do dnia 30 maja 2018 r. samochód nie był ujęty w ewidencji środków trwałych firmy ….. (…).

Zgodnie z art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej: updof), samochód spełnia warunki do zastosowania podwyższonej amortyzacji, ponieważ jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i był używany przez 6 m-cy przed zakupem. W dniu 30 maja 2018 r. Wnioskodawca kupił za kwotę (…) zł (…) gr od X. S.A. samochód osobowy Y. (faktura Vat nr (…) z dnia 23 maja 2018 r.). Od dnia 7 stycznia 2016 r., tj. od podpisania umowy leasingowej do 30 maja 2018 r. był użytkownikiem ww. samochodu, ale właścicielem była X. SA.

Do dnia 30 maja 2018 r. samochód nie był ujęty w ewidencji środków trwałych w firmie. Samochód będzie w miesiącu czerwcu 2018 r. po raz pierwszy wprowadzony do firmy jako środek trwały podlegający amortyzacji. Wnioskodawca chce zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla ww. samochodu osobowego w wysokości 40% przez 30 miesięcy. Biorąc pod uwagę, że samochód był użytkowany minimum 6 miesięcy i po raz pierwszy zostaje wprowadzony do ewidencji środków trwałych, zgodnie z art. 22a updof samochód spełnia warunki do zastosowania podwyższonej amortyzacji, ponieważ jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i był używany przez 6 m-cy przez zakupem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla ww. samochodu osobowego w wysokości 40% przez 30 miesięcy biorąc pod uwagę, że samochód był użytkowany minimum 6 miesięcy i po raz pierwszy zostaje wprowadzony do ewidencji środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 updof, podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Ustawodawca wskazuje przy tym minimalne okresy amortyzacji, gdzie w przypadku środków transportu minimalny okres amortyzacji przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej wynosi 30 miesięcy.

Składnik majątku wykupiony z leasingu operacyjnego, według Wnioskodawcy, spełnia definicję używanego, tj. przed jego nabyciem był wykorzystywany przez okres co najmniej sześciu miesięcy, ponieważ można tutaj bowiem zaliczyć okres jego używania na podstawie umowy leasingu. Spełniony jest tutaj także warunek (który jest konieczny przy zastosowaniu takiej amortyzacji) mówiący o tym, że taki składnik majątku jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych danego podatnika, jako że wcześniej był on ujęty w ewidencji leasingodawcy, a nie leasingobiorcy.

Powyższe postępowanie potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 13 lutego 2012 r., nr IPPB1/415-1140/11-2/MS (która dotyczyła zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla samochodu osobowego wykupionego z leasingu operacyjnego). Czytamy w niej, że: „(...) Ustawa nie wprowadza natomiast warunku, aby używane środki trwałe nie były wykorzystywane przed ich nabyciem przez podatnika, który obecnie chce zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne. Tak więc w sytuacji gdy podatnik wykorzystywał dany środek trwały na podstawie umowy leasingu „operacyjnego”, a następnie po okresie wystarczającym do zakwalifikowania tego środka jako używanego zakupił ten środek trwały – ma prawo zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych.(...)”

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że zgodnie z art. 22a updof, samochód spełnia warunki do zastosowania podwyższonej amortyzacji, ponieważ jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i był używany przez 6 m-cy przez zakupem. Dodatkowo podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte środki transportu, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, oddane do używania na podstawie jednej z wymienionych umów.
  
  

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł.

W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Rozstrzygając kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy.

W myśl art. 22j ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że na podstawie faktury VAT z dnia 23 maja 2018 r. z dniem 1 czerwca 2018 r. nastąpiło przeniesienie własności samochodu osobowego Y. na Wnioskodawcę. Od dnia 7 stycznia 2016 r., tj. od podpisania umowy leasingu operacyjnego do 30 maja 2018 r. był użytkownikiem ww. samochodu, ale właścicielem była X. SA. Samochód został w miesiącu czerwcu 2018 r. po raz pierwszy wprowadzony do firmy jako środek trwały podlegający amortyzacji. Wnioskodawca chce zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla ww. samochodu osobowego w wysokości 40% przez 30 miesięcy biorąc pod uwagę, że samochód był użytkowany minimum 6 miesięcy i po raz pierwszy zostaje wprowadzony do ewidencji środków trwałych w firmie Wnioskodawcy.

Odnosząc powołane przepisy prawa do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że aby podatnik mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, winien dokonać nabycia używanego samochodu, wykorzystywanego przed nabyciem przez wymagany okres co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie tego środka trwałego stanowiły co najmniej 20% jego wartości początkowej.

Przy czym przez „używanie” należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody, np. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie: faktury zakupu środka trwałego, ewidencji przebiegu pojazdu, ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez poprzedniego użytkownika, oświadczenie poprzedniego użytkownika o używaniu środka trwałego w określonym czasie. Obowiązek udowodnienia, że przed nabyciem środek transportu był wykorzystywany co najmniej przez okres 6 miesięcy, ciąży na podatniku.

Reasumując, w sytuacji używania przez Wnioskodawcę przed dniem zakupu samochodu osobowego przez okres co najmniej 6 miesięcy, ma On możliwość dla celów amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną od samochodu osobowego wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ minimalny okres amortyzacji w takim przypadku nie może być krótszy niż 30 miesięcy, to maksymalna indywidualna stawka amortyzacyjna dla samochodu osobowego używanego wynosi 40%. Przy czym należy mieć na uwadze, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być sosowane tylko przy amortyzacji liniowej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.